Wkręcona w rodzinę (okładka  miękka, wyd. 04.2021)

Rewelacja,lekko się czyta, można przeczytać jednym tchem, wciąga! :)

Przeciętna chociaż uwielbiam książki Pani NaTaszy

Super kolejna moja ulubiona pisarka POLECAM

Ta publikacja jest ciekawa

Super, rewelacja ☺️

Jakie życie potrafi być przewrotne. Kasia z poprzedniej części sama związała się z mężczyzną z tak zwanego odzysku, który ma dwójkę dzieci z poprzedniego związku. Katarzyna staje przed nie małym wyzwaniem gdy sześcioletnia Zuzanna (nie Zosia) i czteroletni Stanisław (żaden Staś) mają zostać pod ich dachem przez dziesięć miesięcy. Los lubi płatać figle, jak kiedyś Kasia zjawiła się w życiu Romy tak teraz ta dwójka pojawia się w jej życiu. Mało tego wraz z dziećmi pojawia się również kot, chomik i rybki. Czy relacja Katarzyny z pasierbami ma szanse na polepszenie się? Czy Kasia podoła wyzwaniu? Jak trzydziestolatka ma się odnaleźć w nowej rzeczywistości? Po przeczytaniu „Macochy” spodziewam się mniej więcej czegoś podobnego, że książkę będzie się dobrze czytało, ale jednak czegoś mi w niej zabraknie, jednak się myliłam. Tę książkę znacznie przyjemniej mi się czytało prawdopodobnie temu, że dzieci były w przybliżonym wieku do wieku mojego syna. Co sprawiło, że bardziej się odnajdywałam w tej historii. Ta książka wydawała mi się bardziej zabawna od poprzedniej. Jednak w dalszym ciągu nie zmienia to faktu, że drażniło mnie to, że ojciec dzieci tak jakby w ogóle nie istniał, wszystkim zajmowała się właśnie macocha. Ja rozumiem, że o to chodziło w tej książce żeby pokazać tą relację macochy z pasierbami, jednak moim zdaniem ojciec też powinien mieć w to jakiś wkład, zwłaszcza, że to są jego dzieci. Dużo ciekawsze jest również to, że to właśnie Kasia jest w takiej sytuacji, w jakiej wcześniej była Roma. Podobała mi się też relacja między właśnie główną bohaterką a jej macochą. Pokazywała, że z upływem lat wszystko się naprawdę zmienia, nawet to jak traktujemy drugą osobę. Nagle Roma i Kasia stały się sobie naprawdę bliskie, a ich relacja wręcz przyjacielska. Podoba mi się również pomysł z grupą wsparcia dla macoch. Pokazały, że za wszelką cenę zawsze chcemy być tymi najlepszymi czy matkami czy macochami. A wystarczy czasem poprosić kogoś o pomoc lub po prostu porozmawiać by zrozumieć, że nie wszystko jest naszej głowie, że są też osoby, które mogą nam pomóc. Co to bohaterów to oczywiście moje serce skradł Staś a raczej Stanisław. Możliwe, że temu, iż właśnie ma cztery lata tak jak mój syn. Książka też ukazuje, że dzieci są bardzo bezpośrednie, nie czują właśnie jeszcze takiego skrępowania, dystansu i to jest piękne. Oczywiście książka tak jak poprzednia jest napisana w formie pamiętnika / dziennika, co sprawia, że naprawdę bardzo szybko się ją czyta.

Ale to była fajna książka! Czy któraś mama czasami nie chce wystrzelić swoich małych pociech w kosmos albo czy nie chce czasami uciec z domu na chwilę żeby pobyć sama? A co dopiero macocha! 🤭 Ta książka może być swojego rodzaju poradnikiem dla kobiet, które stały się macochami. Tyle porad i wsparcia można dostać w tej książce, że gdybym była macochą to czerpałabym z niej te wszystkie mądrości. To, że dzieci w wieku 5-7 lat są zabawne, rozbrajająco szczere i grymaśne to pewne. Historyjki z nimi były komiczne i nie sposób było się nie uśmiechnąć, a czasami ryknąć śmiechem 🤣 Ta powieść tak samo jak pierwsza część, pisana jest w formie pamiętnika i bardzo dobrze się to czyta. A to mój ulubiony cytat: „Sama sobie wy­star­czaj. Bo twoim naj­więk­szym przy­ja­cie­lem je­steś ty sama. Bez wzglę­du na to, jak wy­glą­dasz, ile masz ki­lo­gra­mów za dużo i jak bar­dzo do­ko­pa­ło ci życie. Bez wzglę­du na to, ile razy usły­sza­łaś, że je­steś bez­na­dziej­na i do nicze­go się nie na­da­jesz. Me­to­dą ma­łych kroków można po ka­wał­ku po­skle­jać nawet najbar­dziej roz­wa­lo­ną duszę. Albo ciało. Albo to i to. Za­wsze jest coś, za co można się lubić. Zawsze jest też coś, co można do tego do­rzu­cić i tym samym zwięk­szyć swój po­ten­cjał. Najważniejsze to nie dać się za­pę­dzić do po­ko­ju z napisem „durne i nie­przy­dat­ne”. „Brzyd­kie i nijakie”. „Słabe i bez­na­dziej­ne”. I nie dać sobie wmó­wić, że same nic nie zna­czy­my. Im bar­dziej bę­dzie­my się lubić, tym bar­dziej po­lu­bi nas świat. Pro­ste i ba­nal­ne, ale praw­dzi­we. Więc pocałuj dzi­siaj swoje od­bi­cie w lu­strze”. Pisałam już, że dużo tu mądrości? 😁