Smokey Rolls Down Thunder Canyon, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

Na swym piątym albumie, "Smokey Rolls Down Thunder Canyon" (teraz dostępnym na winylu) Devendra Banhart ostatecznie zrzuca mocno już przyciasny kostium ekscentrycznego acid-folkowego trubadura i przeistacza się w rasowego, wielowątkowego muzycznie pieśniarza - autora.
Kluczowym źródłem inspiracji dla Banharta, gdy pisał on ten nowy zestaw piosenek było zerwanie z dziewczyną, którą była Bianca Casady z grupy CocoRosie. Stąd zapewne ten ton melancholii oraz poczucie straty i osamotnienia, jakie przebijają z większości tekstów. Osobiste przeżycia wyzwoliły jednak w Banharcie niesłychaną zachłanność na asymilację różnych stylistyk. Tak jakby na ten punkt zwrotny w swym życiu chciał on spojrzeć - niczym wytrawny badacz ludzkich przypadków - z możliwie wielu muzycznych kątów widzenia. W efekcie, zamiast spodziewanego, pisanego na jedną smętną nutę użalania się nad swym losem, złym światem i przewrotnością niedobrych dziewczyn, mamy tu ogromnie zróżnicowaną repertuarowo płytę, na której obok kilku pięknych, nastrojowych ballad ("Seaside", "Freely", "I Remember"), zaznacza się również wpływ gospels i bluesa ("Saved"), muzyki lat 50. ("So Long Old Bean", "Shabop Shalom"), muzyki latynoamerykańskiej spod znaku Caetano Veloso ("Cristobal" zaśpiewany w duecie z aktorem Gaelem Garcią Bernalem, "Samba Vexillographica"), a nawet soulu ("Lover") i reggae ("The Other Woman"). Oczywiście, wszystkie te poetyki Banhart adaptuje z charakterystyczną dla niego ekscentrycznością, co nadaje im niepowtarzalny, nieco niesamowity rys. Szczytowym osiągnięciem Banharta na tej płycie - a może nawet w całej jego dotychczasowej karierze - jest ośmiominutowy utwór "Seahorse", który jednocześnie kojarzy się z walczykiem "Golden Brown" The Stranglers, jak i z psychodelicznym rockiem The Doors i Jefferson Airplane. Osobiste przeżycie przypieczętowało fakt wejścia Banharta w okres muzycznej dojrzałości tym właśnie albumem. Konstatacją tej promocji zdaje się być zamykający album duet z pieśniarką Vashti Bunyan ("My Dearest Friend"). Od niej bowiem wszystko się zaczęło, kiedy zachęcony jej przykładem Banhart wziął przed laty do ręki gitarę i zaczął śpiewać.