Dostatecznie blisko (okładka  miękka, wyd. 05.2019)

Jubilee od najmłodszych lat cierpi na bardzo specyficzną przypadłość- alergię na ludzi. Każdy, nawet najmniejszy dotyk, najkrótsze zetknięcie się jej śliny czy naskórka z drugą osobą powoduje natychmiastowy obrzęk, później wstrząs anafilaktyczny, a w konsekwencji także śmierć. Matka bardzo pilnuje córki, a mimo to Jubilee prawie umarła: jak każda nastolatka zakochała się w przystojnym chłopcu. Pocałunek z nim był jak spełnienie marzeń, dla których warto umrzeć. No, chyba że okaże się, iż doprowadzając do zetknięcia ich warg chłopak po prostu wygra zakład- wtedy zupełnie nie warto umierać z miłości. Teraz, dziewięć lat później, kobieta zupełnie odseparowała się od społeczeństwa; ze sprawdzania, jak wiele może załatwić bez wychodzenia z domu, utworzyła swego rodzaju zabawę. Internet zdecydowanie ułatwia sprawę, tak jak i comiesięczne czeki od matki. A jednak bańka bezpieczeństwa pryska, gdy rodzicielka umiera; Jubilee po tylu latach samotności musi stanąć w szranki z własnymi lękami. Pierwsze, co nasunęło mi się po przeczytaniu opisu z tyłu książki, to: O Boże, taki wątek pojawił się kiedyś w serialu "Pierwsza miłość"! Nie, żebym należała do ogromnych fanek, ale wówczas natrafiłam akurat na ten odcinek, w którym -bodajże Kinga- miała uczulenie na mężczyznę, którego kochała. Dalszego ciągu nie pamiętam, i może to i lepiej. W jakiś sposób to skojarzenie sprawiło, że miałam pozytywne nastawienie co do lektury i... nie zawiodłam się. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić dramatu głównej bohaterki. Sami pomyślcie- nie możecie chwycić nikogo spontanicznie za rękę, nigdy nie poczujecie, jak przytulają Was bliscy, nie wspominając już o jakimkolwiek najmniejszym kontaktem z ukochaną osobą. Pozostaje izolacja, ale czy właśnie w tym punkcie nasza Jubilee nie popełniła błędu? Otoczyła się murem tak wysokim, że samotne przeskoczenie go nie było możliwe. Latami pozbawiała się przyjemności odnajdywanej przez nas nawet w spacerze tylko po to, by uniknąć zagrażającej -w jej mniemaniu- interakcji z drugim człowiekiem. Zaznaczmy, że kobieta przez swoją dolegliwość czuła się jak dziwoląg. Ukróciła wychodzenie na zewnątrz również dlatego, że obawiała się wytykania jej palcami, niezdrowej ciekawości o jej stan. Dopiero śmierć matki stała się impulsem do przerwania monotonii, ale i przymus zatroszczenia się o własną codzienność- opłaty, jedzenie. Nagle, pozostawiona bez środków do życia, musiała znaleźć zatrudnienie. Tylko jak, skoro przekroczenie progu domu budziło w niej zwierzęcą panikę? Cóż, zupełnie przypadkiem trafia na znajomą ze szkolnych lat, dawniej należącą do elity średniej szkoły Marilyn. Zupełnym przypadkiem kobieta ma dla Jubilee pracę. I zupełnym przypadkiem chce się z nią zaprzyjaźnić. Nie za dużo tego jak na zwykły zbieg okoliczności... ? No i jest jeszcze Eryk. Tajemniczy, nieco burkliwy jegomość, który wraz ze swoim adoptowanym synem Ają odwiedzają nowe miejsce pracy Jubilee -bibliotekę. Splot wydarzeń sprawia, że między tą dwójką nawiązuje się nić porozumienia. A może i coś więcej... ? Dostatecznie blisko to taka dobra, rozluźniająca lektura na obecnie bardzo upalne dni. Czytanie jej nie wymaga ogromnego skupienia, bohaterowie są przystępni, a każdy z nich niesie w sobie swoje własne pokłady niepewności. Eryk zmaga się ze śmiercią najlepszego przyjaciela i jego żony, a także z dotarciem do Aji, ich dziecka. Bycie adoptowanym rodzicem to o wiele większa odpowiedzialność, niż początkowo wydawało się mężczyźnie. Dlatego z radością widzi, jak pozytywny wpływ na syna ma ta dziwna kobieta z biblioteki, Jubilee. Wiadomo, lektura kończy się happy endem, ale nie jest on aż tak dramatycznie przerysowany, aby miało nas to razić w oczy. Jak już wspomniałam, ta książka ma w sobie pokłady pozytywnej energii, wciąga od niemal pierwszych stron.

Miłość to jedno z najwspanialszych uczuć, jakie dotykają człowieka. Patrzysz na drugą osobę i pragniesz być blisko nich, dotykać, szeptać czułe słowa do ucha – jednym słowem, być obok. Tak samo czuje się Jubilee, lecz z jedną diametralną różnicą – gdyby odważyła się kogoś dotknąć, umarłaby. Jubilee cierpi na niezwykle rzadką alergię. Będąc dzieckiem, dowiedziała się, że jest wrażliwa na ludzki naskórek. Została skazana na dzieciństwo bez fizycznych przejawów miłości ze strony rodziny. Po wielu przejściach oraz po druzgocącym odejściu jednej z bliskich jej osób, na dziewięć lat zamyka się w domu. Korzystając z dobrodziejstw internetu, udaje jej się przeżyć prawie pół swojego życia bez kontaktu z drugim człowiekiem. Nagle jej wygodna bańka mydlana pryska. Bezsilna dziewczyna jest zmuszona znaleźć pracę i na nowo nauczyć się funkcjonowanie w prawdziwym świecie. Dostatecznie blisko to słodko-gorzka powieść o pragnieniu uczucia. Oakley bierze jednocześnie na warsztat trudny temat, bo zagadnienie silnych alergii. Do dzisiaj chodzą po świecie osoby mające uczulenie na najdziwniejsze alergeny – jak choćby na słońce, czy wodę. Jubilee z tego powodu nie może nikogo dotknąć ani być dotkniętą. Pocałunek, przejaw miłości, wywołałby wstrząs anafilaktyczny – bez szybkiej akcji ratunkowej Jubilee mogłaby nie przeżyć. Historia jest opowiedziana z dwóch perspektyw, dzięki czemu czytelnik ma szanse poznać główną bohaterkę oraz Eryka, czyli jednego ze sprawców zamieszania w życiu kobiety. Urzekło mnie, w jaki sposób Oakley opisała subtelną, acz zauważalną, przemianę Jubilee z zahukanej samotniczki w pewną siebie młodą kobietę. Kreacja Eryka również zasługuje na uwagę. Bycie samotnym ojcem nie jest łatwe. Autorka jego częścią historii pokazała, że ojcowska miłość nie zawsze wystarczy, aby rozwiązać problemy z dzieckiem. W przyziemny sposób dała znać rodzicom, że w szukaniu pomocy gdzie indziej nie ma wstydu. Specjalistyczna pomoc i odrobina uczucia potrafią zdziałać cuda. Oakley pomimo zachwytu, jaki odczuwałam w trakcie lektury, rozczarowała mnie zakończeniem. Cały czas szykowała mnie na płacz nad losem Jubilee i Eryka. Każda kolejna scena prowadziła do punktu, w którym miałam łzy w oczach. Tymczasem ostatnie kilka stron wydaje się być jak wyjęte z innej powieści – nie pasują do reszty historii. Szanuję decyzję autorki, aczkolwiek odebrała ona realizm sytuacji. Dostatecznie blisko to urocza książka, która znajdzie swoich zwolenników u czytelników, lubiących historie z happy endem. Można się przy niej zrelaksować, ale też skłania do przemyśleń. Zmusza czytelnika, aby postawił się w sytuacji Jubilee. Uwrażliwia na problemy zdrowotne innych osób – dla nas coś może być dziwactwem, a dla kogoś innego sposobem na przetrwanie. http://kulturacja.pl/2019/05/dostatecznie-blisko-colleen-oakley-recenzja/

Kiedy czytałam streszczenie tej książki wiedziałam, ze musze ją przeczytać w całości. Przede wszystkim przyciągnęła mnie do niej główna bohaterka, która jak się okazuj ma uczulenie na dotyk. Powiem Wam szczerze, że ja nigdy nie spotkałam się z taką przypadłością i nie wiem jak można z czymś takim żyć. Każda przeczytaną stroną byłam tutaj wstrząśnięta. Naprawdę ciężko przejść wobec tej książki obojętnie, ponieważ główna bohaterka wywołuje ogrom emocji, o których po prostu nie można zapomnieć. Dla mnie ta książka jest strzałem w dziesiątkę i na pewno jeszcze wielokrotnie będę do niej wracała.