Pół roku na Saturnie (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Wspaniała książka, mądra, ale też pełna humoru, autentyczna i poruszająca. Świetnie napisana. Mnie ta powieść zachwyciła od pierwszej strony.

Spodziewałam się większego WOW, ale książka wciągnęła mnie dużo bardziej niż myślałam że wciągnie po przeczytaniu opisu. Ta lektura skłania nas do refleksji nad swoim istnieniem, inspiruje do działania, ale to wszystko tylko na krótką chwilę. Długie opisy, mało dialogów, często obrzydliwe określenia na temat koreańskiego jedzenia trochę mnie zrażały. Podczas czytania nie było żadnej akcji, dlatego liczyłam, że na końcu pojawi się jakiś zwrot akcji. Spoiler - nie pojawił się. Mimo wszystko książka jest na prawdę w porządku oraz szybko się ją czyta. Tę pozycję warto poznać tylko dla rozrywki na jeden wieczór, zdecydowanie nie na wysnucie długich i poważnych refleksji na temat życia.

Bardzo dobry obraz stolicy korei południowej seulu polecam wszystkim zainteresowanym jak wygląda życie w jednej z największych metropolii świata

Książka Pani Małgorzaty Sidz była dla mnie zaskoczeniem. Bardzo pozytywnym. Powiało od niej świeżością tematu, szokowała lekkim chaosem, zainteresowała powagą poruszanych problemów, stanowiła źródło wielu przemyśleń. Główna bohaterka powieści to 26 - letnia młoda kobieta, studentka socjologii. Wyjeżdża na półroczne, płatne stypendium do Korei. Jego celem, wyznaczonym przez wykładowcę, jest odnalezienie samej siebie. Ma zastanowić się nad swoim życiem i pomyśleć o przyszłości. I tutaj właśnie wkracza lekki chaos - młoda kobieta snuje wiele planów na życie, w każdy z nich angażuje się bardzo intensywnie – ogląda filmiki o swoich zamierzeniach na YouTube, czyta artykuły w Internecie, jednym kliknięciem zamawia książki i inne gadżety w sklepie internetowym. I za chwilę nadchodzi całkowita zmiana planów, a z nią nowe filmiki, nowa playlista, kolejne zakupy internetowe...Momentami było to zabawne, momentami męczące i powodowało zawroty głowy. Jednak w tym rozdarciu młodej kobiety było coś smutnego i dramatycznego. Nie należę do pokolenia milenialsów, są nimi moje dzieci. Dlatego dostrzegam podobieństwa w życiowym niezdecydowaniu bohaterki „Pół roku na Saturnie” a nimi. Ale przede wszystkim dostrzegam różnice w podejściu do życia mojego pokolenia, a nastawieniem do życia naszych dorosłych już pociech. I to co widać gołym okiem, to że milenialsom żyje się na pewno łatwiej, wszystko mają „na wyciągnięcie ręki” - zakupy można zrobić bez wychodzenia z domu, obiad zamówić przez aplikację, materiały do nauki pozyskać z Internetu, bez przesiadywania w czytelni, lektury posłuchać w formie audiobooka. Fb, Instagram, YouTube, aplikacje, playlisty, smartfony – to ich świat. Wszystko można zamówić jednym kliknięciem. Gorzej gdy trzeba coś załatwić osobiście, lub jakieś przedsięwzięcie wymaga czasu i poświęceń, wtedy zaczyna się problem. Wszystko czego nie można dostać zaraz, po naciśnięciu klawisza enter, jest trudne. A wszelkie porażki, nawet najmniejsze urastają do rangi dramatów. Ale z drugiej strony, czy naprawdę łatwo im wchodzić w dorosłe życie? Czy jest ono rzeczywiście takie proste, jakby się wydawało? Bo przecież, aby nie wypaść z obiegu i radzić sobie w codziennym życiu cały czas muszą być na bieżąco z nowinkami technologicznymi. Chcąc zapewnić sobie standard życia taki jaki nachalnie promują celebryci, muszą bardzo ciężko pracować, ciągle się dokształcać. W wieku 30 lat bywa, że są już wypaleni zawodowo, rozczarowani życiem i codzienną gonitwą. W pracy trzeba być kreatywnym, dyspozycyjnym, w pełni oddanym firmie. A oprócz wielogodzinnej pracy, wypada biegać, chodzić na siłownię, dbać o dietę, być fit, eko... Do tego kredyt do spłacenia. Więc może nie jest tak łatwo i różowo? Może jednak obawy związane z wyborem życiowej drogi i podjęciem odpowiedzialności za siebie są uzasadnione? Nie ułatwia im podjęcia decyzji również mnogość ścieżek, którymi mogą podążyć. Świat stoi właściwie przed nimi otworem, granice są otwarte. Poza tym mogą założyć rodzinę, lub nie. Mogą mieć dzieci lub nie. Mogą być w związku z kobietą, mężczyzną. Do wyboru do koloru, wszystko jest dozwolone... Przyznacie, że może to wywołać frustrację. Książka Pani Małgorzaty, z pozoru jest zabawna, przeplatana tytułami piosenek z playlisty, z ogromem filmików z YouTube w tle. Dużo tu luzu, dobrej zabawy i używek wszelkiego rodzaju. Ale docelowo książka wywołała u mnie wiele przemyśleń i obserwacji. Dlatego śmiem twierdzić, że to książka dość trudna, ale też ważna. Książkę polecam przede wszystkim młodym ludziom, którzy szukają swojej drogi, ale też ich bliskim, aby łatwiej było im zrozumieć problemy młodych ludzi urodzonych na przełomie XX i XXI wieku. Zapewniam, że książka zaskoczy was ciekawą formą i niebanalną tematyką.Jest to pewnością coś nowego i oryginalnego na rynku wydawniczym. Dużym plusem książki jest miejsce akcji – Korea. Szczególnie zaciekawiły mnie smaki tamtejszej kuchni , tak odmiennej od naszej tradycyjnej. Chyba tak jak głównej bohaterce, koreańskie potrawy nie przypadłyby mi do gustu. Opis małych lokali gastronomicznych, klubów, sposobu spędzania wolnego czasu przez młodych mieszkańców Korei również był bardzo ciekawy i zaskakujący.

"Pół roku na Saturnie" Małgorzaty Sidz jest osobliwą opowieścią 26-letniej Polki, która przebywa w Korei Południowej w ramach swoich studiów. Za sprawą leniwego wykładowcy, jeden z jej kursów zostaje odwołany i dzięki temu kobieta otrzymuje pół roku wolnego od zajęć i innych uczelnianych spraw. Perspektywa kilku miesięcy nicnierobienia jest jednak dla niej lekko przerażająca dlatego postanawia, że poświęci ten czas, żeby odnaleźć siebie oraz odkryć, co chce robić dalej ze swoim życiem. Ta książka to słodko-gorzki głos pokolenia milenialsów. Młodych dorosłych, dla których świat jest na wyciągnięcie ręki ... Gdzie wystarczy jedno kliknięcie, aby dodać do wirtualnego, sklepowego koszyka wszystko, na co mamy ochotę. Wygoda, dostępność, otwartość. Jest tyle opcji. Nie ma ograniczeń. A jednak można czuć się zagubionym. Bohaterka przeżywa egzystencjalne rozterki, odpowiedzi szuka w horoskopach i astrologii, wiedzę czerpie z internetu i YouTube'a, chwile uniesień spędza przy piosenkach Lany del Rey. "Wieczorem oglądam filmy w poczuciu bezsilności i przegranego życia. Europejskie, festiwalowe, żeby móc użalać się nad sobą z pozycji inteligenta, a nie lamusa." Towarzyszymy jej w nieco szalonym poszukiwaniu sensu życia, widzimy jej chwilowe fascynacje ludźmi, filmami czy muzyką, momentami zatracamy się razem z nią w nostalgicznych wspomnieniach i ulotności chwil. Mnie ta książka ujęła w licznych drobiazgach, nawiązaniach do popkultury. Cała historia jest niesamowicie prawdziwa. Czułam jakby była też trochę o mnie. O moim lęku i niepewności względem przyszłości, presji posiadania konkretnych życiowych celów, ciągłym pędzie za czymś lub za kimś. "Pół roku na Saturnie" odkładam na półkę, w widocznym miejscu mojej biblioteczki. Będę do niej wracać i polecać ją znajomym 💙.

To książka inna niż wszystkie, które dotychczas poznawałam. Rzadko sięgam po polską literaturę piękną, dlatego tym bardziej cieszy mnie fakt, iż trafiłam na tak świetny jej kawałek. Dla mnie najważniejszym co czuję, kiedy o niej myślę, są… emocje. To jak bardzo czułam tę powieść. Jak bardzo żyłam życiem głównej bohaterki. Jak jej rozterki i problemy wydały mi się bliskie. Takie moje. Autorka świetnie oddała klimat mainstreamowej kultury. Celnie podkreśliła wszystkie jej aspekty i ukazała paradoksy. To historia o Milenialsach i dla nich. Świetnie pokazuje z jakimi pytaniami i wyzwaniami mierzą się obecni dwudziestoparo/trzydziestolatkowie. W mojej ocenie jest to książka, która podzieli czytelników. Możecie się w tym chaosie świetnie odnaleźć (jak ja) lub zostać przez niego pochłonięci. Jeśli jednak nie czytacie literatury pięknej na codzień, to ja gorąco polecam Wam zapoznanie się z „Pół roku na Saturnie” i docenienie tej perełki. W mojej pamięci zapisze się jako jedna z najbardziej dających do myślenia książek przeczytanych kiedykolwiek.

Zdarza nam się rozmyślać, co byłoby, gdybym dostała od losu nową szansę. Czy zmienilibyśmy ścieżki swojej kariery, czy może inaczej wybralibyśmy w pewnych sytuacjach? Czasami chce się rzucić wszystko i jechać w Bieszczady, lecz czy gdyby ktoś nam dał pół roku wolnego – skorzystalibyśmy mądrze z tej szansy? Małgorzata Sidz napisała bardzo ciekawą książkę, bo jej „Pół roku na Saturnie” można uznać za głos młodego pokolenia, lecz przyglądając się poczynaniom bohaterki z każdym rozdziałem stwierdzałam, że ze mną nie jest jednak tak źle i właściwie, choć mamy kilka wspólnych zainteresowań, to istnieje między nami ogromna przepaść. Przeniesiemy się do Seulu, w którym studiuje bohaterka tej powieści. Jej promotor daje jej ważne zadanie: ma pół roku na odnalezienie sensu życia. Nie musi w tym czasie uczęszczać na zajęcia, kurs ma już zaliczony, więc w akademiku może robić, co chce. Pół roku wydaje nam się ogromnym szczęściem — tyle wolności – jednak od czego zacząć? Gdzie znaleźć odpowiedź na pytanie o sens życia? Bohaterka idzie za głosem czasów i jak na prawdziwego millenialna przystało szuka odpowiedzi w Internecie. Spędza czas szukając motywacji na Youtube, szaleńczo wydając pieniądze w Gmarkecie, szukając miłości na Tinderze. Tylko czy na pewno tam tkwi odpowiedź, co powinno być sensem w jej życiu? Bohaterka z łatwością i ciekawością chłonie wszelką wiedzę i jest otwarta na nowe możliwości. By być szczęśliwym – trzeba schudnąć? Proszę bardzo, przechodzi na dietę. Być w Korei Południowej i nie słuchać k-popu? Nie ma problemu, wyprawa do klubu zaliczona. By znaleźć szczęście trzeba najlepiej uciec za miasto – wyprawa w góry już zaplanowana! Bohaterka ma milion pomysłów na minutę i w tym „szaleństwie” zastanawiało mnie jedno: czy taka zmienność tego, co w danym momencie jest popularne, na pewno sprawi, że odkryje swoje marzenia? Trochę mam problem z oceną „Pół roku na Saturnie”. Doceniam zamysł powieści, mnóstwo tutaj zdań, które wręcz krzyczą: nad tym koniecznie się zastanów i wprowadziły mnie w filozoficzny nastrój. Nie potrafię jednak do końca zrozumieć samej bohaterki, która po prostu się miota i chce przeżyć wszystko i najlepiej już. Ma mnóstwo pomysłów, lecz czy naprawdę potrafi wybrać, który jest dla niej tym najważniejszym? Mam chyba inne podejście do życia, bo okropnie denerwują mnie tacy ludzie, którzy są wręcz lekkomyślni, a to mi się kłóci z moim pragmatycznym podejściem do życia. Zdecydowanie niezrozumiała jest dla mnie też relacja bohaterki z byłym chłopakiem, który, choć został w Europie, jest codziennie obecny w jej życiu dzięki mediom społecznościowym. Im dalej, tym początkowe humorystyczne dialogi wpędzały mnie w poczucie smutku i beznadziei. Czy naprawdę teraz z nami jest tak źle i nie potrafimy skupić się na jednym celu? Czy może to ze mną jest coś nie tak i powinnam tak, jak bohaterka wciąż i wciąż odkrywać i przeżywać? Żałuję, że klimatu Korei nie było tutaj jeszcze więcej, ale jeśli lubicie Azjatyckie klimaty, to powieść powinna znaleźć się na Waszej liście. Powieść polecam każdemu, kto lubi poznawać wartościowe książki, na pewno nie można powiedzieć o książce, że jest sztampowa. Za oryginalną treścią kryje się ciekawa fabuła, do mnie nie do końca przemówiła, lecz może Wy będziecie nią zachwyceni?

mamakawaiksiazki.blogspot.com "Bo czymże innym są moje poszukiwania siebie, jeśli nie miotaniem się między chęcią znalezienia sensu na całe życie a niemożliwością poświęcenia się jednej idei na dłużej niż pięć minut?" “Pół roku na Saturnie” to książka, w której na pierwszy plan wysuwa się poszukiwanie siebie. To opowieść o problemach współczesnego świata i osobach, które mogą mieć wszystko i być kim zechcą, jednak stają się zakładnikami zbyt wielu możliwości. Jak radzić sobie w dzisiejszym świecie i nie zatracić siebie? Musze przyznać, że początkowo byłam zaintrygowana tą książką- byłam bardzo ciekawa jej przesłania i problemów z jakimi będzie musiała się zmierzyć bohaterka. Ma 26 lat, mieszka aktualnie w Korei, choć pochodzi z Polski i ma pół roku przerwy zajęciach. Postanawia wykorzystać ten czas jak najlepiej i odkryć siebie. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, dzięki czemu poznajemy przemyślenia ohaterki, które momentami były naprawdę dojrzałe i trafiały do mnie. A momentami czułam się jakbym czytała pamiętnik nastolatki, która pogubiła się w życiu i nie wie co ma począć dalej. Niektóre rozterki bohaterki są naprawdę dziecinne i prowadzą do nikąd. Bo jak odnaleźć siebie oglądając ciągle youtue’a, nie wychodząc z pokoju całymi dniami i czasai spotykając się ze znajomymi? Czytając definicję pokolenia millenialsów uświadomiłam sobie, że również należę do tego pokolenia, jednak wiele tych problemów nie jest mi zbyt bliskich i poczułam się naprawdę staro. Bohaterka chce przekazać mnóstwo myśli, często skacze z tematu na temat, często opowieści są dosyć chaotyczne,a akcja ksiązki skupia się na tym właśnie poszukiwaniu i rozmowach ze znajomymi, których miałam już przesyt. Wyłapałam jednak wiele ciekawych myśli dla siebie i myślę, że to zagubienie zostało w książce bardzo dobrze oddane. Obecnie mamy zbyt wiele możliwości by zdecydowac się tylko na jedną z nich. Praktycznie wszystko mamy na wyciągnięcie ręki, a kiedy po to sięgniemy, okazuje się, że już gonimy za czym innym. Bohaterka odczuwa lęk przed robieniem niczego. Każda czynność jest po coś, każda minuta zaplanowana, nie można robić przestojów, biernie odpoczywać. Nawet odpoczynek musi być aktywny i nieść ze sobą pożywkę intelektualną. Żyjemy pod ciągłą presją robienia czegoś. Polecam tą książkę szczególnie pokoleniu millenialsów- myślę, że odnajdziecie tu wiele dla siebie. Bohaterka jest dziewczyną z dużym poczuciem humoru, którą naprawdę można polubić i myślę, że wielu osobom przypadnie do gustu. Ja liczyłam na trochę bardziej dojrzałe poszukiwanie siebie, ale przy lekturze bawiłam się świetnie :) Za książkę dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka!

„Pół roku na Saturnie” to istny chaos. Początkowo nie rozumiałam o co tu chodzi. Istny miszmasz. Po czasie odkryłam, że nasza bohaterka poszukuje siebie i tego co chciałaby robić w swoim życiu. Przeraziła mnie jedna postać, która w wieku 30 lat zastanawiała się kim będzie jak dorośnie. Hmm 30 lat to jeszcze dziecko? Wow Dodam, że to był mężczyzna. Nasza bohaterka była w szoku i dodatkowo się załamała, że jak będzie w jego wieku to możliwe, że nadal nie będzie tego wiedziała. Aktualnie jest w Korei. Dzięki niej możemy poznać ten kraj od innej strony. Możemy zobaczyć Korę oczami młodzieży. Bohaterka co jakiś czas żałowała, że nie jest Koreanką. Możecie również poczytać co sądzi o współczesnym świecie. Na jakim punkcie ma bzika? Co musi codziennie robić, bo inaczej nie potrafi żyć? Co robi polka w Korei? Tak jak współczesna młodzież nie potrafi żyć bez internetu i sprawdzaniu pewnych wiadomości. Jakich – to już musicie przeczytać sami. Czy wy już wiecie kim chcecie być i co robić w życiu? Czy tak jak nasi bohaterowie – jeszcze tego nie wiecie? Powieść „Pół roku na Saturnie” daje nam dużo do myślenia. Nasza bohaterka obraca się w multikulturowym środowisku. Ma 26 lat i całe życie przed sobą. Studiuje socjologię. Oszukała aplikację tylko po to, żeby wyjechać do Korei na roczny grant naukowy. „Życie to nie książka, że masz happy end i koniec.” Czy naszej bohaterce udało się odnaleźć siebie? Czy już znalazła sens swojego życia? Czy już wie co chce robić? Autorka Małgorzata Sidz w doskonały sposób przedstawia problemy współczesnej młodzieży. W dobie internetu i social mediów ciężko jest odnaleźć siebie. Internet kreuje sztucznie idealnych ludzi. Młodzież może się przez to pogubić. Co byście zrobili mając pół roku całkowitego wolnego? O co chodzi z tym Saturnem? Odpowiedź znajdziecie w tej książce. Swoją drogą autorka tak napisała swoją powieść, że miejscami miałam wrażenie, że jestem w Korei razem z główną bohaterką. Dzięki tej historii możemy przyjrzeć się własnemu życiu. Czy wiemy, dokąd tak naprawdę podążamy? Tutaj nie znajdziecie szybkiej akcji. Czas płynie powoli. Literatura piękna ma to do siebie, że zadaje dużo życiowych pytań i zmusza na do myślenia. Trzeba się mocno zagłębić w tej powieści, żeby ją lepiej zrozumieć. Po tej lekturze widać głębokie zamiłowanie autorki do wszystkiego związanego z Koreą. Polecam tą powieść wszystkim fanom literatury pięknej i Korei. Poszukiwaczom strasznych wątków – mówię tutaj takich nie znajdziecie.

Co byście zrobili, gdybyście dostali kilka miesięcy wolnego, bez martwienia się o pieniądze czy obowiązki studenckie lub zawodowe? W takiej sytuacji znalazła się główna bohaterka i zarazem narratorka powieści „Pół roku na Saturnie” Małgorzaty Sidz. Do tej pory wiecznie zabiegana i z masą pracy, przez najbliższe pół roku „nic nie musi”, może robić, co tylko zapragnie… Problem jednak w tym, że nie ma pojęcia, jak najlepiej wykorzystać ten wolny czas. Może poświęcić go na ćwiczenia i zdrową dietę? Odkryć sens życia za sprawą astronomii, astrologii lub innej dziedziny? Znaleźć miłość życia? Zostać gwiazdą muzyki pop lub pisarką? Nadrobić popkulturowe zaległości? Powinna oddać się błogiej prokrastynacji? A może stać się wyjątkowo produktywna? Czy istnieje jeden słuszny sposób wykorzystania tego przymusowego wolnego? Poszukiwanie siebie, zwykle rozłożone na wiele lat życia, bohaterka próbuje skrócić do tych zaledwie kilku miesięcy. Postawiona przed ogromem możliwości i oszołomiona ilością opcji do wyboru, niemal co tydzień znajduje inny obiekt zainteresowania, czerpiąc wiedzę na ten temat głównie z filmów na YouTube. Łatwo zrozumieć odczuwaną przez nią mieszaninę ekscytacji i odrobiny lęku, kiedy próbuje czegoś nowego – w końcu wielu z nas też było kiedyś w podobnej sytuacji, gdy np. szukaliśmy nowej pasji, mieliśmy wybrać kierunek studiów lub podjąć nową pracę. Mimo że rozważania bohaterki często wydawały się nieco naiwne czy pozbawione głębi, cały ten chaos śledziło mi się całkiem przyjemnie, a sarkastyczne komentarze narratorki nieraz mnie szczerze rozbawiły. Jest tu miejsce i na zastanawianie się nad sensem życia czy własną egzystencją, i na coś tak prostego jak planowanie, gdzie zjeść obiad z przyjaciółmi. Podobał mi się nietypowy, nieco chaotyczny styl książki – to migawki z życia w obcym kraju przeplatane przemyśleniami millenialsa szukającego siebie, swojego miejsca w świecie. Nastrój powieści udziela się czytelnikowi – z jednej strony mamy spokój i powolne przemijanie dni, a z drugiej (paradoksalnie) nieco gorączkowe przeskakiwanie od pomysłu do pomysłu. Z czasem jednak razem z bohaterką zaczynamy się zastanawiać, czy to dobre rozwiązanie. Życie jest tu i teraz, więc może warto od czasu do czasu zwolnić, pozwolić sobie na chwilę relaksu? „Pół roku na Saturnie” okazało się nieco chaotyczną, ale przyjemną przygodą. Nie każdemu przypadnie do gustu tego typu narracja, ale warto dać szansę książce. Może i was czymś urzeknie.