Blizny jak skrzydła (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Bardzo trudne tematy są w książce przedstawione swobodnie i nieprzygnębiająco. Poruszona jest bardzo ważna sprawa odrzucenia we współczesnym społeczeństwie spowodowanego odmiennością, która nie jest nawet wyborem głównych bohaterek.Powieść po prostu wciąga czytelnika poprzez ciekawą fabułę oraz bardzo przyjemny język.

Miałam duże oczekiwania, ale się zawiodłam.

Powiem tak to nie najlepsza książka jaką przczytałam ale nie zmienia to faktu że jest cudna. Kocham tą autorkę i czekam na więcej. Sama w sobie książka wciąga i to strasznie. W jednej chwili płaczesz a w drugiej leżysz na podłodze dusząc się ze śmiechu. Polecam wszystkim.

Rewelacyjna książka z poczuciem humoru, wrażliwością i zwrotami akcji. Piękna opowieść o walce i przyjaźni. Jeszcze na żadnej książce się tak nie wzruszyłam jak na tej. Książka wiele wnosi do życia. Gorąco polecam przeczytać!🔥

Cudowna, piękna a jednocześnie trudna i bolesna książka. Z całego serca polecam ❤️

Polecam w 100%

Nie będę ukrywać, że czasy nastoletnie mam już dawno za sobą. Jednak od czasu do czasu lubię sięgnąć po książkę z gatunku "young adult". I nie mam tu na myśli ckliwej historii o pierwszych miłostkach. Mówię o kawałku dobrej, dojrzałej i wartościowej lektury, chwytającej za serce, ze świetnie skrojoną fabułą, buzującą od emocji. Znalazłam taką. . " Każdy z nas ma blizny. Niektóre po prostu lepiej widać ". Ava Lee przeżyła pożar domu, lecz straciła w zasadzie wszystko: rodziców, ukochaną kuzynkę i swoje ciało, które w 60% jest spalone. Ostatni rok był dla niej istnym koszmarem, kilkanaście operacji, przeszczepów skóry, rehabilitacja. Rok okupiony bólem fizycznym i psychicznym, depresją, czarnymi myślami, kołatającymi pytaniami. Co teraz, jak dalej żyć, jak się pokazać, kiedy odbicie w lustrze pokazuje zdeformowane monstrum? Jednak za namową wujostwa, Ava wraca do szkoły, początkowo na próbę, żeby sprawdzić, czy będzie umiała się znów otworzyć na świat. Tam poznaje Piper, bezczelną i tryskającą sarkazmem ofiarę wypadku samochodowego, również poparzoną oraz Asada, który tak jak nasza główna bohaterka, uwielbia musicale. Co z tego wszystkiego wyniknie? Czy Ava wyjdzie ze swojej pomarszczonej skorupy? Czy liczne blizny pogrążą ją, czy może dodadzą skrzydeł i pomogą wzbić się znów do lotu? . Oj, co to za powieść, ileż to stron jest naznaczonych moim łzami. Losy Avy są przesiąknięte bólem, smutkiem, wzruszeniem, po prostu łamią serce i dławią gardło. Trudno ogarnąć rozumem, ile ta dziewczyna musiała wycierpieć. Wielokrotnie słyszała od innych, że wygrała los na loterii, bo przecież przeżyła. Ale co to za życie? Czy nie lepiej byłoby, gdyby ogień strawił i ją? Bycie odmieńcem w dzisiejszym świecie, społeczeństwie nie jest na topie, zwłaszcza wśród nastolatków, dla których wygląd zewnętrzny jest priorytetem. Jak zatem przetrwać wśród wzburzonych spojrzeń, otwartych z oniemienia ust, wytykania palcem, odwracania wzroku, nagłego milczenia, w dodatku gdy masz zaledwie naście lat? Jest to możliwe tylko wtedy, gdy ma się w okół siebie ludzi, na których miłość i wsparcie można liczyć w każdej sytuacji. Którzy dodadzą otuchy, popchną do działania, zobaczą człowieka, który żyje, czuje, a nie jest tylko zlepkiem blizn, bez włosów i ucha. Zaakceptują to wszystko, tak po ludzku, przez co i pokrzywdzona osoba zaakceptuje sama siebie. . "Odwagą nie jest, żeby się nie lękać. Odwagą jest, by lękom stawić czoło". . " Blizny jak skrzydła " to książka o przekraczaniu granic, ludzkich dramatach, wierze w drugiego człowieka i wreszcie o miłości, wsparciu i odwadze, która niesiona w świat, potrafi wrócić do nas że zdwojoną siłą. . Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Sonia Draga. . Zapraszam na mój IG: @zaczarowane_slowa

est to moje pierwsze spotkanie z autorką, uważam, że bardzo udane. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, więc jakoś szczególnie się nie nastawiałam. Po prostu zaczęłam czytać i... przepadłam. Lekkie pióro, przystępne sprawia, że czyta się bardzo szybko. Nie wiadomo kiedy te strony ulatują, aż tu nagle doczytujemy do ostatniej kropki. Wiecie... Mam bardzo dużo przemyśleń, co do tej lektury... Bardzo... Takich książek powinno być o wiele więcej. Dużo się dzieje na świecie, wypadki, pożary (tak jak w tym przypadku). Ludzie tracą wszystko. Część siebie. Przestają widzieć sens w czymkolwiek, a już w szczególności w dalszym życiu. A ta książka pokazuje, że warto zawalczyć o siebie. Bo jeżeli przeżyliśmy, to nie przypadek. Mamy pewną misję do wykonania na tym świecie, że mamy po co i dla kogo żyć. Autorka zrobiła na mnie ogromne wrażenie tą historią. Należą się jej OGROMNE BRAWA. Ava - główna bohaterka... Młoda dziewczyna, która przeżyła piekło. Można powiedzieć, że dosłownie. Uratowała się w pożarze, jednak nie wyszła z tego bez szwanku. Poparzona, zniekształcona... Nie mogła patrzeć na siebie w lustrze. Nie chciała wrócić do szkoły. Nie chciała nic... Jednak widząc usilne staranie ciotki i wujka, złamała się. Obiecała dwa tygodnie próby, które, gdybyście wiedzieli, były okropne. Samo jej nastawienie początkowo było hm... specyficzne. Jednak nie ma co się dziwić. Ja chyba nie byłabym w stanie na taki krok... W szkole poznaje Piper, dziewczynę również poszkodowaną, tym razem na wózku, była ofiarą wypadku samochodowego. Również z specyficznym charakterem, dlatego troszkę inaczej ich traktują. Ale z drugiej strony, poszkodowane przez los, NADAL są NASTOLATKAMI. Próbują żyć jak inni, co okazuje się nie takie proste, jakby się wydawało... Wiele upokarzających sytuacji, brzydkich słów, tak bardzo nieodpowiednio użytych... Ale wiadomo, tacy są ludzie. Nie myślą o innych, tylko o sobie. Podoba mi się kreacja tych bohaterów, dzięki nim, a raczej dzięki głównej bohaterce poczułam wiele. Cała recenzja na blogu :)

Życie z perspektywy dziecka jest wbrew pozorom dużo bardziej skomplikowane niż nam, dorosłym się to wydaje. To, co dla rodziców może wydawać się śmieszne, nieistotne, błahe - w oczach, sercach i duszach dzieci czy nastolatków jest prawdziwym dramatem i takie dramatyczne uczucia im towarzyszą. Dowód? Najnowsze statystkyki samobójstw w tej grupie wiekowej... A mówię o tym w kontekście książki "Blizny jak skrzydła", bo jest to lektura, która w moim odczuciu może pomóc nastolatkom poprosić o pomoc i uwierzyć, że po nocy przychodzi dzień. Ta książka - historia Avy Lee, która w pożarze straciła nie tylko rodzinę ale i twarz, a teraz musi stawić czoła życiu w liceum, nie tylko jest emocjonalną bombą, pełną - co może pozytywnie zaskoczyć - sarkastycznego humoru, ale przede wszystkim pokazuje wagę terapii. Tego, że niezależnie od tego jak wielki masz problem, możesz i powinieneś zwrócić się o pomoc, czy to do rodziców, terapeuty, czy do lekarza. Autorka Erin Stewart wraz z główną bohatetką przeprowadza czytelników przez wszystkie fazy "powrotu do normalnego życia" - od straty i żałoby, przez rehabilitację, terapię, hejt w szkole, odtrącenie, znajdywanie nowych przyjaciół, chwile zwątpienia, próby samobójcze. I choć mogłabym przyczepić się do co najmniej kilku spraw, to te uwagi byłyby jedynie uwagami dojrzałego, dorosłego czytelnika, a nie o to w tej powieści - skierowanej przecież do dużo młodszych osób - chodzi. To książka dla dzieciaków w wieku od 8 do 16 lat (tak ja to oceniam) - i nie mam wątpliwości, że w tym przedziale wiekowym terapeutyczna proza Stewart (w tłumaczeniu Marii Grabskiej-Ryńskiej) może zdziałać wiele dobrego. Dlatego jeśli macie w rodzinie młodzież w tym wieku lub wybieracie sie do znajomych z takimi latoroślami, śmiało zamiast Tofifi czy innych czekolad bierzcie "Blizny jak skrzydła". I znowu powiem to, co często myślę sobie po lekturze dobrej młodzieżówki. Szkoda, że za moich młodzieńczych czasów nie było takich pozycji. A może nie były aż tak potrzebne? Polecam!

Ava Lee po pożarze, w którym sześćdziesiąt procent jej ciała została poparzona, straciła nie tyło twarz, ale również dom, rodziców, oraz kuzynkę Sarę, czyli jej najlepszą przyjaciółkę. Dziewczyna przeszła już dziewiętnaście operacji, czuła, że nie jest gotowa na powrót do liceum i zmierzenie się że spojrzeniami pełnymi przerażenia, obrzydzenie i/ lub litości. Po śmierci rodziców, opiekunami prawnymi Avy zostali rodzice Sary. Po stracie jedynego dziecka jej ciocia Cora, skupia się tylko na tym by Ava wróciła do normalnego życia. Dlatego nakłania ją by wróciła do szkoły i zaczęła uczęszczać na spotkanie kółka wsparcia dla osób, które cierpią tak samo jak nastolatka. Na pierwszym spotkaniu poznaje Piper, która zostaje jej przyjaciółką w nowej szkole. Dziewczyna również nosi blizny, po wypadku samochodowym. Razem udowodnią, że są jak feniksy, które powstały z popiołu. ,,Blizny jak skrzydła" to książka, która wpłynie na każdego czytelnika. Ave Lee poznajemy rok po tragicznym pożarze. Dziewczyna dopiero uczy się jak żyć z bliznami pokrywającymi większość jej ciała. Książka jest bardzo poruszająca, pokazuje jak łatwo ludzie potrafią oceniać kogoś po samym wyglądzie, nie znając kogoś. Ava jest bohaterką i ocalałą. Mimo wahania wraca do liceum. Powrót do szkoły jest łatwiejszy u boku Piper, dziewczyny wiele łączy. Obie w przeszłości spotkało coś okropnego i obie się nie poddają. Mają podobne ironiczne poczucie humoru. Dlatego czytając można uronić nie tylko łzy smutku, ale może nas dopaść napad śmiechu. Głowna bohaterka pokazuje, że szukając swojego "ja" i nowej normalności, nie można się poddać i zawsze trzeba szukać szczęścia. Autorka wykonała kawał dobrej roboty pisząc tę książkę. Bohaterowie, ich relacje, dialogi... Po prostu wszystko w niej jest idealne. ,,Blizny jak skrzydła" to arcydzieło.