Snajper wchodzi pierwszy (okładka  miękka)

Sięgając po książkę "Snajper wchodzi pierwszy", zakładałem, że będą to kolejne wspomnienia byłego żołnierza, który opowie o tym jak to wojsko mu życie uratowało. Czyli trudne dzieciństwo, liczne rozterki co ze sobą zrobić, potem objawienie, szkolenie, opowieść o super akcjach, o których mogłoby się więcej opowiedzieć, ale nie można i happy end. Co prawda ta pozycja jest podobnie rozplanowana, ale bohater ze swomi początkami rozprawia się w kilka stron, a potem wali czytelnika lewym prostym w czoło. Boleśnie obnaża realia służby zasadniczej co do której nikt chyba nie ma wątpliwości, że często była ona traumą i ciężkim przeżyciem dla normalnych chłopaków. Następnie gładko przechodzi do lat, gdy Polska wchodzi do NATO, ale Wojsko Polskie nie jest tak naprawdę na to gotowe ani sprzętowo ani mentalnie. Potem następują opisy różnych akcji w których chor. rez. Przemysław WÓJTOWICZ brał udział podcza VII zmiany PKW Afganistan. Dostaje się żołnierzom 25 BKP, którym Wójtowicz zarzuca chojractwo i zbyt szybki spust. Suchej nitki nie zostawia na oficerach na których przyszło mu się natknąć, a tych, których podziwia można policzyć na palcach jednej ręki. Jednak po opisie tych konkretnych spotkań trudno mu odmówić racji. Prawdziwym wstrząsem dla czytelnika jest jednak opis ewakuacji po akcji w Adżiristanie. Kontrast między opieką, którą otaczają go Amerykańscy medycy, a następnie polska służba zdrowia kłuje w oczy i sprawia, że człowiek nie jest w stanie uwierzyć, że w taki sposób można potraktować weteranów, ludzi, którzy wracają z wojny poszarpani przez kule i odłamki granatów. To trzeba po prostu przeczytać!!! Warto zauważyć, że to był 2010 rok, czyli 7 lat po rozpaczęciu przez Polskę I zmiany w Iraku. Wreszcie dochodzimy do ważnego przesłania do wszystkich misjonarzy. Każdy z nich dźwiga na barkach ogromny ciężar, część siedziała w sztabach, część non stop wyjeżdżała na patrole. Po powrocie ciężko im komukolwiek się przyznać, że to co przeżyli i widzieli pozostawiło w nich trwały ślad. Po pewnym czasie zauważą może problem, ale i tak wpajana w środowisku męskość i hardość nie pozwoli im na skuteczną terapię. Wójtowicz pokazuje dwa wyjścia: można się zachlać, albo pozostać aktywnym i zawalczyć o siebie, a może i o innych. On poszedł tą drugą drogą i do dziś wyciąga rękę do tych, którym brakuje siły i woli by samemu wyjść z pierwszej fazy. Zachęcam do lektury!

Powiem tak, nigdy w życiu nie przeczytałam żadnej książki w jeden dzień, czytałam z zapartym tchem, ten wywiad z Przemkiem Wójtowiczem jest genialny, czyta się lekko mimo że historie opowiadane przez Pana Przemka wywołują dreszcze. Najlepszy mój zakup w sklepie empik. A dla Pana Przemka czapki z głów.

Ciekawa pozycja

Dobrze napisana i wciągająca historia opisująca jasne i ciemne strony zawodu żołnierza

Świetnie napisana książka przedstawiająca realia konfliktu wojennego jak i całej otoczki z tym związanej dowództwo, zaopatrzenie, szkolenie, opieka po powrocie z misji. Wielki szacunek dla bohatera i autora tej książki.

Super książka!Daje dużo do myślenia ,skończyłem ją ze dwa tygodnie temu a nadal siedzi mi w głowie na pewno do niej wrócę.Szacunek dla Pana Przemka.

Bardzo ciekawa pozycja, wydana w formie wywiadu, trudny temat ale szczerość i bezkompromisowy opis otwiera oczy na to jak wojna wygląda naprawdę

Nie spodziewałem się tak dobrej książki. Bardzo dobrze ukazane realia wojskowe i polityczne. Bez ubarwienia jak u Navala. Polecam każdemu

Pierwsza książka o polskich snajperach oby więcej takich wydawnictw. Polecam

Świetna książka, pochłania się ja bardzo szybko. Ciężko znaleźć druga taka.