Naondel. Kroniki Czerwonego Klasztoru (okładka  miękka)

Świetnie napisana kontynuacja "Kronik Czerwonego Klasztoru". Opowieść o kobietach, które przede wszystkim pragnęły wolności w świecie rządzonym przez mężczyzn, gdzie kobieta znaczyła tyle co przedmiot. "Naondel" oczarowuje. Łapie za serce od pierwszej strony. Jest to opowieść pełna emocji, bólu, ale przede wszystkim magii. Każda z bohaterek to kobieta o wyrazistym charakterze, która opowiada swoją trudną, nieraz tragiczną historię. Harem wezyra, w którym dane było im żyć, łączy ich opowieści, a wspólny od teraz los daje nadzieję na ucieczkę ze złotej klatki... "Naondel" czyta się jednym tchem. Każda z bohaterek wnosi coś wartościowego do fabuły, która jest dynamiczna, a opisy niezwykle plastyczne. Ta książķa to taki wyborny deser, który wprowadza nas w błogi nastrój, a gdy się skończy, to chcielibyśmy go zjeść jeszcze raz. Warto!

Świetna książka o kobiecej sile. Żałuję, że na historie niektórych kobiet autorka nie poświęciła więcej stron. Mam wrażenie, że pod koniec fabuła gwałtownie przyspieszyła i mniej dowiadujamy się o nowopoznanych postaciach, przez co mi osobiście zaczęły się one mylić.

Cudowna, bardzo emocjonalna książka zdecydowanie dla starszej i dojrzalszej młodzieży jak nie dla dorosłych ze względu na brutalna tematykę

Naprawdę można się w niej zatracić. Przeczytana jednym tchem

Bardzo dobra książka pamiętajcie tylko ze 16 gorąco polecam

Nie czytałam jeszcze ale mysle że będzie szkoda

Ok.

„Naondel” to poruszająca opowieść o przemocy i zdradzie, o miłości oraz zemście. To również pełna magii historia odważnych, silnych kobiet, które założyły jedyne w swoim rodzaju miejsce – Czerwony Klasztor. Powieść Marii Turtschaninoff jest prequelem bestsellera „Marsi” z cyklu Kronik Czerwonego Klasztoru, można ją jednak czytać jako zupełnie oddzielną część. Na całość składają się zapiski bohaterek, które trafiły do przepełnionego grozą i przemocą domu Iskana, człowieka żądnego władzy, opętanego manią niszczenia i podporządkowywania sobie ludzi oraz świata. Jako pierwszą poznajemy Kabirę. Jest ona córką zamożnych właścicieli ziemskich, która po swojej babci odziedziczyła zdolność dostrzegania tego, co niewidoczne dla zwykłych śmiertelników. Kabira opiekuje się magicznym źródłem znajdującym się niedaleko rodzinnego domu. Zakochana w pięknym, ujmującym synu wezyra zdradza mu tajemnicę związaną z tym miejscem. Nie przypuszcza wówczas, że starający się o jej względy Iskan wkrótce okaże się bezwzględnym tyranem, który doprowadzi do tragedii i uczyni z niej swoją niewolnicę. Kabira trafia do haremu, a jej jedynym zadaniem ma być rodzenie synów Iskanowi. Z czasem dołączają do niej inne dziewczęta i młode kobiety, które stały się wojennymi łupami. Są wśród nich bohaterki obdarzone niezwykłymi zdolnościami, między innymi tkająca sny Orseola. Wszystkie stają się ofiarami przemocy ze strony coraz bardziej oszalałego Iskana. Łączy je cierpienie, ale i chęć odwetu. Pewnego dnia, gdy łączą siły, w ich życiu zaczyna się zupełnie nowy okres... Maria Turtschaninoff stworzyła ksiażkę pełną magii, niezwykle klimatyczną i – mimo iż rozgrywającą się w wymyślonym świecie – ponadczasową. Poruszające są wyznania i historie bohaterek, z których każda snuje swoją opowieść. Za każdym razem bolesne jest zderzenie życia na wolności z egzystencją w haremie. Godne uwagi jest to, że kobiety, nawet te najbardziej maltretowane i poniżane, potrafią zachować godność i wewnętrzną niezależność; umieją też pomagać sobie i wspierać się psychicznie, nawet jeśli początkowo sobie nie ufają. „Naondel” to hołd złożony kobiecej przyjaźni, solidarności oraz sile, jaka w nich tkwi. To także wzruszająca opowieść o macierzyństwie, jego różnych aspektach, blaskach i cieniach. Całość napisana jest w bardzo ujmujący sposób. Narracja jest prosta, dużo w niej krótkich zdań, jednak ta ekonomia słowa robi ogromne wrażenie, przepełniona jest liryzmem i plastycznością. Autorka udowadnia, że nie trzeba posługiwać się barokowym stylem i spiętrzonymi porównaniami, by wzbudzić w czytelniku emocje i poruszyć jego wyobraźnię. Na pewno nie jest to lektura lekka i przyjemna ze względu na bolesną tematykę. Warto jednak po nią sięgnąć, bo dostarcza wielu niezapomnianych wrażeń i zapada w pamięć. Poza tym, gdy już zacznie się czytać, trudno odłożyć książkę na półkę, więc warto zarezerwować sobie dla niej czas. BEATA IGIELSKA

Okładka tej książki jest głównie zdominowana przez kolor niebieski i jego odcienie. Na środku widzimy statek, który będzie mocno związany z historią. Podoba mi się i uważam, że pasuje do pierwszej części. Posiada skrzydełka, które chronią powieść przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich możemy przeczytać fragment powieści, a na drugim słów kilka o autorce oraz o pierwszym tomie. W książce również znajdziemy kilkanaście opinii na temat Maresi (pierwszego tomu). Czcionka jest duża, odstępy między wersami są zachowane tak jak i marginesy - dzięki czemu czyta się wygodnie. Błędów w druku nie znalazłam, ani jakichkolwiek innych również nie. Powrócił lekki styl autorki. Czyta się dzięki temu niebywale szybko i każda kolejna stronica zdaje się znikać jeszcze szybciej niż poprzednia. Przyjemne pióro sprawi, że na chwile odetchniecie od swojego prawdziwego życia, od problemów, pracy czy innych trosk. Jestem pewna, że gdy będziecie mieć ochotę na coś nietuzinkowego z gatunku fantasy i jeżeli sięgnięcie po tę lekturę, na pewno będziecie zadowoleni. Od razu przeniesiecie się do świata wykreowanego przez autorkę, dołączycie do kobiet, które stają się naszymi narratorkami, przyjaciółkami, powierniczkami. A raczej to Wy będziecie nimi dla nich. Jest to naprawdę dobra kontynuacja. Jednak zżera mnie ciekawość, o czym będzie tom trzeci? Już teraz polecam Wam tę książkę ze względu na bardzo przyjemny, prosty i lekki styl, jakim posługuje się autorka. Nie chcę Wam zbyt wiele zdradzać o kobietach, o których przeczytacie. Jednak muszę przyznać, że pisarka nieźle musiała się napracować, by wymyślić tak dobre, charakterystyczne osobowości. Jak dla mnie jest to duży plus dla całości. Bo gdzie znajdziemy taką Kabirę, Garai czy Orseolę? No nigdzie indziej, jak w powieści Turtschaninoff. Myślę, że i Wam się spodoba kreacja tych kobiet. Niejednokrotnie będzie Wam ich żal, z drugiej zaś strony będziecie mówić, że mogły walczyć. Ja się do nich przywiązałam. Może nie strikte do każdej, ale do większej części na pewno. Poniekąd rozumiałam ich zachowanie mimo iż nie było takie, jak być powinno... Mimo to współczułam im i chciałam dla nich jak najlepiej.

Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach "Naondel" opisuje zakon jeszcze przed "Maresi" czy czytamy więc zaprzeszłe dzieje? W pewnym sensie cofamy się w czasie, bo czytamy o tym jak powstawał klasztor. Jednak to nieznaczny, że trzeba zaczynać od drugiego tomu, żeby wszystko zrozumieć. Wręcz przeciwnie. Kiedy pochodzimy z Maresi po Czerwonym Klasztorze, zrozumiemy drugi tom, czyli to wszystko co spowodowało, że wygląda tak jak wygląda. Narracja w tej książce się zmienia między bohaterkami. Na początku czułem mętlik, ale z czasem przywykłem i dzięki tej zmianie, rozumiałem bardziej każdą z bohaterek. Stajemy po części po stronie każdej z nich. Mimo że narrator się zmienia to styl pisania nie. Zmiana narracji powoduje więc tylko i wyłącznie zmianę punktu widzenia. „Naondel” w swoim stylu kojarzyłem bardzo z opowieściami „tysiąca i jednej nocy”, bo sposób, w jaki autorka komunikuje się z nami, jest iście bajeczny i magiczny! Minusem książki jest jej grubość, bo w porównaniu z pierwszym tomem to „Naondel” jest prawie dwa razy grubszy. Nadrabia jednak ten minusik piękną okładką, która cieszy oko i aż zachęca do czytania. To co opisuje książka to piękny obraz współpracy kobiet, które uciekły od mężczyzny- swojego oprawcy, gwałciciela i przestępcy. Aż zaskakuje mnie fakt, że książka mówiąca o potędze kobiet, tak bardzo spodoba się facetowi! Feministyczny pogląd na świat w wykonaniu autorki pokazuje jak wielka siła i moc drzemie w kobiecie. „Naondel” jako drugi tom Kronik Czerwonego Klasztoru przenosi nas do przeszłości powstania Czerwonego Klasztoru. Nie jest uzależniona od pierwszego tomu, jednak nie bez powodu zostały one wydane w tej kolejności ;) Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach