Przechodząc przez próg, zagwiżdżę (okładka  miękka, wyd. 06.2022)

Polski dom, jaki każdy w mniejszym lub większym stopniu miał szansę poznać. Miejsce, gdzie rodzice czują do siebie niechęć, ale wciąż nie decydują się na rozstanie, a każdy pijacki wybryk męża znajduje usprawiedliwienie (szczególnie u teściowej). Gdzie dziecko jest jedynie niczym rekwizyt, który można przestawiać z miejsca na miejsce, by nie zawadzał. Nie mówi się tam o uczuciach, bliskość bywa toksyczna, a poczucie własnej wartości więdnie dzień po dniu. Dziewczynka, która dorasta na oczach czytelnika w „Przechodząc przez próg, zagwiżdżę", doświadcza przemocy psychicznej i fizycznej, ale w stopniu, w jakim każdy sprawę bagatelizuje. Uderzenia uchodzą za objaw troski, a kolejne pretensje mają sprawić, że wyrośnie na dobrego człowieka. Dobrego, czyli takiego, który nie zawadza, nie odzywa się i nie próbuje stawiać na swoim, a to wszystko tylko po to, by na koniec wytknąć jej, że nie potrafi samodzielnie myśleć. Jej zachowanie bywa nagradzane, karane lub ignorowane w zależności od nastroju dorosłych, a na żadną pomoc z zewnątrz nie ma co liczyć, bo każdy woli odwracać oczy. Dziecko dorasta w domu, gdzie trudno zrozumieć, czego danego dnia oczekują od dorośli, a świat emocji zdaje się pogmatwany przez presję i ciągłą niepewność. Wszystko to natomiast pod okiem Matek Boskich ustawionych na kredensie i w oparach piwa, jakie najwyraźniej przestało być już alkoholem, bo stało się zwykłym napojem, którego nadmiar łatwo można wybaczyć. „Czuję, jak wlewa się we mnie jej bez­sil­ność i ból, jak­bym była na­czy­niem zdziu­ra­wym dnem, nigdy nie dość peł­nym." Bolało, uwierało, a jednak sprawiało też przyjemność, jaką dać może jedynie dobra lektura. Stanowiło niewygodne przypomnienie o tym, że dzieci czasami tracą własne imię w świecie dorosłych, którzy są zbyt zajęci własnymi problemami. Którzy nie potrafią nauczyć innych niczego o emocjach czy poczuciu bezpieczeństwa. Którzy wprawiają z kompleksy i wyładowują złość na tych, co jeszcze nie wiedzą jak się bronić.

Doskonała powieść. Przejmująca, ale nie ckliwa. Bardzo plastyczna. Czytając miałam chwilami ciarki na plecach, bo dla tych, którzy zetknęli się z takim sposobem "wychowywania" dziecka w latach 80-tych i 90-tych jest to opowieść niczym skok do jeziora przeszłości. Polecam.

Proza gęsta, przejmująca, przemyślana. Wciąga od pierwszej strony. Każde zdanie tutaj ma znaczenie. Mistrzowsko opisana przemoc nad dzieckiem, która nie zawsze musi być fizyczna. Niesamowity debiut.

Poruszająca. Konstrukcja powieści pozwala czytelnikowi na "wejscie" w postać głównej bohaterki, na utożsamienie się z nią. Bardzo do lbrze odnajdą się w niej wychowani w niekoniecznie wesołych latach '90. Polecam.

Niesamowita książka, doświadczanie świata oczami dziecka. Niezwykły plastyczny język i narracja pełna z jednej strony liryki z drugiej sięgająca naturalizmu. Bardzo polecam.

Genialna, przejmująca, przeszywająca…… straszne sprawy opisane w sposób wybitnie piękny i poetycki…-od dawna nie byłam tak poruszona czytaną historią - trwam w zachwycie!

Emocjonalnie mnie poszarpała. Kiedy jakieś istnienie tkwi w bąblu swojej nieistotności, bez szansy na ucieczkę, to jest to nie do zniesienia.

Inna niż wszystkie - świat widziany oczami dziecka wplątanego w problemy dorosłych - i śmieszy, i uczy i wyciska łzy - polecam

Jedna z najlepszych książek, jakie miałam w rękach od pewnego czasu, a czytam naprawdę dużo. Genialna!

Połknęłam w jedno przedpołudnie. Znakomita, trudna, polecam.