Przysionek, dom dla pozornie umarłych (okładka  twarda, wyd. 08.2018)

Moja pierwsza książka recenzencka popełniona przez Tomasza Kowalskiego o tajemniczym tytule „Przysionek, dom dla pozornie umarłych”. Przyznam szczerze, nie kojarzyłem autora, ale urzekła mnie okładka, nie stawiałem ogromnych wymagań, nie czytam wiele książek które wyszły spod polskiej ręki. Teraz już wiem jaki byłem małostkowy. Książka jest wspaniała, z jednej strony lekka i przyjemna, często rozbawia do łez, ale z drugiej wzrusza. Pisarz umiejętnie porusza naszymi emocjami jak zawodowiec żongler. Czytając ją czułem się jak dziecko — nie wiedziałem, że można być tak wspaniałym obserwatorem codzienności. Jak całe nasze życie raz zabawne, później nagle denerwujące, smutne i wzruszające, może być przyczyną do tak głębokiej analizy. Autor pokazał doskonale jak wiele w naszym życiu jest rzeczy pięknych i ulotnych a każda sytuacja wymaga od nas chwili zastanowienia. Nie jestem mistrzem rozpracowywania relacji jakie łącza nas z każdym przechodniem na ulicy, z każda kelnerką czy ludźmi na przystanku, ta pozycja na pewno pozwoli mi je dostrzec. Książka pomaga nam zauważyć lekkość i ulotność codzienności, opowiada w najpiękniejszy sposób sytuacje których doświadcza każdy z nas, a robi to w fenomenalny sposób. Poznajcie Grzegorza, Dawida, Artura i Rafała, czterech mężczyzn których łączy wspólna przeszłość i cotygodniowe wypady do pubu. Co tydzień we wtorki, „dlaczego wtorki?” Zapytacie, a ponieważ wtorek to najnudniejszy dzień tygodnia, nijaki. Trzeba go jakoś sobie umilić, piwo i przyjaciele. Czego chcieć więcej? Każdy z nas doskonale wie jak wyglada taki wypad. Rozmowy oscylują dookoła naszego życia przyjmując często niemal metafizyczne zabarwienie. Śmieszne, groteskowe, smutne a czasem wzruszające. „— Mówi się, że informacja raz wrzucona do Internetu zostaje w tam na zawsze — odrzekł na to Rafał, po czym dodał melancholijnie. — Tylko że nasze cybernetyczne listy są jak plastikowe butelki na wysypiskach śmieci. Przetrwają tysiące lat, nie mówiąc jednak nic o tych, którzy pili z nich wodę. — Ale trzeba przyznać, że zgrabna jest — dodał na koniec Grzegorz, zerkając na kelnerkę.” Książka jest mi o tyle bliższa, że jej akcja toczy się w Katowicach a dokładniej w barze na ulicy Mariackiej. To moje miasto, często przechadzam się po tej ulicy. Polecam ją każdemu, kto chciałby spojrzeć na życie z innej perspektywy, analizować codzienność, płakać raz ze śmiechu raz ze smutku. Jak często Ty myślisz o codziennych „błahych” sprawach? Zostawię Cię z tym pytaniem. Tymczasem ja idę na Mariacką. Może i ja w ich wieku będę miał takie relacje z przyjaciółmi, oby. ;D Zapraszam: https://www.instagram.com/books_maze/ https://kochaneksiazki.blogspot.com

Mężczyźni z pozoru nie lubią zwierzać się ze swoich wzruszeń, spostrzeżeń, snów czy namiętności. Raczej się tego wstydzą. W książce ”Przysionek, dom dla pozornie umarłych” autor ukazuje czterech mężczyzn, którzy przy jednym ze stolików każdego wtorku zasiadali: Artur, Grzegorz, Rafał i Dawid. Faceci przed pięćdziesiątką, którzy zamiast grać w squasha, czy jeździć do Norwegii i łowić halibuty upodobali sobie cotygodniowe spotkania przy piwie, kawie i papierosach. Mężczyźni dobrze wykształceni, których połączyła przyjaźń. Grzegorz-typ neurotyka, wiecznie wkurzony, przeklinający system i spiski. Buntownicza natura, bez względu na pogodę, chodzi zawsze w czarnym swetrze i wytartych dżinsach. Artur-doradca finansowy w pewnym banku. Wiedział dobrze, że zawód, który wykonuje niczym nowotwór zżera jego rysy charakteru, ale walczył o swoje człowieczeństwo. Dawid-był prezesem firmy dużej spółki komunalnej. Talent do zarządzania firmami, połączony z kompletnym brakiem jakiegokolwiek talentu artystycznego, powodował u niego częste stany przygnębienia. Rafał-miał własną firmę remontową. Zawsze był obdarzony smykałką do robienia pieniędzy. Czego się nie tknął-zamieniało się w złoto. I tak sobie siedzą panowie i rozmawiają na różne tematy. Jeden opowiada, że widział nadzwyczaj piękną, młodą dziewczynę, stojącą przy witrynie ekskluzywnego sklepu z damską bielizną. I ta piękna dziewczyna powłóczyła jedną nogą, z trudem pokonując każdy metr drogi. Artur wtedy stwierdził, że kalectwo i nieszczęście zarezerwowane jest tylko dla brzydkich i biednych. Zatem stwierdził: ”Pomstujmy na podły los, dotykający wielkich tego świata. Niech pękają nam serca na wieść o chorobie kolejnej bogini mód i tragedii tego aktora od latte machiato, którego żona zmarła na raka! Nieszczęście zaś zostawmy nieszczęśliwym tym anonimowym i byle jakim stworzeniom, które coraz bledsze i bledsze, stają się pomału przeźroczyste”. Po czym zaraz dodaje, że pieniądze i tak wyda na pieski. Jaki z tego wypływa wniosek? Niesamowity egoizm i ogólna znieczulica! Autor pisząc tę książkę chciał oddać cześć Jerzemu Szaniawskiemu i jego „Opowiadaniom Profesora Tutki”. W swoim wstępie autor kieruje kilka słów do młodych ludzi: ”Kochajcie ludzi nie za to jacy są, ale za to jakimi wam się wydają. Nie szukajcie ideału, tylko twórzcie go. Bądźcie artystami własnego życia i świata, w którym żyjecie. Mniej mówcie, a więcej słuchajcie. Cieszcie się swoją młodością i korzystajcie z niej z pełną intensywnością”. Zachęcam do lektury i refleksji.