Też tak mam (okładka  zintegrowana, wyd. 11.2021)

Z reguły trzymam się na kilometr od książek pisanych przez „gwiazdy internetu”. Do profilu Magdy Kostyszyn mam jednak dużą dozę sympatii. Po pierwsze tematyka jest życiowa, po drugie posty pisane są w niezły sposób i po trzecie wreszcie – za klub książkowy recenzujący nienajgorsze powieści. Z ciekawością czekałam więc na „Też tak mam”. Niepotrzebnie. Ta książka jest na wskroś zła. Nie jestem w stanie powiedzieć o niej jednego dobrego słowa. To najgorsze, co czytałam w tym roku. Po pierwsze sama idea książki: pomysł napisania książki na temat połowy problemów, z jakimi może się zmierzyć kobieta (co ciekawe – nie tylko, bo część z tych problemów nie jest typowo kobieca, jak choćby przemoc ze strony rodziców, nie wiem więc, jaki był klucz), jest co najmniej karkołomny. Na 170 stronach musi nam się zmieścić wszystko – samotność, przemoc ekonomiczna i psychiczna, bolesne okresy, stygmatyzacja bezdzietności, niepełnosprawne dzieci, seksualizacja… Mogłabym tak wymieniać jeszcze długo. Każdy z problemów liźnięty zaledwie i niepoparty wiedzą autorki. Po drugie styl. Boże, jak to jest źle napisane. Te zdania po prostu rażą. Jeszcze jako tako wychodzą wypowiedzi samych kobiet dotkniętych problemem, ale dramatyczne i nieprzemyślane wstępy do nich oraz zakończenia… Przechodziły mnie po prostu ciary żenady. Przykłady moich ulubionych zdań: „A kiedy w jej życiu pojawił się Thermomix, wszystko stało się jeszcze piękniejsze” (czuję się jakbym czytała post sponsorowany na Instagramie) „Dla mnie ten temat jest mocno chujowy. Boleśnie chujowy” (dramatyzm aż powala). „Księga imion twierdzi, że Magdaleny nie boją się wyzwań (…). Magda Szydłowska jest zatem PODRĘCZNIKOWĄ MAGDALENĄ”. (Nie wiem, czy bardziej odstrasza mnie Księga imion jako wyznacznik, czy też przyjmowanie, że serio istnieje jakiś wzór na bycie Magdą i można być podręcznikowym jej przykładem). Po trzecie: wydanie. Na najtańszym papierze, dużą czcionką, absolutnie po kosztach, czego nie odzwierciedla nadrukowana cena – 44.99, całkiem sporo. To typowa książka pisana po to, żeby skorzystać ze znanego nazwiska, a nie dlatego, że ma się coś do powiedzenia. Bije to niestety z każdej strony. Merytorycznie książka też nie ma sensu. Najgorszy jest chyba rozdział o bezdzietności. We wstępie czytamy o „samodzielnych, świadomych decyzjach kobiet”, a potem dostajemy cały zestaw historii bohaterek, które płaczą po nocach, bo chciałyby dzieci, a mąż nie chce, albo mają problemy z płodnością. Mamy 25-latkę, która chociaż wybierała już z chłopakiem imiona dla dzieci, to rozstała się z nim i teraz nie chce mieć dzieci (z całym szacunkiem do tej pani, może ta decyzja zostanie z nią na życie, a może nie, bo młodość ma swoje prawa, która z nas nie przechodziła przez tę fazę w życiu, a potem nie zmieniała zdania – nawet wielokrotnie). Mamy kobiety po przejściach rodzinnych, które nie są w stanie udźwignąć macierzyństwa, albo takie z zaburzeniami – postrzegania własnego ciała (ciąża byłaby za trudna) czy wręcz chorobliwym lękiem przed dziećmi. Czy naprawdę o świadomej bezdzietności nie da się już mówić, nie sięgając po skrajne przypadki? Najbardziej zirytowała mnie jednak manipulacja. W rozdziale o cat callingu autorka przywołuje komentarz na forum internetowym (tak, ta książka w dużej mierze sprowadza się do cytowania komentarzy w internecie albo robienia wywiadów przez Messengera) i pisze „Lauren stwierdza nawet, że w pewnym wieku zaczyna odbierać się to (dziwna składnia) jako komplement: Jeśli ktoś na ciebie gwiżdże z aprobatą, to znaczy, że powinnaś się, kobieto, cieszyć i być dumna, znaczy się jeszcze masz to coś, skoro pan z budowy albo pan spod budki z piwem rozbiera cię wzrokiem”. Na tej podstawie Magdalena Kostyszyn wyciąga wniosek, że „jak możemy walczyć molestowaniem werbalnym, skoro nawet część kobiet nieproszone uwagi na temat własnego wyglądu uważa za komplement?”. I coś mi tu nie pasowało mocno, bo jaka kobieta jako argumentu pozytywnego używa tego, że „możesz być dumna, że PAN SPOD BUDKI Z PIWEM ROZBIERA CIĘ WZROKIEM”? Przecież to brzmi jak totalny sarkazm. Znalazłam więc ten post w internecie. Zacytowany fragment jest wyrwany z kontekstu i oddaje poglądy znajomego tej pani, z których zresztą ona nieco szydzi. W żadnym miejscu internautka nie pisze, że zgadza się z tym poglądem, a po stylu możemy się łatwo zorientować, że wyśmiewa to. Albo autorka książki nie potrafi czytać ze zrozumieniem (a wtedy z pewnością sama nie powinna pisać), albo manipuluje czytelnikami. Skoro robi tak w przypadku, który jestem w stanie zweryfikować, to skąd mam wiedzieć, że nie wypaczyła podobnie wypowiedzi swoich rozmówczyń? Cała książka jest dla mnie wielkim nieporozumieniem. Przestrzegam wszystkich przed wydaniem jakichkolwiek pieniędzy na tę grafomanię i marnowaniem czasu na tę lekturę. Mamy na polskim ryku wydawniczym wiele świetnych książek – reportaży, powieści, felietonów pisanych dla kobiet, przez kobiety, ale przede wszystkim – pisanych dobrze. Nie ma sensu sięgać po te złe.

Nie polecam tej książki. Składnia nijak się trzyma wszystkiego. Mam wrażenie że wypowiadają się tam same bogate kobiety, z którymi ciężko mi się utożsamić. Dodatkowo książka wydana po kosztach-jakość papieru

Książka napisana trochę na kolanie, ciężkim piórem, składnia taka sobie... Rozczarowałam się. Jakbym czytała przynudnawą pracę licencjacką, gdzie więcej jest cytatów (które tak naprawdę ratują tą książkę) a pomiędzy jakieś statystyczne wyliczenia byle zapełnić stronę i niezbyt ciekawa wypowiedź na temat użytych cytatów. Serio, zawiodłam się, czytając miałam wrażenie, że książka powstała tylko dla wydania książki, misji w niej nie widzę. A historie użyte w książce to jakby skopiowane komentarze z postów z fejsa. Można poczytać więc za darmo.

Kupiłam tę książkę jeszcze w przedsprzedaży, bo uwielbiam bloga C. Pani Domu... I pierwszy raz miałam tak, że w połowie książki chciałam nią cisnąć przez okno w pociągu (przeczytałam całą "na trasie", bo jest krótka i pisana b. dużymi literami). Niektóre tematy były dla mnie nowe i nawet dobrze opisane (np. o przemocy ekonomicznej). Ale pierwsza połowa książki jest dla mnie zbyt jednostronna i powierzchowna. Jak doszłam do fragmentu, gdzie cytowana jest młoda dziewczyna, która mówi, że posiadanie dzieci jest OBRZYDLIWE i ciąża to tak, jakbyś miała w sobie PASOŻYTA... no sorry. Nie mam dzieci i też nie wiem, czy chcę je mieć, ale ten argument naprawdę nie brzmi rzetelnie i jest w pewnym sensie... skrajny. Są momenty wzruszające, bardzo mocno dotykające i nie mówię, że książka to dno, ale osobiście nie polecam. Ciekawym przeżyciem było czytanie tak skrajnej lektury, aczkolwiek trochę żałuję wydanych pieniędzy i czasu.

Średnia półka. Czytając miałam wrażenie, że tekst był ściągnięty prosto z komentarzy kobiet z FB autorki, czyli napisana bez wysiłku. Takie współczesne pisadło, rozczarowujące. Na szczęście duża czcionka i gruby papier pozwalają nabrać pozycji objętości. Można przeczytać, ale nie trzeba.

Skusiłam się na tę książkę ponieważ autorka na swoim profilu ChPD udowadnia, że jest oczytana, elokwentna i nie boi się poruszać tematów trudnych. Niestety po lekturze jestem nieco rozczarowana bo podobny, jeśli nie lepszy content uzyskiwałam czytając komentarze pod postami na Facebooku. Samo założenie było bardzo dobre jednak brakuje mi wkładu własnego autorki. Co gorsza, tekst jest czasem tak sformatowany, że musiałam wracać do poprzednich akapitów żeby upewnić się, czy nadal jesteśmy przy tym samym wątku. Z rzeczy dobrych widzę wielowymiarowość każdego tematu i pozwolenie na własną interpretację każdego podejścia przy nienachalnym (może podprogowym) komunikacie, że ilu ludzi tyle opinii i nic nie krzywdzi bardziej niż wpychanie ludzi i czasem siebie, w sztywne ramy, w które ktoś kiedyś nas wepchnął. Książka może otworzyć nieco oczy osobom myślącym mocno stereotypowo ale dla mnie nie była oświecającym odkryciem.

Jest to książka, którą powinien przeczytać każdy, by zrozumieć, że nie jest sam w swoich problemach, by zrozumieć punkt widzenia innych, by zastanowić się czy nie dokłada się komuś tych problemów. Książka nie zmieni świata, ale może zmienić postrzeganie tego świata i ludzi po nim chodzących. Poruszane są problemy przemocy ekonomicznej, trudności w macierzyństwie, depresji, molestowania, bolesnego miesiączkowania. Jest to zbiór prawdziwych historii kobiet, które dotknęły te problemy. I choć książka jest o problemach kobiecych to powinien przeczytać ją również każdy mężczyzna, by wiedzieć co robić/jak pomóc i jak nie wzmagać tych problemów. Książkę czyta się szybko, zawiera wzmianki naukowe, ale nie "utrudniają" one w pozostaniu w danej historii.

Jakbym czytała komentarze pod postem na FB. Koło reportazu to nawet nie stało. Szkoda czasu i pieniędzy. Powierzchowne opowiadanka.

Niestety, zawiodłam się. Szału nie ma. Droga. Powtarza się to co czytałam w innych książkach inych autorów.

Każdy powinien ją przeczytać żeby się ustrzec przed ocenianiem innych....