Pożegnalne przyjęcie (okładka  miękka, wyd. 02.2018)

Często się słyszy, że albo ludzie nie potrafią rozwodzić się po ludzku – np. wciągają w to dzieci czy podkładają sobie ciągle świnie – albo rozwodzą się w cywilizowany sposób – wszystko dogadali, rozchodzą się dość naturalnie, bez większych tarć. Rzadko jednak rozwodnicy pozostają przyjaciółmi – oczywiście początkowo wiele par zakłada sobie, że rozstaną się w cieplutkim klimacie i bla, bla, bla, ale rzeczywistość szybko weryfikuje te ich ustalenia, bo przecież gdzieś pojawia się nowe uczucie, bo chciałoby się od nowa, inaczej, bez tego ciągłego obciążenia przeszłością. Nasi bohaterowie postanawiają się rozwieść – to ustalone, obgadane, to coś, co przedyskutowali, by wspólnie i świadomie podjąć tę decyzję. Nikt tu nikogo nie zdradził, nikt nie zawiódł na całej linii, nie było przemocy domowej, wyciągniętych z dna szafy rodzinnych sekretów czy problemów natury finansowej. Oni po prostu się zmienili, dojrzali, uznali, że chcieliby jakoś inaczej. O swojej decyzji informują przyjaciół w dość nieoczekiwanych okolicznościach – na corocznym spotkaniu, robiąc z tego okazję do "pożegnalnego przyjęcia", bo przecież śluby się świętuje, czemu więc nie świętować rozwodów, skoro rozstają się w tak miłej atmosferze? Reakcja znajomych na tę wiadomość jest adekwatna do wagi sytuacji – pomyślcie, jak Wy poczulibyście się w takim momencie? Fabuła opiera opiera się na kilku filarach: wciąż rozluźniających się relacjach z przyjaciółmi (smutk, próbach i niezrozumieniu), życiu rozwódki – a przede wszystkim emocjach, pragnieniach i przemyśleniach, które atakują ją jakiś czas "po" oraz na prozie życia, czyli pracy – ta bywa źródłem ciągłego lęku. I w sumie to tyle. Albo ja nie widzę w tej historii niczego więcej, albo po prostu nic w niej więcej nie ma. Niestety stawiam na to drugie... Książkę doczytałam do końca, bo miałam cichutką nadzieję, że znajdę tam coś wielkiego. Autorka tak z nami pogrywa, zwodzi nas, robi podchody i pozwala nam sądzić, że finał tej opowieści będzie spektakularny, bo wiele na to wskazuje. Niestety wielkiego boom brak. Myślę, że książka może mieć swoistego rodzaju działanie terapeutyczne dla tych, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji, którym rozwód – mimo licznych starań w wolce o normalność – wywrócił świat do góry nogami. Może być podporą i pociechą, przestrogą. Może pokazać Wam, co czeka za tą magiczną granicą zwaną wolnością, czego można się spodziewać. Ale chyba najważniejsze jest to, że może pokazać, jak funkcjonuje człowiek i do czego jest zdolny, gdy doskwiera mu samotność... Powieść czyta się bardzo lekko – to jej doskonała zaleta, kawał dobrej roboty Wydawcy – rozdziały są krótkie, kończą się tak, byśmy chcieli pójść kroczek dalej, opowieść utrzymana jest w aurze tajemniczości, bo nie wiemy, co znajdziemy na mecie, więc jakoś to leci... Brak tu jednak pazura, jakiegoś problemu natury moralnej, nie uświadczycie też zawrotnego tempa czy niespodziewanych zwrotów akcji. To obyczajówka – taka dość typowa, z wątkiem miłosnym i społecznym. Myślę, że komuś ta książka przypadnie do gustu – niestety ja tą osobą nie jestem. Jestem trochę rozczarowana tą opowieścią, chociaż przeczytanie jej nie sprawiło jakichś większych trudności, to jednak niewiele z niej we mnie zostało. A szkoda. W serii Kobiety to czytają! znajdziecie jednak mnóstwo innych książek, które powalają, a że czasem trafi się jakiś słabszy egzemplarz, cóż... takie ryzyko. Teraz może być już tylko lepiej.

"Ludzie zawsze mogą okazać się inni, niż się tego spodziewaliśmy. Tak naprawdę nikogo się nie zna, nawet najbliższych." Autorka zdecydowała się poruszyć trudne zagadnienia oscylujące wokół tematu rozpadu małżeństwa, rozwodu i samotności. Pełna realizmu powieść obyczajowa nakłaniająca do refleksji, zanurzenia się we współczesnych trendach społecznych, zmieniającej się znacząco płaszczyzny relacji między małżonkami, kiedy w ich życie wkrada się rutyna, znużenie i cisza, zamiast ekscytacji, namiętności i rozmów. Niebezpieczny moment, kiedy dzieci już dorosły, wyprowadzają się z domu, a para zostaje sama, jakże wiele osób decyduje się wówczas na separację. Ale to również niezrozumienie i nie zawsze delikatna presja ze strony przyjaciół i znajomych, aby dotychczasowa sytuacja pozostawała bez nagłych i ostatecznych zmian, zasadniczo rzutujących na podtrzymanie dalszych więzi i wywołujących konieczność stworzenia nowego układu współzależności. Jednak Rebecca i Jacob decydują się rozstać, bez orzeczenia winy, krzywdzących osądów, wytykania palcem słabości drugiej strony, walki o dzieci i majątek. Pragną dalej być przyjaciółmi, osobami wspierającymi się w potrzebie, mającymi dla siebie ciepło i szacunek, serdeczność wypracowaną przez dwadzieścia siedem lat znajomości. Zamierzają zachować wspaniałe doświadczenia i wspomnienia w sercach. Zaskakująco nie znajdują zrozumienia i życzliwości wśród najbliższych przyjaciół, zamiast akceptacji i wsparcia, napotykają niemą krytykę i odczuwalną izolację. Czy faktycznie każdy rozwód musi kończyć się negatywnymi uczuciami, zwłaszcza nienawiścią, złością i rozpaczą, a może udałoby się przejść przez niego w spokojnych, choć niewątpliwie gorzkich, odcieniach? Ciekawie obserwuje się postawy bohaterów, Rebecci i Jacoba, ale też Maxa, Syrsa-Li, Pernilli i Cloesa. Zastanawiamy się, jak sami zareagowalibyśmy na zaskakujące wiadomości, czy bylibyśmy wsparciem, a może celowo uciekalibyśmy od tematu. Frapująco przedstawiono też poszczególne etapy dojmującej samotności, które przechodziła kluczowa bohaterka powieści. Oddzielenie pierwotnie kojarzące się z wolnością, radością swobody w decyzjach, pozbywaniem się balastów czy budowaniem nadziei na nowy szczęśliwy etap w życiu. Później sprawy komplikują się, pojawiają się nieuniknione straty, sięganie po marzenia wcale nie jest łatwiejsze, praca staje się chwilowym wybawieniem, a niezrozumienie przez innych potrafi boleśnie zranić. Ale i w tym wszystkim spoglądamy na walkę o siebie, przedefiniowanie własnej tożsamości, starania o dobry uśmiech losu, zastąpienie pojęcia samotności pojęciem przestrzeni, zaś przygnębienia uśmiechem. bookendorfina.pl

Rebecca i Jacob to para, która spędziła razem dwadzieścia sześć lat. Po tak długim czasie postanawiają się rozwieść. Dochodzą do wniosku, że brakuje między nimi namiętności i jedyne, co ich łączy to przyjaźń. Dzieci są już odchowane, więc nie widzą żadnych przeciwskazań, aby poszukać szczęścia z kim innym. Podczas wspólnego weekendu oznajmiają o tym swoim przyjaciołom, z którymi dotychczas spędzali mnóstwo czasu. Każde z nich jednak reaguje zupełnie inaczej niż oczekiwali i okazuje się, że jako single nie są już mile widziani. Anna Fredriksson to autorka scenariuszy wielu seriali telewizyjnych i filmów. Nie znałam dotąd jej twórczości, ale do zmiany tego zachęciła mnie poruszana tematyka, okładka oraz fakt, że książka należy do serii „Kobiety to czytają”. Opis książki wzbudził moje zainteresowanie. Nie często czytam książki, gdzie rozwód jest głównym wątkiem. Do tego tutaj autorka pokazuje, że można się rozwieść w zgodzie. Mało tego, Rebecca i Jacob są dla siebie prawdziwymi przyjaciółmi i są dalecy od kłótni, walki o dzieci czy o majątek. Podobało mi się to, że Fredriksson postanowiła ukazać ten temat z innej strony niż zazwyczaj. Niestety po tym wydarzeniu nic nie jest takie jak oczekiwali tego główni bohaterowie. Rozwód to początek ich nowego życia, jednak zdecydowanie nie wygląda to tak jak się spodziewali. Jacob bardzo się zmienia. Znalazł nową partnerkę i zaczyna robić rzeczy, których wcześniej nie robił i mimo, że zona mu to proponowała to odmawiał. Rebecca jest samotna, a czas pochłania jej głównie praca. Kobieta nie spodziewała się, że jej przyjaciele się od nich odwrócą i myślała, że wszystko będzie jak dawniej. Momentem zwrotnym w jej nowym życiu jest poznanie nowych przyjaciółek, a także zamiana słowa „samotność” na „przestrzeń”. Ciekawym zabiegiem było pokazanie tego wydarzenia z perspektywy różnych bohaterów. Dzięki temu można zrozumieć, dlaczego dawni przyjaciele postępują w taki sposób. Był to dla nich szok i ciężko przewidzieć jak samemu by się zachowało na ich miejscu. Właściwie, ile osób, tyle reakcji. Jednak czegoś mi tu zabrakło. Nie jest to książka, w której akcja przyspieszałaby ze strony na stronę, ale jednak dla mnie momentami wszystko toczyło się zbyt wolno, nudziłam się podczas tej lektury, a jej czytanie strasznie mi się dłużyło. „Pożegnalne przyjęcie” to książka, która porusza trudny temat rozwodu, a także relacji międzyludzkich po tym wydarzeniu. Pomysł był dobry, ale nie jest to wybitne arcydzieło.