Opowieść sióstr (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

Donatella Di Pietrantonio „Opowieść sióstr” Każda rodzina skrywa swoje sekrety. Ich relacje się skomplikowane, a pod płaszczem miłości kryją się niedopowiedzenia i niezagojone rany. Podobnie było w relacji Arminuty i Adriany, których drogi we wczesnym dzieciństwie się rozeszły, aby po kilku latach zatoczyć koło. Ich młodzieńcze lata autorka opisuje w powieści „Porzucona córka”. Teraz wkraczamy w ich dorosłość, aby przekonać się jak obeszło się z nimi życie. • Uwielbiam pióro autorki, po przeczytaniu pierwszej części, byłam nim zafascynowana i czułam wielki niedosyt, że historia dobiegła końca. Wykreowane przez nią historie są przepełnione bólem i walką z przeciwnościami losu. Trafiają w najgłębsze meandry duszy. Obie siostry są poturbowane przez życie przez co trudno im stworzyć trwałe i szczęśliwe związki. Ich brutalny bagaż doświadczeń wpływa na wszystkie podejmowane przez nie decyzje. Ta niewielkich rozmiarów powieść porywa i emocjonalnie porusza. Mimo, że „Porzucona córka” bardziej skradła moje serce, to „Opowieść sióstr” plasuje się wysoko w rankingu.

Nie widziały się od lat. Są różne. Jedna jest oazą spokoju, druga ma ognisty charakter. Łączą je więzy krwi, przed którymi nie da się uciec. Wspólna trauma, niezdolna do miłości matka i bieda, w której wyrosły. Każde ich spotkanie jest pełne napięcia.Pewnej nocy Adriana niespodziewanie staje w progu domu Arminuty. Jak zawsze przynosi ze sobą bezczelny nieład, który rujnuje spokojne życie siostry. Wraz z nią pojawia się też pragnienie zmierzenia się z prawdą. Nawet tą niewygodną i gorzką. ,,Opowieść sióstr" już od pierwszych stron była dla mnie nietypową książką. Gubiłam się w przeskokach czasowych i czasami nie wiedziałam o co chodzi jednak końcem końców, wciągnęłam się w tą książkę i pałam do niej dziwną sympatią. Autorka bardzo dobrze wykreowała bohaterów, każdy z nich był inny, każdy z nich miał inną historię, każdy z nich miał inną traumę i życie każdego z nich się różniło. Była to jedna z rzeczy, które najbardziej polubiłam w tej książcę. ,,Opowieść sióstr" pokazywała też jak naprawdę wygląda świat. Przepełnione bólem, smutkiem i szczęściem, realistyczne życie ludzi. Nic nie było tam przerysowane, przez co zapamiętałam tą książkę jako prawdę. Podsumowując, nie ma słów, które dobrze opisały by tą powieść. Jest to kawałek bardzo dobrej literatury i nie mogę się doczekać mojej ponownej styczności z tą autorką. moja ocena to 4/5

Dziś przychodzę do Was z powieścią „Opowieść sióstr”. Donatella Di Pietrantonio stworzyła opowieść wnikającą w temat burzliwych rodzinnych relacji… bolesnych, podszytych cierpieniem. Autorka niezwykle subtelnymi pociągnięciami pędzla maluje obraz głęboko skrywanej niezgody na rzeczywistość, narastające uczucie bezsilności i potworne osamotnienie w swoich osobistych tragediach. Jak odnaleźć się w świecie, w którym matka „raniła z zimną krwią, mimowolnie, lecz głęboko.”? Jak nauczyć się radości życia, gdy z mlekiem matki otrzymuje się nagromadzone zasoby bólu? Jak odnaleźć się w świecie, w którym rodzicielka, która dała życie… sama z niego rezygnowała… zapadała się niebyt? „Nie wiem dokładnie, na co matka umarła. Na raka, owszem, ale też na inne rzeczy. Na sumę zer. Na zerową wartość, jaką przypisywała pozostaniu przy życiu, na zerową użyteczność.” Przecież każdy człowiek pragnie być kochany, potrzebny… widziany… Ta, która powinna wspierać, uczyć miłości, wierzyć w swoje dzieci… odgradza się od nich ciężką kurtyną oziębłości. Na tym podłożu wyrastają kolejne karłowate relacje…. Podszyte użytecznością, zazdrością, nieufnością i złośliwością („Zmarnowała lata na poszukiwaniu pieniędzy. A ja na nauce, jak jej odmawiać”). Dwie siostry Adriana i Arminuta wyrastają z rodzinnego bólu, dramatu i rezygnacji. Nawet gdy pojawiają się chwile wspólnego śmiechu, wsparcia, względnej otwartości… szybko znikają, pochłania je mrok. „Nie wiem, kiedy ją straciłam, gdzie się podziała nasza zażyłość. Nie potrafię dokładnie wskazać momentu, znaczącego wydarzenia, sporu. Zwyczajnie uległyśmy odległości, a może właśnie tego potajemnie pragnęłyśmy, by otrząsnąć się z siebie, odpocząć.” Każda z nich pragnie szczęścia… mają nadzieję na lepsze chwile u boku mężczyzn. Czy mają szansę na szczęście? Czy będą umiały stworzyć satysfakcjonujący związek? Niestety relacja z mężem jest również naznaczone bólem: „Nie umiałam go przy sobie zatrzymać. Patrzyłam za nim z balkonu, zostawił za plecami mnie, nasz dom, ulicę i pulsującą wieczorami promenadę. (…) Patrzyłam na niego i na samotne ślady jego stóp. Nie dostrzegłam na czas, że coś się nam przytrafiło. Wyrzuciłam z pamięci wszystkie znaki, zignorowałam szereg łagodnych wymówek, uprzejme rozdrażnienie.” Miłość tak wielka, że bolesna… zdrada, która burzy nie tylko związek, ale również zrozpaczoną kobietę… jednostkę, której zawalił się świat… umarło wszystko, w co wierzyła. „Krzyczałam, że od początku mnie okłamywał, że udawał miłość, chociaż chciał czego innego, chciał innych. Że zwodził mnie w każdym momencie, każdego dnia przez wszystkie te lata, kiedy byliśmy razem.” Rozrywający ból. „Jak łatwo zapomnieć o tym, co niezbędne do podtrzymania życia.” Donatella Di Pietrantonio stworzyła powieść piękną, liryczną… a jednocześnie bolesną i surową. „Opowieść sióstr” to piękna językowo opowieść o podszytych dramatem ludzkich ułomnych relacjach. Życiowy realizm przynosi rozczarowanie relacjami, przygniata bólem i brzemieniem straty. Gorącą polecam lekturę, gdyż jest to niesamowicie intymna opowieść, powoli ukazująca skrywane tajemnice. To historia, w której każdy szczegół jest jak sól sypana na ranę. Tą powieść się czuje… jej się doświadcza… a ból współodczuwa.

Wydaje mi się, że tak jak w książce nie ma na świecie rodzeństwa, które nie byłoby różne choćby pod najbardziej błahym względem. Tutaj poznamy dwie dorosłe kobiety, które są niczym ogień i woda. Całą opowieść przekazuje nam narrator w bardzo stonowany sposób. Jakiekolwiek emocje, które nas wybudzają z letargu biorą się z dialogu postaci. To wtedy widzimy niepewną sytuację, kiedy młodsza siostra przyjeżdża do domu starszej z małym dzieckiem na rękach. Bardzo ogólnikowo dowiadujemy się, że przed kimś bądź czymś ucieka. Nie umiałam określić jej stosunku do własnego dziecka, gdyż bywa, że się nim nie przejmuje, ale narrator ukazuje bardziej to jakby on jej potrzebował. Chłopczyk ma kilka miesięcy i jego postać jest ukazana z największą czułością. Starsza siostra nie ma dzieci i nie bardzo jej się do nich spieszy, choć to jaki ma stosunek do chłopca ukazuje, że nadawałaby się na matkę, tylko autor podkreślił ją bardziej z tej niedojrzałości. Ma wspaniałego męża, który ją kocha, jednak bywał nieco leniwy, co sugerowały nam opisy. Relacje między siostrami są nieco skomplikowane, młodsza siostra jest ukazana od tej gorszej strony. Znana z wybryków z przeszłości również teraz okrada siostrę. To, co na ten temat myślał mąż młodszej było dla mnie co najmniej dziwne. Tutaj dodam, że rozdziały są krótkie i przedstawiają jakby pojedyncze wydarzenia, które niby dzieją się po kolei, jednak wplecione mamy wspomnienia z dzieciństwa, które wyjaśniają to, co działo się obecnie między nimi. Wiemy też, że siostry miały braci. Narrator wspomina, że jeden z nich zginął zbyt szybko. Tutaj pociąga wątek przemijania, podkreśla wiek rodziców, pokazuje jak dziwnie się zachowują, ile urazy w sobie skrywają i jak postacie nie widzą tego, że nie są wieczne. Każda z nich coś planuje, myśli o przyszłości, skupia się na pracy, a nie widzi tego, że czas nie stoi w miejscu i ma własny plan na który my nie mamy wpływu. Jak zatem dalej potoczą się losy sióstr z których każda coś ukrywa? Czy faktycznie, gdy ktoś kradnie to jest od razu tym złym? To jest kolejna książka, która wywołuje w nas nostalgiczny nastrój pełen refleksji nad własnym życiem. Autor skłania nas do oceny postaci, którzy nie zachowują się tak jakby oczekiwali tego inni. Dużo obrazów jest przedstawionych ogólnie, to nie jest typowa obyczajówka. Niby to jedna opowieść, ale jest wyszczególnione na co mamy zwrócić większą uwagę. To są takie przebłyski, które nasz umysł wychwytuje i sam reasumuje, ocenia. Nie potrafię powiedzieć, czy książka mi się podobała, gdyż zbyt wiele czasu zajmowało mi myślenie nad postępowaniem bohaterów. Nie mogę również powiedzieć, że mi się nie podobała, gdyż sprawiła, że zaczęłam myśleć o tym co przemija, a czego nie chcę brać pod uwagę. Mogę natomiast dodać, że zostawiła mnie w zawieszeniu.

Włoska autorka Donatella Di Pietrantonio ponownie porywa nas w sam środek przejmującej, emocjonalnej historii o dwóch skrajnie różnych siostrach. Kontynuacja losów Adriany i Arminuty budzi wiele emocji a mimo dość krótkiej fabuły jesteśmy w stanie dowiedzieć się wszystkiego co niezbędne, by w pełni zrozumieć obraz ich burzliwej relacji. To opowieść pisana przede wszystkim uczuciami towarzyszącymi bohaterom. Autorka nigdzie się nie spieszy, malowniczym językiem pisze opowieść, która aż się prosi, by czytać ją również między wierszami w nostalgiczny sposób przywołuje obraz rodziny, która została wystawiona na ciężką próbę. To nie jest skomplikowana historia, a przynajmniej taka wydaje się na pierwszy rzut oka, ale choć można ją przeczytać w jeden wieczór to pozostaje w głowie na długi czas. To ciąg dalszy wydarzeń z pierwszej części, więc koniecznie odsyłam Was do nadrobienia zaległości. Tło wydarzeń nie odgrywa tak ważnej roli jak to co dzieje się tu i teraz, ponieważ najważniejsze są zachowania i myśli bohaterek. A ich różne temperamenty pokazują jak trauma przeszłości wpłynęła na każdą w indywidualny sposób co pięknie obrazuje naturę człowieka oraz jego podejście do życia. Dużo jest w tym wszystkim żalu kierowanego w stronę rodziców, obojętnej matki i nieustannej biedy. Dużo skrywanych emocji, które wydają się aż namacalne. Nie wszystko jest tutaj jasne, ponieważ autorka nie stawia przed nami łatwych odpowiedzi. Musimy drążyć temat, domyślać się wszystkiego, wyciągać własne wnioski. Dwie bohaterki zagubione są we własnych myślach, zranionych duszach, w nieustannie towarzyszącymi im niepokoju. Buduje się przez to gęsta i bardzo osobista atmosfera, ponieważ czasami miałam wręcz uczucie, że przeszkadzam im w rozwiązywaniu problemów. Autorka stanęła więc na wysokości zadania jeśli chodzi o realność i prawdę płynącą z fabuły i chociaż jest to zupełnie nietypowa powieść, to zdecydowanie warta uwagi. "Opowieść sióstr" to włoski klimat, burzliwy klimat i bohaterki, które budzą skrajne emocje. Powieść zaskakująca, dająca do myślenia i na wszystkie możliwe sposoby oryginalna, więc nie każdemu przypadnie do gustu. Osobiście jednak jestem zachwycona piórem Donatelli Di Pietrantonio i uważam, że stworzyła ona bardzo przejmujący obraz prywatnej tragedii rozgrywanej na przestrzeni lat.

Jedną z niewielu książek, które przeczytałam w kwietniu była „Opowieść sióstr” Donatelli Di Pietrantonio. Jest to kontynuacja „Porzuconej córki”, o czym dowiedziałam się dopiero po przeczytaniu książki. Na szczęście nie przeszkadzało mi to w odbiorze. Czytając jednak opis wydawcy tej pierwszej książki, jestem przekonana, że jej znajomość pozwoliłaby mi lepiej zrozumieć relację bohaterek. „Opowieść sióstr ”, jak wskazuje tytuł, opowiada historię dwóch spokrewnionych ze sobą kobiet. Różnych od siebie, a jednak na wielu płaszczyznach bardzo podobnych. Obie wyrosły w biedzie, przy niezdolnej do miłości matce. Obie przeżyły stratę brata, obie mierzą się z trudnościami codziennego życia. Kiedy po wielu latach rozłąki Adriana staje u progu domu Arminuty, wprowadza nieład w życie starszej siostry. Oczekuje pomocy i wsparcia, nie zważając na to, co dzieje się w życiu kobiety. Relacja sióstr jest trudna, aczkolwiek więzy krwi sprawiają, że zawsze gotowe są sobie pomóc. Muszą zmierzyć się z błędami przeszłości, a także trudnościami, które jeszcze postawi przed nimi los. Obie postacie przedstawione są w sposób, który pozwala czytelnikowi utożsamić się z nimi. Nawet jeśli sami nie napotkaliśmy na swojej drodze podobnych trudności, na pewno znamy osoby, które w jakimś stopniu przypominają nam którąś z sióstr. Pomimo tego, że książka liczy niewiele ponad dwieście stron, pełna jest treści, która wciąga czytelnika. Jest to dość subtelna opowieść, która pomimo tego, że momentami wzbudza niepokój, daje też nadzieję na to, że z każdą sytuacją można sobie poradzić. Było to moje pierwsze spotkanie nie tylko z piórem autorki, ale również z włoską literaturą piękną. Uważam je za dość udane. Książkę czytało się lekko, pomimo powagi poruszanych tematów. Jedynym elementem, który nieco utrudniał mi odbiór była kompozycja. Skakanie po linii czasowej, poszatkowana fabuła sprawiała, że musiałam być bardzo skupiona, aby nie przeoczyć niczego istotnego. Nie zawsze wiedziałam, do którego momentu życia bohaterów odnosi się autorka.Nie umniejsza to jednak w żaden sposób całej historii. Jeżeli lubicie książki, w których głównym motywem są relacje rodzinne, zwłaszcza te skomplikowane, zachęcam do zapoznania się z tą pozycją. [Współpraca reklamowa z wydawnictwem MANDO]

“Bałam się przekroczyć granicę pozorów”. Dzieciństwo minęło bezpowrotnie, pozostawiło trwałe, bolesne blizny. Patologiczna rodzina, rodzice, którzy nigdy nie powinni nimi być. Czy można powielać błędy rodziców? Arminuta i Adrianna są dorosłe, każda żyje po swojemu, ich drogi się rozeszły, jednak złej przeszłości nie da się wymazać, zapomnieć. Arminuta ma własne mieszkanie, męża, pracę, żyje spokojnie, radzi sobie. Zupełnie inaczej jest z Adrianną. Po trzech latach Adrianna niespodziewanie zjawia się u siostry, ma przy sobie maleńkie dziecko. Jej niespodziewane pojawienie się może oznaczać tylko kłopoty. Wielowymiarowa akcja powieści toczy się niespiesznie, intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, niesie ogromne, sprzeczne emocje, zabiera nas w trudny, pokomplikowany świat naszych bohaterów. Tutaj nic nie jest oczywiste, a przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Ciekawie, wyraźnie, naturalnie ukazani bohaterowie, to ludzie, których życie nigdy nie oszczędzało. Doskonały rys psychologiczny ludzkich zachowań. Czy siostry będą umiały się porozumieć? Czy ich miłość okaże się silniejsza, niż przeciwności losu, jakich doświadczyły i wciąż doświadczają? Arminuta i Adrianna pozornie podobne w rzeczywistości bardzo różnią się od siebie. Arminuta jest tą, która całkowicie skradła moje serce, to dobra, szczera, poukładana młoda kobieta. Daje się wykorzystywać, nie potrafi się przeciwstawić, biernie znosi to co los jej ma do zaoferowania. Autorka w tej niewielkiej, ponad dwustustronicowej książce porusza szereg trudnych, złożonych problemów. Wydarzenia, które po sobie następują, niosą spustoszenie, ból, niemoc. Siedzą ukryte w pamięci, co rusz dają o sobie znać. Palące wyrzuty sumienia, nieutulony żal za czymś zmarnowanym, dotkliwy smutek, złość, ukrywane tajemnice. Niełatwe decyzje i ich dalsze konsekwencje. Trudne, wręcz patologiczne relacje rodzinne, które kładą się cieniem na dorosłym życiu. Złudne poczucie bezpieczeństwa, które łatwo może zniszczyć paląca, bolesna prawda. Samotność, ukrywane lęki, nieumiejętność stwarzania poprawnych, dobrych relacji. Trudna, smutna, wręcz duszna historia. Ogromne, skrajne emocje wirują, trudno przejść obok niej obojętnie, nie da się. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

"Opowieść sióstr" jest drugą częścią z cyklu: "Porzucona córka" Donatelli Di Pietrantonio. Wzrusza i porusza tak samo jak pierwsza część. Dla lepszego jej zrozumienia zachęcam do poznania najpierw pierwszej części, czyli "Porzuconej córki". Dowiecie się z niej, jakie dzieciństwo miały obie siostry. Historię ukrytą na kartkach powieści "Opowieść sióstr" pochłonęłam w ciągu jednego dnia. Za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, jak poradzą sobie dziewczyny, które były wychowywane przez bardzo patologicznych rodziców. Miałam cichą nadzieję, że nie pójdą w ślady swoich rodziców. Arminuta jakoś radzi sobie w życiu. Ma męża, pracę i swoje własne cztery ściany. Gorzej jest z jej siostrą Adrianną. Ewidentnie dziewczyna sobie nie radzi i potrzebuje pomocy. Obie siostry nie widziały się od kilku lat. Pewnego razu do drzwi Arminuty puka jej siostra. Nie jest sama. Przyniosła ze sobą dziecko. Pytanie, czy to jest jej własne niemowlę? Czy komuś je ukradła? Nasza główna bohaterka w tej części również nie będzie miała lekko. Czeka ją mnóstwo problemów z własną siostrą oraz innymi członkami rodziny. W życiu prywatnym również nie będzie kolorowo. Jednak wychowanie ma ogromne znaczenie. Czy miłość sióstr jest silniejsza od wszystkich przeciwności losu? Czy w najgorszym momencie życia główna bohaterka stanie na wysokości zadania? Wydaje mi się, że najbardziej pokrzywdzoną osobą z całej tej historii jest Arminuta. Każdy z niej chce wycisnąć jak najwięcej dla siebie. Ona daje się wykorzystywać. Czy jest zadowolona ze swojego życia? Czy chciałaby coś zmienić? Ciekawa historia pokazująca trudne życiowe wybory. Odpowiada na pytanie: ile tak naprawdę jesteśmy w stanie z siebie dać innym? Ta powieść wywołuje łzy i zmusza do myślenia nad relacjami we własnej rodzinie. Niektóre przedstawione tutaj sceny sprawiły, że stawało mi serce. Mocno psychologiczna historia. Mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie usłyszymy o Arminucie i jej rodzinie. Ps. Czy dla siostry lub brata bylibyście w stanie zrezygnować z własnej kariery?

Czy kiedyś trafiliście na takie książki, na których kontynuację historii bardzo czekaliście? A to czekanie można porównać do czekania na ponowne spotkanie z kimś dla nas bliskim, ważnym? Dla mnie tak właśnie było z "Opowieścią sióstr" Donatelli Di Pietrantonio. Powieścią, która jest kontynuacją losów dwóch sióstr poznanych w "Porzuconej córce". "Porzucona córka" to moja perełka z 2022 roku, książka bardzo bliska memu sercu. Oczekiwania więc były spore i jestem szczęśliwa, że "Opowieść sióstr" w pełni je spełniła ❤️. "Nie wiem, kiedy ją straciłam, gdzie się podziała nasza zażyłość. Nie potrafię dokładnie wskazać momentu, znaczącego wydarzenia, sporu. Zwyczajnie uległyśmy odległości, a może właśnie tego potajemnie pragnęłyśmy, by otrząsnąć się z siebie, odpocząć." Arminuta i Adriana są już dorosłe. Obie wyszły za mąż. Arminuta nadal jest poukładana, spokojna i opanowana. Adriana też się nie zmieniła, ciągle jest roztrzepana i temperamentna. Ale teraz ma kłopoty, uciekła z dzieckiem i potrzebuje pomocy starszej siostry. Kobiety ponownie zamieszkają razem. Tylko tym razem Adriana wywróci życie Arminuty do góry nogami. Ta książka to krótka historia życia. Krótka historia sióstr i ich skomplikowanej relacji z wieloma punktami zapalnymi. Z niedopowiedzeniami. Jest w tym jednak coś pięknego i porywającego. Bohaterki wydają się być bardzo prawdziwe, tak samo jak więź, która je łączy. Autorka stosuje przeskoki w czasie, powracając wiele razy do przeszłości, to coś jak strzępy wspomnień, które ostatecznie dają nam obraz tego, co działo się przez wszystkie lata z bohaterkami. Styl tej opowieści cechuje melancholia, prostota ale też klarowności uczuć, mnóstwo emocji, po prostu proza życia. To siostrzana historia, w której z łatwością się odnalazłam bo sama jestem siostrą i mam siostrę. Dla mnie ta książka jest doskonałą, dojrzałą kontynuacją "Porzuconej córki". Piękna, emocjonalna i wzruszająca powieść z włoskim klimatem. Mocno polecam ❤️.

"Opowieść sióstr" to książka autorstwa Donatelli Di Pietrantonii, która opowiada o dwóch sióstrach i ich skomplikowanych relacjach, oraz braku miłości, akceptacji i bliskości. Zawarte wspomnienia ich trudnych wspólnych doświadczeń tworzą napiętą atmosferę podczas ich sporadycznych spotkań. Główną bohaterką jest Adriana, która pewnej nocy po kilkuletniej rozłące niespodziewanie pojawia się u drzwi domu swojej siostry Arminuty w koszuli nocnej i z dzieckiem na ręku prosząc o schronienie. Nie chce powiedzieć, co się stało i przed kim ucieka. Adriana o ognistym charakterze jest przeciwieństwem spokojnej i zorganizowanej siostry, pojawiając się wprowadza nieład w jej poukładane życie. W Arminucie pojawia się chęć dotarcia do sedna sprawy i zmierzenia się z prawdą. Czy siostry znajdą wspólną nić porozumienia? Czy są gotowe zmierzyć się z prawdą? Narrację prowadzi głównie starsza siostra Arminuta. Z jej perspektywy odkrywamy po kolei jej własne losy, ale i los nieokiełznanej Adriany. Małym minusem książki jest to, że opowieść jest dość chaotyczna, bo wszystko dzieje się w głowie Arminuty i często przeskakuje ona myślami z przeszłości w teraźniejszość oraz z miejsca w miejsce. Jednak książka jest bardzo wciągająca, a do tych przeskoków w czasie można się przyzwyczaić. To subtelnie napisana proza, która niepokoi, ale również wzbudza nadzieję. Książka mimo niewielkiej objętości (niewiele ponad dwieście stron) jest pełna treści i emocji które głęboko poruszają czytelnika. Było to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, oraz z włoską literaturą piękną. Książka jest kontynuacją powieści ,,Porzucona córka", o czym wcześniej nie wiedziałam, ale jestem zachęcona, aby po nią sięgnąć. Jeśli chcecie się na chwilę przenieść do słonecznej Italii i lubicie pełne emocji książki o skomplikowanych relacjach rodzinnych to gorąco zachęcam do zapoznania się z tą pozycją.