Spiritchaser (CD)

Otwierająca płytę "Nerika" to utkana z wokalnych melodii pieśń wsparta świetną rytmiką. Z resztą warstwa rytmiczna na całej płycie to bardzo ważny element. Bębny afrykańskie, arabskie, indiańskie. Wszystkie one na tej płycie mają swoje miejsce.
W "Pieśni Gwiazd" mamy do czynienia z melorecytacją Brendana - prawdopodobnie tłumaczeniem indiańskiego zaśpiewu znajdującego się w tle. Ta ponad dziesięciominutowa kompozycja kończy się haitańskim zaśpiewem. Mogłyby być to conajmniej dwa osobne utwory, a łączą się w niesamowitą całość.
"Indus" to utwór bardzo oniryczny, kojarzyć się może z nagranym w cztery lata później soundtrackiem do filmu "Gladiator", na którym zaśpiewała Lisa Gerrard.
O tym że sporo tu kontrastów przypomina nam Brendan Perry piosenką "Song Of The Dispossessed". Początek tej kompozycji to muzyka kojarząca się niemal z Buena Vista Social Club. Oczywiście zakończenie kompozycji jest już inne.
Niesamowty kliamt wokalu Brendana pozostaje z nami w "Dedicace Duto". Tu wspiera go już jednak Lisa. Również "The Snake And The Moon" ma wiele do zaoferowania miłośnikom magicznego brzmienia DCD.
Senny klimat "Pieśni Nilu" kojarzyć może się z czymś w rodzaju egipskiej pieśni flisaczej. Być może tym właśnie ma być.
Zakończeniem płyty jest utwór "Devorzhum". Co tu dużo mówić, pieśń ta jest po prostu piękna. W pewnym sensie można ją uznać za swoistą zapowiedź solowej płyty Lisy - "The Mirror Pool".
Wielka szkoda że zespół już dla nas nie zagra. Zwłaszcza że wyciszona, bardzo tajemnicza formuła płyty "Spiritchaser" świetnie wróżnyła zespołowi. No ale może stanie się cud, wszek muzycy tworzący tą grupę jeszcze żyją. A tym czasem możemy co jakiś czas posłuchać nowych nagrań Lisy lub Brendana, choć ten ostatni nieco rzadziej nagrywa. No i oczywiście wracać po raz kolejny do płyt takich jak "Spiritchaser".

Absolutnie fantastyczne podejście do etnicznego wymiaru muzyki afrykańskiej. Na albumie dominują instrumenty z czarnego kontynentu, jednak są one użyte w taki sposób, by nadać brzmieniu bardzo mistycznego, duchowego, tajemniczego a nwet momentami niepokojącego charakteru. Trybalny trans wraz z wokalem Lisy Gerard tworzy mistrzowskie połączenie tego co pierwotne, kolorowe i cielesne, z tym co duchowe i ciemne. Na prawdę genialny album!

Słucha się tej płyty i podróżuje w marzeniach po egzotycznych krainach. Słychać bębny afrykańskie, grzechotkę węża grzechotnika, rytmy jak z Buena Vista Social Club, pokrzykiwania flisaków na Nilu i wiele, wiele innych atrakcji, a w szczególności głosy Brendana Perry i Lisy Gerrard i niesamowitą muzykę DCD. Chyba najbardziej lubię tę płytę z całej kolekcji DCD.

Wbrew pozorom to najlepsza ich płytą. Przynajmniej jak dla mnie. Ma niesamowity klimat. Najbardziej urzekający jest utwór Song of Disspossesed.

20 lat temu dostałam kasetę, którą ktoś potem "pożyczył". Muzyka ciągle hulała w duszy, więc nie było innej opcji...

Jedna z najlepszych płyt tego zespołu, którą z czystym sumieniem polecam, która przeniesie nas w inny świat!

Świetny album, sprawdzony - do nauki i genialny jako zasypianka ;) Wbrew pozorom bardzo energetyczny!

Wychowałem się na muzyce lat 70-tych, 80-tych. Dead can dance według mnie kontynuuje sporo dokonać artystów z tamtego okresu i dodaje całą masę dźwięków od siebie. Fantastyczny zespół, który zasługuje wyłącznie na uznanie. Podziwiam ich twórczość i ciesze się, że udało zobaczyć mi się koncert na żywo. Płytka wyśmienita. Polecam