Dziewczyna o kruchym sercu (okładka  miękka)

Byłam uprzedzona do polskich autorów, aż do wczoraj. Do momentu gdy skończyłam tę książkę. Jest ona cudowna, zaskakująca. Historia jest inna. Czytałam wiele książek ale żadna do tej pory mnie tak nie wzruszyła :) Jak najbardziej polecam tę książkę! Lecz nalegam aby przy czytaniu tej książki obok siebie mieć paczkę chusteczek ! :) Najlepsza

Świetnie napisana powieść. Czyta się z ciekawością co się wydarzy na następnej stronie. Polecam

Bezcenny prezent Kochani już na samym początku zadam Wam pytanie, na które odpowiedz jest oczywista. Czy lubicie prezenty? Cóż za pytanie, no pewnie, że lubicie, kto z nas ich nie lubi. Dziś jednak nie będziemy mówić o prezentach w wymiarze materialnym. Nie wiem, czy wiecie, ale człowiek również może być dla kogoś prezentem. To właśnie taki wyjątkowy dar od losu jest najcenniejszy. Nie ma bowiem nic bardziej wartościowego w życiu każdego z nas niż obecność drugiej osoby i czas z nią spędzony. Czasami jest to ktoś z rodziny, przyjaciel, ale zdarza się również i tak, że na naszej drodze zjawia się ktoś,kto, choć do tej pory był tuż obok dla nas samych był niezauważalny. Los bowiem w swej skomplikowanej strukturze jest tak bardzo nieprzewidywalne, że potrafi nas samych mocno zaskoczyć. I ten, kto jeszcze wczoraj nic dla nas nie znaczył, dziś może stać się tym, bez kogo już nie wyobrażamy sobie życia. Obecność drugiej osoby może zupełnie zmienić nas samych oraz sposób, w jaki postrzegamy świat. Tego właśnie uczy swoich czytelników Elżbieta Rodzeń w książce „Dziewczyna o kruchym sercu”. Janek i Ula główni bohaterowie powieści są jak ogień i woda zupełnie różni. On – dziewiętnastoletni chłopak wychowany w bardzo religijnej rodzinie, uczynny, towarzyski, pełen ciepła i empatii. Wzorowy uczeń. Chce pomagać ludziom dlatego jest wolontariuszem. Właśnie dostał od swojego zwierzchnika nowe zadanie. Ona – Zamknięta w sobie, stroniąca od ludzi opryskliwa dziewczyna. Nieprzewidywalny wulkan emocji. Nigdy nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać będąc obok. "Spędzanie czasu z tą dziewczyną było niczym przejażdżka kolejką górską. Nigdy nie wiadomo, co się stanie za zakrętem." Mimo, że tych dwoje różni absolutnie wszystko pewnego dnia los splata ich drogi. Ula jest dziewczyną o kruchym sercu. Cierpi na bardzo poważną wadę serca. Jedynym dla niej ratunkiem jest przeszczep serca, którego nie chce podjąć się niestety żaden lekarz z uwagi na inne problemy zdrowotne Uli. Podobnie jak Janek chodzi do klasy maturalnej. Dotychczas wobec Ulki stosowany był tryb nauczania indywidualnego, a dziś jak się okazuje dziewczyna ma duże braki w matematyce. Janek chętnie chce pomóc koleżance. Początkowo wszystko wydaje się łatwe i proste. Chłopak jest przekonany, że wywiąże się z powierzonego mu zadania bez problemu. Wszystko jednak komplikuje się, kiedy uświadamia sobie, że zaczyna patrzeć na swoją podopieczną inaczej niż do tej pory. "-Dlaczego chcesz się we mnie zakochać? - Wcale tego nie chciałem. - Spojrzałem jej w oczy. Jesteś dość wredna i męcząca. Gdyby moje serce pytało mnie o zdanie, kazałbym mu zmądrzeć." To, co bardzo mi się w tej historii podobało, to sposób, w jaki autorka poprowadziła wątek rodzącej się między młodymi miłości. Tu nic nie dzieje się natychmiast. Nie ma sytuacji, gdzie bohaterowie zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Co więcej, na początku Janek nawet nie lubił Ulki. "- Nie wiesz, dlaczego facet musi być zawsze taktowny, podczas gdy kobieta może po prostu powiedzieć "spierdalaj", gdy chce kogoś spławić? - Życie, kolego. - Szturchnął mnie pięścią w ramię. - Baby rządzą światem, a jeszcze wpierają nam, że jest inaczej. Ale u was, katolików, zachował się chyba jeszcze tradycyjny model, co? - Zapytaj moją mamę, kto obrał dziś kilka kilogramów ziemniaków." Dzięki temu perypetie nastolatków stają się bardziej wiarygodne i mocniej przemawiają do czytelnika. Muszę przyznać, że kiedy zaczynałam poznawać, postać Uli nie zaskarbiła sobie ona mojej sympatii. Bardzo mnie irytowała. Nie mogłam zrozumieć jak możne być tak wredna dla osób, które ja kochają, którym ma niej zależy i które chcą jej pomóc. Z czasem, kiedy w pełni poznałam motywy takiego jej zachowania zaczęłam ją rozumieć. To właśnie Janek staje się dla naszej bohaterki przyjacielem, wsparciem pocieszeniem i siłą w najtrudniejszych chwilach. Tylko jemu pozwala tak naprawdę się do siebie zbliżyć. Jest jednak coś, co nie opuszcza dziewczyny zawsze, kiedy on jest blisko. Wrażenie, że chłopak coś przed nią ukrywa. Tajemnica czy mylne wyobrażenie Uli? Przekonajcie się sami… Autorka łączy w swojej książce wiele bardzo różnych wątków: choroba, cierpienie, religia, sprawy ostateczne, przyjaźń miłość, relacje rodzinne. To wszystko wplecione w koleje losów naszych bohaterów tworzy piękną do głębi poruszającą historię, od której nie sposób się oderwać. Zatrzymajmy się jednak na chwilę właśnie na wątku relacji rodzinnych Janka z ojcem. Jakże ja nie znosiłam tego mężczyzny. To przykład ojca, który ojcem nie miał prawa się nazywać. To istny dyktator. Traktuje syna jak bezwolną marionetkę, która ma chodzić tak jak ojciec mu każe. Zupełnie nie liczy się z pragnieniami i potrzebami Janka. Ma w stosunku do niego z góry ustalony plan, któremu chłopak ma się podporządkować, gdyż w przeciwnym razie nie ma dla niego miejsca w domu rodzinnym. Gorąco zachęcam Was moi kochani do sięgnięcia po „Dziewczynę o kruchym sercu”. Emocjonalną historię dwójki młodych l

Są książki, o których zapominamy zaraz po przeczytaniu. Są także książki, o których pamiętamy przez krótką chwilę. Jednak najlepsze książki są takie, które zapadają nam w pamięci już na zawsze. Taką książką jest „Dziewczyna o kruchym sercu” Elżbiety Rodzeń, która wywołała we mnie lawinę emocji i niejednokrotnie wzruszyła do łez. Zapraszam na recenzję.

„Nawet okrutny los może czasem zrobić piękny prezent.”

Janek to miły i sympatyczny chłopak, który jest wolontariuszem. Cały czas opiekował się starszymi osobami w domu spokojnej starości, jednak ksiądz Piotr wyznaczył mu nowe „zadanie”. Ma się zaopiekować Ulką Borowską, dziewczyną, która choruje od lat. Ulka to całkowite przeciwieństwo Janka, jest niemiła i odizolowana od świata. Jednak to tyko fasada, za którą dziewczyna ukrywa swe prawdziwe uczucia. Janek będzie miał wiele problemów by zbliżyć się do Ulki, z pomocą przyjdą mu trudności dziewczyny z matematyką. Chłopak zaproponuje swą pomoc, jednakże Ulka będzie nieufna i początki ich znajomości będą trudne. Po czasie, początkowa niechęć oraz nieufność zamieni się w przyjaźń, która ewoluuje do głębszych uczuć, jakimi jest miłość. Jednak Janek skrywa pewien sekret...

„Nie jestem aniołem, choć to jako pierwsze może przyjść do głowy. Po prostu mam misję. Ważniejszą niż noszenie skrzydeł. Nie jestem jedyny, ale pracuję sam. Mam podopieczną Ulę. Nie spodziewałem się, że będzie tak intensywna. Słodka i pikantna. I wywróci moje życie do góry nogami. Będzie sądzić, że jestem lekiem, którego potrzebowała, ale to błąd. Jak mam ją ochronić? Kiedy jej serce pęknie, moje pójdzie w jego ślady. Jak mam ją uratować, skoro przyszedłem ją ...?”

Elżbieta Rodzeń zadebiutowała w 2014 roku powieścią „Noc świetlików”, której nie miałam jeszcze przyjemności przeczytać, ale zapewniam, że w najbliższym czasie to nadrobię. Jest pedagogiem terapeutą. Pisze, bo historie, które rodzą się w jej głowie, nie dają jej spokoju, póki nie znajdą się na papierze. Uwielbia czytać, lubi zimowe spacery, nietuzinkowe filmy i dobrą herbatę (prócz spacerów, mamy wiele wspólnego). Wraz z mężem mieszka w małym domku pod lasem.

Uwierzcie mi, że tak naprawdę nie wiem co napisać o „Dziewczynie o kruchym sercu”, cały czas buzują we mnie emocje i nawet teraz gdy piszę, dla Was tę recenzję, szklą mi się oczy. Jest to przepiękna i niezwykle przejmująca powieść, którą każdy powinien przeczytać. Autorka pokazuje nam jak kruche jest nasze życie, jak ciężko pogodzić się z chorobą, która na każdym kroku uniemożliwia nam normalną egzystencję. Jednak najbardziej uzmysławia nam, jacy jesteśmy bezsilni w obliczu śmierci, gdy chcemy zatrzymać ukochaną osobę przy swoim boku, a bezlitosna kostucha wyrywa nam ją swoimi szponami... Czy ta historia na szansę na HAPPY END?

Elżbieta Rodzeń wykreowała cudownych bohaterów, których pokochałam całym sercem. Janek to wspaniały chłopak, który dla miłości swojego życia gotowy jest poświęcić naprawdę wiele. To młody mężczyzna dojrzalszy od niejednej starszej osoby. To bohater z sercem na dłoni, cudowny, wspaniały, dobroduszny oraz bardzo wierzący. Nie zawsze taki był, wiele zmian zawdzięcza Ulce, która uświadomiła mu co jest prawdziwą wartością w życiu. Ulka to dziewczyna, której życie to ciągła walka oraz pobyty w szpitalach. Przez to odizolowała się od wszystkich, stała się opryskliwa, niedostępna. Jednak to tylko fasada, za którą skrywane są prawdziwe uczucia, i to Jankowi uda się do tych wszystkich uczuć dotrzeć, a Ulka dzięki niemu poczuje czym jest prawdziwe życie. Na uwagę zasługuje naprawdę wielu bohaterów, mama Ulki, jej brat, czy najlepszy przyjaciel Janka, jednak gdybym o wszystkich miała pisać to pewnie nie starczyłoby mi dnia.

„Dziewczyna o kruchym sercu” to powieść, która napisana jest w prosty sposób, autorka nie udziwnia i widać, że pisze prosto z serca. Narracja prowadzona jest w osobie pierwszej z perspektywy Janka. Uważam to za ogromny plus, gdyż dzięki temu odczuwamy każdą emocję jaka mu towarzyszy. A tych emocji jest naprawdę wiele – radość, smutek, żal, rozpacz czy rozgoryczenie, to tylko kilka z nich. Elżbieta Rodzeń jak rasowy malarz, na każdej stornie swej powieści maluje prawdziwe życie usłane emocjami, które każdy z nas zna.

Niewątpliwie jest to powieść, do której nie można zasiąść bez zapasu chusteczek higienicznych, autorka wyciskała ze mnie łzy wzruszenia przez cały czas, a koniec tej cudownej powieści to emocjonalna bomba, która zmiażdżyła moją duszę, a serce rozpadło się na milion kawałków, i nie wiem kiedy zbierze się do kupy.

Historia Janka i Ulki to opowieść o miłości, czystej jak łza.

Gorąco polecam Wam tę powieść! To książka, która zmusza do wielu refleksji nad naszą egzystencją. Może każdy z nas, ma do wypełnienia jakieś ZADANIE...?

W klasie Janka pojawia się Julka, która dotąd uczyła się w domu. Jest to klasa maturalna, a dziewczyna ma kłopoty z matematyką. Janek postanawia jej pomóc i wkupić się w jej łaski. Musi wypełnić zadanie, tym bardziej, że Julka jest chora i Janek ma ograniczony czas.

6 powodów, dla których kocham „Dziewczynę o kruchym sercu”.

1.Podobieństwo! Tak, dobrze widzicie. Po raz pierwszy zachwycam się tym, że książka jest podobna do innej. Już od pierwszych stron ta historia była zbliżona do dobrze mi już znanej, a w wspomnienie tego tytułu potwierdziło moje domysły. Podobieństwo to podoba mi się, bo cała historia jest o wile bardziej rozwinięta i szczegółowa.

2.Niespodzianka! Książka pomimo niezbyt oryginalnej fabuły i tak jest oryginalna! Sprzeczność? Być może, jednak zadanie Janka oraz istotna rola wiary wpływają wyjątkowo na odbiór tej historii. Szczerze przyznaje, że nie spodziewałam się takiej niespodzianki i początkowo nie brałam pod uwagę takiego obrotu spraw. Autorka bardzo oszczędnie dawkowała informację związane z zadaniem Janka i z tego powodu czułam napięcie.

3.Bohaterowie! O nich można by mówić bardzo długo. Julka jest dziewczyną pełną sprzeczności. Jest nieuleczalnie chora i nie jest to spoiler z mojej strony, informacja ta zostaje ujawniona już na pierwszych stronach. Dziewczyna jest wybuchowa i sarkastyczna. Nie pozwala się nikomu do siebie zbliżyć, lecz to choroba tak na nią wpłynęła. Obserwując jej drogę, byłam pełna podziwu dla tej dziewczyny. Każdy z bohaterów jest unikatowy i zapada w pamięci. Janek, który nie potrafi sprzeciwić się ojcu, który nawiasem mówiąc jest bardzo wkurzający, zachowuję się jak normalny nastolatek, lecz nie jest taki zwyczajny. Ma wielkie serce. To, jak zachowuję się przy Ulce i do jakich wyrzeczeń jest zdolny, zdumiewa. Ma dopiero dziewiętnaście lat, lecz ta sytuacją zmusiła go do szybszego dorośnięcia i zostanie mężczyzną. Cieszę się, że Pani Rodzeń nie przesadziła i ich relacja wypadła naturalnie. W książce można znaleźć znacznie więcej postaci, które skupiają na sobie uwagę, a to jest bardzo ważne, bo czytając nie zaznałam nudy i nie miło znaczenia, co robił Janek i z kim akurat przebywał.

4.Styl pisania i narracja! Narracja jest prowadzona z perspektywy Janka i już od pierwszych stron byłam tym zachwycona. Możliwość poznania jego myśli, obaw i uczuć było fascynującym przeżyciem. Pani Elżbieta Rodzeń ma bardzo dobry styl. Widać to w plastycznych opisach i rozmowach, którym nie brak pazura. W książce zostają poruszone tematy, do których wymagana jest fachowa wiedza i z łatwością spostrzegłam ile pracy zostało włożone, by tę zagadnienia były wyjaśnione rzetelnie i zrozumiale.

5.Akcja! Janek i Julka spotykają się przez niemal rok. Każdy dzień jest opatrzony datą, dzięki czemu miałam świadomość upływu czasu, jednak wydarzenia toczą się bardzo płynnie. Bohaterowie wiele czasu spędzają w szkolę, a mimo to nie było dwóch takich samych scen. Nie wiem jak udało się to autorce, ale każde zdarzenie w tej książce jest ciekawe i absorbujące. Nie ma zbędnych opisów i nieustannie coś się dzieję. Czytałam z zapartym tchem i nie jest to przesadą z mojej strony.

6.Emocje! Och, od nich książka aż wrze. Złość była tak intensywna, że dostawałam rumieńców na twarzy. Ojciec Janka jak nikt inny potrafił mnie rozwścieczyć tylko jednym słowem. Jednak to sytuacja Julki wpłynęła na mnie bardzo mocno. To, że ją podziwiam jest oczywiste, lecz oglądanie postępów jej choroby maltretowało moje serce przez większą część książki. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy jakieś książce. Czytając „Dziewczynę o kruchym sercu” byłam twarda i trzymałam się dzielnie, aż do momentu, kiedy tych wszystkich intensywnych doznań było zbyt wiele. Ostatecznie pękłam i wylałam morze łez. Mimo tego załamania, książka nie jest zwykłym wyciskaczem, ponieważ radość również jest obecna, a niektóre sceny wywołują uśmiech na twarzy czytelnika. Pierwsze pieszczoty między bohaterami były tak doskonale przedstawione, że wzdychałam urzeczona. Historia Julki i Janka wyzwala emocję, których się nie spodziewamy.

„Dziewczyna o kruchym sercu” to powieść wielowymiarowa, która dotyka wszystkich aspektów życia. Jest odbiciem ludzkiej egzystencji, od życia po śmierć. Chwyta za serce i bezwzględnie miażdży, a kiedy uda się je złożyć w całość, jest inne, lepsze. Powieść piękna i wartościowa, którą szczerze polecam. 6-/6

Podobno przeciwieństwa się przyciągają. Niejedna osoba uzna, że w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy, szczególnie patrząc na Ulkę i Janka. Ona nieufna, stroniąca od towarzystwa, małomówna i często opryskliwa. On chętny do rozmowy, uczynny, dobrze się uczący i towarzyski. Coś jednak sprawia, że ich drogi się krzyżują i w tym wypadku pozornie jest to matematyka. Uli często nie ma na zajęciach i z tego też powodu nie radzi sobie najlepiej z tego przedmiotu, a Janek jest chętny do pomocy. Jego intencje wydają się klarowne, lecz skrywa też tajemnicę, której poznanie znacznie mogłoby zmienić spojrzenie na rzeczywistość. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy jego uczucia do dziewczyny zaczynają się zmieniać. Ich relacje stopniowo nabierają innego znaczenia, zmierzając nie w tym kierunku, który był w planach. Trudno przewidzieć, co z tego wyniknie. Elżbieta Rodzeń – pedagog terapeuta. Debiutowała literacko w 2014 roku powieścią „Noc świetlików”, którą przeczytałam i do tej pory doskonale pamiętam. Poprzednia książka pisarki wywarła na mnie pozytywne wrażenie, dlatego też bez większego zastanawiania się sięgnęłam po jej kolejną powieść. Jedno mogę stwierdzić na samym początku – było warto poczekać. Po raz kolejny pisarce udało się mnie zaskoczyć poruszaną tematyką, kreacją bohaterów i pomysłem na fabułę. Narratorem jest Janek i to on kreśli przed obliczem czytelnika kolejne wydarzenia w formie pewnego rodzaju dziennika. Na osi czasu umiejscowione jest wszystko, co istotne. Czasem opowieść płynie dzień po dniu, czasem z większym przeskokiem czasowym. Nic jednak nie umyka, a raczej splata się w miejscami bardzo smutną całość. Janek jest ciekawą postacią, zróżnicowaną i charakterystyczną. Jego relacja z Ulką jest głównym motywem opowieści, lecz równie istotne są kontakty z rodziną, otrzymane zadanie oraz dusza artysty. Autorka dobrze ukazała, jak czasem trudno pogodzić własne pragnienia z oczekiwaniami i wręcz żądaniami bliskich. Budzi to frustrację i prowadzi do wielu nieporozumień. Ciężko jest się przeciwstawić i pójść za głosem serca. Ciekawym zagadnieniem jest jego zadanie i otoczka z nim związana. Z pewnością zaskakuje. Ulka natomiast ma kochającą mamę, piękny dom, lecz zabrakło w jej życiu szczęścia, przez co broni się opryskliwością, by odsunąć od siebie innych. Trudno sobie wyobrazić, jak może się czuć młoda dziewczyna w tak trudnej sytuacji. Widać, w jaki sposób relacje tych dwóch niespokojnych dusz nabierają barw i zmieniają znacznie ich nastawienie. Zakończenie nie jest takie, jakiego bym sobie życzyła, ale dzięki temu bardziej realne. W końcu życie to nie bajka i nie wszystko układa się zgodnie z planem. Są w tej książce momenty mocno skłaniające do refleksji nad codziennym biegiem i brakiem czasu, gdyż pewne chwile są bardzo ulotne i trudno przewidzieć, co przyniesie kolejny dzień. Autorka mocno nakreśliła codzienną walkę o normalność, o chwile szczęścia, których się nie zauważa. „Dziewczyna o kruchym sercu” to upajająca opowieść, która wzbudza wiele skrajnych emocji i dostarcza wzruszeń. Z całą pewnością to książka warta polecenia i skłaniająca do refleksji. Nie brak w niej poruszających momentów, ale też pozwala z nieco innej perspektywy spojrzeć na codzienne problemy i rozterki, które w takim zestawieniu mogą okazać się drobne. Pozostaje w sercu na dłużej. http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/03/04/dziewczyna-o-kruchym-sercu-elzbieta-rodzen/

Cała recenzja na: www.kate-with-books.blogspot.com

„Jak mam ją chronić? Kiedy jej serce pęknie, moje pójdzie w jego ślady. Jak mam ją uratować, skoro przyszedłem ją odprowadzić?” Tajemnicze i przejmujące zdanie z końca okładki chyba mówi wszystko. Mi brakuje słów, by opisać jak genialna i poruszająca jest to historia.

Początek powieści zaczyna się może trochę banalnie, ale żeby to Was nie zmyliło. Janek jest lubianym i bardzo sympatycznym chłopcem, wychowywanym w dużej rodzinie, dzięki czemu nauczył się dbać o innych. W wolnym czasie spotyka się z przyjaciółmi, jak każdy nastolatek w jego wieku, ale jest także wolontariuszem w domu spokojnej starości, wypełniając swoje obowiązki bardzo solidnie. W szkole nauka idzie mu bez większego trudu z wyjątkiem języka polskiego, gdzie wypracowania, mimo sporych chęci, są beznadziejne, ze względu na jego dysleksję, a czytanie na głos powoduje ataki paniki. Jakby nie patrzeć chłopak – marzenie. Do tego jest bardzo religijny, ale nie w klasyczny sposób.

„Nie jestem aniołem, choć to pierwsze co może przyjść do głowy.
Po prostu mam misję. Ważniejszą niż noszenie skrzydeł.”

W klasie maturalnej dostaje od swojego opiekuna bardzo intrygujące zadanie, ma pomóc w nauce Uli, która z powodu częstych nieobecności ma spore zaległości, w szczególności w matematyce. Jak się okazuje, to nie jest łatwe, gdyż dziewczyna jest opryskliwa, skryta i cholernie arogancka. Janek jest jednak uparty i chce dobrnąć do końca misji. Cierpliwość czyni cuda. Ulka zaczyna go do siebie dopuszczać, mało tego, zaczyna go nawet lubić i mu ufać. A tego nie robiła od lat, względem nikogo.

Pewnego dnia podczas przerwy w szkole, Janek doświadcza pierwszego napadu duszności u dziewczyny, co było dla niego dużym szokiem, bo nie wiedział o Uli prawie nic, nawet tego dlaczego nie pojawia się na zajęciach tak jak inni rówieśnicy. Dowiaduje się, że dziewczyna cierpi na poważną wadę serca i prawdopodobnie nigdy z tego nie wyjdzie, a przeszczep jest prawie niemożliwy. Nagle Jankowi cały poukładany i niemal idealny świat legł w gruzach. Jak to możliwe? Ona jest przecież taką dobrą i niewinną osobą…

Kiedy poproszono mnie o objęcie patronatem książki Elżbiety Rodzeń był to los postawiony zupełnie w ciemno. Nie znałem jej pierwszej książki, „Noc świetlików”, miałem jedynie pewną świadomość tego, o czym będzie „Dziewczyna o kruchym sercu”. Jednak spontaniczność jest w cenie, a już po kilkunastu stronach wiedziałem, że los postawiony w ciemno zwróci się po tysiąckroć.

Chwilę wcześniej Anioł zawładnął mym umysłem w pewnej historii, chwilę później była to już zupełnie inna rzeczywistość, choć głęboko dotykająca odchodzenia i przemijania. Nie tak dawno uświadomiłem sobie, że jeśli „Hopeless” wprawiło wasze uczucia w niespotykane wcześniej wibracje, a „Morze spokoju” wypełniło umysły wasze od jednego jakże odległego brzegu po drugi bezmiarem nieopisanych doznań, to jestem pewien, że historia Uli i Janka zaskoczy was bardziej, niż może się to tylko wydawać.

Od samego początku, od 1 września, od początku roku szkolnego Janek ma się zmierzyć z postawionym przed nim zadaniem. Cienista Dolina była tylko początkiem, była próbą, którą przeszedł bez uszczerbku na zdrowiu i sumieniu. Ktoś potrzebuje jego pomocy, ktoś inny zdecydował, że to właśnie Janek będzie najlepszą osobą, aby pomóc Uli. W sumie chodzą razem do jednej klasy, więc nic prostszego. Pozornie tak może się wydawać. Tylko pozornie.

On z dobrego, katolickiego domu z zasadami. Inteligentny, mądry chłopak z pięknym głosem i pasją zatrzymywania chwil okiem aparatu. Ona, no właśnie, ona... Do niej powrócę…

Elżbieta Rodzeń z wyjątkową swobodą prowadząc bohaterów przez kolejne dni w roku z niezwykłą lekkością rozwija wyjątkową relacją między nimi i to 'coś', co między nimi zaczyna się kształtować. A dzieje się tak wiele, iż zatopieni w literackiej podróży tracimy świadomość miejsca i czasu. (…)

Pełny tekst recenzji dostępny w poniższym linku:
http://koominek.blogspot.com/2016/04/elzbieta-rodzen-dziewczyna-o-kruchym.html

Każdy z nas czytał chociaż jedną książkę, która swoją treścią doprowadziła nas do łez. Ja także takie spotkałam, jednak po raz pierwszy w swoim życiu przepłakałam większość powieści. Elżbieta Rodzeń stworzyła coś, co trudno mi opisać słowami.

Janek wybitny uczeń z przedmiotów ścisłych podejmuję się zadania, aby pomóc koleżance z klasy w nauce matematyki. Ula z reguły nieufna oraz opryskliwa nie zachęca go do tego, a wręcz zraża. Jednak chłopak się nie przejmuję i ma nadzieję doprowadzić sprawę do końca. Po całą tą sytuacją kryje się drugie dno, którego nie ma zamiaru ujawniać dziewczynie.

Janek wiedział, że Ula jest chora, jednak nie domyślał się, jak poważna jest to choroba. Z czasem zaczyna się do niej przywiązywać, a dziewczyna coraz bardziej mu ufa. Chłopak nie potrafi powstrzymać swoich uczuć względem Uli, co może doprowadzić do jeszcze większej tragedii.

Jest to powieść od początku do końca przepełniona smutkiem i cierpieniem. Na początku spodziewałam się zwykłego romansu, jakże wielkie było moje zdziwienie, gdy dostałam zupełnie co innego. Autorka stworzyła przepiękną historię dwojga młodych ludzi, którzy miłością chcą przezwyciężyć wszystko, co złe. Książka ta wciąga, żeby zaraz rozerwać serce na kawałki. Przeżywałam wszystko, co działo się między bohaterami i ze wstrzymanym oddechem powstrzymywałam łzy.

„Dziewczyna o kruchym sercu” jest taką książką, która powinien przeczytać każdy. Fabuła jest ciekawa i dobrze skonstruowana, do tego lekko napisana czyta się bardzo szybko. Właśnie takie powieści powinny powstawać częściej, bo to one ukazują nam prawdziwe życie, które toczy się gdzieś obok nas. Pokochałam pióro Elżbiety Rodzeń i przeczytam wszystko, co spod niego wyjdzie. Autorka w piękny sposób pokazuję nam na kartach tej książki, jak wielkie znacznie w naszym życiu ma miłość. Z nią zawsze jest łatwiej przejść nawet największe piekło.

To nie jest zwykła młodzieżówka o miłości. To nie jest zwykła książka o życiu. To nie jest kolejna pozycja o relacji pomiędzy młodym mężczyzną, a młodą kobietą. Ta historia boli, sprawia że chcemy głośno krzyczeć i płakać, uderzać pięściami o ścianę… To książka, która rozbije Wasze serce na milion kawałeczków. Czy je poskłada na nowo? Musicie sprawdzić już sami! Chyba najbardziej podobało mi się opisanie przez autorkę miłości pomiędzy dwójką młodych bohaterów, która pozostaje czysta i prawdziwa. To uczucie nieskazitelne i bardzo trwałe, takie wiecie, na całe życie. Nawet nie zauważyłam, kiedy znikały kolejne strony tego grubaska i w końcu znalazłam się na ostatniej. To była bardzo pouczająca podróż, wycieczka przez życie z dziewczyną, która ciągnie za sobą ogromny balast i z chłopakiem który doskonale wie czego chce, ale skupia się także na bliskich i ich oczekiwaniach. Zazdroszczę tym, którzy macie ją w planach, a jeszcze nie czytaliście! 9⭐️. Dziewczyna pełna sprzeczności i pewna swojej przyszłości. Chłopak, który skrywa wiele tajemnic. I przeznaczenie, które pragnie ich rozdzielić. Czy znajdą drogę do siebie i pomimo wszelkich przeciwności, będą w stanie iść wspólną, jedną ścieżka?