Chłopak, który mnie nie chciał. Carter. Tom 1 (okładka  miękka)

Leah po śmierci matki trafiła pod opiekę wujostwa. Nie było to jednak miejsce przepełnione ciepłem i miłością. Kilkuletnia dziewczynka, początkowo nieświadomie, była świadkiem prostytucji i narkomanii. Kiedy miała dziesięć lat, do sąsiedniego domu wprowadził się on. Chłopiec, który z miejsca wzbudził w Leah ciepłe uczucia i zainteresowanie. Nie chcąc się narzucać, po prostu go śledziła. Z ukrycia słuchała, kiedy śpiewał w odosobnieniu. Jak się okazało, nie robiła tego dość umiejętnie. Między nią a Carterem narodziła się więź. Przyjaźń, która przepełniona była wzajemną troską, gdyż oboje mieli trudną sytuację rodzinną. Z jej strony jednak to zawsze było coś więcej. Kochała go, odkąd pamięta. Z biegiem czasu dziewczynie coraz trudniej było ukrywać zazdrość na widok Cartera z innymi dziewczynami. Tak bardzo pragnęła być na ich miejscu. Jednakże to dopiero początek. Oboje czeka trudna droga, a uczucia Leah zostaną poddane solidnej próbie. Czy Carter dostrzeże to, co ma na wyciągnięcie ręki? „Chłopak, który mnie nie chciał” to powieść, która przede wszystkim zaintrygowała mnie swoim opisem. Motyw przyjaciół? Trudne dzieciństwo? Do tego wątek muzyczny? To coś, czego od dawna brakowało wśród czytanych przeze mnie lektur. Kiedy dotarł do mnie egzemplarz recenzencki, lekko się przeraziłam. Tym razem w tę drugą stronę. Obawiałam się, czy na dwustu pięćdziesięciu stronach dostanę wszystko, by być w pełni zadowoloną. Cóż, poniekąd moje obawy się spełniły. Czuję swego rodzaju niedosyt, czegoś mi tutaj zabrakło. Może jakiegoś większego rozwinięcia? Sama do końca nie wiem. Autorka posiada całkiem przyjemne pióro, co zdecydowanie przekłada się na płynność czytania. Nie miałam raczej problemów, żeby wciągnąć się w historię. To jedna z tych książek, które śmiało można pochłonąć na raz. Czego nie mogę odmówić tej powieści? Zdecydowanie solidnej dawki emocji. Przede wszystkim mamy trudne dzieciństwo. Zarówno Leah, jak i Carter nie znają normalności. Oboje dorastali w dysfunkcyjnej rodzinie. Pojawia się także strach — co się stanie, kiedy Leah osiągnie wiek, w którym mogłaby podzielić los ciotki? Przyznam szczerze, że strasznie się o to martwiłam. Na straży czuwał jednak jej anioł stróż. Ich relacja również nie należy do słodkich i normalnych. Owszem, łącząca ich więź jest szczególna i rzadko spotykana. Mimo wszystko ta przyjaźń naznaczona jest także toksycznością. Oboje uzależnili się od siebie na tyle, że nią są w stanie osobno funkcjonować. Do tego wszystkiego dochodzą także uczucia, jakimi Leah darzy Cartera. Jest skłonna zrobić wszystko, byle doświadczyć z jego strony czegoś więcej. On z kolei stawia jedynie na niezobowiązujące relacje. Brzmi trochę jak schemat, prawda? Jednakże autorce w pewien sposób udało się mnie poruszyć. Śledziłam rozwój tej relacji z zapartym tchem. Oczekiwałam punktu zwrotnego, kiedy Carter w końcu przejrzy na oczy. Dostałam jednak coś, czego się nie spodziewałam i szczerze mówiąc, podobało mi się to. Nic nie zostało przesłodzone, problemy nie znikły też jak za dotknięciem magicznej różdżki. Oboje noszą w sobie rany, których nie da się tak łatwo uleczyć. Nie wystarczy wstrząs, by zmienić zachowanie bohatera o sto osiemdziesiąt stopni. I to, co się tam dzieje, zaboli… nawet bardzo. Ta końcówka wywołała we mnie sprzeczne emocje. Miałam ochotę krzyczeć z frustracji, a jednocześnie tkwiło we mnie przekonanie, że tak właśnie musi być. Te dwie emocje nadal we mnie trwają i walczą ze sobą, jednak dzięki temu oczekiwanie na kontynuację będzie o wiele ciekawsze niż zazwyczaj. „Chłopak, który mnie chciał” to powieść, której zdecydowanie nie brakuje emocji. Choć główni bohaterowie to dość młode i doświadczone przez los osoby, popełniają błędy, czasem budzą irytację, to jednak na swój sposób także poruszają. Sprawiają, że czytelnik im kibicuje, czy martwi się o ich los. Mimo iż odczuwam niedosyt po lekturze, to niecierpliwie czekam na dalsze losy Leah i Cartera. Mam nadzieję, że dostanę tam to, czego mi brakowało teraz.

„Niezdeklarowana miłość zawsze kończy się cierpieniem.” Leah i Carter znali się od małego, mieszkając po sąsiedzku. Oboje wywodzili się z rodzin, które pozostawiały wiele do życzenia. Wujostwo dziewczyny to istna patologia, gdzie w życiu, nie powinno wychowywać się dziecko. Oczywiście u chłopaka było podobnie, bo jego ojciec, to tyran, od którego za wszelką cenę chciał się uwolnić. Ich przyjaźń kwitła i wskoczyliby za sobą w ogień. Jednak w pewnym momencie musieli podjąć pewien krok, który zmienił ich życie i już nic nie było takie samo. Jak potoczyła się relacja dwójki przyjaciół? Co się stanie, gdy do przyjaźni zawitają uczucia? Przyznam się szczerze, że sama nie wiedziałam, czego spodziewać się po tej historii, gdy zobaczyłam jej zapowiedź. Na pewno domyślałam się, że zostanie tu przedstawiona relacja od przyjaźni do miłości, jednak nie spodziewałam się takich wydarzeń. Książka może i jest krótka, ale za to zawartych jest w niej ogrom emocji. Leah i Carter to dwie zagubione dusze, których życie nie rozpieszczało. Żyli w opłakanych warunkach i zajmowali się sami sobą. Połączyła ich przyjaźń, która była mocna i piękna. Mieli siebie nawzajem i to wzajemna akceptacja oraz wsparcie pozwoliła im przetrwać. Jednak to dziewczyna od najmłodszych lat darzyła swojego przyjaciela uczuciami. Natomiast Carter wiedział, że nie będzie umiał dać Leah tego, czego od niego oczekiwała. Mimo wszystko, to nie przeszkodziło im, by stać za sobą murem. Ogólnie cały zarys tej opowieści był ciekawy i przemyślany. Nie było czasu na nudę i chłonęło się kartka za kartką, z myślą, co będzie dalej. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu potrafiła mnie utrzymać przy tej lekturze, nie pozwalając odłożyć książki na bok. Polubiłam zarówno Cartera, jak i Leah, bo uważam, że zostali dobrze wykreowani i idealnie pokazywali swoje rozterki oraz podejmowane decyzje, które nie zawsze były słuszne. Uzupełniali się wzajemnie, co jest rzadkością w przyjaźni. Jedyny problem, jaki miałam, to punt widzenia Cartera, który był niestety znikomy, bo tekst piosenki albo kilka zdań, zdecydowanie było za mało, by go lepiej poznać. Jakby autorka bardziej rozwinęła jego wątki i narrację, to wyszłaby o wiele lepsza historia, a tak uczucia chłopaka niestety były dla czytelnika ukryte. „Chłopak, który mnie nie chciał” nie jest tylko zwykłą historią o dwójce przyjaciół. To opowieść, która pokazuje trudy młodych osób, które zostały rzucone na głęboką wodę, muszących mierzyć się z podejmowanymi ważnymi decyzjami, które mogą zaważyć na ich życiu oraz o gonieniu za swoimi marzeniami. Jestem naprawdę zachwycona z tego, co dostałam na tych 252 kartkach, chociaż nie podoba mi się zakończenie... :D Mam nadzieję, że Wydawnictwo nie każe nam zbyt długo czekać na kontynuację, bo jestem bardzo ciekawa, jak się dalej potoczą losy bohaterów. Za to, że spędziłam miłe chwile podczas czytania tej opowieści, oceniam ją 8/10, a Was serdecznie zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję. Kasia https://girlsbookslovers.blogspot.com/2022/12/r.html

Historia młodzieńczym zauroczeniu, miłości i przyjaźni w towarzystwie walki o przetrwanie. Takich sytuacji doświadczyli Leah i Carter, gdy los zetknął ich w swoim sąsiedztwie podczas gdy oboje uciekali od swojej miernej codzienności. Ona nieustannie zamknięta we własnym pokoju ukrywająca się przed wujkiem i ciotką. Carter dla własnego bezpieczeństwa uciekał z dala od przemocy jaka szerzyła się w murach jego rodzinnego domu. Oboje rozpoczynają wchodzić w dorosłe życie z ogromnym wachlarzem doświadczeń czego czytelnik może być świadkiem sięgać po książkę. To z pewnością historia, która zmusza do przemyśleń na temat młodzieńczej miłości i zbyt szybkiej konieczności zapomnienia o dzieciństwie by bezkompromisowo wejść w świat dorosłych. Książka przedstawia rok za rokiem najważniejsze momenty życia nastolatków opowiadając o ich zmieniającej się relacji. Na początku byłyśmy szczerze zainteresowane tokiem wydarzeń jakie spotykają Leah i Cartera. Z czasem niestety gdy historia nie zaczęła nabierać tempa uświadomiliśmy sobie że lektura jest poważniejsza, zmuszająca do rozmyślań i przeanalizowania wielu sytuacji. Przede wszystkim po przeczytaniu książki nieustannie powtarzamy sobie pytanie - jak cienka jest granica między przyjaźnią a miłością damsko-męską? Czy da się zapanować nad uczuciami? Ukierunkować je według własnych preferencji? „Chłopak, który mnie nie chciał” zdaje się odpowiadać na powyższe pytania. Chociaż opis książki sugeruje motyw chorobliwej zazdrości, musimy temu zaprzeczyć. Opowieść jest zdecydowanie spokojniejsza, dopiero jej koniec przynosi emocje jakie zaskakują, ale dają cień nadziei obiecując kontynuację, która rozwieje wszelkie wątpliwości. Leah to drobna dziewczyna o niskiej samoocenie, która wydaje się pragnąc w życiu jedynie miłości i spokoju. Carter wydaje się być lekkoduchem, nie potrafiącym przyznać się do własnych uczuć , a przynajmniej postrzega je przez pryzmat własnych przykrych doświadczeń i wzorców. Zamknięty we własnym muzycznym świecie nie uzewnętrzniając emocji. Życie ich nie rozpieszcza, mają tylko siebie ale czy docenią to jaką szansę dał im los? Czy wykorzystają podarowane okazję do osiągnięcia szczęścia? Tylko pytanie czy oboje definiują chociaż w podobny sposób. „Bardzo szybko nauczyłam się, że muszę być wredna, inaczej mnie tu zadepczą. Dręczyciel łaknie lęku ofiary. Jeśli się postawisz, masz szansę coś wywalczyć. Szkoda zachodu na kogoś, kto za bardzo się rzuca”. Świadomie nie nazwiemy dla Was relacji jaka łączy bohaterów , gdyż nie chcemy psuć wam zabawy w odkrywaniu powiązań między Leah i Carterem. Książkę polecamy również i nastolatkom, gdyż nie znajdziecie w niej gorszących scen. Lektura silnie skupia się na psychologicznej relacji tworząc spokojną powieść jaka może nie każdego zadowolić – szczególnie czytelników szukających mocniejszych wrażeń.

📚Chłopak, który mnie nie chciał 📚 Od @author.rjlewis 🥰 ✨ dziękuje @wydawnictwoniezwykle z egzemplarz do recenzji ✨ „Ale był dla mnie tak ważny, że nie potrafiłam zignorować jego odczuć, odepchnąć go i zażądać, żeby mnie zostawił. Łaknęłam go. W każdej formie, jaką był skłonny zaoferować, cieszyłabym się nawet marnymi ochłapami. Byłam od niego uzależniona, a kilka trudnych chwil nie mogło mnie zniechęcić.” Leah i Carter byli sąsiadami. Oboje dorastali w biedzie i na co dzień robili wszystko, żeby spędzić jak najmniej czasu w swoich domach. On uciekał przed agresywnym ojcem, a ona przed wujkiem i ciotką, którzy zamieniali każdy jej dzień w prawdziwe piekło. Leah szybko zakochała się w chłopcu budzącym respekt na całym osiedlu. Chodziła za nim jak cień, a on nigdy nie zwracał na nią uwagi. Aż do momentu, kiedy zaczęli dzielić pewnie sekret - Carter w ukryciu śpiewał oraz grał na gitarze i był w tym bardzo dobry. Jednak Leah czuła się nieszczęśliwa w tej relacji. Owszem, Carter był jej przyjacielem, stawał w jej obronie, spędzała w jego pokoju sporo czasu, ale to nie ją zapraszał do siebie na noc. Dziewczyna była chorobliwie zazdrosna. Czy Carter w końcu zauważy, że jej serce bije tylko dla niego? *opis pochodzi od wydawcy* 🌸 „Chłopak, który mnie nie chciał.” - ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Przepadłam dla niej, oddałam się cała. Historie Leah i Cartera poznajemy od ich pierwszego spotkania. Ich życie od małego, nie było usłane różami. Ale czy później będzie łatwiej? Leah zakochała się od pierwszego wejrzenia. Stała się stalkerka Cartera. Ale czy na prawdę była taka niewidoczna jak jej się wydawało? Ich drogi w końcu się połączą. Ta historia będzie pełna emocji, burzliwa, niesamowitej przyjaźni i nieodwzajemnionej miłości. Ale czy na pewno? Ich uczucia, emocje i pożądanie wyczuwalne jest na każdej stronie. Carter jest bardzo utalentowany, ma niesamowity głos. Pełen dominacji, stanowczy i trzymający swoje uczucia pod kluczem mężczyzna. Leah - dziewczyna, która zna swoją wartość. Jest szalenie dobrą osobą. Potrafi postawić na swoim, jest zawzięta. Połączyła ich piękna przyjaźń. Co się wydarzy, gdy do tej przyjaźni dojdą korzyści? Ich historia idealnie pokazuje jak łatwo można uzależnić się od drugiej osoby. Prezentuje również jak nieodwzajemniona miłość bardzo boli. Emocje wylewające się, z każdej strony sprawiają, że przepadniesz. Fabuła wciągająca, bohaterowie wykreowani świetnie. Po zakończeniu mam ogromny niedosyt. Modlę się, o jak najszybsze wydanie kolejnego tomu, a w mojej głowie szaleje jedno pytanie. Kto na tym ucierpiał najbardziej? 📚5/5 🌶 3/5

Drogi Leah i Cartera splotły się lata temu. Wtedy, kiedy byli nastolatkami. Łączyła ich bieda i chęć szukania spokoju, podczas gdy wśród czterech ścian każde z nich doświadczało agresji i sytuacji patologicznych. Byli swoimi sąsiadami i .... uważnymi obserwatorami. Leah pokochała go wówczas całym swoim malutkim serduszkiem. Fakt, że grał na gitarze i miał piękny głos był dodatkowym atutem. Carter budził grozę wśród rówieśników. Bad boy, który pewnego dnia stanął w obronie swojej sąsiadki. Tak zrodziła się między nimi przyjaźń. Ale Leah kochała go coraz mocniej, podczas gdy on zdaje się nie patrzeć na nią w ten sam sposób. Czy Carter ją w końcu zauważy? Czy przejrzy na oczy zanim będzie za późno? Ile jeszcze wytrzyma Lea? Ile czasu jeszcze będzie trzymać w sobie to co czuje? Czy jest dla nich szansa? To moje pierwsze spotkanie z autorką. I już mogę powiedzieć, że napewno nie ostatnie. Ogromnie poruszająca i jednocześnie przerażająca była sytuacja domowa głównych bohaterów. To co się tutaj znalazło dosłownie mną wstrząsnęło. Autorka bardzo realnie, bardzo prawdziwe opisała ten wątek. Dwie pokiereszowane dusze, których ciągnęła do siebie niewidoczna siła. Relacja bohaterów od początku mnie fascynowała. Pięknie było pokazane to przyciąganie. To zrozumienie i akceptacja. Wspieranie się i motywowanie. Chęć ochrony i wzajemna troska. Rosnące przywiązanie, które miało niestety dwie strony medalu. Rozterki głównej bohaterki dla mnie były bardzo zrozumiałe i w pełni akceptowalne. Szczególnie biorąc pod uwagę jej młody wiek i większą dojrzałość. Bardzo skromna ilość rozważań głównego bohatera. Ta odrobina tylko podrażniła moje kubki smakowe. To było frustrujące. Zdecydowanie chciałam bliżej poznać jego myśli. To, jak on dokładnie widzi tę samą sytuację. Mam cichą nadzieję, że w kolejnym tomie tak będzie. On zasługuje na więcej. A ja z przyjemnością przyjrzę się jego walce. Walce po zdjęciu opaski, która przysłaniała mu prawdę. Niezwykle romantyczna historia. Przyjaźni damsko-męskiej, która ewoluowała z biegiem czasu. Piękna ale jednocześnie bardzo bolesna i smutna. Przejmująca i wzruszająca. Chwytająca za serce. Z odrobiną muzyki, która idealnie została dopasowana do fabuły. Dla mnie wszystko ze sobą cudownie grało. Uzupełniało się i tworzyło niełatwą historię miłośną młodych ludzi, którym los co rusz rzucał kolejne kłody pod nogi. To powieść dla młodszych, ale już (około) pełnoletnich czytelników. Ale myślę, że i bardziej dojrzałym również powinna przypaść do gustu. Polecam Współpraca: Wydawnictwo NieZwykłe #recenzja

O tym, że miłość zawsze porusza najczulsze struny dowiedzieliśmy się nie jeden raz. Jednak najpiękniejsze uczucie to to, które rodzi się powoli, z przyjaźni, z porozumienia dusz. I właśnie ten wątek wykorzystała R.J. Lewis w swojej wyjątkowo emocjonalnej powieści. Na początku byłam dość sceptycznie nastawiona na fabułę, ponieważ niewielka liczba stron sugerowała, że autorka nie zdąży wszystkiego odpowiednio przedstawić. Zazwyczaj stawiam na opasłe tomy, w których mogę poznać odpowiednią ilość szczegółów, ale już kilkukrotnie przekonałam się, że nie zawsze ilość oznacza jakość. W tym przypadku również okazało się, że wszystko nie tylko było na swoim miejscu, ale i bohaterowie zdążyli nabrać doświadczenia poprzez swoje wybory i błędy a tym samym żegnałam finalnie zupełnie odmienione postacie. Leah i Carter byli sąsiadami a połączyła ich znajomość mrocznej strony życia. Obydwoje dorastali w skrajnych warunkach i podświadomie szukali wsparcia oraz zrozumienia. Trafili na siebie, ale chociaż ona czuła do niego coś więcej, on nie pozwalał na dopuszczenie do siebie emocji. Carter miał muzyczny talent, który bał się pokazywać światu a Leah wspierała go w realizacji pasji. Nawiązali nić porozumienia aż w końcu wyjątkową przyjaźń, która na oczach czytelnika nabierała konkretnych kształtów, ale to wciąż nie było to, wciąż zbyt mało się między nimi działo. Na szczęście moja cierpliwość została wynagrodzona w drugiej połowie książki, ponieważ on powoli zaczynał rozumieć swoje emocje a to jednocześnie przełożyło się na dynamikę historii. Polubiłam bohaterów i trzymałam za nich kciuki. Nie mogło być inaczej, ponieważ opowieść krążyła wokół ich relacji oraz prywatnych problemów, więc gdybym nie obdarzyła ich zrozumieniem, nie mogłabym mierzyć się z twórczością R.J. Lewis. A jednak poznałam piękną, szczerą, bardzo otwartą powieść o lęku przed zaangażowaniem, dążeniu do realizacji marzeń oraz zostawianiu demonów przeszłości za sobą. "Chłopak, który mnie nie chciał" to krótka, ale jednocześnie bardzo angażująca lektura, w której główną rolę odgrywają emocje. Można dopatrzeć się znamion nurty New Adult, romansu oraz czystej prozy życia, ponieważ bohaterowie zmuszeni zostają stawić czoła problemom i nieustannym porażkom. A jednak książka ma w sobie mnóstwo nadziei na lepsze jutro, więc to naprawdę dobry start dla serii R.J. Lewis.

„Miłość jest skomplikowana i niesie ze sobą wielkie zagrożenie. Miażdży logiczne argumenty i zagłusza ten cichutki głos, który ostrzega cię przed konsekwencjami”. Leah i Carter znają się od zawsze, byli sąsiadami. Ich dzieciństwo było naznaczone biedą i przemocą. Robili wszystko, aby jak najmniej przebywać we własnych domach. Jej bliscy – zwłaszcza wuj zmieniali jej codzienność w prawdziwe piekło. Facet miał plany w stosunku dziewczyny, chciał ją zmusić do prostytucji. Jego ojciec po śmierci żony załamał i zaczął topić smutki w alkoholu. Carter miał poważanie i budził respekt na ich osiedlu. Zakochana Leah, podążała za nim niczym cień, szpiegowała go, a on nie zwracał na nią uwagi. Wszystko zmieniło się gdy dziewczyna poznaje jego sekret - chłopak w miał talent do gry na gitarze. Ich relacja zmieniła się, zostali przyjaciółmi, zaczął ją chronić. Mijały lata, ona zaczęła pragnąć czegoś więcej... Czy tych dwoje wychowanych bez miłości będzie w stanie obdarzyć się nią siebie nawzajem? Akcja powieści toczy się niespiesznie, intryguje, niesie emocje. Fabuła ciekawie utkana ukazuje pokomplikowany, trudny świat młodych ludzi, którzy od zawsze mieli pod górę. Leah i Carter do obojga poczułam ogromną sympatię, jednak jego niezdecydowanie bardzo mnie irytowało. Leah jest samotna, nie lubi towarzystwa innych, to wrażliwa, ciepła, zagubiona dziewczyna. Carter staje się wschodzącą gwiazdą rocka, chwilami trudno było zrozumieć motywy jego postępowania, miałam ochotę nim potrząsnąć, by przejrzał na oczy. Relacja naszych bohaterów nie jest łatwa. Obydwoje mają poharatane dusze. Początkowo była obojętność, później przez pewne wydarzenia przyszła przyjaźń i tak trwali. Rozmawiali ze sobą o wszystkim, stali się sobie bliscy, nierozłączni, akceptowali siebie nawzajem. Rozpoczynają dorosłe życie, ona chce od niego więcej, on nie może jej tego dać. Leah czuje, że jest na straconej pozycji, jej miłość jest nieodwzajemniona. Jest świadoma, że musi się uniezależnić od przyjaciela, ruszyć do przodu bez niego. Jak potoczy się ich relacja? Czy Carter przejrzy na oczy? Nie można nikogo zmusić do miłości. Podjęte decyzje i ich konsekwencje w późniejszym życiu. Wciągają, chwilami poruszająca, lekka opowieść. Zakończenie wywołało we mnie spory niedosyt. Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

Leah i Carter nie mieli łatwego dzieciństwa. Od najwcześniejszych lat oboje szukali ucieczki od problemów, którą zapewniała im wzajemna przyjaźń. Łączył ich też wspólny sekret - piękny śpiew Cartera, którego słuchać mogła jedynie Leah. Dziewczyna szybko zakochała się w przyjacielu, a kolejno mijające lata i obserwowanie go z innymi dziewczynami, nie raz łamało jej serce. Z czasem sytuacja zmusiła oboje do ucieczki z domu. Szybko odkryli, że obok wzajemnej troski i czułości zaczyna łączyć ich silne pożądanie. I mimo, że Carter gotowy był zrobić dla Leah wszystko, wiedział, że nigdy nie zaangażuje się tak, jak młoda kobieta by tego oczekiwała Książka "Chłopak, który mnie nie chciał" przyciągnęła mnie swoim opisem i piękną okładką. R.J.Lewis w sposób dość zwięzły, okrojony, na zaledwie 250 stron nakreśliła bohaterom historię bardzo przejmującą. Żałuję, że nie rozbudowała jej odrobinę bardziej, ponieważ na prawdę wciągnęły mnie przeżycia jej postaci. Przyznaję też, że początkowo nie łatwo było czytać mi narrację z punktu widzenia głównej bohaterki, która w większości składa się z bardzo krótkich, prostych zdań. Z czasem jednak przyzwyczaiłam się do takiego stylu wypowiedzi na tyle, by książkę przeczytać naprawdę bardzo, bardzo szybko i to z dużym zaangażowaniem. Jej największym plusem są dla mnie emocje bohaterów, w większości niełatwe, trudne, potrzebujące czasu na przepracowanie ich przez Cartera i Leah. Wyróżnić muszę też rozdziały z punktu widzenia chłopaka, często ograniczające się do pojedynczych wypowiedzi, dających jednak ogląd skrywanej przez niego prawdy. Z pewnością i ona i Leah nie mieli łatwego dzieciństwa, autorka wykreowała jednak między nimi wyjątkową, ujmującą więź, udowadniając że nie liczą się warunki, pieniądze, a prawdziwa przyjaźń to przede wszystkim troska o dobro i szczęście nie własne, a tego drugiego. Skrywana miłość Leah udowodniła jednak, że kochając drugą osobę nie można zatracić samego siebie. Zakończenie z pewnością wywołało we mnie chęć szybkiego poznania dalszego ciągu tej historii, po której spodziewam się jeszcze większego ładunku emocjonalnego, który tak bardzo uwielbiam. Ze swojej strony polecam

Pierwszy tom dylogii „Carter” okazał się nieszablonowy i pełny emocjonalnego zwichrowania. Leah i Carter dorastali razem. Będąc sąsiadami spędzili całe dzieciństwo wspólnie, ale nie była to ckliwa znajomość na sielskim osiedlu, raczej były to zabawy dzieci, pozbawionych kochających rodzin i życiowych perspektyw. Okoliczności sprawiły, że ich zażyłość miała szczególny wymiar. Każde z nich zrobiłoby wszystko dla dobra drugiej osoby. Wszystko jednak utrudniał fakt, że z czasem dziewczyna pragnęła od chłopaka czegoś więcej niż tylko powierzchownej relacji. Autorka świetnie pokazała zmiany jakie dokonały się w bohaterach z biegiem lat, jesteśmy świadkami ich dorastania i tego jak ich życie zaczyna nabierać tempa. To nie jest słodka opowieść o nastoletniej miłostce, tutaj granice się zacierają, a Leah i Carter zaczynaja być więźniami stworzonego przez siebie związku, który tak naprawdę wcale nim nie jest i z czasem robi się coraz bardziej toksyczny i zaczyna negatywnie wpływać na ich zażyłość. Bohaterowie zostali świetnie skonstruowani, nie są idealni, nie brakuje chwil kiedy ranią siebie nawzajem. Sposób w jaki się poznali sprawił, że nie chcą dopuścić do siebie nikogo spoza ich świata, szczególnie widać to w postępowaniu Cartera, który odpycha dziewczynę, ale nie może znieść myśli, że mogłaby chcieć kogoś innego. Uczuciowo jest to bardzo skomplikowana historia, ale myślę, że to jest największą zaletą tej fabuły. Słodko-gorzka opowieść o dorastaniu, o zagubieniu i braku możliwości sprawiła, że bohaterowie nie potrafią odróżnić łączących ich uczuć. Nie potrafią zdefiniować miłości i przyjaźni, nie znają życia poza własną obecnością i nie mają żadnych odniesień. Współczułam im, ale także imponowała mi ich postawa i fakt, że pragnęli osiągnąć w życiu coś więcej. Wszystko rozgrywa się też na tle rodzącego się zespołu muzycznego, w którym śpiewa Carter i o którego zaczyna upominać się wielka scena. Podczas czytania byłam ciągle zainteresowana wątkiem miłosnym, jaki się tu rozgrywał. Czekam na kontynuacje, bo czuję, że jeszcze mnie zaskoczy.

„Niezdeklarowana miłość zawsze kończy się cierpieniem.” Uwielbiam książki z motywem friends to lovers, jednak czy w przypadku tej książki tak właśnie było? Leah i Carter byli sąsiadami. Oboje dorastali bez pieniędzy i wsparcia rodziny. On mieszkał z ojcem alkoholikiem, który nie mógł się pogodzić ze śmiercią żony. Ją wychowywało wujostwo, a jej wujek tylko czekał, aż dziewczyna dorośnie, by móc zmusić ją do prostytucji tak jak swoją żonę. Leah była zakochana w Carterze, odkąd pamięta. Odkąd byli małymi dziećmi, chodziła za nim jak cień, sądząc, że on nie ma pojęcia o jej istnieniu. Jednak pewne wydarzenie uświadamia jej, jak bardzo się myliła i od tamtej pory wszystko się zmieniło. Razem dzielili sekrety, szczególnie ten, że Carter jest utalentowany i świetnie śpiewa. Byli najlepszymi przyjaciółmi, każdą wolną chwilę spędzali razem, Carter stawał w jej obronie, jednak dla niego ona była tylko przyjaciółką, ale czy na pewno? Sięgając po tę książkę, wiedziałam, że z pozoru lekka książka podejmuje cięższe tematy. Mamy tutaj historię dwójki dzieciaków, których życie mimo tak młodego wieku już dość mocno doświadczyło. Oboje żyją w patologicznym środowisku, ale przepiękna przyjaźń, która ich połączyła, dodawała im siły, by przetrwać każdy kolejny dzień. Ta sama przyjaźń jest też przyczyną bólu i cierpienia. Mogą polegać na siebie w każdej chwili, wspierają się, ale jednocześnie swoim zachowaniem się ranią. Ona go kocha i chce czegoś więcej, ale on od samego początku mówi, że nie angażuje się w żadne związki i bez wątpienia ma to związek z jego rodzicami. Mimo wszystko przyciąganie pomiędzy tą dwójką można wyczuć na każdym kroku. W jakiś sposób będą musieli to ogarnąć, jednak ciężko im znaleźć sposób, by obydwoje byli tak naprawdę szczęśliwi. Idealna książka na jakiś jesienny wieczór przy zimowej herbatce i kocyku. Czyta się szybko i po skończeniu będziecie mieli ochotę sięgnąć po kolejny tom, jednak na nieco będziemy musieli jeszcze poczekać.