Zew Kalahari (okładka  miękka)

Kupiłam książkę, dlatego że spodobała mi się okładka i dlatego, że znam autorkę. Muszę przyznać, że się nie zawiodłam, książka dobrze wygląda na półce, a unikatowy styl pisania państwa Owensów bardzo szybko uzależnia. Podobały mi się odniesienia do natury i idea życia w zgodzie, nawet z dzikimi zwierzętami.

Podoba mi się bardzo styl pisania Delii Owens, dlatego zdecydowałam się na kupno tej książki i jeśli mam być szczera, to miło się zaskoczyłam. Ta książka spodobała mi się bardziej, niż “Gdzie śpiewają raki”, ze względu na większą płynność historii. Zdecydowanie na plus jest też to, że fabuła jest oparta na faktach.

Zew to inaczej wołanie, uczucie albo myśl, które wzywa do działania. Mark i Delia zostali poniekąd wezwani na odizolowaną pustynię, na której od wielu lat nie stanęła noga człowieka. To historia o życiu w dziczy, odwadze i świecie zwierząt. Dzięki szczegółowości książki, czytając ją miałam wrażenie, jakbym sama obserwowała oczami Marka otaczającą bohaterów, afrykańską pustynię.

Delia i Mark Owensowie stworzyli świetną książkę przyrodniczą. Dzięki swoim osobistym doświadczeniom, opisują z ogromną wiedzą świat zwierząt, piszą o ich wyglądzie, o tym jak dane zwierzę się porusza, ale także o kwestiach stada i funkcjonowania tychże zwierząt w większych grupach. To bardzo pouczająca książka i mogę ją polecić wszystkim pasjonatom tego tematu.

Siedem lat na gorącej, afrykańskiej pustyni brzmi niewyobrażalnie. Delia i Mark przetrwali tak długi czas w odizolowaniu, badając dzikie zwierzęta. Ich historia i wspomnienia zapisane w tej książce są bardzo intrygujące i obrazują, jak wiele jest w stanie przeżyć człowiek, który jest postawiony w sytuacji zagrożenia zdrowia, a nawet życia. Bardzo polecam!

Myślę, że to książka idealna dla fanów przygód, zwierząt i przyrody. Podoba mi się sposób, w jaki Delia i Mark opisują południe Afryki. Sprawia ono wrażenie miejsca niebezpiecznego, ale równocześnie bardzo pięknego w swojej dzikości i braku dotknięcia cywilizacją ludzką. To ciekawa i wciągająca historia, która jest oparta na prawdziwych wydarzeniach. Polecam ją szczególnie osobom, które są zaciekawione tym, jak wygląda afrykański dziki krajobraz i dla tych które chciałyby nauczyć się patrzeć bardziej empatycznie na zwierzęta.

Dla mnie ta książka była wciągającą relacją z prawdziwej przygody, której doświadczyli autorzy- na afrykańskiej pustyni, w otoczeniu dzikich zwierząt. W książce oprócz szczegółowej relacji znajdziemy mapki terenu i zdjęcia z wyprawy, obrazujące zwierzęcych bohaterów, o których piszą autorzy. To bardzo osobista historia, w którą szybko wpadniecie i nie będziecie chcieli wracać z niej do rzeczywistości. :)

Czy zastanawialiście się kiedyś jak to jest obudzić się rano i zobaczyć tuż nad sobą dzikiego lwa? Ja zaczęłam się nad tym zastanawiać odkąd przeczytałam “Zew Kalahari” Delii i Marka Owensów. To wciągająca pozycja, która pokazuje, jak można żyć w otoczeniu dzikich zwierząt i przeżyć. Co więcej, bohaterowie nawiązują głębokie relacje ze zwierzętami, nazywają je i potrafią je rozpoznać, kiedy spotykają ich ponownie. To świetna książka mówiąca o tym, jak głęboką relację można nawiązać ze zwierzęciem.

Uwidoczniająca życie dzikich zwierząt w ich naturalnym środowisku, sugestywnie podkreślająca ekologiczny punkt widzenia, zachwycająca obrazowo oddaną fauną i florą pustyni Kalahari, nieskażoną ludzkim śladem. To kreacja wolna od fabularnej formy, za to koncentrująca się na dokładnym przybliżeniu świata drapieżnej przyrody na fundamencie dziennika kreślonego na dwa pióra. „Zew Kalahari” to powieść przyrodnicza, w której na próżno doszukiwać się swoistych zwrotów akcji czy dynamicznej narracji, ale mimo to realnie fascynująca, ba!, fragmentarycznie przyspieszająca bicie serca i wzniecająca jawnie wyczuwalne napięcie. To esencjonalna oda do natury, surowej i nieskalanej cywilizacyjnym bytem, tym samym pięknej, zatrważającej, na wskroś pociągającej. Delia i Mark Owensowie – młode małżeństwo, które mając niewiele, zdecydowało się na wyprawę życia – portretują codzienną egzystencję zwierząt, ich utarte zachowania, ale i zaskakujące posunięcia implikowane dostosowywaniem się do nieustannie zmieniających się warunków, obnażając ich naturalną brutalność, ale i niespodziewany altruizm. Jednocześnie obrazują własne zmagania z siłami nieprzewidywalnych temperatur, chorobami, zaopatrzeniem i finansami, stanowiące o walce nie tylko o własne przetrwanie, ale także o przysłużenie się nauce i ochronie wielu zagrożonych gatunków. Ten tytuł dobitnie uwypukla chciwość, która przoduje w piramidzie priorytetów, oraz niczym nieuzasadnione bestialstwo, na które wzmianki czytelnik reaguje tłumioną wewnątrz siebie złością i odczuwalnym wstydem za osoby pozbawione szacunku do innych istot zamieszkujących tę planetę. Treść odzwierciedla wielobarwną mieszaninę nieokiełznanego oblicza hierarchicznej dominacji, które napawa nutą smutku, ale stanowi nieodłączny, doskonale zrozumiany element koegzystowania, oraz wywołujących uśmiech na twarzy sytuacji, napełniających serce ciepłem, wręcz rozczuleniem, które potęguje jawne przywiązanie się do zwierzęcych osobników o nierzadko ujmujących, zabawnych imionach nadanych mu przez parę bohaterów. To pozycja nasączona determinacją i szaleńczą pasją, zrodzoną na filarze miłości do drugiego człowieka, a przede wszystkim do otoczenia, pozwalająca na literackie zatracenie się w afrykańskiej przygodzie, w realiach o pierwotnym wydźwięku, akcentujących uświadamiający walor edukacyjny i poznawczy dla laika. „Zew Kalahari” ukazuje zapierające dech scenerie, pobudza emocjonalną wrażliwość i intencjonalnie doświadcza refleksami.

Czy dzika natura ma szansę, by ocaleć, by człowiek nie zdeptał jej naturalność? Książka i opisywane w niej wydarzenia są prawdziwe. Poznajemy życie pary zoologów na dziewiczych terenach, wśród uciążliwych warunków atmosferycznych; niemiłosiernych upałów i lodowatych nocy. Spragnieni, głodni, zmęczeni, bez kąpieli, pochłonięci bez reszty zwierzętami. Na każdym kroku widać poświecenie z ich strony, a niedogodności, które muszą znosić, by badania przyniosły efekty, ogromne. Ich codzienność to lwy na wyciągnięcie ręki, hieny brunatne, ptaki, ryjówki, jaszczurki i wiele innych stworzeń, które stały się częścią ich życia, radością, czasem problemem. Te tereny pozbawione wpływu człowieka jakże piękne, dzikie, przez co niebezpieczne. Ich umiejętność dostosowania się, rezygnacja z podstawowych potrzeb człowieka przyczyniła się do tego, że jako jednym z nielicznych udało się przetrwać na tej ziemi. Barwne opisy przyrody, wizualizacja okolicy, odgłosy pustyni, zapachy, to wszystko sprawia, że widzimy i czujemy to, co oni. Oprócz ich przygód poznajemy zwierzęta, ale w taki sposób, jak nigdy wcześniej. To nie są regułki książkowe, czy opisy z Wikipedii, to doskonale uchwycona prawdziwość wydarzeń, szczegółów i życie w naturalnym środowisku. Siedem lat prowadzonych badań na pustyni w Afryce, borykają się z brakiem pieniędzy, złym samopoczuciem, nieprzychylnymi zjawiskami pogodowymi, pożarami oraz z nieżyczliwością otoczenia i wszystko po to, by spełnić marzenia. Tylko prawdziwa miłość do zwierząt i przyrody może zaprowadzić tak daleko oraz pasja i determinacja w dążeniu do celu. Okazuje się, jak wiele może znieść człowiek, gdy głęboko w coś wierzy. To historia, gdzie głównymi bohaterami są zwierzęta, prawdziwe wydarzenia z ich udziałem, nadane im imiona powodują przywiązanie, co rodzi wiele emocji, radość z każdego nowego odkrycia i smutek z porażek. Dla miłośników przyrody, dzikich zwierząt to niebywała podróż, gdzie Delia i Mark Owens są naszymi przewodnikami, a my z wygodnego fotela możemy uczestniczyć w ich przeżyciach. Bardzo odważni ludzie, kochający zwierzęta, dający wspaniały przykład, jak dbać i walczyć o ocalanie przyrody oraz zagrożonych gatunków. Piękna książka z mądrym przesłaniem dla świata, ale czy został usłyszany? Mam wątpliwości.