Zapach trawy. Opowieści o dzieciach hipisów (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Ciekawa opowieść. W trakcie trochę brakowało mi większej wnikliwości w przedstawione życiorysy. Autorka tłumaczy to jednak na końcu książki i z tej perspektywy doceniam tę jej wrażliwość i szacunek dla bohaterów.

Bardzo dobra i ciekawa powieść o życiu dzieci kwiatów i ich potomków

Pokazuje jak styl życia może destrukcyjnie wpłynąć na życie dzieci.

Zamówiona książka przez Córkę, interesuje się takimi opowieściami

Super książka, polecam

Poruszająca

Super

San Francisco, rok 1967 to początek „ery" hippisów. W cudzysłowiu, bo ta era będzie trwać zaledwie kilka lat. Młodzi ludzie w proteście przeciwko światu, który wydał wojnę w Wietnamie ogłaszają bunt przeciwko establishmentowi oraz wszystkim normom z nim związanym. Pracę, pieniądze i rodzinę ma zastąpić dobrowolne uczestnictwo w komunie, gdzie wszystko jest wspólne, nikt nikogo nie krzywdzi, a wszyscy rozwijają się w duchu New Age. Trwa nieprzerwany, kolorowy karnawał. Jak po każdej imprezie zostaje kac i wyczerpanie. Iza Klementowska w „Zapachu trawy. Opowieściach o dzieciach hipisów" tka miejscami oniryczną, czasem brutalną opowieść, starając się poznać losy owoców tego eksperymentu. Robi to niespiesznie, delikatnie, wybitnie empatycznie. Nie stawia z góry żadnej tezy. Nie ciągnie za język w pogoni za kontrowersją czy z potrzeby kontroli. Brak zupełnie narkotykowych i seksualnych ekscesów. Bo nie o to w tej książce chodzi. Poprzez fragmenty rozmów wnikamy łagodnie w ten świat. Najpierw hipisi i ich rodzice, później dzieci kwiaty i ich potomstwo, by płynnie skończyć w teraźniejszości ostatnich. Wspomnienia, urwane rozmowy, trudne emocje rysujące się w gestach i na twarzach bohaterów. Ta chronologia jest ważna. Wszystko jest ze sobą połączone w nierozerwalny łańcuch życia. Rodzice zawsze będą rodzicami, dzieci dziećmi. Nie da się tego wyprzeć ani wymazać. Dlatego tak dramatyczną sceną reportażu jest, gdy bohater od lat zmagający się z nieobecnością ojca poszukującego oświecenia gdzieś daleko w Indiach cytuje fragment jego ulubionej książki, „Siddharthy" Hessego, która popchnęła go do wędrówki z dala od syna. Są w nim słowa o sile miłości i zupełny brak zrozumienia, że kierując ją na siebie odmawia jej potomkowi. I że żadne wartości nie przetrwają pojedynczego życia w inny sposób niż poprzez dzieci. Autorka nie daje żadnego podsumowania. Pozwala wyciągnąć własne wnioski. Oto mój – myśl mająca już dwa tysiące lat, którą dedykuję wszystkim żywiącym infantylny sąd, że do rozwoju potrzebują specjalnych czynników pochodzących z zewnątrz, jak Ayahuasca, LSD czy życie sadhu. Marek Aureliusz, „Rozmyślania", Księga IV pkt. 3: „Ustroni sobie szukają na wsi, nad morzem lub w górach. I ty zwyczajnie bardzo za tym tęsknisz. Wszystko to jest bardzo niemądre, bo przecież można usunąć się, kiedykolwiek zechcesz, w głąb siebie. Nigdzie bowiem nie schroni się człowiek spokojniej i łatwiej, jak do duszy własnej, zwłaszcza ten, kto ma taką ustroń wewnętrzną, że się natychmiast zupełny znajdzie spokój, jeżeli w nią się wpatrzy. A nic innego nie nazywam spokojem, jak wewnętrzny ład."

Rok 1967 był początkiem ruchu hippisów, a wszystko podobno zaczęło się w San Francisco od przemowy wyrzuconego z Harvardu wykładowcy psychologii Timothy'ego Leary. To on krzyczał do młodzieży o końcu bożków: pieniądza i pracy, nawołując do ery miłości. Podobno wśród tłumu słuchaczy krążył "Święty Mikołaj" i rozdawał LSD oraz marihuanę. Rozpoczął się nieustający karnawał hippisów, szczególnie sprzyjało temu lato i rozbrzmiewająca zewsząd psychodeliczna muzyka. Powstał ruch społeczny, który miał wspólnego wroga, a była nim wojna wietnamska. Hippisi wyznawali skrajny pacyfizm, żyli dniem dzisiejszym, chwilą, nie martwiąc się o to, co będzie jutro. Chcieli szeroko pojętej wolności, a wyrazem tego między innymi długie włosy u mężczyzn, barwne i powłóczyste stroje u obu płci, życie w ciągłym ruchu lub w komunach, w zgodzie z naturą przy jednoczesnym odrzuceniu wszelkich obowiązujących norm, w tym obyczajowych i moralnych. Wszystko było wspólne, nawet dzieci. siebie nazywali DZIECI KWIATÓW, ale tak naprawdę Ci młodzi ludzie stali u progu dorosłości i sprowadzali na świat kolejne pokolenie, które dorastało w wolnych rodzinach. Jak ten model życia wpłynął na obie strony? Na rodziców hippisów i ich dzieci, a nawet wnuki? Iza Klementowska, reporterka i dziennikarka ruszyła w Polskę i w świat by porozmawiać o tym z osobami, które hippisami były i tymi, które wciąż nimi są, ale przede wszystkim chciał rozmawiać z ich dziećmi. Nie było to niestety łatwe zadanie, bo wbrew pozorom chętnych na takie wynurzenia nie było zbyt wielu, ale Autorka z cierpliwością i empatią słuchała tego, co mieli jej do powiedzenia, tego, co sami chcieli ujawnić, bez naciskania, bez drążenia. Z tych rozmów wyłaniają się różne oblicza rodziny, dla większości nietypowe. Rozmowy z rodzicami i ich dziećmi często pokazywały, jak różnie wspominają ten czas. Dla jednych jest to czas szczęścia i beztroski, dla innych to dramat, napiętnowanie, a ich wspólne relacje do dnia dzisiejszego nie należą do łatwych. To co Autorka usłyszała i zobaczyła nie poddaje żadnej ocenie przedstawiając ich historie, niektóre kontrowersyjne. My jako czytelnicy musimy wyciągnąć z tego własne wnioski i lekcję. Czy taki model wychowania mógł się udać? Nie ma tu prostych odpowiedzi, bo gdy czytamy te historie, to po części rozumiemy obie strony... Bardzo interesujący reportaż, napisany świetnym językiem, wciągający, ale wciąż pozostawiający mnóstwo pytań.