Chcę Cię usłyszeć (okładka  miękka, wyd. 02.2016)

Życiem Laury zupełnie nieoczekiwanie wstrząsnęła seria niefortunnych zdarzeń. Śmierć ojca, samobójstwo męża, problemy z córeczką oraz osnuwająca wszystko tajemnica. Wydaje się, że wydarzenia te mają niewiele wspólnego. Czy aby na pewno? I czy Laura poradzi sobie z ciężarem prawdy, związanym z rozwikłaniem wszystkich niewiadomych?

Diane Chamberlain to jedna z najlepszych autorek powieści o kobietach i dla kobiet. Jej książki wciąż na nowo mnie zaskakują i budzą we mnie emocje, których istnienia często bym nie podejrzewała. Pisane przez nią historie trzęsą moim światem i sprawiają, że zaczynam zupełnie inaczej patrzeć na pewne sprawy. Lektura tej najnowszej dogłębnie mnie przejęła i mocno zelektryzowała. Ciężko było mi oderwać się chociaż na moment, a zanim dotarłam do końca już dawno wiedziałam, że długo o niej nie zapomnę i często będę do niej wracać, sercem i myślami.

Kolejny raz przekonałam się, że Chamberlain stawia sobie poprzeczkę bardzo wysoko i nie boi się podejmować wyzwań. Dla tej autorki nie istnieją tematy szczególnie bolesne czy drażliwe, nie ma żadnego tabu. W swoich książkach udowadnia, że ludzie muszą mierzyć się także z problemami natury etycznej i moralnej, nawet, jeśli nie jest im przy tym łatwo. Bo tak właśnie jest w życiu- czasami bardzo ciężko, a momentami pod górkę.

Chamberlain skupia się na tak wielu istotnych kwestiach, że niezwykle trudno wybrać spośród nich te szczególnie ważne. W pierwszej kolejności zwróciłam jednak uwagę na wątek związany z kontrolowaniem ludzkiego umysłu za sprawą eksperymentów i doświadczeń psychiatrycznych. Odwołanie się do tego tematu zmroziło mnie i wywołało u mnie mnóstwo negatywnych emocji. Mimo, że nie spotkałam się z tymi zagadnieniami pierwszy raz, ponownie poczułam konsternację i oburzenie. Jakim prawem ktokolwiek mógł ingerować w ten sposób w ludzką psychikę? Jak to możliwe, że takie wydarzenia mogły mieć miejsce? Czy faktycznie ludzkie zdrowie i życie ma tak niewielkie znaczenie? Kim zatem jesteśmy?

„Straszna rzecz- mieć mnóstwo pytań i nie móc ich zadać”.

Z drugiej strony, jakby dla przeciwwagi, Chamberlain skupia się na problemach nieco bardziej przyziemnych, a przez to bliższych jej czytelniczkom. Mądrze i subtelnie łączy ze sobą takie tematy jak wartości rodzinne, potrzeba przynależności, trudy rodzicielstwa. Z cudowną lekkością i swobodą prowadzi nas przez świat wypełniony dylematami i rozterkami jej bohaterów. Pozwala nam ich dobrze poznać i umożliwia postawienie się na ich miejscu. Mocno przeżywałam książkowe wydarzenia, przez chwilę zapominając, że to akcja powieści- choć fantastycznej, to tylko powieści. Tak mocno uderzył mnie realizm i prawdziwość, obecne na każdej stronie.

Autorka z wielką przyjemnością udowadnia, że w życiu nic nie jest czarne albo białe, a odcienie szarości mogą łatwo zmylić. W jej historii nie brakuje ciepłych i uroczych bohaterów, których nie sposób nie polubić, przekornie skontrastowano ich natomiast z ludźmi zimnymi i idącymi po trupach do celu. Zagłębiając się w tę powieść musimy w pewnym momencie podjąć decyzję, po której stronie jesteśmy i zdecydować, czyje postępowanie jest dla nas możliwe do zaakceptowania. W ten sposób niejako wystawiamy na próbę swoje przekonania i swoją moralność. Zadajemy sobie mnóstwo pytań, na które ciężko znaleźć odpowiedź, a w naszej głowie rodzą się miliony refleksji, które trzeba skonfrontować z codziennością.

„Życie jest tylko przelotnym błyskiem na ekranie rzeczywistości”.

Chamberlain kojarzy mi się z fantastycznymi, kobiecymi, powieściami. Moją sympatię zdobyła już dawno za sprawą ujmującej całości swoich historii- mądrych tematów, pełnokrwistych bohaterów, wielkiego realizmu, głębokiej emocjonalności. Do tej pory moją ulubioną opowieścią było „W słusznej sprawie”. Do dziś.

Jeśli ktoś lubi książki tej autorki....to ta jest najlepsza. Bardzo wciągająca. Przeczytałam ją w jeden dzień podając rodzinie na obiad makaron z serem, bo nie mogłam się oderwać.

Gdy składamy komuś obietnice, musimy pamiętać o tym, że powinniśmy dotrzymać słowa. Zwłaszcza, że to co odkryjemy może całkowicie odmienić nasze życie i życie bliskich nam osób.

Laura jeszcze nie zdążyła ochłonąć po śmierci swojego ojca, a już musi zmierzyć się z kolejną tragedią. Mąż kobiety popełnia samobójstwo strzelając sobie w głowę, a jedynym świadkiem zdarzenia jest pięcioletnia Emma, córka Laury. W wyniku doznanego szoku dziewczynka przestaje mówić. Laura ma jeszcze inny problem. Gdy jej ojciec żegnał się z życiem wymógł na niej pewną obietnicę. Powierzył jej opiekę nad niejaką Sarah Tolley, starszą kobietą, o której Laura nigdy nie słyszała. Staruszka mieszka w domu opieki i choruje na Alzheimera, przez co nie pamięta nic poza odległą przeszłością. Laura postanawia odwiedzać kobietę i spróbować dowiedzieć się kim była dla jej ojca. Podczas coraz częstszych spotkań Sarah otwiera się przed nią i opowiada jej historię swojego życia. Niezwykle dramatyczną i bardzo smutną. W międzyczasie w życiu Laury i Emmy, pojawia się Dylan, biologiczny ojciec dziewczynki. We dwoje starają się dotrzeć do dziecka i sprawić aby znowu zaczęła mówić.

Diane Chamberlain to jedna z moich ulubionych pisarek. Każdą jej książkę właściwie biorę w ciemno, licząc na wielkie emocje i wrażenia które wbiją mnie w fotel. Autorka porusza w swoich książkach ważne, a jednocześnie bardzo trudne tematy i robi to w taki sposób, by wywołać w czytelniku wzruszenie, skłonić do głębszych przemyśleń i sprawić, że książka na długo pozostanie w naszej pamięci. Gdy zaczęłam czytać najnowszą książkę autorki, nie spodziewałam się, że wywrze na mnie tak ogromne wrażenie. Początek był dość spokojny i zrównoważony, jednak im dalej brnęłam w lekturę, tym większe odczuwałam emocje i poruszenie. Siedziałam jak na szpilkach, chłonąc każde słowo. Autorka skrupulatnie odkrywa przed nami kolejne fakty z życia bohaterów, aplikując nam potężny emocjonalny zastrzyk i wprowadzając w stan osłupienia i niedowierzania. Książka bez dwóch zdań wciąga i szokuje, jednocześnie głęboko poruszając. Jak na mój gust, jest to jedna z lepszych i mocniejszych książek autorki, które miałam okazję do tej pory przeczytać.

Diane Chamberlain w swojej najnowszej książce opisuje nam życie Laury i Emmy po tragedii która je dotknęła. Mąż Laury, który od wielu lat borykał się z depresją, któregoś dnia pod nieobecność żony popełnia samobójstwo. Zdarzenie widziała Emma, pięcioletnia córka Laury. Niestety były to dla niej tak traumatyczne przeżycia, że pod wpływem szoku przestała mówić. Laura próbuje wszelkimi możliwymi sposobami dojść do dziewczynki i sprawić, aby odzyskała głos. Nie jest to jednak proste. Pomocne może okazać się odnalezienie biologicznego ojca Emmy. Choć Laura ma pewne opory, ze względu na dobro córki, udaje się jej odszukać Dylana. I choć ten nie jest z początku zachwycony informacją, że ma dziecko, w końcu zaczyna uczestniczyć w terapii Emmy. Czy uda się im wspólnie odnaleźć przyczynę wewnętrznej blokady dziecka? Czy dziewczynka w końcu zacznie mówić?

Poza opisem losów Laury i Emmy, w międzyczasie poznajemy życiorys Sarah Tolley, kobiety która boryka się z Alzheimerem. Staruszka nie pamięta co robiła dzień wcześniej, ale doskonale przypomina sobie zdarzenia z odległej przeszłości. Dzieli się nimi z Laurą, dzięki czemu i my, możemy dowiedzieć się kim była i czym się zajmowała. Kobieta w latach pięćdziesiątych była pielęgniarką w szpitalu psychiatrycznym, gdzie pacjentów poddawano eksperymentalnym terapiom. Poza podawaniem im zbyt dużej dawki leków i narkotyków, poddawano ich elektrowstrząsom i lobotomii. Sarah odkąd odkryła co dzieje się w szpitalu i jakim torturom poddawani są pacjenci, zdecydowała się zaprotestować i poinformować o tym odpowiednie władze. Co odkryła kobieta? Jakie konsekwencje będzie miał jej czyn?

„Chcę Cię usłyszeć” to niezwykle emocjonalna książka. Głęboko porusza i sprawia, że jeszcze długo po przeczytaniu nie można dojść do siebie. Jestem zachwycona tą książką i choć na początku nie wywarła na mnie tak dużego wrażenia, później sprawiła, że nie mogłam się otrząsnąć i dojść do siebie. Autorka w niesamowity sposób buduje napięcie, akcja stopniowo przyspiesza, aż do zaskakującego zakończenia, które w idealny sposób komponuje się z całością. Bohaterowie, jak w przypadku poprzednich książek autorki zostali perfekcyjnie wykreowani i ukazani. Diane Chamberlain wrzuca nas w wir wydarzeń, a my czujemy się jak na prawdziwej karuzeli emocji, która pędzi w niewiarygodnym tempie, gwarantując nam totalny zawrót głowy. To jedna z tych lektur, które jeszcze długo po przeczytaniu tkwią w naszej pamięci, zmuszając nas do ponownej analizy przeczytanego tekstu i głębszych refleksji.

Najnowsza książka Diane Chamberlain zagwarantowała mi wrażenia, o jakich prędko nie zapomnę. Poruszyła moją duszę i głęboko zakorzeniła się w sercu. „Chcę Cię usłyszeć” to piękna, ujmująca i niezwykle barwna opowieść, wzbogacona wstrząsającą historią sprzed lat. Gorąco polecam!

Czy jesteś w stanie dotrzymać daną obietnicę? Nawet jeżeli po fakcie dowiadujesz się, że powierzone zadanie może być dla ciebie nader trudne? Masz żal do osoby, że postawiła cię w tej niezręcznej sytuacji w jakiej się znalazłaś? Jakie decyzje podejmiesz w tej sprawie? Złamiesz daną obietnicę? Czy wprost przeciwnie?

Laura wiedzie szczęśliwe życie. Ma męża, którego kocha i pięcioletnią córeczkę Emmę. Pewnej nocy kobieta odbiera telefon ze szpitala, jej ojciec powoli umiera. Jedzie ostatni raz się z nim pożegnać. Mężczyzna przed śmiercią prosi córkę by zaopiekowała się pewną kobietą Sarah Tolley, gdyż jest dla niego bardzo ważna. Pomimo, że Laura w ogóle jej nie zna, obiecuje ojcu, że się o nią zatroszczy. Jednak na tej tragedii się nie kończy. Parę dni później, gdy kobieta pozostawia córkę pod okiem Raya, mężczyzna popełnia samobójstwo. Cały świat Laury rozsypuje się jak domek z kart. Jak kobieta poradzi sobie z tą tragedią? Czy w jej życiu znowu nastanie słońce? Nie dowiecie się jeżeli nie przeczytacie.

To trzecia powieść Diane Chamberlain, którą miałam styczność przeczytać. Coraz bardziej przekonuję się do tej autorki, mam ochotę sięgnąć po resztę książek jakie wyszły spod jej pióra. Potrafi zaciekawić, zaskoczyć, zadziwić, wciągnąć do granic możliwości w swoją historię, którą chce nam przedstawić. Każda z nich opowiada o czymś innym, na nowo rozbudza nasze serca, przepełnia nas wieloma emocjami, które podczas lektury wciąż nam towarzyszą. Przeżywamy wszystko co przytrafia się głównym bohaterom, żyjemy ich historią, towarzyszymy im na każdym kroku. Czytając książki autorki mam nieodparte wrażenie jakby sama brała czynny udział w wydarzeniach jakie opisuje. Są takie prawdziwe, przejmujące, pełne bólu, miłości, czułości, że nie sposób o tej książce ani na moment zapomnieć. Do teraz w zakamarkach mojej podświadomości klaruje się obraz pierwszej powieści tej autorki z jaką miałam styczność i jaki wywarła na mnie wrażenie.

Tym razem autorka przedstawia nam historię Emmy i Laury, które dotyka ogromny cios spowodowany samobójstwem męża jak i ojca. Świadkiem tragedii jest pięcioletnia Emma, która na skutek szoku przestaje mówić. To traumatyczne przeżycie sprawiło, że zamknęła się w sobie. Laura różnymi sposobami próbuje wyciągnąć dziewczynkę z letargu w jaki popadła, stara się do córki dotrzeć by w końcu do niej przemówiła. Jednak żadne sposoby nie dają oczekiwanego efektu. Ich życie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wszystko nagle znika, a ich poukładany świat rujnuje się jak domek z kart. Przystosowanie się do normalnego życia bez Raya jest bardzo trudne dla obu kobiet, każda z nich przeżywa rozstanie na swój sposób. Po długim czasie Laura uświadamia sobie, że tylko jedna osoba będzie w stanie wyciągnąć jej córkę z milczenia. Nie jest uszczęśliwiona tym faktem, chciała na dobre zapomnieć o przykrej przyszłości, jednak zaczęła ją gonić z ostrymi pazurami w zastraszającym tempie.

Nie tylko mamy okazję poznać historię Emmy i Laury, ale także naszej tajemniczej Sarah Tolley. To siedemdziesięciopięcioletnia kobieta, która ma początki Alzheimera. Nie pamięta nic co wydarzyło w poprzednim dniu, czy tygodniu, jednak dobrze pamięta swoją dawną przeszłość. Dzięki autorce możemy poznać krok po kroku jej historię, zajrzeć w głąb jej podświadomości z dawnych lat, towarzyszymy jej w rozmaitych etapach życia poznając odpowiedzi na nurtujące pytania. Opowieści Sarah, a także osoby, która ma pomóc wyciągnąć Emmę z milczenia są dopełnieniem całości powieści, którą chce nam przedstawić autorka. Możemy poznać wszystko z ich perspektywy, jak się czuli w danej sytuacji, co myśleli i jak sobie z nią radzili.

Powieść zapewniła mi wiele niezapomnianych emocji, ból, strach, smutek, radość, a nawet wzruszenie. W niektórych momentach płakałam rzewnymi łzami, tak bardzo rozchwiała mnie emocjonalnie. Tragedia goni tragedię. Autorka nas nie oszczędza, wciąż i wciąż popycha akcję coraz bardziej, wbija z impetem w fotel. Po skończonej lekturze nie potrafiłam się otrząsnąć z nadmiaru wrażeń. Trafiła od razu do mojego serca z ogromnym impetem by pozostać tam na długo i przypominać o swoim istnieniu. To niesamowita książka z którą musicie się jak najprędzej zapoznać. Gorąco polecam.

Laura Brandon jest zagubiona. Za wiele się wydarzyło w ostatnim czasie. Najpierw złożyła obietnicę umierającemu ojcu, chociaż wcale jej nie rozumiała. Miała odwiedzić starszą kobietę, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Sarah Tolley mieszka w domu starców i choruje na alzheimera. Wydaje się, że odwiedzenie jej nie pociąga za sobą żadnych konsekwencji. Laura napotyka jednak niespodziewaną przeszkodę. Jej mąż sprzeciwia się wypełnieniu obietnicy umierającego ojca. Podaje jej bezsensowne argumenty i zapada się głębiej w swojej depresji.

Postanawia zignorować żądania męża i chociaż spróbować spełnić obietnicę umierającego ojca. Wizyta u Sarah Tolley wydawała się niewielkim poświęceniem, a jednak spowodowała reakcję łańcuchową, której nikt nie mógł przewidzieć. Ray, mąż Laury, popełnia samobójstwo, którego świadkiem jest jej pięcioletnia córka Emma. Niegdyś rozgadana dziewczynka, umilkła.

Laura jest zdruzgotana. Nie wie co ma robić dalej. Została na tym świecie wraz z niemówiącą córką i niepamiętającą niczego Sarah Tolley oraz szwagrem, który obwiniał ją o śmierć brata. W dodatku terapeutka każe jej odnaleźć biologicznego ojca Emmy. Mężczyznę, z którym spotkała się tylko raz, sześć lat temu. Nigdy nie dowiedział się, że jest ojcem Emmy, a ona miała od tak wkroczyć w jego życie?

Kim jest Sarah Tolley?
Dlaczego jej mąż popełnił samobójstwo?
Z jakiego powodu jej córka zamilkła?
Czy odszukać biologicznego ojca Emmy?

To tylko niewiele z wyzwań, które czekają na Laurę. Najważniejsze pytanie brzmi: CZY PRAWDA PRZYNIESIE UKOJENIE?


Chcę Cię usłyszeć, to historia, która toczy się dwutorowo. Pierwsza płaszczyzna to teraźniejszość. Obserwujemy wielkie zaangażowanie Laury w pomoc córce. Jako matka podejmuje wszelkie próby i nie szczędzi środków na to żeby poradziła sobie z traumą. W drugiej płaszczyźnie teraźniejszość przewija się z przeszłością. Laura odwiedza Sarah Tolley i próbuje dociec dlaczego jej ojcu zależało żeby się nią zajęła. W czasie spacerów starsza pani opowiada jej swoją niezwykłą historię.


Ta powieść to dramat napisany w genialny sposób. Autorka nie oszczędza głównej bohaterki. Laura musi zmierzyć się z uciążliwą depresją męża, śmiercią ojca, samobójstwem męża, chorobą córki, alzheimerem nieznajomej kobiety, pogróżkami, obwinianiem się o samobójstwo męża. To wszystko spada na nią nagle. Tak naprawdę kłopoty nie opuszczają jej ani na chwilę. Cały czas czuje potworne wyrzuty sumienia. Mogła nie robić kariery. Mogła być lepszą matką. Mogła bardziej przejmować się mężem. Jednak czy naprawdę mogła? Czy to wszystko naprawdę jest jej winą?


Historia Sarah Tolley jest niezwykła i wydaje się nieprawdopodobna. Jednak, jak się okazuje, ma swoje źródło w rzeczywistości, a przynajmniej jej część. Nie zdradzę Wam o co chodzi, ale warto za to docenić autorkę. Poskładała strzępki prawdziwych doniesień w naprawdę niezwykłą i spójną opowieść. Osoby, które lubią kryminały, jak ja, dostały naprawdę ciekawą historię. Często bywa tak, że czyjeś wspomnienia wplatane w opowieść są nudne, przez niektórych pomijane. Mogę Wam obiecać, że przy czytaniu historii życia Sarah Tolley nie będziecie znużeni.

Nie zmienia to jednak faktu, że w tej książce było tyle niesamowitych zbiegów okoliczności, że naprawdę ciężko uwierzyć, iż wszystkie mogły wydarzyć się w tym samym czasie. Podobne odczucie miałam przy poprzedniej książce autorki. Czy naprawdę wszystko musi być aż takie niesamowite? Czy wszędzie muszą występować nierealne zbiegi okoliczności?

Chcę Cię usłyszeć, to niezwykła powieść. Po jej przeczytaniu rozumiem dlaczego autorka ma tak wielu czytelników. To nie jest historia, o której po przeczytaniu można zapomnieć. Będzie nam towarzyszyć jeszcze przez jakiś czas, a niektóre wątki zostaną z nami na zawsze.

Bohaterowie są zwykłymi ludźmi takimi, jak my. Muszą rozwiązywać problemy, popełniać błędy, tłumić w sobie żal, uwidaczniać radość, pracować, odwracać skutki błędnych decyzji. Nie ma w tym niczego dziwnego.

Chcę Cię usłyszeć, to kolejna powieść autorki, która porusza bardzo ważne kwestie, które są nam bliskie. Chamberlain nie boi się zadawać trudnych pytań, proponuje odpowiedzi i pokazuje wiele różnych scenariuszy. Jednak to od nas zależy, który z nich wprowadzimy w życie.

Laura obiecała umierającemu ojcu, że odwiedzi starszą kobietę, o której nigdy wcześniej nie słyszała i sprawdzi, czy czegoś jej nie potrzeba. Do wizyty u Sarah Tolley zniechęcał Laurę jej mąż Ray, który prosił żonę, aby do niej nie jechała. Kobieta nie rozumiała jego gniewu i niechęci wobec pomysłu odwiedzin u staruszki, jednak zdecydowana dotrzymać złożonej ojcu obietnicy jedzie się z nią spotkać. Po powrocie do domu znajduje Raya martwego. Mężczyzna popełnił samobójstwo, pozostawił żonie jedynie krótką wiadomość, w której przypomina, że ostrzegał ją, aby nie jechała. Świadkiem tego zdarzenia była córka Laury pięcioletnia Emma. Dziewczynka zawsze gadatliwa i pewna siebie tego dnia zamilkła i zamknęła się w sobie. Laura ogarnięta poczuciem winy i rozpaczą kontaktuje się z biologicznym ojcem Emmy, którego spotkała tylko raz w życiu. Ma nadzieję, że Dylan pomoże córce i dziewczynka znowu zacznie mówić. Do tego dochodzi jeszcze Sarah Tolley, do której Laura zapałała sympatią i regularnie ją odwiedza. Podczas długich spacerów kobieta cierpiąca na alzheimera snuje historię swojego życia, która może być kluczem do znalezienia odpowiedzi na nękające Laurę pytania.

Po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością Diane Chamberlain przy lekturze jej powieści „Dar morza”. Autorka urzekła mnie swoim stylem, dlatego zdecydowałam się sięgnąć po kolejną jej książkę, a była nią „Milcząca siostra”, która okazała się jeszcze lepsza i zostawiła mnie w przekonaniu, że muszę poznać inne jej książki. Kiedy dowiedziałam się o premierze „Chcę Cię usłyszeć”, nie mogłam się doczekać lektury. Myślałam, że wiem, czego mogę się spodziewać, ale jak się okazało Diane Chamberlain potrafi zaskakiwać bardziej niż mogłabym przypuszczać. Miałam nadzieję na wciągającą i pasjonującą przygodę, ale otrzymałam o wiele więcej.

Nie jestem wielbicielką powieści obyczajowych jednak Diane Chamberlain na pewno nie tworzy typowych obyczajówek. Jej książki cechuje watka akcja, wciągająca i poplątana fabuła oraz barwni bohaterowie. W „Chcę Cię usłyszeć” przedstawione wydarzenia przeplatają się z opowieścią Sarah Tolley, która jak się okazuje, miała bardzo ciekawe, ale i smutne życie. Jej historia sięga daleko w przeszłość i choć na początku jest urocza i nie można powstrzymać uśmiechu, kiedy starsza pani opowiada swoje dzieje, to im dalej w las robi się coraz bardziej mroczna i przygnębiająca. Chociaż początkowo historia Sarah i sytuacja, w jakiej znalazła się Laura, nie łączy się w żaden sensowny sposób, to powoli, kiedy już zbliżamy się do końca i odkrywamy kolejne karty historii kobiety, dowiadujemy się, że są ze sobą ściśle powiązane. Już na początku powieści można się domyślić, że oba te wątki w końcu znajdą punkt wspólny i nie mogę napisać, że nie domyśliłam się finału, jednak i tak zakończenie tej historii jest niezwykle ciekawe i zawiłe. Na pewno nie można odmówić Diane Chamberlain talentu do tworzenia pokręconych historii, w których wszystko jest jasne dopiero wtedy, kiedy poznamy ich zakończenie.

Autorka z lekkością prowadzi czytelnika przez swoją opowieść, która wciąg i angażuje. Równie łatwo wplata w nią świetnie wykreowane postacie. Wzbudza u czytelnika gamę najróżniejszych emocji, nierzadko wzrusza, ale i zasmuca, sprawia, że nie można oderwać się od lektury. Starannie buduje napięcie, które rośnie wraz z ciekawością, gdyż z każdą kolejną stroną coraz bardziej nie mogłam się doczekać rozwiązania zagadki i potwierdzenia moich domysłów.

„Chcę Cię usłyszeć” to piękna i zarazem smutna, dająca nadzieję historia o ludziach, którzy zostali zmuszeniu wiele w życiu poświęcić. To zdecydowanie najlepsza z trzech książek Diane Chamberlain, jaką miałam okazję czytać i już nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejne jej powieści, które mam nadzieję, będą tak samo dobre. Jeśli jeszcze nie znacie tej autorki, to naprawdę nie mam pojęcia, na co czekacie, ponieważ Diane Chamberlain na pewno nie pisze typowych historii, za to wychodzi poza znane i utarte schematy. W jej książkach nie doszukacie się podobieństw do innych książek, doświadczycie za to wielu zaskoczeń i przede wszystkim czystej radości płynącej z lektury.

http://someculturewithme.blogspot.com/2016/03/prosze-odezwij-sie.html

Kilka słów wypowiedzianych przed śmiercią może zmienić życie bliskiej osoby. Powodują one lawinę tajemnic, domysłów i poszukiwań — czy da się szczęśliwie z tego wybrnąć?

Twórczość Diane Chamberlain kusiła mnie przez dłuższy czas. Przyznam, że byłam głucha na podpowiedzi, bo obawiałam się wtórności. Odnosiłam wrażenie, iż Chamberlain jest kimś w rodzaju Jodi Picoult — tę ostatnią bardzo cenię, ale lubię przeczytać jej książki raz na jakiś czas. Właśnie uzyskałam możliwość, aby w końcu się przełamać i samej ocenić jedną z powieści Diane. Tym samym zdejmuję czapkę z głowy i przyznaję rację wielu koleżankom-recenzentom — miałyście rację! Teraz rozumiem Wasze zachwyty, namawianie do sięgnięcia po te książki, dobre oceny. Piszę te słowa i nadal jestem w szoku, że tak się wzbraniałam przed nawałem pozytywów. Przedstawiam Wam powieść, która premierę będzie miała za kilka dni, ale już teraz zachęcam do kupienia. Już wcześniej zachwycałam się okładkami książek Chamberlain, tym razem jest tak samo — z przyjemnością wpatrywałam się w tę śliczną dziewuszką widniejącą na zdjęciu.

Laura jest wybitnym naukowcem zajmującym się astronomią. Razem ze starszym o dwadzieścia lat mężem wychowuje córkę, Emmę. Wkrótce na Laurę spada osobista tragedia — jej ojciec umiera. Kobieta towarzyszy mu w ostatnich chwilach i zostaje obarczona przyrzeczeniem. Musi spotkać się ze starszą panią, Sarą Tolley. To nazwisko nic Laurze nie mówi, ale postanawia spełnić dane ojcu przyrzeczenie. Na całą sytuację agresywnie reaguje Ray, jej mąż. Wkrótce rodzinę spotyka kolejne nieszczęście, gdy Ray popełnia samobójstwo, a świadkiem sytuacji staje się pięcioletnia Emma… Radosna wcześniej dziewczynka nagle przestaje mówić, a Laura w walce o powrót dziecka do zdrowia postanawia odnaleźć biologicznego ojca Emmy… Tymczasem odwiedza Sarę Tolley i nie spodziewa się, że historia niepozornej staruszki jest kluczem do wielu tajemnic…

Sięgając po „Chcę Cię usłyszeć” byłam bardzo nastawiona na styl Jodi Picoult. Możliwe, że to było dobre podejście, bo miło się rozczarowałam. Naprawdę, bardzo lubię Picoult, o czym wspominałam niejednokrotnie, ale czasem czuję pewne przytłoczenie, gdy po raz kolejny czytam historię o sądach, dzieciach i walkach. Wiele osób porównuje do siebie obie autorki, ale muszę z tym mitem troszkę powalczyć. Jedyne, co łączy oba style pisania, to wplecenie postaci dziecięcych. Jednak konsekwentnie stwierdzę, że należy rozdzielić Jodi i Diane, każda z nich jest unikatowa. Choć przyznam, że chciałabym się z nimi spotkać, bo mimo różnic osiągnęły wpólny cel — potrafią poruszać, wzruszać i wyciskać łzy.

„Chcę Cię usłyszeć” przeczytałam w jeden dzień. Początek wydawał mi się troszkę nudny, ale dzielnie postanowiłam, iż zmierzę się z przeciwnikiem i dokończę. Nie żałuję! Chciałabym móc każdemu opisać tę wspaniałą historię, ale nie mogę, bo odbiorę Wam przyjemność z samodzielnego odszukiwania prawdy. Każdy z bohaterów jest na tyle charakterystyczny, że nie da się ich pomylić. Laura początkowo nie wzbudzała mojej sympatii, ale z każdą kolejną stroną moje podejście ulegało zmianie. Za to Sarah — pokochałam ją. Kompletnie.

Akcja dzieje się dwutorowo. Sam początek książki to swoisty wstęp i zapoznanie czytelnika z Laurą, jej mężem i córką. Przy okazji spotkań z Sarą pojawia się drugi wątek, który wyraźnie jest zaznaczony tytułem i datą. Wówczas przenosimy się w czasie i spotykamy się z tragiczną historią Sary. Te momenty były moimi ulubionymi i nie mogłam się doczekać, gdy znowu na nie trafię. Niebezpiecznie często czułam ścisk w gardle, miałam ochotę pomóc tej nieszczęśliwej kobiecie. Czasem odkładałam na sekundkę książkę i musiałam ochłonąć. Wspaniale skonstruowane napięcie! Fakt, jakieś sto stron przed zakończeniem już się go domyślałam, ale nie uznaję tego za wadę — warto było dobrnąć aż do samego końca.

Problemy Laury wciągnęły mnie dopiero, gdy zaczęły łączyć się z postacią Sary, ale czuję się dostatecznie zachęcona, aby sięgnąć po kolejne powieści Diane Chamberlain. „Chcę Cię usłyszeć” polecam nie tylko fanom autorki, ale też osobom, które nadal nie mogą się przekonać do zapoznania z jej twórczością. Myślę, że się nie zawiedziecie.

Obietnica złożona umierającemu ojcu. Zagadkowa kobieta. Szokujące samobójstwo męża. Przewlekłe milczenie córki. Czy prawda może wyzwolić?

"Chcę cię usłyszeć" to w moim odczuciu najlepsza książka Diane Chamberlain. Przedstawiona w niej historia oczarowała mnie i chwyciła za serce, a po zakończeniu lektury przez długi czas nie miałam ochoty zagłębiać się w świat jakiejkolwiek innej opowieści. Wcześniej uważałam Chamberlain za dobrą pisarkę, ale dzięki "Chcę cię usłyszeć", zakrawa teraz w moich oczach o mistrzostwo. Nawet niezwykle mrocznym klimatem jednego z amerykańskich szpitali wpisała się idealnie w lubiane przeze mnie klimaty...

Laurę Brandon złożyła umierającemu ojcu obietnicę: zaopiekuje się starszą kobietą, o której wcześniej nie słyszała, a która cierpi na Alzheimera i nie pamięta nic więcej poza odległą przeszłością. Wizyta u Sarah Tolley wydawała się być niewielkim poświęceniem. Rzecz jednak w tym, że obietnica Laury skutkuje kolejną śmiercią: tragicznym i niespodziewanym odejściem jej męża. Świadkiem samobójstwa okazuje się jedynie pięcioletnia córka Laury, Emma, która nie chce o tym mówić... Właściwie, to nie chce mówić wcale. A nawet nie może. Zdruzgotana i gnębiona poczuciem winy Laura kontaktuje się więc z jedyną osobą, która może być w stanie jej pomóc. Z mężczyzną, którego spotkała tylko raz przed sześciu laty, a który nawet nie wie, o tym że jest prawdziwym ojcem Emmy. Od tej pory wspólnie próbują wypełnić obietnicę daną ojcu przez Laurę i pomóc milczącej dziewczynce. Przy okazji odkryją też fascynującą opowieść o miłości i rozpaczy pewnej pielęgniarki, która musiała wykazać się niezwykłą odwagą, stawić czoła niewyobrażalnemu złu i poświecić to, co miała najważniejsze. Ale przede wszystkim będzie to brutalna historia okrytą całunem milczenia...


"Chcę cię usłyszeć" to piękna i problematyczna książka, która porywa czytelnika już od pierwszych stron. Autorka wykreowała grono bardzo wiarygodnych postaci, z których każda posiada własną, unikatową historię. Zarówno wątek Laury jak i historia zastraszanej Sarah, które przedstawia Chamberlain, są niezwykle ciekawe, a umiejętne dawkowanie przez autorkę napięcia, sprawiło, że nie byłam w stanie zmrużyć oczu, dopóki nie skończyłam czytać tej książki. Bardzo podoba mi się fakt, że Chamberlain poruszyła w "Chcę cię usłyszeć" wiele problemów natury psychicznej, psychologicznej, moralnej oraz społecznej, z którymi zmaga się współczesne społeczeństwo (na przykład: depresja, mutyzm selektywny, demencja starcza, schizofrenia oraz kontrowersyjne formy ich leczenia w przeszłości), a do tego przedstawiła je wyjątkowo wiarygodnie. Nie jest to więc kolejna bezrefleksyjna opowieść o miłości, ale książka z niejednym "drugim" dnem.

Przypadł mi także do gustu fakt, że poza fascynującą fabułą, autorka przedstawiła w utworze garść naukowych informacji. Wykreowany przez nią na potrzeby fabuły, niezwykle realistyczny szpital psychiatryczny z XX wieku, w którym prowadzi się medyczne, nieetyczne eksperymenty na ludziach, idealnie wpisał się w moje gusta, natomiast czający się w nim mrok, kilkukrotnie wywołały na plecach chłodny dreszczyk emocji. Na koniec lektury zrobiłam natomiast wielkie "WOW" i przez kilka minut z podziwem patrzyłam w ścianę. Choć mam świadomość tego, że wielu osobom zakończenie może wydawać się nieco przerysowane, odnoszę wrażenie, iż bez niego ta książka nie byłaby tak dobra i efektywna. Nie powodowałaby czytelniczego głodu na kolejną tak świetną historię, a równocześnie nieprzyjemnego uczucia związanego z myślą, że trudno będzie znaleźć drugą taką.

Podsumowując, jeżeli chcecie przeczytać książkę, która przeprowadzi was przez wiele różnobarwnych emocji, a na koniec niemalże wgniecie w fotel, zachęcam do lektury "Chcę cię usłyszeć". To bardzo dobrze skonstruowana i mądra powieść o dochodzeniu do prawdy, kłamstwach oraz miłości. Pochłonęłam ją na jednym tchu i jeszcze przez kilka dni po jej lekturze "dochodziłam do siebie". Chamberlain kolejny raz dała popis swoich pisarskich umiejętności.

Laura Brandon jest światowej sławy astronomem. Jej nazwisko pojawiało się w gazetach, ona sama poświęciła się nauce i głoszeniu wiedzy, wyjeżdżając w coraz to nowe miejsca. Ma spokojne rodzinne życie – mała córeczkę Emmę i męża Ray’a. Jednak gdy umierający ojciec prosi ją o to, by spotkała się z Sarah Tolley i zaopiekowała się nią, kobieta nie wie że w momencie, w którym zdecyduje się odwiedzić tę kobietę. cały jej świat zmieni się o 180 stopni. Pomimo sprzeciwu Ray’a kobieta wyjeżdża do domu spokojnej starości, gdzie znajduję Sarah. Nie wie co łączyło tę kobietę z jej ojce m i niewiele może się dowiedzieć ponieważ Sarah choruje na Alzhaimera. Po powrocie do domu zastaje na schodach płaczącą Emmę, a w pokoju martwego męża, który popełnił samobójstwo.


Laura porzuca swoją karierę, przenosi się do małego domku i robi wszystko, aby Emma znów zaczęła mówić. Dziewczynka od czasu samobójczej śmierci przybranego ojca nie wypowiedziała ani słowa. Laura nadal spotyka się z Sarah i stara się poznać jej historię. Dodatkowo, postanawia odnaleźć biologicznego ojca córki i ma nadzieję, że dzięki niemu dziewczynka otrząśnie się z szoku.

Diane Chamberlaine to nazwisko które w świecie literatury kobiecej jest znane. Jej powieści mają wiele fanek, które zachwalają jej twórczość, a na każdą nową książkę czekają z wielką niecierpliwością. Przeczytałam bardzo dużo pozytywnych opinii o jej poprzednich dziełach, dlatego miałam duże oczekiwania w stosunku do Chcę Cię usłyszeć. Chciałam lektury która mnie wciągnie, zafascynuje i nie będę mogła się od niej oderwać. Takiej, dla której mogłabym zarwać noc i pomimo zmęczenia i podkrążonych oczu wstać rano z uśmiechem na ustach. I, jak można się domyślić, to dostałam.

Historia, jaką stworzyła Diane Chamberlaine, łączy ze sobą teraźniejszość, współczesność i tajemnicę, którą główna bohaterka odkrywa kawałek po kawałku. Z kolejnymi opowieściami Sarah, Laura zaczyna współczuć tej kobiecie – miała okropne życie i straciła wszystkich których kochała. Nie zasłużyła na taki los. Chciała mieć szczęśliwą rodzinę, wieść spokojne życie, ale zostało jej to odebrane. Należę do osób, które lubią wzruszać się nad aktualnie czytaną lekturą i tak było i w tym przypadku. Do takich książek mam słabość. Jeżeli każda z powieści Chambrlaine jest tak samo wciągająca i intrygująca, to mam wiele do nadrobienia.

Niektórzy powieść Chamberlaine mogą uznać za tandetną –tajemnica, miłość i związana z nimi główna bohaterka. Kiedyś usłyszałam że „taką powieść może napisać każdy”. No cóż. Może. Ale czy każdy pisarz swoją historią zainteresuje czytelnika? Czy każdy stworzy fabułę, która chociaż przewidywalna i łatwa do przejrzenia, nie odtrąci czytelnika, ale jeszcze bardziej zainspiruje do dalszego poznawania dalszych losów bohaterów i odkrywania ich tajemnic? Przyznam, że po przeczytaniu trzech czwartych Chcę Cię usłyszeć domyśliłam się jaki sekret kryje się za tą powieścią. Ale chciałam wiedzieć jak Laura to odkryje i jak potoczą się jej dalsze losy Czy dane jej będzie zaznać szczęśliwego zakończenia? Czy Emma będzie znowu tą małą, gadatliwą dziewczynką, którą była przed samobójcza śmiercią ojczyma? Czy przezwycięży swoje lęki? Jakie decyzje podejmie Laura i czy będą one słuszne?

Chcę Cię usłyszeć napawa niesamowitym optymizmem. Po skończeniu książki uśmiech nie schodził mi z twarzy, miałam przyjemne sny, a następnego dnia dobry humor mnie nie opuszczał. Zakwalifikowałabym tę powieść do kategorii typowych poprawiaczy humoru, które miło się czyta gdy na dworze deszcz, plucha i szaruga, obok mamy kubek dobrej herbaty, a w głośnikach delikatną muzykę – oczywiście, jeżeli ktoś musi mieć ciszę, ten ostatni punkt wykreślamy. Jeżeli szukacie książki ciepłej, lekkiej, napawającej optymizmem to bardzo polecam Chcę Cię usłyszeć.

Ludzki umysł to dla naukowców ciągle obszar pełen niespodzianek do odkrycia. Choroby nękające osobowość człowieka są trudne do uleczenia i bardzo dotkliwe dla osób bliskich. Diane Chamberlain w swojej książce "Chcę Cię usłyszeć" porusza wiele aspektów związanych z tym tematem. Mamy tutaj do czynienia z chorym na depresję, z mutustycznym dzieckiem oraz z kobietą cierpiącą na alzheimera. A są to tylko problemy nękające bohaterów pierwszoplanowych.

Laura w krótkim okresie czasu traci ojca, który umiera na raka, oraz męża - chorego na depresję socjologa. Śmierć tego drugiego następuje w szczególnie przejmujących okolicznościach, gdyż popełnia on samobójstwo w czasie, gdy przebywał sam w domu z pięcioletnią córką Laury, Emmą. Dziewczynka po tych wydarzeniach przestaje się odzywać. Laura za radą terapeutki, postanawia przedstawić Emmie jej biologicznego ojca, który jak do tej pory nawet nie wiedział o istnieniu dziewczynki.

Drugi wątek książki, który objętościowo jest nawet dominujący, to historia pewnej kobiety - Sarah, która mieszka w domu pomocy społecznej i cierpi na początki choroby Alzheimera. Ojciec Laury na łożu śmierci zobowiązał córkę, aby odnalazła Sarę i się nią zaopiekowała. Niestety nie zdążył wyjawić kim jest dla niego tajemnicza kobieta. Laura w trakcie słuchania historii życia Sarah, będzie uporczywie szukać powiązań pomiędzy nią a jej ojcem.

Wydaje się skomplikowane? Wcale takie nie jest. Autorka w bardzo przystępny sposób wprowadza nas w fabułę książki, nie zalewając nas natłokiem informacji. Rozdziały będące wspomnieniami Sary i te opisujące wydarzenia współczesne przeplatają się, dzięki czemu mamy czas aby sobie wszystko poukładać. Retrospekcje są w ciągłości czasowej, każda nowa opowieść zaczyna się tam, gdzie skończyła się poprzednia. Czyta więc się książkę bardzo łatwo, pomimo dwóch odrębnych wątków, oraz ciężkich tematów w niej poruszonych.

Skoro mowa o ciężkich tematach, bardzo poruszające czytelnika są opisy pracy Sarah w szpitalu psychiatrycznym. Działo się to pod koniec lat pięćdziesiątych, gdzie praktyki w takich jednostkach wydają się nam, ludziom przywykłym do współczesnej medycyny, wręcz nieludzkie. Opis przeprowadzania operacji lobotomii bardzo mną wstrząsną, chociaż autorka nie stara się być drastyczna w swoich słowach. Właśnie ta dobroć i łagodność zderzone z bezdusznością lekarzy psychiatrii bardzo działają na wyobraźnię.

Wątek romansowy to przede wszystkim historia Laury i Dylana, ojca Emmy. Przed laty spotkali się na imprezie, za dużo wypili, a owocem tego szaleństwa okazała się prześliczna dziewczynka. Jak teraz będą w stanie uporać się ze stanem w jakim znalazła się ich córka, a także jak potoczą się ich wzajemne relacje? Obydwoje są już dojrzałymi osobami, mają za sobą trudne związki. Więc ich uczucia nie będą tak wybuchowe jak u nastolatków, ale śledzić będziemy je z wielkim zaciekawieniem.

Wielka szkoda, że książka, która przez Diane Chamberlain napisana została 17 lat temu, dopiero teraz ukazuje się w Polsce. Momentami widać upływ minionego czas. Brak telefonów komórkowych, dość ubogie możliwości poszukiwania informacji w sieci internetowej. To rzuca się w oczy i sprawia że książka jest nieco nieaktualna.

Ale nie o to w niej chodzi, aby przedstawiać nam nowinki technologiczne. Autorka porusza bardzo trudne tematy. Robi to w sposób niezwykle przystępny, tak że osoby nie będące ekspertami w dziedzinie psychiatrii i psychologi z powodzeniem przyswoją sobie wszelkie przywołane informacje.

Bardzo serdecznie polecam tę lekturę. Dla wszystkich tych, którzy w romansie szukają czegoś więcej niż tylko płomiennych uczuć między kochankami.