Złe kobiety (okładka  twarda, wyd. 11.2023)

Piękna i mądra książka. Bardzo polecam.

ZŁE KOBIETY „to określenie dla kobiet, nawet dziewczynek, które przekraczają wyznaczone im granice“. Uważane za „mściwe i szalone, kłamliwe i ambitne, rozpustne i mordercze“, karane za ciekawość i piękno, za niewpasowanie się w normy określone przez mężczyzn, zniewolone przez datę przydatności, którą ma wyznaczać starzenie. Kobiety, które przez wieki odstawały od przyjętych norm i dzięki temu otworzyły szczelinę dla dzisiejszych Nas. Bo my już mamy w sobie więcej akceptacji i szacunku dla opowieści o macochach, zamkniętych na strychach „wariatek“ i żeńskich potworach z mitów, które ukaranie zostały za urodę, odrzucenie zalotów czy doświadczenie gwałtu na terenie świątyni. My wymagamy wielobarwnych ról kobiecych, obierania własnej drogi często niezgodnej z nakazami konserwatywnego patriarchatu czy wyłamywania się z szeregu. Złe kobiety swoimi często bolesnymi historiami otworzyły drogę dla zmian, dla odrzucenia roli biernej księżniczki, dla bycia nieidealnymi. Niegdyś pogardzane, dzisiaj w końcu doczekały się ponownego przyjrzenia ich historiom. Z większą wrażliwością i zrozumieniem. Z kobiecego punktu widzenia. W efekcie to właśnie te ZŁE KOBIETY zaczynają budzić coraz większą sympatię. Bo nie wiem, jak Wy, ale ja zdecydowanie jestem jedną z nich. „Pożądanie“ Hesse mi się nie podobało, ale „Złe kobiety“ były dla mnie lekturą zupełnie innego rodzaju. Zebrane historie dały mi frustrację, ulgę i siłę, a to dobre połączenie. Tym bardziej, gdy występuje z szerokim wachlarzem dzieł kultury, a przyozdobione zostaje ładnymi ilustracjami. Tak, taka Hesse mi się podoba. przekł. Katarzyna Sosnowska !: „prostytutki“ chociażby

Ta książka była tak dobra, że nie ma słów, które wyraziłyby jej genialność! Wzbudziła we mnie tyle skrajnych emocji, że z całą pewnością jeszcze przez długi czas nie wyjdzie z mojej głowy. Dziękuję autorce, za to, że dała mi poznać na nowo bohaterki wszech czasów, niektóre już znalałam, niektóre dopiero wkroczyły do mojego życia. Z całą pewnością żadnej z nich już nigdy z niego nie wypuszczę. To między innymi one zapoczątkowały to, co teraz mamy my- kobiety. Świat określał je „złymi kobietami” ja mówię „bohaterki”, ta książka opowiada o kobietach, które nie bały się mieć swojego zdania w świecie zdominowanym przez mężczyzn, w świecie, w którym wiedziały, że i tak nic nie wskórają a jednak nadal próbowały. Ta książka opowiada o tym, jak mężczyźni zdegradowali kobiety do tych najgorszych, plugawych. Opowiada o tym, jak kontrolowali i narzucali rolę, kobietom od początku świata, zaczynając od Adama i Ewy a kończąc na współczesnych intrygach, w które sprytnie potrafili wmanewrować niewinne kobiety. To wbrew pozorom książka, opowiadająca o perspektywie mężczyzn na temat kobiet i uważam, że ta perspektywa jest tak dobitna, że dosłownie każda kobieta powinna ją przeczytać. Mało tego, każdy mężczyzna powinien sięgnąć po ten tytuł i przekonać się, jakie piekło zgotowała jego płeć swoim matkom, córkom czy żonom. Na koniec zostawiam was z cudownym cytatem z ostatniej strony: „Nasza walka trwa jeszcze na wielu frontach i nie zamierzamy jej porzucać.”

Złe kobiety Jak nazwać dobrą kobietę? Kim jest? Jak zachowuje się wzorowa matka? Na przestrzeni wieków ustaliły się różne tego wzorce. Wszystko zależy od kręgu, w którym się znajdujemy. W naszym słowiańskim, polskim kręgu to obraz potulnej żony opiekującej się domem i dziećmi. Na Bliskim Wschodzie, kobieta często bywa wręcz na usługach męża. Za to w Afryce możemy spotkać społeczeństwa zbudowane na matriarchacie. Jednak w większości, za każdym razem, gdy kobiety chciały wyjść na równię, czy pokazać swoje zdanie, swoją odmienność, były krytykowane. Sprowadzane do najgorszych. Przedstawiane jako czarne charaktery. Przypisywane im były same najgorsze cechy. Demoniczne, femme fatale, skądś to znamy prawda? Maria Hesse również pisze, o krzywdzącym przedstawianiu nas, kobiet. Wspomina o motywach od lat utrwalanych i powielanych w kulturze. Dlaczego księżniczkę zawsze ratuje książę? Dlaczego potężna królowa zawsze kończy jako „ta zła”, „wiedźma” czy „tyranka”. Autorka barwi swoją opowieść niesamowitymi ilustracjami. Na każdej stronie znajdziemy jej grafiki, często niebanalne, skłaniające do myślenia. Mimo, że po raz pierwszy spotkałam się z kreską Hesse, to od razu ją pokochałam. W swoich rysunkach skupia się ona na kobiecości. Na przedstawieniu jej w jak najlepszy sposób. Ta książka to głos, który od dawna był tłumiony. To głos ruchu feministycznego. To głos każdej pojedynczej historii przytoczonej tu przez Marie. To w końcu głos feminizmu, który chce zostać usłyszany i zauważony w świecie rządzonym przez mężczyzn.