Twoja kaczka jest moją kaczką (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Z jakiegoś powodu spodziewałam się ironicznych esejów, a jest to zbiór opowiadań. Szybko jednak focha zastąpiła fascynacja. Misterna konstrukcja, klarowny i sugestywny styl zachwyciły mnie. Czułam każde zdanie. Polecam.

Dość rozczarowująca, nieźle napisana, ale wątki się rwą, trudno zrozumieć związki przyczynowo-skutkowe, nudnawa chwilami

Deborah Eisenberg to autorka, która do swoich opowiadań dodaje kąśliwy humor, a na świat patrzy uważnym okiem. Jej bohaterowie często obserwują z boku życie bohemy, tkwią w trudnych relacjach (szczególnie rodzinnych) czy przyglądają się przemijaniu. Kolejne teksty to zapis codziennych scen, które razem tworzą opowiadania nie dążące do żadnego punktu kulminacyjnego. Ot, toczące się powoli życie, które pozbawia ludzi ich masek. Czyta się to przyjemnie i trudno nie zachwycić się niektórymi fragmentami (autorka wie jak operować piórem, by nasze oczy zalśniły), ale moim głównym problemem z Eisenberg jest to, że wyżej od inteligencji autora często stawiam jego wrażliwość. W zbiorze „Twoja kaczka jest moją kaczką" nie brakuje trafnie ujętych spojrzeń, gestów czy słów, ale niekoniecznie działają one na serce. Czyta się to dobrze, ale czuję przy tym niewiele. Kończyłam kolejne opowiadania bardziej lub mniej usatysfakcjonowana i czasami zostawałam z niczym. Analizowałam jeszcze przez moment pewne zachowania bohaterów, ale nie towarzyszyły temu większe uczucia. Proza Eisenberg nie jest bowiem czymś, z czym łatwo się dogaduję. Dostrzegam wyjątkowość autorki i nie mogę odmówić jej umiejętnego ujęcia podejmowanych tematów, ale jednocześnie nie jest to część świata mojej wrażliwości. Na pewno jednak warto sprawdzić jej teksty na własnej duszy, bo istnieje duże prawdopodobieństwo, że znajdziecie w tym zbiorze coś, czego w literaturze Wam brakowało, a nawet nie zdawaliście sobie z tego sprawy. Dwa opowiadania nawet na mnie wywarły większe wrażenie, choć żałuję, że nie więcej. Gdyby wszystkie podziałały na mnie równie mocno aktualnie byłabym zbyt rozbita, by napisać cokolwiek sensownego. Potencjał więc jest, zdecydowanie. przekł. Kaja Gucio, Krzysztof Majer „Uwięź pękła i wystrzeliłam w górę, unosząc się przez chwilę poza zasięgiem ziemskiej grawitacji, po czym ciężko opadłam z powrotem na krzesło, a na moim spokoju wykwitła gwałtownie siatka pęknięć, z których sączyła się moja rodzina, taka, jaka była”. (cytat z opowiadania „Było, minęło")