Deja vu (okładka  miękka, wyd. 06.2024)

Zapewne przydarzyła Wam się chociaż raz taka sytuacja, że mieliście poczucie, iż jakaś sytuacja już się kiedyś wydarzyła, że przeżywacie ją ponownie. Jednak gdy się człowiek chwilę zastanowi, uświadamia sobie, że to nieprawda, przecież to niemożliwe, bo nigdy tu nie byliśmy, czy kogoś dopiero pierwszy raz widzimy na oczy. Takie odczucie ktoś kiedyś nazwał „déjà vu”. W swojej książce „Déjà vu” Jolanta Kosowska zabiera nas do świata Rafała Wrońskiego, lekarza i zarazem wykładowcy na uczelni. Mężczyzna po latach emigracji wraca do Polski. Jego życie niespodziewanym zbiegiem okoliczności zostaje połączone z niedawno zmarłym koledze po fachu Markiem Brzezińskim.  Dzięki koledze z czasów szkolnych udaje mu się dostać posadę wykładowcy po niedawno zmarłym i uwielbianym przez wszystkich mężczyźnie. Na domiar nieświadomie wynajmuje mieszkanie, w którym on kiedyś mieszkał ze swoją dziewczyną. Co jeszcze łączy tych dwóch nieznajomych? Jakie tajemnice skrywa wyjmowane mieszkanie? Co do tego wszystkiego ma piękna i niepowtarzalna Wenecja i pewna legenda? Odpowiedzi na te wszystkie pytania i jeszcze więcej znajdziecie na stronach powieści „Déjà vu”. Nieraz to powtarzałam, że uwielbiam powieści Jolanty Kosowskiej. Uwielbiam styl pisania autorki oraz to, że prawie zawsze zabiera nas w urokliwe i niepowtarzalne zakątki Europy. Była już między innymi Madera, Lizbona, Praga, a teraz przyszedł czas na Wenecję. „Déjà vu” jest pierwszą wydaną przez autorkę książką, która teraz z nową przyciągającą wzrok okładką, trafiła ponownie w ręce czytelników. Zabierając się za tę powieść, byłam bardzo ciekawa, jak zmienił się styl pisania autorki na przestrzeni lat, gdyż nie miałam okazji jeszcze czytać tych pierwszych książek pisanych przez Jolantę Kosowską. Powiem szczerze, że z tych ośmiu książek, które miałam okazję przeczytać, uważam, że właśnie ta wywoła u mnie szeroką gamę emocji, to ta, która jeszcze parę dni po przeczytaniu tkwiła we mnie gdzieś głęboko i żyła w mojej głowie. Zazwyczaj w książkach tego typu jest tak, że na początku jest spokojnie, emocje są stopniowo dawkowane, żeby na końcu czytać z chusteczką w ręku i ścierać łzy. Natomiast tu aktorka tak pokierowała akcją, że od prawie samego początku łzy leciały mi z oczu z powodu niesprawiedliwości, czy złości, żeby później moje odczucia przechodziły w całkiem inne emocje, od niedowierzania, nieufności, po prawdziwą miłość i wiarę. Autorka w swojej powieści zabiera nas do Wenecji, miasta urokliwego, a zarazem tajemniczego. Miasta pełnego kanałów i mostów, gdzie można spotkać prawdziwych artystów, poczuć klimat karnawału i pokochać prawdziwą miłością. A historia stworzona przez autorkę jest trochę jak bajka, czy sen na jawie, tajemnicza, pogmatwana, nieprawdopodobna, a zarazem wzruszająca, ukazująca prawdziwą miłość pomiędzy bohaterami, ale też do Wenecji. Czytając historię bohaterów, można się czasami pogubić, w czyjej głowie akurat jesteśmy, ale nie jest to minusem powieści. Ja bym wręcz powiedziała, że oddaje to klimat tej historii, dzięki temu chce się jeszcze i jeszcze. Reasumując: uważam, że książki Jolanty Kosowskiej są niepowtarzane. „Déjà vu” nie jest zwykłą powieścią do poduszki. Wzbudza w człowieku sporo różnorakich emocji. Czytając, trzeba się trochę wysilić i skupić, i wczuć się w klimat tej tajemniczej i może magicznej historii. Ale naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. 

Pani Jolanta Kosowska należy do moich ulubionych pisarek, bo tworzy powieści nietuzinkowe, owiane aurą tajemnicy, emocjonalne i nieoczywiste. To nie są wyłącznie ciekawe historie obyczajowe, lecz historie zawierające też motyw podróży. Jak zawsze autorka zabiera czytelnika w urokliwe miejsca i zakątki, czyniąc to niezwykle realnie i plastycznie. Tym razem jest to Wenecja i piękna miłość Ani i Marco, wyłaniająca się z mgły ponad miastem i otulająca bohaterów błękitem laguny. "Miasto jakby wyjęte ze snu albo z bajki, wymarzone i wyśnione, tak rzeczywiste i nierealne, że aż trudno uwierzyć, że ono istnieje naprawdę". Wenecja to miasto kontrastów. Tysiące kamiennych schodów, przerzuconych ponad wąskimi kanałami mostów, ciasne uliczki, upał, wilgoć, setki turystów są w kontrze do Wenecji, którą można słyszeć, czuć jej zapach, widzieć kolory, poczuć wszystkimi zmysłami i chłonąć piękno. "Déjà vu" to opowieść tocząca się dwutorowo w Wenecji i w Polsce, a jej bohaterowie zostali spleceni jakąś niewyobrażalną, wręcz paranormalną siłą, chociaż nie spotkali się nigdy w życiu. Lubię takie iluzoryczne wątki, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością, wyobraźnia z prawdą i nie wiadomo, co dzieje się w sennych marzeniach, a co na jawie. Kim był Marco Brzeziński, uwielbiany przez studentów nauczyciel etyki? Jaką rolę odegrała w jego życiu Wenecja i przynależność do dumnego rodu Marconich? Dlaczego młodego lekarza Rafała opętała wręcz historia Marco i Ani? Dlaczego czuł się coraz bardziej osaczony, a nieznajoma dziewczyna stała się jego obsesją? Kim wreszcie była Ania, czy tylko wielką miłością Włocha, czy nieprzypadkowo stała się elementem tej mrocznej układanki? Klątwa rodu Marconich, jak chichot losu, wynurzyła się z ram starego obrazu, a twarz na portrecie sprzed ponad stu lat niepokojąco kogoś przypomina. Ta książka nie jest lekka i przyjemna, choć znajdziemy w niej malownicze widoki miasta na wodzie, skąpane w promieniach słońca drzewka pomarańczowe i surfinie wylewające się kaskadami z glinianych donic, niesamowite budowle i zabytki i uroki włoskiego jedzenia, siłę przyjaźni i moc rodziny. Poruszono bowiem trudne i bolesne tematy, problemy etyki zawodowej w środowisku lekarskim, moralne dylematy, przedstawiono chorobę i śmierć i spojrzenie na te zjawiska przez pryzmat własnych przekonań. Zakończenie powieści wydaje się otwarte i tylko od nas, czytelników zależy, jak je zinterpretujemy, bo "nie pozory, lecz prawda, nie to, co widzimy lub chcemy zobaczyć, tylko to co w nas, nie oko i szkiełko, ale serce". Kolejna książka pani Jolanty Kosowskiej dołączyła do mojej biblioteczki zostawiając cały wachlarz emocji. Polecam!