Znowu pragnę ciemnej miłości (okładka  twarda, wyd. 06.2018)

Piękna. Po prostu piękna.

Super!

Super!

Mega!

👍

Ok

[klonoweksiazki.blogspot.com] Joanna Lech, redaktor wydanej przez W.A.B. antologii bardziej i mniej znanej polskiej liryki miłosnej "Znowu pragnę ciemnej miłości", pisze we wstępie: "W szare, zwykłe dni, gdy zmęczenie i pyły wiszą w powietrzu, zaszywam się w domu, obkładam stosami książek, zapalam ciepłe światło i czytam". Dokładnie tak przyszło mi spędzić weekend po wejściu w posiadanie egzemplarza Znowu pragnę ciemnej miłości - ignorując deszczową aurę za oknem, obłożyłam się kotami i kocami, po czym przystąpiłam do lektury. Spotkałam się ze stwierdzeniem, że ten wybór wierszy stanowi "odpowiedź na fenomen insta-poetek". Coś w tym chyba jest - Joanna Lech dokonała mądrego wyboru, prezentując szeroki wachlarz polskiej poezji miłosnej i erotycznej, od "Miłości" Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej ("Nie widziałam cię już od miesiąca...") czy użyczającego antologii tytułu wiersza Haliny Poświatowskiej, po utwory spod pióra Justyny Bargielskiej, Genowefy Jakubowskiej-Fijałkowskiej, Jakobe Mansztajna czy Julii Fiedorczuk. W efekcie uzyskaliśmy wielogłos, który na rozliczne sposoby mówi o blaskach i cieniach miłości, pasji i pożądania, odwołując się do podstawowej potrzeby kochania i bycia kochanym. W tej antologii jest zaskakująco dużo przestrzeni, choć nie ma się poczucia, że strony z grafikami zostały dodane na siłę, i tylko w celu zwiększenia objętości tomiku. Wszystko, co weszło w skład "Znowu pragnę...", zostało starannie przemyślane i skomponowane, a ciemnogranatowy kolor okładki i czcionki, w połączeniu z matową bielą i opalizującym srebrem, nawiązuje do estetyki nocy, intymności, szeptanych do ucha wyznań oraz miłości we wszystkich jej przejawach. Wielu poetów, których wiersze wybrała Joanna Lech, znałam tylko z nazwiska, lub nie kojarzyłam w ogóle: ich głosy opowiadające o doświadczeniu miłości i pożądania brzmią jednak znajomo, ponieważ odwołują się do doświadczeń bliskich każdemu, kto kiedykolwiek kochał, tracił, tęsknił, odpychał, pragnął i odrzucał. "Znowu pragnę ciemnej miłości" to antologia spójna, przemyślana i znakomicie skomponowana. Celowo unikam tutaj słowa "kompletna" - w nadziei, że pojawią się kolejne tomy o podobnej tematyce; temat z pewnością nie został wyczerpany, pomimo pozornego "zagadania" tematu. Miłość jest sprawą dalece indywidualną: a przecież zdarzają się wiersze uderzające w serca niezliczonych rzesz czytelników, i przemawiające głosem Absolutu. Idę o zakład, że znajdziecie w tym wyborze co najmniej kilka utworów, nad którymi pokiwacie głowami w zadumie. "Czasem mam w sobie taki myślnik, taki szum" - pisze w wierszu "Zawroty (dizzy, dizzy)" czuwająca nad wyborem utworów do antologii Joanna Lech. Sprawdźcie, czy "Znowu pragnę ciemnej miłości" uciszy szum w Was. Najlepiej w szary, deszczowy dzień, kiedy wydaje się, że nic dobrego już się nie przydarzy... (Kącik pod patronatem Gordona Ramsaya, czyli What would I change: Chętnie zobaczyłabym w antologii biogramy poszczególnych poetów - może przy okazji drugiego wydania? Trzymam kciuki!)

Poezja nie była mi nigdy bliska. Co więcej – ostatnio miałam z nią styczność w szkole, odrobinę w internecie, czasem też przejrzałam w księgarni tomiki Rupi Kaur. Ta ostatnia czynność nie zachęciła mnie do wierszy, ale gdy tylko pojawiła się okazja przeczytania „Znowu pragnę ciemnej miłości” postanowiłam spróbować. I rzuciłam się trochę na głęboką wodę. Joanna Lech wybrała u mieściła w książce swoje ulubione wiersze polskich autorów, sama też przytoczyła niektóre utwory napisane przez nią samą. Wszystkie teksty łączy jedno – miłość. Ta romantyczna, niewinna, delikatna lub ciemna, mroczna, pochłaniająca i namiętna. Każdy z wierszy w niesamowity sposób przedstawia mnogość postrzegania miłości, jej odmiany, a także dobre i te mniej kolorowe strony. Automatycznie sięgając po tomik możemy spodziewać się przeróżnych emocji. Dlatego, aby dać porwać się tym uczuciom, warto dawkować sobie lekturę i zastanawiać się po przeczytaniu każdego z wierszy nad jego treścią. Wówczas będziemy mogli czuć specyficzny klimat każdego z utworów, a także ustosunkować się do twórczości danego autora. Dlaczego „Znowu pragnę ciemnej miłości” to skok na głęboką wodę? Ponieważ jest to niezwykle trudny do przyswojenia i zrozumienia tomik poezji. Niektóre z tekstów nie wymagają większego zastanowienia, ponieważ są zwyczajnie przejrzyste i przystępne. Większość natomiast to wiersze ciężkie, pełne ukrytych przekazów, porównań, które trudno odnieść do rzeczywistości. Lektura więc wymaga wiele czasu, ale i tak, w moim przypadków, części z utworów po prostu nie zrozumiałam. Co więcej, wiem, że wielu czytelników na to narzekało i niestety – tutaj mogą mieć rację. Przydałaby się w takim wypadku jakaś notka od autorów, krótkie wyjaśnienie lub chociaż nakierowanie o czym tak naprawdę opowiada dany wiersz. Mnogość autorów i charakterów tekstów sprawia, że nawet jeśli nie zrozumiemy wszystkiego, to z pewnością znajdziemy coś dla siebie. Choćby kilka wierszy, które poruszyły, które w cudowny sposób opisując coś zwykłego. Z tego względu też jest to dobra propozycja na prezent. Zwłaszcza, że już sama oprawa graficzna zachwyca, taki prezent na pewno spodoba się każdemu, kto lubi poezję.

Osiemnaście autorów i jedna książka. Za dużo, czy w sam raz? • Czytając pierwsze wiersze w „Znowu pragnę ciemnej miłości” byłam lekko... przygnębiona. Dlaczego? Bo ich nie rozumiałam. Nawet nie wiecie jak się bałam, że tak będzie do końca: czytam, myślę, czytam jeszcze raz, dalej nie rozumiem. Dlatego moja ulga była ogromna kiedy okazało się, że po prostu nie po drodze mi z twórczością pierwszej autorki. Tutaj idealnie pasuje określenie „czym dalej w las, tym lepiej”. Zebranie kilkunastu osób i stworzenie takiej antologii było strzelałem w dziesiątkę, bo każdy odnajdzie coś dla siebie. Moje serce kupiły twórczości Miłosza Biedrzyckiego, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej oraz Jacka Podsiadło. Sposób w jaki opowiadali o miłości, to co przekazywały ich wiersze bardzo mi się spodobał. Tak wygląda dla mnie najlepsze trio, ale przy innych twórcach również znalazłam swoje perełki, aktualnie wyróżnione znacznikami, abym mogła do nich łatwo wracać. A co jest w tym świetne? Że Tobie może spodobać się zupełnie coś innego i zapewne tak będzie. Jeżeli zastanawiacie się czy warto sięgnąć po „Znowu pragnę ciemnej miłości”, ja mówię tak. Cudownie mieć możliwość poznania lepiej twórczości polskich autorów i autorek, zebranych w pięknie wydanej książce. Kiedy będziecie mieli taką możliwość, w księgarni lub u znajomego, otwórzcie ten tomik na stronie siódmej i przeczytajcie wstęp. Nie wiem, czy coś innego zachęci Was bardziej niż słowa, które się tam znajdują. 💞

Tomiki poezji, zwłaszcza o miłości, niezmiennie trafiają na moją podręczną półkę z książkami. Rozkładam je również strategicznie w miejscach, których może się zdarzyć chwila na przyjemność słowa. Jak na przykład przy ekspresie do kawy. Nawet, gdy brak czasu, w pędzie, jeden wiersz potrafi zmienić mój nastrój. Dlatego też z niecierpliwością czekałam na ten wybór, zwłaszcza, że to to poezja współczesna, którą lubię najbardziej. Z tomikami poezji zebranej jest tak, że nie do każdego wszystko przemówi. Ten wybór wierszy jest naprawdę zaskakujący - zestawia poetów, których trudno porównywać zarówno pod względem wrażliwości jak i sprawności pióra. Nie wiem, czy to zaleta, czy wada. Na pewno okazja, żeby, oprócz uznanych nazwisk zapoznać się z tymi mniej znanymi. Ja znalazłam w „Znowu pragnę ciemnej miłości” wersy, które mnie zachwyciły i uniosły. Znalazłam również twórczość mi nieznaną, którą chcę bliżej poznać. Cieszy mnie odważne zestawienie, Tadeusz Różewicz obok Marcina Świetlickiego, Jacek Podsiadło obok Haliny Poświatowskiej. Za odwagę zestawienia - duży plus. Samo wydanie jest przepiękne - od obsypanej gwiezdnym pyłem okładki po minimalistyczną szatę graficzną. Naprawdę miło jest sięgnąć po taki tomik.