Ruiny. Sylwia Nowak. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 06.2024)

Słabo w porównaniu z "Kamykiem" czy "Pionkiem"... Trochę żal, gdy tak długo się czekało na nowa książkę tej spółki...

wymęczyłam i mam nadzieję, że kolejna książka tej spółki dorówna poprzednim a ta to tylko wypadek przy pracy

Ruiny to powieść, która wciąga czytelnika w swoje mroczne zakamarki od pierwszych stron. Jest jak zagadkowy labirynt, w którym każde kolejne odkrycie tylko komplikuje wyjście, zamiast przybliżać do rozwiązania. Autorzy z niebywałą precyzją budują atmosferę napięcia i niepokoju, która trzyma czytelnika w nieustannej czujności. Mocne, pełnokrwiste postaci, głębokie wątki społeczne oraz zagadki z przeszłości i teraźniejszości sprawiają, że od książki nie sposób się oderwać. To powieść, która zadaje ważne pytania o naturę człowieka, o granice między rzeczywistością a iluzją, a także o to, jak daleko można się posunąć w poszukiwaniu prawdy. Książka Małgorzaty i Michała Kuźmińskich koncentruje się na losach dwóch kobiet, Sylwii i Magdy. To niezwykle silne kobiece bohaterki, które mimo swoich osobistych traum i trudnych doświadczeń zawodowych, nadal pozostają emocjonalnie związane z pracą w policji. Sylwia, była policjantka i agentka ABW, przyjeżdża do Lubomierza, by rozwikłać zagadkę samobójstwa Marzeny, przyjaciółki, z którą wychowywała się w domu dziecka. Magda, zmagająca się z codziennymi problemami rodzinnymi, również dąży do odkrycia prawdy, tyle że na temat śmierci innej dziewczyny sprzed lat, co prowadzi ją do licznych konfliktów z lokalną społecznością. Relacje rodzicielskie Magdy są przedstawione w sposób wyjątkowo realistyczny i przejmujący. Kuźmińscy z dużą wrażliwością ukazują, jak trudno jest pogodzić wymagania zawodowe z obowiązkami rodzinnymi. Magda, która stara się być dobrą matką i żoną, często czuje się rozdarta między potrzebami swoich dzieci, a chęcią rozwiązania zagadki, która ją dręczy. Jej relacje z mężem Tomkiem również nie są wolne od napięć, co dodatkowo komplikuje jej sytuację życiową. W tle fabuły pojawiają się gry RPG, współczesny teatr alternatywny i tajemnicze rytuały, które wprowadzają do powieści elementy niesamowitości i tajemnicy. Bohaterowie często angażują się w te formy aktywności, które pozwalają im na chwilę oderwać się od trudnej rzeczywistości i zanurzyć w świat wyobraźni. Teatr alternatywny, który jest istotnym elementem powieści, staje się miejscem, gdzie granice między rzeczywistością a fikcją zaczynają się zacierać, co prowadzi do wielu nieoczekiwanych i dramatycznych wydarzeń. Powieść Ruiny jest niezwykle aktualna w dzisiejszych czasach z kilku kluczowych powodów. Po pierwsze, porusza kwestie społecznych uprzedzeń i wykluczenia, które wciąż są palącymi problemami w wielu społecznościach. Postacie w książce zmagają się z niesprawiedliwością, hipokryzją i brakiem wsparcia, co odzwierciedla realne wyzwania, przed którymi stają ludzie na całym świecie. Po drugie, Ruiny eksponują silne kobiece postaci, które walczą o swoje miejsce w społeczeństwie, co jest zgodne z obecnym ruchem na rzecz równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet. Bohaterki takie jak Sylwia i Magda są zdeterminowane, by pokonać przeszkody i dążyć do prawdy, co z pewnością stanowi inspirację dla wielu czytelników. Ponadto, powieść eksploruje temat równowagi między życiem zawodowym a rodzinnym. Relacje Magdy z jej dziećmi i mężem odzwierciedlają dylematy wielu rodzin, starających się pogodzić obowiązki domowe z zawodowymi aspiracjami. Wątek gier RPG i teatru alternatywnego dodaje książce warstwę refleksji nad rolą wyobraźni i eskapizmu we współczesnym świecie. W dobie sztucznej inteligencji i wirtualnej rzeczywistości, gdzie granice między realnym a fikcyjnym światem stają się coraz bardziej zatarte, te elementy powieści nabierają szczególnego znaczenia. Ruiny to także opowieść o poszukiwaniu prawdy i sprawiedliwości, co jest uniwersalnym tematem, aktualnym niezależnie od czasu. W świecie, gdzie prawda często bywa zniekształcana, a informacje manipulowane, dążenie bohaterów do odkrycia rzeczywistości jest nie tylko interesujące, ale i pouczające. Dlatego właśnie Ruiny są tak aktualne dzisiaj – poruszają kwestie, które dotykają nas wszystkich, niezależnie od tego, gdzie żyjemy i jakie mamy doświadczenia. Książka Kuźmińskich to powieść o poszukiwaniu siebie, o przekraczaniu granic własnych możliwości i o nieustannym dążeniu do prawdy. To historia o tym, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość i jak niewyjaśnione sprawy mogą rzutować na nasze życie. Bohaterowie, zmagając się z własnymi demonami, starają się odnaleźć sens i porządek w chaotycznym świecie, co sprawia, że powieść ta jest głęboko refleksyjna i skłania do przemyśleń. Ruiny pozostawiają trwały ślad w pamięci czytelnika. Jej bohaterowie są wiarygodni i wielowymiarowi, a fabuła pełna napięcia i zaskakujących zwrotów akcji. To powieść, która zmusza do zastanowienia się nad naturą prawdy, sprawiedliwości i ludzkiej determinacji. Gorąco polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają literatury ambitnej, poruszającej i pełnej emocji. Jej lektura na długo pozostanie w waszych myślach.

Tam, pośród upadłych Ruin, majaczą mroku zgliszcza. Tam, pośród teatralnej sceny, mienią się tragedii przebłyski. Jak Ofelia z Hamleta sztuki, jak starożytne trwały Dionizje, tak życie jest przedstawieniem, aktorska rola jest oczyszczeniem. I zabrzmi echo donośne, i głos wybrzmi przejmujący. Straty przeszłości tak głośne, o przyjaźni ten los traktujący. Tak z głębi duszy żałośnie, przeszłości echem znaczący. Z demona skrzydłami jej rysunek w jego duszy utknął miłośnie. W „Ruinach” szekspirowskie echo tkwiące w nurcie teatru alternatywnego unosi się wysoko. Roznosi pośród kart tej książki i pozwala płynąć wraz z jego dźwiękiem. Tajemniczo. Mrocznie. Niepokojąco. Tak, że mrowienie skóry czuć. I niepokój. I dotyk niesamowitości ubrany w nieokiełznaną energię, która źródło swoje ma pośród wielowymiarowego spektaklu. Fizyczne i psychiczne stawianie granic, odczuwanie bardziej. Mocniej. Głębiej. Dosadniej. Tak intensywnie, że aż powietrze wibruje od ekstatycznej ekspresji płynącej z aktorskiej gry. „Te ruiny są pełne cieni”. A nieopodal nich czyjeś życia się zakończyły. Marzenia, pragnienia i przyszłość. Odebrane! Wymazane! Przekreślone... Bo... „Jeśli nie ma Boga, to ja jestem Bogiem”, tak w „Biesach” Dostojewskiego wybrzmiało. I takim torem przeszłość się toczyła. Tylko w piekle mogli być razem. Dziwny chłopak. I jego pragnienie miłości, którym dla niego była. Dużo tutaj o ludziach. O nastoletnich dążeniach, lękach i marzeniach. O muzyce, z której młodzi ludzie czerpali emocje, która była ich powiernikiem wśród ruin poniemieckiego domostwa. O pobycie w domu dziecka, gdzie narodziła się przyjaźń, a potem zaniedbana, rozpadła się w pył. Historia ta mieni się kolorami, które ciemnością swoich odcieni poruszają problem uprzedzeń, mobbingu czy przemocy. Tutaj nie tylko aktorzy przywdziewają maski, każdy ma odegrania w tej powieści swoją rolę. Pytanie tylko, jaki efekt przyniesie konfrontacja z prawdą o najbliższej osobie. Jedyne, czego mi zabrakło w tym kryminale, to większej dynamiki akcji. Ta spokojna narracja powodowała momentami moje znużenie. Mimo tego, bardzo polecam.

Lubię nieśpieszne kryminały gdzie trzeba się nieźle nagłowić, aby odkryć sprawcę. Sylwia, była policjantka i funkcjonariuszka ABW, obecnie prywatna detektyw nie wierzy w samobójstwo swoje przyjaciółki z domu dziecka. Wkrada się w łaski alternatywnej trupy aktorskiej, do której należała też jej przyjaciółka i rozpoczyna własne śledztwo. Okazuje się, że to nie pierwszy przypadek utonięcia i że wiele lat wcześniej podobnie zginęła Kalina. Czy coś łączy te śmierci i czy obie kobiety, tak jak twierdzi policja, popełniły samobójstwo? W powieści czuć podskórne napięcie, czytelnika spowija nieokreślony mrok. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością zagęszczając akcję i drobnymi kroczkami stara się łączyć obie tragedie nie ujawniając jednak do samego końca sprawcy. Wielokrotnie będziemy wodzeni za nos i gdy będziemy prawie pewni potencjalnego mordercy, karty książki się obrócą i nasza pewność zniknie. Atmosfera otaczająca trupę teatralną nadaje książce aurę tajemniczości oraz wzbudza wewnętrzny niepokój czytelnika. Reżyserka bez skrupułów manipuluje aktorami, bawi się ich psychiką, łamiąc kolejne ich bariery. Podobał mi się bardzo samozwańczy duet śledczy Sylwii i Magdy. Nie są to typowe bohaterki kryminałów, przynajmniej nie Magda. Obie to byłe policjantki z tzw. przeszłością, która tkwi w nich bardzo głęboko i przywołuje bolesne wspomnienia. Muszę szczerze przyznać, że nadmiar scen teatralnych i częste odwołania do sztuk Szekspira w pewnym momencie mnie znużyły. Miałam wrażenie, że autorzy zapędzili się w kozi róg i stracili pomysł, bowiem akcja się zapętliła, zagmatwała i straciła swoje tempo. Przetrwałam jednak ten krótkotrwały kryzys i bardzo dobrze, bo potem zaczęło się dziać, mrowienie skóry powróciło i nie odpuściło aż do zaskakującego finału. Jeśli autorzy pociągną cykl z Sylwią i dołożą Magdę to biorę kolejny tom w ciemno😊 Za egzemplarz do recenzji dziękuję Pani Oli z Wydawnictwa Dolnośląskiego #wydawnictwo_dolnoslaskie #mmkuzminscy

Sylwia Nowak jest prywatną detektywką, która pewnego dnia dowiaduje się, że jej przyjaciółka targnęła się na swoje życie. Ciało Marzeny znaleziono w stawie w Lubomierzu. Mimo że ich relacje ostatnio nie były najlepsze, Sylwia nie potrafi uwierzyć że jej znajoma skończyła w taki sposób. Postanawia przyjrzeć się sprawie bliżej i dowiaduje się, że Marzena w ostatnich miesiącach życia, udzielała się w alternatywnej grupie teatralnej, która urzęduje na Dolnym Śląsku w ruinach poniemieckiego domostwa. Gdy przyjeżdża na miejsce, okazuje się że jej przyjaciółka, nie jest jedyną ofiarą stawu, który sąsiaduje z Ruinami. Kilkanaście lat temu, ciało innej kobiety zostało znalezione w tym samym miejscu, a zagadki jej śmierci nie udało się nikomu rozwiązać. Detektywka zaczyna wnikać w świat, w którym nie wiadomo kto pokazuje prawdziwe oblicze, a kto jak na scenie, przywdziewa maskę. „Ruiny” to mój pierwszy kontakt z książkami małżeństwa Kuźmińskich. Muszę przyznać że historia nie wciągnęła mnie od pierwszych stron. Jednak czym dalej, tym fabuła zaczęła się zagęszczać, szczególnie od momentu wejścia głównej bohaterki w głąb grupy teatralnej, która co tu dużo mówić przywodzi na myśl sektę. Mamy tutaj historię o nadużywaniu władzy: czy potrafimy być asertywni? Czy umiemy odciąć się od toksycznych ludzi? Mówią, że sztuka wymaga poświęceń… gorzej, gdy fikcja miesza się z rzeczywistością, a to co miało być niewinną zabawą zaczyna być niebezpiecznym przekraczaniem granic. Jeśli dzieła Szekspira to nie są Wasze klimaty, to sceny opisujące grę aktorów mogą wzbudzić w Was tak jak we mnie lekki przesyt i momentami znudzenie. Wiem jednak, że dla fabuły był to ważny motyw, ukazujący niektóre nawiązania, schematy, relacje. Podsumowując „Ruiny” są książką wartą przeczytania i wyrobienia sobie o niej własnego zdania. Ja chętnie sięgnę po inne książki tych autorów. (Współpraca recenzencka z Wydawnictwo Dolnośląskie )

Wiemy czym jesteśmy, ale nie wiemy, czym się możemy stać. Sylwia Nowak doświadczona była policjantka, agentka ABW, a obecnie prywatna detektywka. Dostaje informację, iż jej przyjaciółka Marzena popełniła samobójstwo. Nie wierzy w wersje prokuratury z racji tego, że Marzena była zawsze pełna energii, zwariowana marzyła o karierze aktorskiej i grze w teatrze na wielkiej scenie. W związku z tym Sylwia postanawiam pojechać a Dolny Śląsk i sama rozwiązać sprawę, gdzie w ruinach poniemieckiego domostwa grupa teatralna przygotowuje się do przedstawienia. To nie jedyna tragedia, która wydarzyła się w tym miejscu i nie pierwsza śmierć młodej dziewczyny. Czy uda się rozwiązać sprawę? Gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna się gra? Znam i lubię twórczość autorów także z chęcią sięgnęłam po najnowszą książkę i się nie zawiodłam. Czytało mi się z czystą przyjemnością. Dużo się dzieje, brak czasu na nudę. Mamy tutaj jakby prowadzone dwa odrębne śledztwa, a potem dziewczyny Sylwia razem z Magdą łączą swoje siły i odkrywają prawdę. Jest akcja, tempo nie brakuje nagłych zwrotów akcji. Bohaterowie są wyraziści, charakterni, mający własne zdanie. Tym bardziej, że lubię jak główna bohaterka jest kobieta w dodatku twardo stąpająca po ziemi i zawsze stawiająca na swoim. Super wykreowane obrazy z przeszłości i ukazanie, że jednak czas nas zmienia ale i kształtuje nasze życie. Jedna źle podjęta decyzja najczęściej waży na całym naszym dalszym życiu. Do tego świetne nawiązanie do Szekspira i jego sztuk, a tu wykorzystane w alternatywnym teatrze gdzie nabierają nowego sensu i znaczenia. Zostały też poruszone tematy społeczne jak przemoc domowa, pobyt w domu dziecka, mobbing. Zakończenie lekkie zaskoczenie i będę czekać na kolejny tom bo zapowiada się bardzo ciekawa seria. #współpracareklamowa Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz recenzencki.

Śmierć dwóch kobiet. W obu przypadkach utonięcie. Obie sprawy zostały umorzone. Detektywka Sylwia, była policjantka nie wierzy, że jej przyjaciółka Marzena mogła popełnić samobójstwo. Kobieta wyrusza na Dolny Śląsk, żeby odkryć prawdę o śmierci przyjaciółki z dzieciństwa. Tam dołącza do grupy teatralnej, do której należała Marzena. Podczas swojego śledztwa trafia na Magdę, także byłą policjantkę, która nie pogodziła się ze śmiercią swojej przyjaciółki Kaliny. Mimo upływu wielu lat od jej śmierci kobieta nadal prowadzi swoje prywatne śledztwo. Sylwia i Magda łączą siły i wspólnie próbują rozwiązać tajemnicę śmierci ich przyjaciółek. Czy kobietom uda się odkryć prawdę i odnaleźć morderców? A może Marzena faktycznie popełniła samobójstwo? „Ruiny” to pierwszy tom kryminalnego cyklu z detektywną Sylwią Nowak. Akcja powieści toczy się na Dolnym Śląsku. Mamy tutaj bardzo dużo teatru i Szekspira, uczestniczymy w dziwnych próbach grupy teatralnej, która przypomina sektę. Książka ma bardzo specyficzny klimat, który nie wszystkim przypadnie do gustu. Przyznam szczerze, że na początku w ogóle nie mogłam wkręcić się w tą historię. Powieść podzielona jest na trzy części. Dopiero w trakcie drugiej części zaczęłam się przekonywać do tej książki. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego duetu. Uważam, że warto przeczytać tą powieść i wyrobić sobie swoje zdanie.

„Ruiny” to moje pierwsze spotkanie z twórczością małżeństwa Kuźmińskich i uważam je za dość udane. Sama postać głównej bohaterki jest dość mocną postacią, wie czego chce i uparcie dąży do tego. Nie wierzy zupełnie w samobóstwo dawniej koleżanki i usiłuje rozwiązać tę historie czy próbuje chociaż natrafić na jakiś ślad. Powiązanie z historią sprzed lat tylko podsyca klimat całej historii który jest bardzo rozbudowany. Dużo tu wspomnień, wątków pobocznych, obserwacji i rozmyślań co powoduje że akcja jest dość powolna i brakuje jej momentami dynamiki. Z drugiej jednak strony autorzy są dokładnie i bohaterów naprawdę można poznać i próbować wczuć się w ich skórę. Dużą rolę odgrywa tu teatr i sztuka, wchodzenie w role i udawanie. Nie wiadomo kto jest szczery a nie i komu można zaufać. Panuje bardzo specyficzny klimat i na pewno będzie on lepiej zrozumiały dla osób z pokolenia Y dla których tematy, które poruszają i z którymi mierzą się po części w tej historii bohaterowie będą najbliższe. Rozwiązanie całej zagadki nie jest wcale oczywiste i nie przychodzi szybko, trzeba na poczekać w zasadzie do samego końca ale jak ktoś lubi historie skłaniające do przemyśleń to warto.

O autorach słyszałam, lub też czytałam w Magazynie Pocisk - już dokładnie nie pamiętam. Ale wiem jedno. Za późno zabrałam się za ich twórczość. Powieść to dobrze skrojony kryminał, którego potrzebowałam od dawna. Mam wrażenie, że coraz więcej na rynku jest thrillerów, niż takich prawdziwych, dobrych, krwistych kryminałów. W tej książce zagrało wszystko. Pomysł na fabułę, połączenie sprawy samobójstwa ze sprawą sprzed lat. Dwie mocne kobiece postaci, które za wszelką cenę chcą dowiedzieć się prawdy o swoich przyjaciółkach. No i te opisy - dawno nie czytałam książki, która sprawiła, że czułam się jakbym siedziała obok bohaterów i przyglądała im się z bliska. Ale ja tam byłam, obok nich, przy próbach, w sklepie, przy wszystkich rozmowach. Czułam niepokój, ciekawość i wszystkie emocje towarzyszące bohaterom. Genialna rozrywka. To będzie książka, o której nie zapomni się tak szybko. Na stronie Lubimy Czytać widać, że to początek serii, tym bardziej polecam ten tytuł. Muszę też sięgnąć po inne powieści autorów, bo coś czuję, że i tam się nie zawiodę.