Walka o oddech (okładka  miękka, wyd. 03.2022)

Ciekawa choć niełatwa lektura. Język prosty. Forma dziennika ale za to obrazująca pandemię z pierwszej ręki. Polecam

Rewelacja ,każdy powinien to przeczytać, świetnie napisana książka taka prawdziwa , super polecam

Ok

„Walka o oddech”, autor: Tomasz Rezydent, Wydawnictwo BookEdit. „Walka o oddech” to książka dla ludzi o mocnych nerwach. Autor (lekarz z powołaniem walczący od samego początku z epidemią) opisuje walkę o życie, zmagania z trudami codzienności w jednym z najcięższych oddziałów covidowych w Polsce. Dzięki autorowi jesteśmy w stanie poczuć te wyzwania, nie odgradzając się od nich, nie myśląc, że „przecież mnie to nie dotyczy”. Autor zabiera nas do środka, pokazuje, z czym tak naprawdę ludzkość musiała się zmierzyć w ostatnim czasie. Jest to zapis prawdziwej bitwy o ludzkie życia. Książka zaczyna się słowami: „Pamięci 359 osób, które przegrały walkę z wirusem w moim szpitalu”. Wiemy, że będzie to bardzo wymagająca i emocjonalna lektura. Dzięki książce mamy możliwość zobaczenia COVID-19 nie jako statystyk, numerków, czy obostrzeń. Tutaj widać powagę problemu epidemii i podejmowanych prób personelu medycznego walki z koronawirusem. Autor w ciekawy sposób opisuje pracę lekarzy, pielęgniarek i to, z czym musieli oni się zmierzać w tak trudnym czasie. Pokazuje cierpienie ludzi, przerażenie, nieustanną walkę, stres, podejmowanie decyzji, które ważą na ludzkim życiu. Tomasz Rezydent przybliża nam też to, co najgorsze – bezsilność. Lektura jest szokująca, przerażająca i ciężka. Sądzę, że jeszcze cięższa, a wręcz dobijająca i miażdżąca, rozdzierająca na milion kawałków byłaby dla osób, które straciły bardzo bliskie osoby w ostatnim czasie przez COVID-19. Autor dostarcza nam emocjonalny rollercoaster – wzruszenia, obawę, lęk, przerażenie. Otrzymujemy momentami tak porządny wstrząs, że nie wiemy, co mamy ze sobą zrobić. Czytać dalej, czy odłożyć książkę i nigdy do niej nie wracać… Podczas lektury myśli „to dla mnie zbyt wiele” towarzyszyły mi co chwila. Książka wywiera ogromne wrażenie na czytelniku, ale będzie w stanie niektórych zupełnie złamać. Wszystkie sceny opisywane są bez zbędnych ceregieli. Prosto, rzeczowo, ale i dobitnie. Nieznajomość terminów medycznych nie przeszkadzała mi w istocie zrozumienia ogółu. Rozumiałam to, co się dzieje i wiedziałam, że więcej mi nie potrzeba. Wiele razy łzy stawały mi w oczach podczas lektury. Ostatnie słowa umierającego, ostatnie pożegnania z rodziną, ostatnie spojrzenia… Jestem w stanie to sobie wyobrazić i za cholerę nie chciałabym tego naprawdę doświadczyć. (Gdyby jednak ktoś chciał rozumieć wszystko, to są przypisy i słowniczek na końcu.) Książka otwiera oczy na to, co się działo i co się nadal dzieje. Pokazuje, że wszystko ma swoje konsekwencje, a niekiedy podejmowane decyzje nie są decyzjami dobrymi, tylko lepszymi z ogółu tych zwyczajnie złych. Dzięki książce mamy możliwość zrozumienia pracy personelu medycznego – „kosmitów w skafandrach”, ich trudu włożonego w ratowanie ludzkich istnień. Zrozumienia i, przede wszystkim, docenienia. Autor opisuje poszczególne przypadki, ale także daje nam możliwość uczestniczenia we własnym, prywatnym życiu. Widzimy jak dyżury na oddziale covidowym wpłynęły na autora, na jego relacje z rodziną. Niestety „Walka o oddech” to nie jest fikcja, a bardzo chciałabym, żebym była po lekturze czegoś, co w ogóle nie ma miejsca na świecie, co jest jedynie tworem wyobraźni autora. Mimo to, autorowi należą się ogromne podziękowania za przełożenie obecnej sytuacji na treść, która jest zrozumiała, w której wszystko jest tłumaczone tak, żeby można było to dokładnie zrozumieć, ale też i poczuć się tak, jakbyśmy byli wszystkiego świadkiem. „Walka o oddech” jest książką niesamowicie ciekawą, paskudnie prawdziwą, dobijającą, uświadamiającą, miażdżącą. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu BookEdit.

,,Dzisiaj rano szef wyciągnął jej rurkę tracheostomijną za sztucznie wytworzonego otworu na szyi, dzięki któremu pacjenci po wybudzeniu są w stanie świadomie wytrzymać wspomaganie wentylacją mechaniczną". Zaczęłam od tego cytatu, by uświadomić wam, że z książki dowiecie się o rzeczach prawdziwych z ich autentycznymi nazwami. Może niekoniecznie każdy sprzęt czy aparatura będzie wytłumaczona po co jest, jednak to samo wyniknie z dalszego tekstu, czy sytuacji w której będzie potrzebny. Poznacie medycynę z życia nie tylko lekarzy, ale i pacjenta. Wszystko opowiada nam narrator, więc nie ma obaw, że nie zrozumiecie przekazu. Napisana stylem prostym, choć wolałabym użyć tutaj stwierdzenia, że jest to styl medyczny. Nawet rozmowy bez obecności pacjenta będą prawdziwą prostotą dla zdarzeń z którymi zmagają się nie tylko lekarze. Chwilami byłam nieco przerażona tym co robili, jednak później doszło do mnie, że ratowanie życia jest dla nich chlebem powszednim, a to w jaki sposób muszą to zrobić nie stanowi dla nich zniesmaczenia, czy obrzydzenia. Pozycja pisana bardziej w formie dziennika, gdyż każdy rozdział zapoczątkowuje tutaj data. By bardziej uwiarygodnić historię wklejone zostały tutaj zdjęcia potwierdzające prawdziwość historii. Tutaj znajdziecie pacjentów Covidowych, którzy zostali pozostawieni samym sobie. Jak wiadomo było w pierwszej fali pandemii szpitale nie chcieli przyjmować pacjentów, sugerowali się różnymi wytycznymi, które tak naprawdę nie miały oparcia w praktyce. Wszystko, byleby tylko oddalić się od osób potrzebujących pomocy. Przeczytacie o przeróżnych walkach pacjentów z różnych fal z różnymi konsekwencjami. Wszystko jest pisane na bieżąco, dlatego dany dzień nieraz zawiera dosłownie kilka linijek, a inne kilka stron. To nie jest lekka lektura, gdyż osoby wrażliwe mogą ją bardzo przeżywać. Mi kilka razy zakręciła się łezka w oku, choć powiedziałam sobie, że przeczytam ją na twardo. Dla mnie tak się nie dało. Jedyne, co czuję po przeczytaniu książki, to szok, dlatego recenzję napisałam dopiero kilka dni po jej przeczytaniu...

Książkę czytałam z prawdziwym zaciekawieniem, terminy medyczne nie sprawiały mi większych trudności (oglądałam chirurgów więc coś tam się znam😅), inne były wyjaśnione w prosty sposób co było na plus gdyż nie musiałam tego wrzucać w  Google. Autor również rzucał swoje komentarze, które zawsze były trafione w punkt. Wiecie nawet 2 razy się wzruszyłam, pierwszy raz to gdy czytałam dedykację, a drugi gdy na 246 stronie ujrzałam fotografię, która była podpisana: ostatnie świadome słowa, napisane przez chorego. Książka nie jest łatwa ale nie powinna taka być skoro poruszany jest w niej tak ważny temat jak walka z koronawirusem podczas jesiennej pandemii. Chociaż niektórzy z Was pewnie uważają że covid to mit, ja jako ozdrowieniec uważam że jednak istnieje. Mimo wszystko dobrze się ją czytało, całą książkę pochłonęłam mega szybko, a następnie przekazałam ją medykowi dla którego walką z koronawirusem to też codzienność i który stwierdził że "no całkiem dobrze, prawdziwie napisane". A wiecie co jest najlepsze? W tej książce widać że lekarz to człowiek taki sam jak każdy nas, ma swój dom, rodzinę i życie, a jednak ciągnie długie dyżury w szpitalu żeby ratować życie innych osób i żeby faktycznie leczyć ludzi a nie dawać teleporady i diagnozować na podstawie tego że ktoś ma temperaturę i kaszel "aaaaa to na pewno zapalenie gardła". Autor też nie jest fanem teleporad i tutaj totalnie się zgadzam, teleporady to zło dzisiejszych czasów. Codzienność szpitala w dobie pandemii przedstawiona w książce jest straszna ale dlatego że czuć śmierć na każdym kroku a dla lekarza to kolejny "normalny" dzień pracy. Książka bardzo mi się podobała, spojrzenie na pandemię z perspektywy lekarza to coś czego jeszcze nie czytałam ale polecam! Żeby nie było tak cukierkowo to jedyne czego mogę się doczepić to mały druk, dużo tekstu, małe literki, zmęczyłam oczy ale było warto.

Czwartego marca minęły dwa lata od rozpoznania pierwszego przypadku zakażenia w Polsce. Tydzień później WHO ogłasza światową pandemię. "Walka O Oddech" to książka... a właściwie dziennik będący relacją z frontu walki z tą trudną sytuacją. Autor relacjonuje falę jesienną, a więc tę, do której teoretycznie wszyscy byli przygotowani. I mogłabym się tutaj rozwodzić o naszym rządzie, o straconym czasie, o pieniądzach wydanych nie tam gdzie trzeba, o wyborach, kolejnych aferach czy respiratorach-widmo od handlarzy bronią, spiskowcach, antyszczepionkowcach... Ale chciałabym, żeby ten profil był miejscem wolnym od tego bałaganu. Od samego początku wiedziałam, że choroba wywoływana wirusem z Chin nie jest zwykłą grypą, jest realnie niebezpieczna, zabija, od początku wręcz marzyłam by się zaszczepić. W grudniu zeszłego roku poczułam to na własnej skórze tracąc bardzo bliską (a nawet najbliższą) osobę i być może dlatego treść książki wyjątkowo do mnie trafiła... była wręcz przerażająca. I potrzebna. Mimo to uważam, że autor ma niezwykle lekkie pióro, treść zaś mnie wciągnęła i była zrozumiała nawet dla medycznego laika nie znającego niektórych pojęć. Wszystko było dobrze wyjaśnione. Cieszę się, że mogłam poznać sytuację z perspektywy lekarza, było to bardzo pouczające i uważam, że takie treści są bardzo potrzebne. Podczas czytania czułam się jak w emocjonalnym rollercoasterze, czułam wzruszenie, przerażenie, złość, bezsilność, zdarzyło się uśmiechnąć... była też duma, że pomimo trudów i zaniedbań ze strony władz mamy tak świetnych lekarzy. Robicie kawał dobrej roboty, pomimo niedocenienia jakie Was spotyka i kolosalnych zaniedbań. Podtrzymuję opinię, że książkę powinien przeczytać każdy, szczególnie sceptycy i spiskowcy. Pandemia to żaden spisek, to fakt, drodzy foliarze. Ja wybieram maseczki i szczepionki zamiast respiratora.

Czytam. Wzruszam się. Płaczę. Dziwię. Podziwiam. Śmieję się. Jestem wystraszona. Przerażona. Boję się. Tomasz Rezydent-lekarz, mąż i ojciec. Książka „Walka o oddech” jest swego rodzaju pamiętnikiem, w którym Autor dzień po dniu opisuje walkę z koronawirusem, na szpitalnym oddziale, będąc najbliżej tej choroby jak tylko się da. Poznajemy historię pacjentów, którym lekarze za wszelką cenę próbują uratować życie. Poznajmy tych, którzy chcą walczyć, tych którzy poddają się i tych, którzy aż do końca w wirusa nie wierzą. Autor bardzo przystępnym językiem opisuje Nam fachowe zagadnienia medyczne, tłumaczy, wyjaśnia. Opisy są tak bardzo przejrzyste i czytelne, że momentami mam wrażenie jakbym znajdowała się tuż obok walczących lekarzy, jakbym słyszała dźwięki tych wszystkich maszyn. Poznać możemy od podszewki jak wyglądała heroiczna praca przy kolejnej fali. Czytamy ile lekarze czasu spędzali w szpitalu, jak intensywny on był, jak często odbywało się to kosztem ich własnego zdrowia, kosztem rodziny, życia prywatnego. Moment, w którym Autor nie może spędzić urodzin córeczki razem z nią, bo sam zaraził się wirusem, totalnie rozkłada mnie na łopatki, a łez nie sposób powstrzymać. Cieszę się, że również tak pięknie opisana jest praca pielęgniarek. Często niedoceniane, poświęcają się nie mniej, a ich obowiązki są przecież niezwykle ciężkie. Jeszcze nigdy żadna książka nie wyciągnęła ze mnie tylu emocji. Jeszcze nigdy nie zmieniały się one tak szybko. Panie Tomaszu! Bardzo dziękuję za książkę, za to, że dzięki niej mogłam zrozumieć więcej. Dziękuję jednak głównie za Pana pracę, poświęcenie, oddanie. Lektura nie była dla mnie łatwa, bo wirus i mnie zabrał bliską osobę. Śmiało jednak powiedzieć mogę, że była mi ona bardzo potrzebna. Przeczytajcie i Wy, warto.

Czytam. Wzruszam się. Płaczę. Dziwię. Podziwiam. Śmieję się. Jestem wystraszona. Przerażona. Boję się. Tomasz Rezydent-lekarz, mąż i ojciec. Książka „Walka o oddech” jest swego rodzaju pamiętnikiem, w którym Autor dzień po dniu opisuje walkę z koronawirusem, na szpitalnym oddziale, będąc najbliżej tej choroby jak tylko się da. Poznajemy historię pacjentów, którym lekarze za wszelką cenę próbują uratować życie. Poznajmy tych, którzy chcą walczyć, tych którzy poddają się i tych, którzy aż do końca w wirusa nie wierzą. Autor bardzo przystępnym językiem opisuje Nam fachowe zagadnienia medyczne, tłumaczy, wyjaśnia. Opisy są tak bardzo przejrzyste i czytelne, że momentami mam wrażenie jakbym znajdowała się tuż obok walczących lekarzy, jakbym słyszała dźwięki tych wszystkich maszyn. Poznać możemy od podszewki jak wyglądała heroiczna praca przy kolejnej fali. Czytamy ile lekarze czasu spędzali w szpitalu, jak intensywny on był, jak często odbywało się to kosztem ich własnego zdrowia, kosztem rodziny, życia prywatnego. Moment, w którym Autor nie może spędzić urodzin córeczki razem z nią, bo sam zaraził się wirusem, totalnie rozkłada mnie na łopatki, a łez nie sposób powstrzymać. Cieszę się, że również tak pięknie opisana jest praca pielęgniarek. Często niedoceniane, poświęcają się nie mniej, a ich obowiązki są przecież niezwykle ciężkie. Jeszcze nigdy żadna książka nie wyciągnęła ze mnie tylu emocji. Jeszcze nigdy nie zmieniały się one tak szybko. Panie Tomaszu! Bardzo dziękuję za książkę, za to, że dzięki niej mogłam zrozumieć więcej. Dziękuję jednak głównie za Pana pracę, poświęcenie, oddanie. Lektura nie była dla mnie łatwa, bo wirus i mnie zabrał bliską osobę. Śmiało jednak powiedzieć mogę, że była mi ona bardzo potrzebna. Przeczytajcie i Wy, warto.

„Tym razem miało być inaczej, nie byliśmy mięsem armatnim, bez doświadczenia i sprzętu. Byliśmy weteranami, specjalistami od COVID-a, jeśli można tak powiedzieć, bo już poznaliśmy tę chorobę. W sumie byliśmy gotowi na wszytko, co może nas spotkać. A przynajmniej tak sądziliśmy…” - tak swoją opowieść rozpoczyna @tomasz.rezydent. Nie jest to zwykła książka - to swego rodzaju dziennik/ zbiór historii, które w przeciwieństwie do wielu innych- wydarzyły się naprawdę. Pandemia sponiewierała nas bardzo, a wielu bezpowrotnie zabrała. Czy smierć można przedstawić bez zbędnego patosu? Można, a autorowi wyszło to całkiem nieźle. Właśnie to realne ukazanie rzeczywistości przyciąga i sprawia, że strona po stronie śledzi się losy @tomasz.rezydent i jego pacjentów. Jako pielęgniarka w wielu momentach tej książki doskonale rozumiałam to, co autor miał na myśli i z jakimi uczuciami walczył. Jako laik - byłabym wdzięczna za tak jasne wyjaśnienie wielu zagadnień ścisłe związanych z medycyną oraz za uświadomienie mi, z czym przyszło nam wszystkim się mierzyć - od medyków po pacjentów i ich rodziny. Poznacie pandemię z zupełnie innej perspektywy - nie pacjenta, nie dziennikarza, a lekarza, który wielokrotnie stwierdzał zgon osoby zakażonej koronawirusem. Czy jesteście na to gotowi? Nie wiem. Ale jedno jest pewne - wielu koronasceptyków mogłoby wreszcie się ocknąć. Książek o pandemii jest już kilka na rynku - ale ta jest inna. W przeciwieństwie do wielu innych porusza temat śmierci i to z dwóch stron: pacjenta, który walczy o każdy oddech i lekarza, który również walczy o każdy oddech pacjenta. @tomasz.rezydent dziękuję za to, że opisałeś wszystkie te historie.