Wdowie wzgórze (okładka  twarda, wyd. 02.2019)

Twórczość Katarzyny Ryrych, od lat jest mi znana i jest mi niezmiernie bliska. Nie mniej jednak „Wdowie Wzgórze” to moje pierwsze spotkanie z książką tej autorki, która nie byłaby dedykowana młodszym czytelnikom. Jakże inna okazała się to lektura, od tego co znałam do tej pory. Najnowsza książka Katarzyny Ryrych to nie jest bowiem lekka powieść na leniwe niedzielne popołudnie jak mi się początkowo wydawało. To książka nad którą trzeba przysiąść, skupić się i dać się przez nią poprowadzić. Inaczej, jej lektura nie ma sensu. Nad leżącym w dolinie miasteczkiem majestatycznie wznosi się Wdowie Wzgórze. Nazwano je tak, a raczej zmieniono mu nazwę, po tym jak we wszystkich czterech domach umiejscowionych na nim, ich mieszkanki, jedna po drugiej utraciły mężów. W książce poznajemy więc losy starszych kobiet, wdów, które teoretycznie najlepsze lata mają już za sobą. Wydawałoby się więc, że „Wdowie Wzgórze” to książka o odchodzeniu i starości. Może po części tak jest. Z drugiej jednak strony, to co najbardziej odczułam w tej lekturze to właśnie życie. Może dlatego, że w tej powieści wszystko ze sobą się miesza. Umieranie z życiem, przeszłość z teraźniejszością, realizm z magią. „Wdowie Wzgórze” to nie jest książka dla każdego. To nie jest też książka na każdy czas i na szybkie czytanie gdzieś w parku. To powieść która jest ambitna, zaborcza i która wymaga od czytelnika uwagi. Nie mniej jednak, uważam, że tej uwagi jest warta. Polecam.