Porzucona córka (okładka  miękka)

Na podstawie książki nakręcono film. Polecam i książkę i film. Znakomite

Będąca do głębi poruszającą, literacką wiwisekcją odrzucenia, eksponująca wpływ lat młodzieńczych na całe dorosłe życie, odciskająca wyczuwalny pod skórą czytelnika ślad, utkany z rozpaczy porzuconych dzieci, które przybierają postać Arminuty. Tej, która wróciła, ale również nieustannie czekała. „Porzucona córka” to książka, która skrywa historię rozpisaną na niewiele ponad dwustu stronach, emocji, które realnie przygniatają swoim ciężarem, starczyłoby natomiast na kilka powieści. Wyzbyty z naturalności, nabierający kształtów pod wpływem dostosowania się do okoliczności portret dorastania, jawnie wbija pazury w duszę, boleśnie oplata serce, tym samym wznieca mimowolny niemy szloch, którego nie da się złagodzić ani wygłuszyć nawet długo po doświadczeniu ostatniego zdania. Autorka kreuje pokrętne ścieżki meandrów macierzyństwa, roli spośród wszystkich najtrudniejszej do odegrania na scenie wzajemnych relacji, której fundamenty z odpowiedzialności oraz szkielet konstrukcji pokrytej strukturą z miłości w jednej chwili się ulegają zburzeniu. Obnażono wyczerpująco definicję domu, która spowija poczucie przynależności, bezpieczeństwa i świadomość własnej tożsamości – tak zaakcentowane esencjonalne oblicze porzucenia rozdziera myśli na raniące dotkliwie odłamki, które nie sposób już posklejać. Ta intymnie nakreślona, melancholijna kompozycja odzwierciedla szorstkie w doznaniach sukno, tkane nićmi nieoczywistych stosunków, nasączonych toksycznym wydźwiękiem, przybierającymi jaskrawe odcienie mrocznego żalu, ale swobodnie układające się pod palcami oraz o prostym wzorze, ale za to bezcennym kroju. „Porzucona córka” z nostalgią wygrywa melodię straty, wyraźnie wykraczającą poza ustaloną na pięciolinii swoistą egzystencję, a niemożliwy do pojęcia smutek szarpie struny empatii, pozostawiając echo samotności, kryjące się już zawsze w czeluściach pamięci. Nieokiełznane kontrasty, przejawiające się na społecznym gruncie, intensyfikują intencjonalnie nakreślone odczucia, pełznące po kręgosłupie dreszczami przerażenia. Oddana, niechciana, niedostrzegalna, bezimienna – pod płaszczykiem czterech, wyznaczających postrzeganie świata i samego siebie określeń, tkwi wymowna symbolika lepkiego strachu, wręcz brudzącego pewność siebie i własną wartość. Fabularne niedopowiedzenia stają się determinantem szaleńczych refleksji, których istota dotyka skomplikowanych relacji rodzinnych, podszytych prostą narracją, oraz surowego piękna, które jednocześnie mieni się bogactwem skrajnych uczuć – bohaterów, a także odbiorcy. To przejmująca odsłona introspektywnej prozy, sugestywnie prowokującej mocny przekaz.

Są takie książki, które są wyjątkowe z wielu względów ale których wyjątkowość trudno ubrać w słowa. "Porzucona córka" Donatelli Di Pietrantonio to właśnie taka książka. Książka, która już od pierwszych stron mnie urzekła i szybko trafiła do mojego serca. Przede wszystkim dlatego, że znalazłam w niej przykład jednej z piękniejszych siostrzanych relacji w literaturze ostatnich lat. To historia, którą ciągle w sobie noszę ... "Arminuta – ta, która wróciła. Nikogo nie znałam, oni natomiast wiedzieli o mnie więcej niż ja sama." "Porzucona córka" to opowieść o pewnej włoskiej rodzinie i dziewczynce szukającej swojego miejsca w świecie. Mówią na nią Arminuta, czyli "ta która wróciła, została zwrócona". Główną bohaterkę poznajemy kiedy jej zastępczy opiekunowie oddają ją biologicznym rodzicom. Arminuta dotąd wychowywana w mieszczańskim dobrobycie i rodzinnym cieple, trafia do ubogiej wioski w Abruzji, gdzie musi żyć pośród obcego rodzeństwa, stawić czoła rzeczywistości całkiem odmiennej od tej którą znała do tej pory. "Byłam sierotą z dwoma żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat. Byłam córką rozstań, fałszywego, a może przemilczanego pokrewieństwa, odległości." W tej książce śledzimy pierwsze chwile Arminuty w "nowym domu", gdzie atmosfera bywa niepokojąca i przytłaczająca. Jesteśmy świadkami jej zmagań i trudności, jakie ją spotykają w nowym otoczeniu. Arminuta dorasta na naszych oczach. Widzimy jak stopniowo tworzy relację z rodzicami i rodzeństwem - relację, której daleko do idealnej. Jak odkrywa siebie. Jak próbuje pogodzić się z losem i jak szuka odpowiedzi i sensu w tym, co ją spotkało. To prosta, nostalgiczna historia ale na swój sposób skomplikowana. Cały klimat tej książce nadaje tło społeczno-historyczne: lata 70. XX wieku, kontrastowe włoskie społeczeństwo - wyraźny podział na biednych i bogatych. Autorce udało się stworzyć realistyczne postacie, pobudzane różnymi emocjami i zachowaniami i choć "Porzucona córka" zaskakuje swoją surowością to pojawiają się tam mimo wszystko też uczucia, między innymi piękna siostrzana więź. Jest w tej książce coś, co sprawia, że współodczuwamy razem z główną bohaterką wszystko to, co ją spotyka. I to jest naprawdę niesamowite! To jedna z tych powieści, o której długo się myśli i tęskni się za nią, gdy się skończy. Serdecznie polecam.

Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat. Dziewczyna nie rozumie, dlaczego jednego dnia ma piękny dom nad morzem i bezwarunkową miłość rodziców, a kolejnego zostaje bez słowa oddana biologicznej matce, o której istnieniu nie miała dotąd pojęcia. Ma wtedy trzynaście lat i dostaje przydomek Arminuta – ta, która wróciła. Jej nowym domem staje się uboga wioska w Abruzji, matką kobieta, która odmawia jakiejkolwiek czułości, a rodzeństwem gromada wiecznie głodnych i brudnych dzieci. Przyzwyczajona do wygód, musi spać w jednym łóżku z młodszą siostrą i wytrzymywać wzrok Vincenza, który patrzy na nią tak, jakby już była kobietą. Jak ukształtuje ją nowa rzeczywistość i czy będzie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak potraktowały ją obie matki? To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, do sięgnięcia po książkę zachęcił mnie intrygujący opis i taką wewnętrzna potrzeba przeczytania tej powieści. Książka została napisana przyjemnym w odbiorze językiem, już od pierwszych stron zostałam wciągnięta do świata głównej bohaterki i byłam bardzo ciekawa jak autorka poprowadzi jej losy, z czym karze jej się mierzyć i jak ta historia wpłynie na moje postrzeganie pewnych kwestii. Mimo iż książka liczy tylko około dwustu stron, to zawarta na jej stronach historia potrafiła wywołać we mnie natłok skrajnych emocji. Bohaterowie tej książki zostali bardzo dobrze wykreowani, ale w szczególności na uznanie zasługuje kreacja głównej bohaterki, która chwyta za serce. Autorka w swojej powieści porusza wiele ważnych i ponadczasowych tematów, na przykładzie głównej bohaterki - tak młodej, wrzuconej do nieznanego jej świata - pokazuje jak ważną rolę w życiu człowieka odgrywa potrzeba przynależności, poczucie troski, bezpieczeństwa. To opowieść o niewyobrażalnej tęsknocie, bólu, odrzuceniu, macierzyństwie, szukaniu swojego miejsca w życiu, ale również początkach siostrzanej miłości pomiędzy Arminutą a Adrianą, która została tutaj w piękny sposób zaprezentowana. "Porzucona córka" to książka, która z pewnością zmusza do głębszej refleksji nad własnym życiem, wyborami jakich dokonujemy. Wiem, że mają być wydane dalsze losy głównej bohaterki i jej siostry i z przyjemnością w przyszłości sięgnę po tą powieść. Polecam! Moja ocena 8/10.

„Porzucona córka” to opowieść o dziewczynce, która w swoim krótkim życiu miała dwie matki. Obie je porzuciły. Jedna gdy była jeszcze niemowlakiem, druga gdy miała 13 lat. Jest to powieść o bólu, o stracie, o poszukiwaniu siebie, o traumie wywołaniem odrzuceniem. Jest to również powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych. „Porzucona córka” należy do książek, które już od pierwszych stron wciągają i dostarczają wielu emocji. Smutek, żal, brak zrozumienia… to uczucia, które do ostatniej strony nam towarzyszą. Arminuta, jej imię to „ta która wróciła”. Swoich biologicznych rodziców nie pamięta. Przez 13 lat mieszkała w pięknym domu i niczego jej nie brakowało. Było czysto, zadbanie i czuć było miłość panującą w tym domu. Nagle z dnia na dzień ojciec karabinier, na którego często mówiła wujek odwozi ją do jej bionicznych rodziców. Zagubiona nastolatka, nie rozumie co się stało i dlaczego ci, którzy o nią dbali, nagle zostawiają pod drzwiami innego domu. Domu, który był przeciwieństwem jej obecnego. Wszędzie było brudno. Nie było w czym się umyć. Spała nie we własnym łóżku, ale wraz z Adrianną, na zasikanym i śmierdzącym materacu. Ciężko było jej przywyknąć do nowych warunków. Brak jakikolwiek uczuć czy czułości matki i wciąż na nią patrzący jak na dojrzałą kobietę Vincenz. Oto nowa rzeczywistość Arminuty. Jak dalej potoczą się losy dziewczynki? Czy będzie umiała odnaleźć się w jej nowym świecie i czy będzie potrafiła zrozumieć to jak ją potraktowały obie matki? Przekonacie się sami. „Porzucona córka” to nie tylko powieść, która wywołuje wiele emocji i nie daje się odłożyć nawet na chwilę. To historia dziewczynki, która na długo zapada w pamięci. Książkę czyta się bardzo szybko. Nie dlatego, że jest cienka. Ma trochę ponad 200 stron, ale ze względu na język, którym posługuje się autorka. Jest zarówno lekki jak i poruszający. Każde zdanie jest dokładnie przemyślane. Bohaterowie zostali świetnie wykreowani. Zwłaszcza główna bohaterka, która okazała się pomimo przeciwności losu być bardzo silną, młodą osobą. W przygotowaniu jest „Opowieść sióstr”. Książka, która opowiada dalsze losy sióstr. Jest już bardzo ciekawa tej historii i na pewno po nią sięgnę.

Czy Wy też uważacie, że dobra książka lub film obawiają się tym,że myślimy o niej nawet po kilku dniach od zakonczenia?? . Tak było u mnie właśnie w przypadku "Porzuconej córki". Książka niepozorna objetosciowo, z ogromem emocji wykladanych przez autorkę- Donatellę Di Pietrantonio już od samego początku. Smutnych emocji... Arminuta -bo takie miano zyskuje główna bohaterka,która dorastala w bogactwie, w domu pełnym miłości, po 13 latach, bez podania przyczyny zostaje oddana do biologicznej rodziny (potraktowana jak rzecz), która jest totalnym przeciwieństwem tej, z którą żyła dotychczas. Nie ma już dóbr do których była przyzwyczajona. Pokój dzieli z rodzeństwem, w jednoosobowym łóżku śpi z młodszą siostrą Adrianą. Musi nauczyć się "żyć nowym życiem". Wcześniej była traktowana jak skarb,teraz wróciła do rodziny, gdzie kary cielesne i walka o jedzenie jest na porządku dziennym-dzieci muszą pracować, a resztę czasu radzić sobie same..Mimo trudu dziewczyna się nie poddaje. Koncentruje się na nauce... I ciągle zadaje sobie pytanie :dlaczego została oddana, co się dzieje z kobietą która ją wychowała? Bardzo podoba mi się ukazany kontrast w podejściu do macierzyństwa obu matek, które mimo błędów wad , kochają dzieci na swój sposób i okazują to tak jak umieją -po swojemu(chociaż mimo wszystko obu nie rozumiem jako matka).Równie mocno podkreślony jest kontrast "warstw społecznych", podział na miasto i wieś. Mam ogrom Sympatii do Adriany - biologicznej siostry Armitudy, która mimo, że była młodsza, zaopiekowala się nią. Uczyła ja "nowego życia". Miała 10 lat, przez zaniedbania i najprawdopodobniej stres moczyla nadal łóżko w nocy, więc sama potrzebowała opieki,ale to Ona broniła ja przed matka- cała sobą, kochała bezgranicznie. . Autorka ma cudowny, delikatny styl,mimo tego potrafiła idealnie zobrazować otaczającą rzeczywistość, np.biedę i brud oraz przekazać ogrom emocji towarzyszącym bohaterce: traumę, miłość i szukanie "własnego ja" Co takiego się wydarzyło i jak ta historia się zakończy? Czy ta historia ma happy end? Zostawiam bez odpowiedzi i polecam z całego serca. Ta książka na długo zostanie w mojej pamięci.

Jaka powieść zrobiła ostatnio na Tobie duże wrażenie? Wzruszyła, zmusiła do refleksji, a może nawet poruszyła jakąś czułą stronę o istnieniu, której nie miałeś pojęcia? W życiu każdego zapalonego czytelnika raz na jakiś czas "zdarza się" taka literacka perełka. I takie wrażenie zrobiła na mnie książka "Porzucona córka", autorstwa Donatella Di Pietrantonio . To wielokrotnie nagradzana, włoska powieść, która sprzedała się w ponad 300 tys. egzemplarzach w 30 krajach. Bardzo mnie poruszyła ta gorzka historia nastoletniej dziewczynki, która przez błędy dorosłych, została wyrwana z bezpiecznego środowiska i rzucona w nieznany, wrogi świat biologicznej rodziny. Powieść Donatelli Di Pietrantonio zachwyca prostą, nieco surową i naturalistyczną pierwszoosobową narracją trzynastolatki, która w niemowlęctwie oddana została pod opiekę bezdzietnego, zamożnego małżeństwa, spokrewnionego z jej biologiczną rodziną, a następnie "zwrócona" bez słowa wyjaśnienia do "prawdziwej" rodziny i ubogiego domu w Abruzji, gdzie będzie musiała zmierzyć się nie tylko z fatalnymi warunkami życiowymi, ale też z oschłością matki, niezrozumieniem ze strony otoczenia i z obawą o zdrowie adopcyjnej matki, bo jedynym racjonalnym powodem odrzucenia wydaje się być jej śmiertelna choroba.... Autorka porusza wiele trudnych tematów m.in. odpowiedzialności a raczej jej braku ze strony rodziców, odnajdywania się w trudnym środowisku, prawdomówności. Pięknie opisuje powoli rodzącą się i niezwykle silną więź siostrzaną. W ciekawy sposób przedstawia też niezdrową, seksualną fascynację między główną bohaterką a jej starszym bratem Vincenzem. "Porzucona córka" org. "L'arminuta" to niezwykła opowieść o bólu odtrącenia, stracie, potrzebie przynależności, burzliwym dorastaniu i skomplikowanych relacjach rodzinnych. Porywająca w swej prostocie, dbałości o szczegóły i literackiej doskonałości proza. Jestem oczarowana! Premiera 12 października. https://www.instagram.pl/ewa1may

„Byłam sierotą z dwoma żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga — gdy miałam trzynaście lat. Byłam córką rozstań, fałszywego, a może przemilczanego pokrewieństwa, odległości.“ Z dnia na dzień Arminuta zyskała innych rodziców i inny dom. Małe mieszkanie pełne domowników, biedy i przemocy. Z opiekunami, dzięki którym przyszła na świat, ale których w ogóle nie znała. Ze starszym bratem, który nie widział w niej siostry, a dorastającą dziewczynę. Z zapatrzoną w nią młodszą siostrą. I z resztą rodzeństwa, z którymi niewiele ją łączyło. Zostawiła za sobą dobrą szkołę i przywileje, jakie niosą pieniądze, ale najbardziej tęskniła za kochającym domem, gdzie czuła się bezpieczna i ważna. Przestawiana z miejsca na miejsce bezpowrotnie wszystko to straciła. Trauma podwójnego porzucenia, różne oblicza macierzyństwa czy nadmiar odpowiedzialności zrzuconej na dziecko to jedynie wycinek tego, co Donatella Di Pietrantonio nam zaserwowała. Ciężko się tę powieść czytało. Było w tym bolesne zderzenie z szarą rzeczywistością i wnikliwe przedstawienie dysfunkcyjnej rodziny z perspektywy młodej dziewczyny, dla której wszystko jest nowe. Która jeszcze nie przywykła do tego, że ktoś kradnie, ktoś bije, a ktoś inny potrafi ranić słowami. Która straciła całe poczucie bezpieczeństwa, gdy dorośli najważniejsze decyzje podejmowali bez jej udziału. Czytanie o tym było niewygodne. I może język okazał się nie do końca mój, ale cały ten dyskomfort wywołany szczerością uczuć, naprawdę mi się podobał. I dlatego choć nie była to „moja“ powieść — mocno na mnie podziałała. przekł. Lucyna Rodziewicz-Doktór Powieść ma kontynuację! „Opowieść sióstr“ to perspektywa dorosłej Arminuty. TW: przemoc psychiczna i fizyczna, okrucieństwo wobec zwierząt, śmierć, Psst, „Cyganie“ zamiast Romowie

"Porzucona córka" robi wrażenie już od pierwszych chwil – od momentu, gdy weźmie się do ręki książkę. Jest niewielkich gabarytów, to trochę ponad 200 stron. Szybko okazuje się, że każda jej strona to niesamowity ładunek emocjonalny, który wgryza się w duszę czytelnika. Dlaczego ci, którzy kochali swoją przybraną córkę, nagle ją oddają? Jak zostawić z dnia na dzień swój bezpieczny kokon i przenieść się do świata, w którym nierzadko trzeba walczyć o przetrwanie? I najważniejsze: jak żyć bez miłości? Z tym musi mierzyć się nastolatka, którą nazwano Arminuta – czyli “ta, która wróciła”. Jej nowa rzeczywistość to brak zaspokajania przez dorosłych podstawowych potrzeb fizjologicznych i emocjonalnych dziecka. Czytelnik praktycznie na własnej skórze doświadczy samotności głównej bohaterki, jej prób odnalezienia się w nowym miejscu i ogromnej tęsknoty za przybranymi rodzicami. Będzie towarzyszył Arminucie w poszukiwaniu tożsamości i swojego miejsca w świecie, tak bardzo jej obcym. Jednak "Porzucona córka" to nie tylko powieść pełna tęsknoty i bólu. To także historia rodzącej się siostrzanej miłości Adriany i Arminuty, które były dla siebie wzajemnym wsparciem i opoką w każdym momencie. To również opowieść o wierze we własne możliwości, gdy szuka się swojego miejsca w świecie. To w końcu naświetlenie kulejącego macierzyństwa, którego ja jako matka nie potrafię zrozumieć, chociaż ostateczne jest tu przecież miłość matki do dziecka. A wszystko to napisane w pięknym i jednocześnie przystępnym stylu, który doskonale oddaje emocjonalność tej historii. Powieść porwała mnie od pierwszych stron i zaangażowała do samego końca. Nie była to łatwa lektura, ale przynosząca nadzieję i budząca podziw wobec nastoletniej bohaterki. To historia z rodzaju tych, które z czytelnikiem zostają na długo.

Czy można porzucić dwa razy dziecko i to przez dwie różne matki? Można i o tym opowiada ta przejmująca powieść, która porusza, emocjonuje i zostawia czytelnika z refleksją. Trzynastoletnia dziewczyna zostaje nagle wyrwana ze swojego bezpiecznego świata, kochanych rodziców, domku nad morzem, szkoły, przyjaciół. Trafia znowu do swojej biologicznej rodziny, rodziców i rodzeństwa, żyjących w biedzie, brudzie i często głodzie. Nikt jej nie wyjaśnia co się wydarzyło, dlaczego tak się stało, podejrzewa, że jej przybrana mama jest ciężko chora i wkrótce umrze. O biologicznej rodzinie nie miała pojęcia, nie umie odnaleźć się w nowym domu, sytuacje z którymi musi się mierzyć są nowe i trudne. Nauczona nie tylko wygód ale i miłości, rodzinnego ciepła nie rozumie jak można żyć w takich warunkach czy też nie okazywać dzieciom uczuć. Zaprzyjaźnia się z bratem i siostrą, te relacje pomagają jej przetrwać nową rzeczywistość. Temat trudny i bolesny, autorka podjęła się narracji pierwszoosobowej i całą historię poznajemy z perspektywy właśnie tej trzynastoletniej dziewczyny. Jej ból, rozterki, zamartwianie się o przybraną mamę, odczuwałam to ze stron książki. Byłam wręcz wściekła na obie rodziny, że żonglowali sobie dzieckiem jak im się podobało, najpierw byłam pewna, że biologiczni rodzice po prostu chcieli odzyskać swoje dziecko np. dla pieniędzy, ale kiedy poznałam pobudki obu rodzin, a szczególnie tej przybranej byłam na nich wściekła. Ta książka to sinusoida emocji, różnych, skrajnych, trudno się ją czyta ale mimo tego jest warta przeczytania. Na pewno sięgnę po drugi tom „Opowieść sióstr” ale zanim to nastąpi obejrzę ekranizację pierwszego. Polecam, czytajcie takie książki bo warto.