Tren żałobny (CD)

Improwizacje Andrzeja Przybielskiego, Jacka Mazurkiewicza oraz Pawła Osickiego posiadają atmosferę przemijania i nostalgii wyrażaną poprzez piękne, oniryczne melodie rezonujące z subtelnymi rytmami perkusji, którą kolorystycznie uzupełnia elektronika. Doskonale komponują się z całością, dodające jej osobliwego charakteru, szamańskie zawodzenia Przybielskiego, zarówno grane na trąbce jak i wokalne, czasem przeradzające się w recytację, ewokują skojarzenie z bluesem i spiritualsami.

Projekt trzech, polskich muzyków wpisuje się w nurt muzyki narracyjnej, pobudzającej zarówno wyobraźnię jak i duchowość słuchacza. Inspirujący jest również fakt, że prezentowane na płycie improwizacje stworzyli artyści z dwóch różnych pokoleń. Do młodszego pokolenia należą Jacek Mazurkiewicz oraz Paweł Osicki, zaś Andrzej Przybielski na polskiej scenie muzyki improwizowanej działał już od lat sześćdziesiątych i zaliczany jest do ścisłej czołówki polskiego jazzu obok Krzysztofa Komedy, Tomasza Stańko i Zbigniewa Namysłowskiego.

utwory:
1. Intro [Andrzej Przybielski]
2. Tren Żałobny [1]
3. De Profundis
4. Rotacje II .1
5. Rotacje II .2
6. Rotacje II .3 [Guru]
7. Sacrum
8. Tren Żałobny [2]
9. Outro

Projekt trzech, polskich muzyków wpisuje się w nurt muzyki narracyjnej, pobudzającej zarówno wyobraźnię jak i duchowość słuchacza. Inspirujący jest również fakt, że prezentowane na płycie improwizacje stworzyli artyści z dwóch różnych pokoleń. Do młodszego pokolenia należą Jacek Mazurkiewicz oraz Paweł Osicki, zaś Andrzej Przybielski na polskiej scenie muzyki improwizowanej działał już od lat sześćdziesiątych i zaliczany jest do ścisłej czołówki polskiego jazzu obok Krzysztofa Komedy, Tomasza Stańko i Zbigniewa Namysłowskiego.

Projekt trzech, polskich muzyków wpisuje się w nurt muzyki narracyjnej, pobudzającej zarówno wyobraźnię jak i duchowość słuchacza. Inspirujący jest również fakt, że prezentowane na płycie improwizacje stworzyli artyści z dwóch różnych pokoleń. Do młodszego pokolenia należą Jacek Mazurkiewicz oraz Paweł Osicki, zaś Andrzej Przybielski na polskiej scenie muzyki improwizowanej działał już od lat sześćdziesiątych i zaliczany jest do ścisłej czołówki polskiego jazzu obok Krzysztofa Komedy, Tomasza Stańko i Zbigniewa Namysłowskiego.