Tajemnica Edwina Drooda (okładka  twarda, wyd. 05.2022)

Bardzo ciekawie napisana Polecam

Wcale nie przypuszczałam, że Charles Dickens tak oczaruje mnie swoim piórem, i wcale – mówiąc szczerze – nie przypuszczałam, by jego twórczość mogła kiedykolwiek z tak dużym powodzeniem przypaść mi do gustu. Na szczęście na domysłach się nie skończyło, a ja miałam okazję prawdziwie zainteresować się tą osobliwą postacią najpierw za sprawą monumentalnego ,,Drooda” Dana Simmonsa, potem zaś - ,,Pragnienia” Jonathana Flanagana. Oba wyżej wymienione tytuły traktują o Dickensie właśnie; o jego twórczości i o życiu pełnym niespodzianek oraz niesamowitych zwrotów akcji; o wydarzeniach całkowicie niezwykłych, unikatowych, zaskakujących, niekiedy nawet – trudnych do uwierzenia, jednak w istocie rzeczywistych i szalenie barwnych. Sięgając więc po ,,Tajemnicę Edwina Drooda” byłam niejako przygotowana na spotkanie z twórczością ów ekscentryka, wiedziałam czego mogę się spodziewać, i co dzięki niej samej dostać; rozumiałam jak fantastyczna i pasjonująca może być to przygoda - nie tylko przez wzgląd na żywą akcję, ale przede wszystkim za sprawą tajemniczych okoliczności towarzyszących powstawaniu ostatniego wielkiego dzieła. Musicie bowiem wiedzieć, że Charles Dickens zmarł, nigdy nie ukończywszy swojej historii. Akcja zatrzymuje się niemalże w kulminacyjnym momencie, w przededniu rozwikłania kluczowej intrygi, kiedy bohaterowie są ledwo o krok od odkrycia szokującej prawdy i prawdopodobnie – ujęcia domniemanego sprawcy. Oczywistym więc jest, że Dickens pozostawiając nierozwiązaną zagadkę sensacyjnego zaginięcia młodego dżentelmena, sprawił czytelnikom niemałego psikusa, a gronu entuzjastów swojej prozy niezły ambaras – w końcu ci od dziesięcioleci za wszelką cenę starają się dociec autentycznego przebiegu losów Edwina Drooda. I nie dziwi to szczególnie, skoro wokół powieści narosło całe mnóstwo mitów, na jej temat spekuluje się od dawna, w różnoraki sposób, ona sama natomiast - jest zwyczajnie interesująca i pociągająca pod każdym możliwym względem. Dickensowi udało się – paradoksalnie – stworzyć historię pełną. Z wspaniale zarysowanym tłem społeczno – obyczajowym; z gronem przeciekawych, oryginalnych postaci; z gęstą, duszną atmosferą; z nastrojowością przyprawiającą o drżenie; z zagadką rozpalającą umysł; z językiem tak malowniczym i obrazowym, że momentami powalającym; z emocjami, które przeżywa się intensywnie, zupełnie nie chcąc się od nich uwolnić choćby na minutę. Tak, to zdecydowanie przygoda wciągająca bez reszty, angażująca, sugestywna, intensywna; przepełniona niedopowiedzeniami, sekretami oraz tajemnicami z przeszłości zaskarbia sobie w moment sympatię koneserów gatunku. Porywa w podróż przesyconą nie tylko mrokiem morderczego instynktu, ale również szaleństwem znajdującym swe odbicie w posępnej codzienności małego, angielskiego miasteczka Cloisterham, gdzie kiedyś doszło do porażającej i wyrachowanej zbrodni - nigdy nierozwiązanej, jednak na zawsze pozostającej najbardziej zajmującą zagadką w historii literatury. Waszej uwadze pozostawiam wydanie samej ,,Tajemnicy Edwina Drooda", które cieszy nie tyle oko, co po prostu zaspokaja ciekawość dociekliwych; zwiera ono bowiem dodatki wyjaśniające możliwy przebieg zdarzeń, opracowane przez prawdziwych znawców i ekspertów twórczości Charlesa Dickensa.

Tytułowy bohater Edwin Drood, zmaga się z miłosnymi kłopotami. Uczucie do narzeczonej Rose Bud choć dawno wygasło to jednak szczypty pikanterii do pustego związku, dodaje fakt, iż u boku kobiety kręci się dwóch adoratorów. Neville Landless oraz stary Jasper...wuj Edwina. Pewnego razu, po awanturze Landless'a z Droodem, ten nie wraca do domu i ślad po nim ginie. Wszystkie oskarżenia spadają na zalotnika z Cejlonu. Ale czy to jego sprawka? Co tak naprawdę stało się z głównym bohaterem i jaką rolę w całej powieści odegra Jasper? "Tajemnica Edwina Drooda", chociaż z początku czytało mi się ją dosyć wolno, urzekła mnie gotyckim klimatem XIX Anglii i wątkami fantastycznymi. Jakże intrygująca zagadka kryminalna, zagłębianie się w ludzkim umyśle po to, aby dotrzeć do...Właśnie, książka nigdy nie doczekała się zakończenia z ręki autora, ponieważ ten zmarł w trakcie jej pisania. Wokół sprawy narosło wiele legend, w tym jedna, sugerująca, iż powyższa powieść miała w tym swój udział🧐. W wydaniu od Wydawnictwa Replika, znajdują się trzy alternatywne zakończenia, które powstały na podstawie znalezionych notatek i pierwszej okładki. Trudno jest mi ocenić lekturę, tak właściwie nie wiedząc jak się skończyła. Czasem dłużące się opisy, lecz jednak bardzo ciekawa zagadka i bohaterowie sprawiły, że jest to tytuł godny przeczytania.

„Powiadają, że w każdym domu kryje się jakiś szkielet.” Edwin Drood jest młodym architektem, w dzieciństwie został przyrzeczony Rosie Bud. Rosie jest piękną dziewczyną o jej rękę zabiegają inni kandydaci, a on zerka z ciekawością na inną. Postanawiają zerwać zaręczyny, ale wtedy Drood znika, nikt nie wie co się wydarzyło… Przenosimy się do wiktoriańskiej Anglii, wiernie oddane realia panujące w ówczesnym społeczeństwie. Początkowo miałam wrażenie chaosu, potem było już tylko lepiej. Mnogość wątków w pewnym momencie zaczyna idealnie ze sobą współgrać. Niedopowiedzenia, tajemnice, delikatne napięcie. Autor ma niesamowite pióro, specyficzne poczucie humoru, przesiąknięte ironią. Wyraźnie nakreślone, mocno rozbudowane osobowości bohaterów, ich wady i zalety, każdy skrywa jakieś tajemnice. Niejednoznaczność ludzkiej natury. Klimatyczna, duszna, chwilami mroczna atmosfera. Londyńska gęsta mgła i opary opium. Misternie uknuta intryga, zagadki i niedopowiedzenia. Mroczny, wciągający kryminał, kawał dobrej literatury - klasyk. Autor nigdy nie ukończył tej powieści, zmarł nagle. Tytułowa zagadka nie została rozwiązana. Nasza wyobraźnia ma pole do popisu. W książce znajdują się trzy różne zakończenia, które powstały na podstawie znalezionych notatek. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

"Tajemnica Edwina Drooda" na pewno nie jest najlepszym czytelniczym wyborem, dla osób które rozpoczynają przygodę z twórczością Dickensa. Sam utwór (nawet niedokończony) stanowi jednak dość dobry kontrast z jego pozostałymi powieściami. Dla osób, które znają jego styl, ostatnia powieść może okazać się sporym zaskoczeniem, ze względu na bardzo mroczny, a czasami nawet jawnie erotyczny klimat i brak przesłodzonych rozwiązań, które przewijały się we wcześniejszych tekstach. Historia zaginięcia Edwina Drooda na pewno nie trafi do grona moich ulubionych dzieł spośród dickensowskiego dorobku, ale zostaję z satysfakcją poszerzenia znajomości twórczości autora o kolejną pozycję.