Luizjańskie gumbo (okładka  twarda)

Fajne się czyta: dużo faktów, lokalnej historii,ale bez zbędnych prywatnych wtrąceń z życia autora- lekka i przyjemna lektura wciagająca nas w świat poludniowych stanów USA.Jak dla mnie mogłoby byc więcej zdjęć,ale książka generalnie bardzo dorze przygotowana polecam dla wszystkich amerykanoholików

Bardzo ciekawa książka opisująca stan Luizjana dużo ciekawostek i kawał historii zawarty w niniejszej książce potrafi wciągnąć i pobudzić wyobraźnię.Uwielbiam książki w tematyce Stanów Zjednoczonych

Najlepsza pozycja w zbiorze tego autora. Dobrze się czytało, przekazywana historia i opisywane historie uzupełniają się, przenikają i tworzą świetną mieszaninę smaków jak tytułowe gumbo. Polecam.

Kolejny raz w tym tygodniu przychodzę do Was z reportażem. Tym razem wziąłem na tapetę najnowszą książkę Artura Owczarskiego zatytułowaną „Luizjańskie gumbo”. Jej premiera została zaplanowana na 26 października, a ja już teraz chciałbym Wam zdradzić, że naprawdę jest na co czekać! Luizjana to stan na południu Stanów Zjednoczonych, nad Zatoką Meksykańską. Kiedy o nim mówimy od razu na myśl przychodzi nam gaz i ropa naftowa, ale czy te dwa surowce, to jedyne tak charakterystyczne dobra tego regionu? Artur Owczarski, który od ponad dwudziestu lat podróżuje w różne części świata, w swojej książce pokazuje nam Luizjanę własnymi oczami, taką jaka jest naprawdę. Jego opowieść napisana bardzo przystępnym językiem ma charakter sprawozdania, relacji z podróży i spotkań z ciekawymi ludźmi. Autor bez przynudzania i zbędnych opisów zabiera nas w podróż pełną faktów dotyczących regionu, który warto poznać. Pisze o tym co widział, słyszał, o tym czego był świadkiem, ale także skupia się na wydarzeniach z przeszłości i burzliwej historii Luizjany. Oddaje też głos innym, zadając pytania i wsłuchując się w ich opowieści wyciąga z nich to, co najbardziej interesujące. Czuć, że solidnie przygotował się i wykonał kawał dobrej roboty bo ta książka to prawdziwa kopalnia wiedzy o południu Stanów Zjednoczonych. Uważam, że typu książki są nam bardzo potrzebne bowiem poszerzają nasze horyzonty i dostarczają przydatnej wiedzy, pokazują nowe perspektywy. Dzięki nim łatwiej jest nam zrozumieć inne kultury czy zwyczaje. Szok kulturowy po przeczytaniu tego typu literatury wydaje się być mniejszy. Na koniec chciałbym dodać, że książka została przepięknie wydana. Jej twarda oprawa, bardzo dobry jakościowo papier i liczne fotografie mocno przykuwają uwagę. Jednak warto mieć ją u siebie na półce przede wszystkim ze względu na jej bogatą treść. A czymże jest tytułowe gumbo? Na to pytanie musicie sami znaleźć odpowiedź. Jest ona związana z różnorodnością i pewnym rodzajem egzotyki tak jak cała Luizjana. Podróżować możemy dosłownie lub poprzez czytanie książek. To świetny sposób na poznawanie otaczającego nas świata, także bez wychodzenia z domu. Mocno Was do tego zachęcam!

Lekki reportaż, pozbawiony ciężaru gatunkowego i przede wszystkim zbytecznej prywaty autora, co zawsze doceniam w literaturze faktu. Autor przybliża czytelnikowi historię danych miejsc i jasno wykłada niuanse, które pozwalają w pełni zrozumieć kontekst kulturowy. Luizjana okazuje się być mieszaniną wszystkiego i wszystkich, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ta książka to przede wszystkim ludzie, ze szczególnym podkreśleniem dziedzictwa, które w USA determinuje życie jak mało który kraj. Zwroćcie uwagę na rozdział o niewolnictwie. To świetnie złożony i bardzo sugestywny tekst, który zrobił na mnie ogromne wrażenie. Bardzo podobały mi się też rozdziały o aligatorach i jedzeniu. Kto lubi programy podróżnicze, powinien być w pełni zadowolony. 😉 To moja pierwsza styczność nie tylko z autorem, ale też z wydawnictwem - twarda oprawa, kredowy papier i masa zdjęć w środku. Bardzo porządna robota!

Świetnie napisany reportaż o Luizjanie, żyjących tam kreolach, kulturze, kuchni, wierze w voodoo i hoodoo, niezwykłych ludziach żyjących na bagnach którzy podczas deszczu chodzą po ulicach, biesiadują, a w odpowiednim czasie polują na aligatory, poławiają krewetki oraz raki. Myśląc o Luizjanie nie można nie wspomnieć o plantatorach, niewolnikach i ich napiętych relacjach oraz wojnie secesyjnej, jest to dalej bardzo aktualny temat. Mimo tak krętej historii pocieszające jest ich motto: "joie dr vivre - cieszcie się życiem". Zdecydowanie polecam książkę oraz niezmiernie cieszę się, że mogłam ją przeczytać przed premierą 🙂 Artur Owczarski włożył w to wiele pracy, spotkał fascynujących ludzi i opowiedział to w bardzo lekki sposób.

Zapraszam na niezapomnianą podróż po Luizjanie. Tytułowe gumbo to oficjalne danie Luizjany. Jest to zupa pełna najrozmaitszych składników pochodzących z kilku kontynentów, będąca manifestacją różnorodności, erupcją zagmatwania. Taka też jest Luizjana. Przez stulecia kształtowali ją Afrykanie, potomkowie amerykańskich Indian, osadnicy z Europy, Karaibów i Nowej Szkocji. Przez setki lat różne kultury wpływały na siebie, przenikały się, tworząc coś unikalnego i zachwycającego. Odkryj wiele interesujących ciekawostek, o których nie miał*ś zielonego pojęcia. Wybierz się na wycieczkę po luizjańskich bagnach, przyjrzyj się życiu łowców aligatorów i dowiedz się, jak zniknąć na bagnach z radaru urzędu skarbowego. Przemierz wspaniałą Akadiane i odkryj, że pierwsi kowboje wcale nie pochodzą z Dzikiego Zachodu. Rozpoznaj różnice pomiędzy Kreolami a Cajunami i sprawdź, czy można być Cajunem i Kreolem jednocześnie. Poznaj tajniki voodoo i hoodoo i dowiedź się, jak Hol­ly­wo­od kompletnie zmienił wyobrażenie o tym. Na sam koniec weź udział w niesamowitym Mardi Gras i przekonaj się, że to święto na koniec karnawału ma dwa oblicza. Turystyczne, które jest jedną wielką imprezą, rozwiązła i pełną alkoholu oraz lokalne, gdzie mieszkańcy czarnych dzielnic miasta przebierają się za amerykańskich Indian, których stroje to najprawdziwsza sztuka; a mieszkańcy prowincji ubrudzeni błotem ganiają za kurczakami. Dzięki tej książce przekonasz się, jak mocno to wszystko jest przesiąknięte historią stuleci niewolnictwa, pogromów czarnej ludności i linczów. Bez wątpienia wielokształtowość Luizjany i jej mieszkańcy są niczym mozaika. Na początku pozornie do siebie nie pasują, jednak po ułożeniu elementów obok siebie tworzą nietuzinkową i fantastyczną całość. Uwielbiam oglądać relacje z podróży pana Artura i zawsze z oczekiwaniem czekam na kolejne, dlatego z niecierpliwością czekałam na tę książkę. I po raz kolejny autor zabrał czytelnika w niezwykłą podróż. Książka jest podzielona na kilka tematycznych rozdziałów: Luizjańskie Gumbi, Arkadiana, Bagna, Czarna i Białą Luizjana, Kreole, Voodoo i Mardi Gras. Artur Owczarski pokazuje, że znane stereotypy nie istnieją, podważa je. Szczególnie jeśli chodzi o ludzi z bagien. Na przykład poznajemy Franka, który na co dzień jest kapitanem wycieczek na bagna. Jest też wysokiej klasy muzykiem jazzowym, który wraz ze swoim zespołem nawet wystąpił w Warszawie. A chyba największą niespodzianką dla mnie był stereotyp dotyczący języka francuskiego, który u nas kojarzy się z miłością czy poezją. Tam francuski był uważany za język ze wsi, język biedy, język z bagien. Przez całą książkę przewija się również temat czarnych mieszkańców Luizjany czy Arkadiany. Ich historia to ogrom cierpienia, brutalności i segregacji. Mimo tego wszystkiego to właśnie w dużej mierze dzięki nim luizjańskie gumbo nabiera nowego podwójnego znaczenia. To dzięki nim mamy tak piękną i niezwykłą muzykę, która sprawia, że taki Nowy Orlean jest kojarzony z muzyką. I przede wszystkim nie ważne czy jesteś z arystokracji, bogaty czy biedny, młody czy stary, katolikiem czy wyznawcą voodoo, entuzjastą szalonych i wyuzdanych imprez czy spokojnych spotkań przy lekkim drinku. Muzyka, taniec i śpiew łączy ludzi. Wszyscy dają się porwać rytmowi i razem celebrują życie. To właśnie ich łączy. Joie de vivre – ciesz­cie się ży­ciem!

Luizjana, z jednej strony dzika i niedostępna, z drugiej otwarta, zróżnicowana, kolorowa przepełniona różnorodnością. Straszy i zachwyca. Nikt chyba nie ma problemu ze skojarzeniem Luizjany z byciem kolebką narodzin muzyki jazzowej i aligatorów, które można spotkać na swojej drodze, a Voodoo jest szeroko praktykowane w Nowym Orleanie. Pierwsi jego zwolennicy to migranci z rewolty niewolników na Haiti w 1791 r. i uwolnionej ludności kolorowej z Afryki Zachodniej. Połączyli swoje rytuały religijne z lokalnymi praktykami katolickimi. Królowie i królowe voodoo byli wpływowymi postaciami politycznymi w mieście w XIX wieku. "Luizjańskie gumbo" to napisana z rozmachem i wielką pasją opowieść o zwyczajnym życiu w niezwykłym, naznaczonym ciekawą, intrygującą, a zarazem bolesną historią miejscu. Zaglądając na mój blog, możecie zauważyć, że uwielbiam czytać książki podróżnicze. Są one dla mnie swoistym oknem na świat i dzięki nim mogę choć trochę poznać mentalność, kulturę i obyczaje innych narodowości, "zwiedzić" zabytki, wyobrazić sobie smak, barwę i zapach danego kraju. Poznać jego historię, geografię faunę i florę. Przy okazji podziwiając odwagę ludzi, którzy organizują sobie podróże sami od A do Z, niejednokrotnie zastanawiam się, czy ja znalazłabym w sobie tyle siły i odwagi, by wyruszyć w tak długą i bądź co bądź niebezpieczną, nieobliczalną, ale i zaskakującą podróż. Tymczasem autor zabiera nas w fascynującą podróż zarówno po trudno dostępnych terenach małych miast, miasteczek, jak i wsi, bezkresach bagien i rozlewisk usianych tysiącami węży i aligatorów, oraz przeludnionych miast- gdzie tygiel kulturowy potrafi przywrócić o zawrót głowy, opowiadając przy tym fascynujące historie o ludziach i ich życiu, dzieląc się anegdotami, pokazując wyjątkowe zdjęcia i mapy, które przybliżają czytelnikowi rozmiar wyprawy. Opisy te pobudzają wyobraźnię, intrygują i pozwalają marzyć. Przy okazji jest to także podróż w głąb siebie, ze względu na obszerne rozdziały poświęcone kolonizacji, niewolnictwu, rasizmowi książka ta zmusza do refleksji, przystanięcia na moment i zastanowienia się nad ludzkim charakterem i jego podłością w stosunku do drugiego człowieka. Książkę czyta się fenomenalnie, napisana przyjemnym w odbiorze językiem barwnie opowiada o miejscach, które w jakiś sposób może i znamy, ale i o takich których nie znajdziemy w standardowym przewodniku. Uwagę trzeba zwrócić również na cudowne wydanie tej książki. Twarda oprawa, mnóstwo barwnych fotografii genialnie oddających klimat tego stanu, mapy i ryciny przedstawiające drogę, jaką odbywali pierwsi osadnicy. Książka ta stanie się nie tylko piękną ozdobą biblioteczki, ale przede wszystkim w łatwy i bardzo przystępny sposób przekaże kawał dobrej historii. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczości pana Owczarskiego, ale zafascynowana "Luizjańskim gumbem" z wielką ciekawością sięgnę po poprzednie książki. Czy polecam? Zdecydowanie tak. Świetnie napisany reportaż o Luizjanie i żyjących tam ludziach, o tym, co było, co jest i co będzie... Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Artur Owczarski "Luizjańskie Gumbo" * "Gdyby dobrzy ludzie nie mieli broni, źli ludzie i tak by ją mieli." * "Za dużo współczucia mogłoby nas zabić. Tak zwana znieczulica jest konieczna go przetrwania." - Miriam 🦋Książka zabrała mnie w podróż do Luizjany, pięknej, niebezpiecznej, z trudną historią, ciekawych opowieści, informacji o których nie miałam pojęcia, zdjęć które oddają klimat. Autor pisze tak lekko i wciągającą, że ciężko było mi odłożyć książkę. 🥰 🦋Jak wiecie lubię kiedy w książkach miesza się przeszłość z teraźniejszość, a tutaj mamy jeszcze przyszłość oraz różnorodność, wieloetniczność, wielokulturowość. Mamy to idealnie zrównoważone. Dostaniemy mieszankę wszystkiego po trochu od początku aż do teraz. Coś jak główne danie Luizjany, które z chęcią bym spróbowała. 🦋Zabolało mnie jedynie zdjęcie martwych aligatorów, kocham wszystkie zwierzęta i gady też się do nich zaliczają 🥺 Dla mnie to piękne i wyjątkowe zwierzęta, których jeść nie zamierzam, chociaż podobno mają niepowtarzalny smak 😥 W książce jest dużo momentów przy których się wzruszałam. 🦋Dowiedziałam się historii Voodoo i tego jak była praktykowana, co się z niej wywodzi jak przebiegają rytułały i z czym są związane. Powiem Wam jedno Voodoo to jest coś czego trzeba się chociaż odrobinę bać. Mnie osobiście intryguje i ciągnie do tego. Z przyjemnością wybrałabym się do świątyni Voodoo nie po to by coś kupić, ale pobyć tam i poczuć energię. Miriam Kapłanka od której mogłabym się wiele nauczyć i co najważniejsze zrozumieć. 🦋Poznamy historii języka jakim posługują się mieszkańcy. Widać, że autor przykłada się do tego co robi. Znajdziecie tam również mapy, które są pięknie zobrazowane. 🦋 I mimo, że to podróż, wręcz reportaż to dla mnie emocji również tutaj nie zabrakło. Potrafiłam się wzruszyć z bólu jaki widziałam, jaki był opowiadany, ale i pojawiła się radość i momentami nawet śmiech razem z opowiadającymi historie ze swojego życia. 🦋Mogłabym pisać nieskończenie o książce, ale nie o to mi chodzi, chce aby każdy z Was przeżył i odebrał książkę tak jak sam czuje, to ma być Wasza podróż. Ja jestem oczarowana i zakochana 🥰 🦋Podsumowując autor zabiera nas w podróż pełną faktów dotyczących regionu, który warto poznać, bez zbędnych opisów, które ja w takich książka również lubię, lecz dla innych okaże się to plusem. 🦋Pisze o tym co słyszał czy był świadkiem, ale także skupia się na wydarzeniach z przeszłości i burzliwej historii Luizjany, która mimo wszystkiego jest ciekawa i budzi zainteresowane. Podoba mi się też jak autor oddawał głos innym, zadając pytania i wsłuchując się w ich opowieści. Przez co mamy wrażenie jakbym stała obok i słuchała.

Może to błahe co napiszę, ale bardzo warto się w nią zaopatrzyć, choćby po to, by pooglądać zdjęcia wewnątrz niej. Naprawdę rzadko czytam tego typu książki, ale tą po prostu bardzo chciałam mieć:-) ,,Gumbo to oficjalne danie Luizjany". To prawdziwa mieszanka składnikowa w której znajdziemy warzywa, kurczaka, gulasz czy nawet zupę. Dosłownie wszystko. Jest odzwierciedleniem miejsca, gdzie żyje różnorakie społeczeństwo. Wymieszały się tam cywilizacje afrykańskie, europejskie i indiańskie. To miejsce bardzo bogate kulturowo. Jego historia uczy, że ,,koegzystencja w pokoju prowadzi do akceptacji, a czasem do asymilacji, w konsekwencji do tolerancji, aż w końcu do naturalności i poczucia wspólnoty, czego przykładem są współcześni Kreole". Autor przyrównuje Luizjanę do puszki w której różnorakie składniki tak bardzo się zmieszały, chodzi tu o społeczeństwo, aż wyszła z tego prawie jednolita papka. Mieszka tam 4,6 miliona ludzi, przy czym bardzo dużo miejsc jest niezamieszkanych. Znajdują się tam bagna, które bronią dziką przyrodę przed osadnictwem. Mieszkańcy żyją tu w skupiskach ze względu na przemysł rolnictwa. Są biedni i niewykształceni, choć aż 38 procent ludzi jest tam bardzo otyłych. Śmiertelność noworodków jest bardzo wysoka, a sama Luizjana jest na trzecim miejscu wśród najniebezpieczniejszych stanów! Dlaczego zatem i tak przyciąga do siebie rzeszę ludzi? Czy to możliwe, by było tam sześćdziesiąt collegeów i uniwersytetów? Wybaczcie, ale tyle tam ciekawostek, że chętnie streściłabym wam całą książkę. A znajdziecie tam również mapy, zdjęcia bydła na podmokłych terenach, butelek z różnymi sosami, których nigdzie indziej nie ma. Mamy też krótki wywiad z właścicielem hotelu w New Iberia. Gdzie i jak przechowuje się miąższ z ostrych papryczek. Tu nadmienię, że pierwszy raz słyszę o jajkach w occie, które są popularną przekąską wśród Cajunów. Zobaczycie też zdjęcia dań z krabem w panierce, jak wyglądają bez skorupek, połowy krewetek i życie na bagnach. Zdjęcia zwierząt, martwych aligatorów. Od 148 strony do końca wielokrotnie się wzruszałam. Pierwszy raz widzę tak malowniczą książkę!