Aż po horyzont. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

recenzja przy tomie 4

Pierwsza część “Aż po horyzont” nie wzbudziła we mnie ogromnych emocji. Rodzinne sekrety nie ujrzały światła dziennego, akcja była powolna, a główna bohaterka lekko pogubiona i zmanipulowana przez rodzinę, przez co nie wzbudziła mojej sympatii. Na szczęście pod ręką miałam drugą część i muszę przyznać, że po jej przeczytaniu mam już inne odczucia 😊 Akcja drugiej części rozgrywa się kilkanaście lat później, gdy synowie Weroniki wkraczają w dorosłość. To za sprawą jednego z nich bohaterka znów zaczyna intensywnie myśleć o przeszłości, w szczególności o ciotce Wandzie. Okazuje się, że jej zapiski przetrwały te wszystkie lata, leżąc zapomniane na strychu. Piontkowska po raz kolejny spróbuje odkryć co stało się w latach wojennych z jej rodziną, jakie wydarzenia oddaliły ich od siebie i czemu na małżeństwie jej rodziców tkwi ogromna rysa, której wcześniej nie dostrzegała. Okaże się czy tak naprawdę warto drążyć przeszłość i czy wszystkie sekrety zawsze muszą wyjść na jaw... Moim zdaniem ta część jest o wiele lepsza od pierwszej, która może stanowić jedynie wstęp do tego co dzieje się w rodzinie Piontkowskich po latach. Bardzo podoba mi się sposób narracji i język, jakim napisana jest książka, przez co czytało mi się lekko i szybko. W drugiej części akcja jest zdecydowanie szybsza i w końcu odkrywamy tajemnice z przeszłości rodziców Weroniki. Autorka sięga do wojennych lat i tam umieszcza kluczowe zdarzenia, które cieniem położyły się na dalszych losach naszych bohaterów. Muszę przyznać, że historia jest bardzo dramatyczna i smutna. Z pozoru nieznaczące spotkania, niewinny romans i poszukiwanie szczęścia doprowadziły do ogromnej tragedii. Od tamtego czasu już nic nie było takie samo, a pewnych relacji nie dało się już naprawić. Tajemnica dosięga kolejnego pokolenia, które nawet nie zdaje sobie sprawy jak wojenna historia poplątała ich życiorysy. Weronika na szczęście przechodzi ogromną przemianę, choć jest w niej jeszcze dużo niezdecydowania. Nie irytuje już aż tak bardzo jak w poprzedniej części 😉 To ona bierze sprawy w swoje ręce i próbuje dotrzeć do prawdy. W drugim tomie również pojawiają się zapiski z pamiętnika, co wzbogaciło akcję i zaciekawiło mnie jako czytelnika. Nadal mam niedosyt związany z wojennym tłem, bo tutaj również nie ma go zbyt dużo, jednak ostatecznie przeszłość świetnie łączy się z teraźniejszością. “Aż po horyzont” to powieść obyczajowa, która zapewne nie przyprawi Was o zawrót głowy, ale sprawi, że bardzo miło spędzicie czas. Znajdziecie tu romans, rodzinne sekrety, moralne dylematy, odrobinę wojennej rzeczywistości i bohaterkę, która szukając odpowiedzi na pytania z przeszłości, odnajduje siebie. Nasza historia nie zawsze jest prosta i nie wszystko widać na pierwszy rzut oka,co pięknie pokazuje ta książka... Za obie części dziękuję wydawnictwu Novae Res ❤

Między tomem II a wydarzeniami z tomu I mija ok. 10 lat. Weronika nadal zaprząta sobie głowę rodzinną tajemnicą. Nie może zrozumieć czemu rodzice, i ciotka Rozalia milczą na temat okoliczności zerwania kontaktów między Wandą a jej ojcem. Co poróżniło rodzeństwo? Jaki w tym udział ma jej matka? Czemu jej brat Oskar odpuścił sobie całą historię? Weronika ma coraz więcej pytań. Jej synowie są już dorośli, z rodzicami już tak nie ma dobrych kontaktów jak kiedyś. Ma więcej czasu na przemyślenia i ciągle ją nurtują ta rodzinna historia. W tomie drugim poznajemy całą prawdę. Nie tylko z opowiadań, ale także poprzez rozdziały pisane z punktu widzenia ojca i matki Weroniki. Nie tylko tych pisanych teraz ale także wspomnień. Poznajemy motywy skrywane tajemnice. Tylko czy takich rewelacji spodziewał się Weronika? Sama historii jest dość tragiczna. Historia małżeństwa Izabeli i Jana, a także historia miłości Wandy i Staszka. Obie pary pogubił się w swoich uczuciach. Historia Wandy i Staszka jest smutna. Izabela i Jan połączyła wspólna pasja. Wanda i Staszek, to dość nietypową parą. Staszek to typowy kobieciarz, który być może faktycznie kochał Wandę. Możemy snuć domysły bo ich losy są tragiczne. Czasy wojenne nie sprzyjały niczemu. Autorka trochę nam nakreśliła tamte czasy, choć skupiła się bardziej na bohaterach. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Zwłaszcza ci z przeszłości. Możemy ich sobie wyobrazić z powodzeniem. Czuć ich emocje, rozterki i to wszystko, co doprowadziło do skrywanej przez rodziców Weroniki tajemnicy. Autorka doskonale pokazała nam ich wady i zalety. To jak przeszłość wpłynęła nie tylko na Izabelę i Jana, ale także jak ma wpływ na ich dzieci. Dzięki dążeniu do prawdy Weronika sprawiła, iż tajemnica wyszła na jaw. Nie tego się spodziewała, ale poniekąd tego tej rodzinie brakowało. Atmosfera się oczyściła, rodzice pozbyli ciężaru a tajemnicą wbrew ich myślenia scaliła ich niż podzieliła. Za nim jednak do tego doszło padło wiele gorzkich słów. Autorka ma świetne pióro. Wspaniale łączy historię z teraźniejszością. Bohaterowie są zwyczajni, nietuzinkowi. Polecam z czystym sumieniem.

Bardzo dobrze czytało mi się oba tomy powieści. Autorka bardzo dobrze dobrała ze sobą tajemnicę, relacje rodzinne jak również bolesne i ciężkie wspomnienia. Weronika bardzo chcą odkryć tajemnicę, która poróżniła jej ojca z jego siostrą. Jednak niektórych tajemnic lepiej nie ruszać, ponieważ wspomnienia mogą nam przypominać o bólu jaki owa tajemnica wywołuje, jak również zmienić życie rodziny. Drugi tom powieści pokazuje nam jak po jedenastu latach dalej toczy się życie Weroniki. Kobieta uległa dużej przemianie, stała się pewniejsza siebie ma własne zdanie. Gdy jej syn wyznaje, że dawno temu na strychu iść ciotki znalazł pamiętnik Wandy siostry jej ojca kobieta pragnie go przeczytać, i poznać tak bardzo skrywaną tajemnicę. Gdy w końcu poznaje prawdę od swojej matki jest zaskoczona i zdezorientowana."Aż po horyzont" nie jest tylko powieścią o relacjach rodzinnych jest również o trudnej i nieodwzajemnionej miłości, która nie powinna się wydarzyć. Emocje podczas czytania drugiego tomu rosną, tutaj akcja przyspiesza i kawałek po kawałku poznajemy przeszłość i tajemnicę, która potrafiła zniszczyć więź między bratem i siostrą. Bardzo podobał mi się sposób narracji, język jakim napisana jest powieść, dzięki temu czyta się ją szybko i łatwo. Pani Agnieszka bardzo dobrze połączyła ze sobą czas teraźniejszy i wspomnienia z przeszłości umiejscowione w czasach wojennych.Historia jest bardzo smutna, z pozoru niewinny romans oraz poszukiwanie szczęścia doprowadziły do tragedii." Aż po horyzont" to powieść o rodzinnych sekretach, moralnych dylematach z odrobiną wojennej rzeczywistości, oraz bohaterką, która szukając odpowiedzi na pytania z przeszłości poznaję na nowo siebie. Bardzo ciekawe i zaskakujące zakończenie. Bohaterowie bardzo dobrze wykreowani, można sobie bez problemu wyobrazić postacie jak i miejsce, dzięki wspaniałym i barwnym opisom. Czytanie tej powieści to sama przyjemność, bardzo lubię tajemnice oraz ich rozwiązywanie razem z bohaterami, a jeszcze dodać do tego rodzinne zawirowania oraz tajemnicze wpisy z pamiętnika z czasów wojennych daje nam powieść od której nie można się oderwać.

Czy tajemnice rodzinne, sekrety, przemilczenia muszą pozostać schowane głęboko w szufladach przepastnych szaf? A może warto byłoby rozwiać wątpliwości, powiedzieć to, co zostało niewypowiedziane, zamknąć za sobą przeszłość, by jej cień nie wpływał na teraźniejszość i rozpocząć spokojne, zgodne życie, bez obciążeń, wstydliwych sekretów, ponurych tajemnic…. Czy uda się wreszcie rodzinie Reczyńskich osiągnąć spokój? Po kilku latach powracamy do znanych nam z pierwszej części sagi „Aż po horyzont” bohaterów: Weroniki i jej rodziny. Weronika zmieniła się, jest dojrzalsza, samodzielna. Gdy znowu tajemnice przeszłości dają o sobie znać w postaci odnalezionego na strychu kuferka z rodzinnymi pamiątkami, a wśród nich z zapiskami nieżyjącej już cioci Wandy z czasów wojny, jest zdeterminowana, by wyjaśnić te sekrety związane z rodzinną przeszłością Reczyńskich. Powoli odkrywa informacje rzucające nowe światło na jej rodziców, by ostatecznie dowiedzieć się szokującej prawdy. Kto i jaką cenę zapłaci za to odkrycie burzące spokój Reczyńskich, dlaczego ciotka Wanda zerwała kontakty ze swoją rodziną, co ma z tym wspólnego nowy bohater-Staszek Mikołajski? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w II tomie dylogii Janiszewskiej. Oczywiście obie części sagi rodzinnej Janiszewskiej są ze sobą związane i raczej trudno byłoby wskoczyć w fabułę drugiego tomu bez znajomości pierwszego. Autorka w swojej dwuczęściowej powieści ukazuje zawiłości ludzkich losów, uwikłanie ich w historię, moralne dylematy, nie zawsze właściwe decyzje podejmowane przez jej bohaterów, a które miały wpływ na kolejne pokolenie. To emocjonująca historia z wojną w tle, połączenie romansu z nieodwzajemnioną miłością i jej konsekwencjami, z powieścią obyczajową. Polecam tę lekturę na wakacyjny czas, bo wtedy łatwiej znaleźć chwilę na refleksję nad skomplikowanymi losami ludzi, sekretami rodzinnymi, które niewyjaśnione mają wpływ na kolejne pokolenia i które dzielą najbliższe sobie osoby.

16.06.2021 Mieliśmy premierę drugiej części książki „Aż po horyzont tom 2”. Tutaj spotykamy się z bohaterami po kilkunastu latach gdzie np. synowie Weroniki wkraczają w dorosłe życie, a i sama bohaterka stała się inną osobą niż ta, o której czytaliśmy w tomie 1. Wracamy w te same miejsca, o których czytaliśmy, lecz tutaj jest nieco inaczej. Jak? To pozostawiam Wam. Weronika zrywa łańcuch, jaki nałożyli na Nią rodzice przez ingerowanie i wychowywanie dorosłej kobiety, która stała się zależna od rodziców. Teraz to już inna osoba i muszę powiedzieć, że ta wersja podoba mi się bardziej. Bohaterka dalej utrzymuje kontakt z byłym mężem ze względu na już dorosłych synów. Tajemnice, jakie odkryła w przeszłości musiały przez ten czas poczekać, ale tutaj odkryjecie je min. poprzez pamiętnik/zapiski Ciotki Wandy tutaj w książce opowiadane jest przez Nią samą. Akcja w końcu taka, na jaką liczyłam wszystko zaczyna do siebie pasować. Ale czy odkrycie ich da ukojenie Weronice i rodzinie? No tego to już nie napisze, ale w zrozumieniu przeszłości pomaga Weronice jej były mąż, który jest historykiem. Jak to jest jak rodzina ma jakąś przykrą tajemnice? Zawsze warto mieć koło siebie właśnie w/w rodzinę, bo tylko oni potrafią to wszystko, zrozumieć bądź, chociaż pomóc w tych trudnych czasach. Wiadomo, że nie zawsze tak jest, bo rodzeństwo potrafi odwrócić się od siebie, a na horyzoncie czasu nie widać pozytywnej myśli. Nie możemy oceniać postępowania naszych bliskich, którzy kiedyś podjęli takie, a nie inne decyzje. Nie możemy oceniać, krytykować tylko, dlatego bo ich decyzje przyniosły takie, a nie inne skutki. Zawsze prawda wyzwala choćby była najgorsza, najboleśniejsza. Po niej na horyzoncie zawsze zobaczymy piękną bezchmurną przyszłość. Za ten egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Novae Res. Cieszę się, że miałam zaszczyt towarzyszyć rodzinie Reczyńskich.

"Aż po horyzont" tom 2 - po kilku latach wracamy do bohaterów powieści. Weronika nie ma czasu myśleć o zdarzeniach z przeszłości, które dotyczyły jej rodziny. Jednak pewnego dnia dowiaduje się, że jej synowie przypadkiem znaleźli zapiski należące do ciotki Wandy. Ciekawość budzi się w niej na nowo. Czy odważy się, żeby rozwiązać zagadkę do końca? Czy poznanie prawdy wyjdzie na dobre całej rodzinie? "Aż po horyzont" to powieść o relacjach międzyludzkich, opowiedziana z różnych perspektyw. W rodzinie Weroniki, jak w każdej, nie zawsze wszystko układa się idealnie. Kobieta miała dobre relacje z matką i ojcem, lecz od pewnego czasu zaczęły się one psuć. Za to Weronika często nie mogła się porozumieć z bratem. Często nie rozumiała jego zachowań i ciągłych kłótni z ojcem. Teraz to się zmieniło. Każdy z członków jej rodziny chciał dobrze dla tych, których kochał. Szczególnie jej ojciec. Jednak nieraz dochodziło do nieporozumień między nim, a na przykład, ciotką Wandą. Tajemnice rodzinne nie wpływały dobrze na kolejne pokolenia rodziny Reczyńskich. Kłótnie, urazy, zatargi, niedopowiedzenia lub brak chęci pojednania, namieszały w ich kontaktach. Co stanie się, gdy świadkowie wydarzeń zaczną mówić? Jak prawda wpłynie na zainteresowanych? "Aż po horyzont" to powieść, która skupia się na zdarzeniach, które miały miejsce w przeszłości. Młodzi ludzie podejmowali decyzje i musieli z nimi żyć. Na ich wybory miały wpływ różne czynniki. Autorka opisała dużo wydarzeń historycznych, które wpływały na bohaterów. Sagę rodzinną "Aż po horyzont" czytałam z wielką przyjemnością. Myśmy, że w wielu rodzinach są ukrywane sekrety. Często nie wiemy wiele o swoich przodkach. Kim byli, kogo kochali, czy byli szczęśliwi? Warto posłuchać wspomnień starszych członków rodziny. Polecam serdecznie 📚📚.

„Przeszłości i tak nie uda się już przywrócić i przeżyć po raz drugi.” Mija dziesięć lat. Weronika zmieniła się, w końcu przejęła kontrolę nad swoim życiem, przestała być posłuszną córeczką tatusia. Poznajemy dalsze, pokomplikowane losy jej rodziny. Mamy wgląd w tajemnice rodzinne, które dotykają czasów II wojny światowej. Weronika za wszelką cenę będzie starała odkryć prawdę i naprawić wyrządzone zło. Bardzo jej w tym pomoże zupełnie przez przypadek i przez wszystkich zapomniany, znaleziony na strychu, pamiętnik ciotki Wandy. Czy jej się uda? Pytania się mnożą, a odpowiedzi ciągle brakuje. Muszę przyznać, że druga część była dla mnie zdecydowanie lepsza. Przejmująca, tragiczna historia. Poplątane ludzkie losy w całej okazałości. Rodzinne dramaty, podejmowanie trudnych decyzji i ich bolesne konsekwencje. Przeszłość, która kładzie się cieniem i ma ogromny wpływ na teraźniejszość. Chwile pełne napięcia, niemiłe, mocno raniące, ale prawdziwe słowa. Życie w cieniu męża, podporządkowanie się, półprawdy, wypieranie przeszłości. Stopniowo odkrywane tajemnice powodują, że nasi bohaterowie pozbywają się ogromnego ciężaru, który w nich tkwił przez te wszystkie lata. Szczera, oczyszczająca rozmowa, która niesie upragniony spokój. Moralne dylematy. Czy jednak zawsze należy dążyć do odkrycia prawdy? Piękna, refleksyjna historia, umiejętne połączenie teraźniejszości z przeszłością. Ta część porwała mnie całkowicie, zakończenie wywołało spore zaskoczenie i uśmiech. Wszystko w końcu wskoczyło na swoje miejsce. Bardzo polecam całą serię, Tatiasza i jej książki :)

Jakiś czas temu recenzowałam pierwszy tom cyklu i jak dobrze pamiętacie byłam nim ogromnie rozczarowana. Nie liczyłam, że kontynuacja będzie jakoś się różniła, jednakże istniał cień nadziei i nie zamierzałam go porzucać... Weronika nadal nie daje za wygraną i postanawia poznać przeszłość swojej rodziny - ciotki i ojca. Jaktorowo nie jest dla niej już tak cudowne jak przed laty, a ona sama widzi ile błędów popełniła w swoim życiu. Zagłębianie się w przeszłość pomaga jej także spojrzeć na swoją teraźniejszość. Ujawnione tajemnice wiele mogą zmienić w jej rodzinie. Pierwszy tom był zaledwie wstępem do tej historii. Nie podobał mi się, ale był dobrą podstawą dla kontynuacji. Tym razem Weronika jest dojrzalsza, jej mąż i brat także. Rodzice nadal się nie zmienili, ale wydawali się trochę bardziej znośni. Dużo było tu wspomień z przeszłości. Były one dobrze przedstawione, pojawiały się stopmniowo i stopniowo zdradzały sekrety przez większość czasu zostawiając więcej pytań niż odpowiedzi. To one najbardziej mi sie podobały i sprawiły, że czytałam powieść z zapartym tchem. Również Werniką byłam zachwycona. Stała się w końcu dorosła, dojrzała, odpowiedzialna i miała własne zdanie. Nie bała się wziąć odpowiedzialności za własne życie, pragnienia i dziedzictwo. Kiedy dotarłam do końca powieści żal było rozstawać mi się z Weroniką, a także i historią jej rodziny.

Czytacie sagi rodzinne? Ja do tej pory nie czułam do nich zbytniego przyciągania, ale po zapoznaniu się z I tomem "Aż po horyzont" nie mogłam doczekać się drugiego. Od wydarzeń z pierwszej części minęło ponad dziesięć lat. Weronikę nadal męczą tajemnice rodzinne i nieustannie dąży do ich odkrycia. Przypadkiem znajduje na strychu zapiski przyrodniej siostry swojego ojca, to one naprowadzają ją na nowy trop. Jednak oprócz przeszłości kobietę męczy także teraźniejszość. Z jednej strony tęskni za byłym mężem, z drugiej boi się na nowo do niego zbliżyć. Jaką rolę w powstaniu tajemnic mieli jej rodzice? Co wydarzyło się u ciotki Wandy? Kto tak naprawdę zawinił..? Drugi tom zaczęłam od razu po zakończeniu pierwszego i była to bardzo dobra decyzja. Dzięki temu dalej wciągnęłam się w akcję i połączyłam wątki. Główna bohaterka niestety nadal ma w sobie coś takiego, co delikatnie mnie denerwowało. W treść coraz bardziej wkrada się przeszłość, która miała niezwykle duży wpływ na losy wszystkich postaci. To idealne dopełnienie całości i jednocześnie rozwiązanie wszystkich zagadek. Ta część jest zdecydowanie bardziej wzruszająca i emocjonalna niż pierwsza. Choć nie do końca łatwo się ją czytało ze względu na trudne tematy poruszane przez autorkę, to przez sam tekst wręcz się płynie. Serdecznie ją Wam polecam.