Pod kopułą (okładka  miękka, wyd. 03.2010)

Polecam

Fajna

Najpierw bałam się, że za długa, będzie się ciągnąć w nieskończoność. Okazało się, że nie mogłam jej odłożyć nawet na chwilę. Jest w niej wszystko: czarny kryminał, science fiction, powieść obyczajowa i nuta horroru. Pomysł na zakończenie trochę rozczarowuje, ale i tak warto!Nie tylko wierni fani Stephena Kinga będą zachwyceni!

szerze mówiąc, gdyby swoim nazwiskiem nie firmował tego Stephen King, to żaden wydawca nie zgodził by się takiego gniota wydać. Psychologia postaci na poziomie zerówki w przedszkolu, zachowania bohaterów w 100% przewidywalne - generalnie obowiązuje zasada, że jeśli ktoś może zachować głupio i bezmyślnie to tak na pewno zrobi, no i jeszcze te 900 stron ... Jakby ktoś napisał streszczenie na 90 to może dałoby się to jakoś czytać. Generalnie strata pieniędzy i poootwornej ilości czasu!

To nie w stylu Stephena Kinga! Nie nie - ksiazka nudna, dlugo sie czyta, az nie chce sie czytac... No coz gusta sa rozne, ale mnie niestety nie urzekla

"Pod kopułą" to książka z typu nie zostawiam, nawet kiedy idę się wysikać. Jest pasjonująca, niesamowita dobitna. Żałuję, że tylko 900 stron.

Ponad 1000-stronicowe dzieło Stephena Kinga, opowiada o miasteczku, które spotyka nietypowy przypadek.
Chester Mill zostaje oddzielone od reszty świata przez niewidzialne pole siłowe – tytułową kopułę. Uwięzieni w środku mieszkańcy walczą o przetrwanie w odizolowanym mikro świecie, który po woli staje się małą Ameryką.
Istnieje poważny powód, przez który Stephen King jest jednym z najbardziej “sprzedających się” autorów na świecie. Jego umiejętność głębokiego zassania i wciągnięcia czytelnika w opisywany przez świat, genialnie wplatane, powtarzające się w każdej z powieści drobne elementy (można je zauważyć już po przeczytaniu kilku książek autora), coś co nazywam nieugiętym pływowym ciągiem, przez który naprawdę ciężko oderwać się od większości jego książek i w końcu świetny warsztat, który pozwolił na utworzenie powieści.

Do tej powieści Kinga podchodziłem z wielkimi nadziejami. Po pierwsze jest to długa (ponad 920 str) i bogato zaludniona książka, a takie Stephenowi wychodzą najlepiej. Po drugie głownie opowiadać miała o przemianie ludzi odciętych od świata, a w grzebaniu w ludzkiej duszy, w jej najczarniejszych zakątkach autor ten jest mistrzem. Po trzecie wg zapowiedzi pełna miała być retardacji, a te wprost uwielbiam. i po czwarte, sam piszę (póki co do szuflady, że tak powiem) i kiedyś miałem identyczny pomysł, z tym że moja wersja opowiadać miała o ludziach spoza kopuły, odciętych od bliskich uwięzionych wewnątrz i nie mających żadnych wieści co się dzieje wewnątrz - fascynowała mnie więc możliwość zobaczenia owego pomysłu zrealizowanego przez jednego z moich ulubionych autorów. Co z tego wyszło?

Powieść opowiada o małym miasteczku (nieco ponad 1000 mieszkańców), które nagle zostaje odcięte od świata przez tajemniczy kopułę z pola siłowego. Sprawia to, że mieszkańcy zaczynają pokazywać się od najgorszej strony i robić rzeczy, które humanitarne bynajmniej nie są.
Co trzeba oddać Kingowi, to to, że pomimo rozmiaru historii nie robi dłużyzn ani nie przynudza. Stale coś się dzieje, nie brak też wspomnianych retardacji a emocji (szczególnie wściekłości na niesprawiedliwość) jest dużo. Wszystko to jednak blaknie, kiedy następuje finał i autor wyjaśnia genezę Kopuły. Pomysł, który zasugerował kilkaset stron wcześniej, a który trudno było uznać za coś poważnego, nagle okazuje się wytłumaczeniem całości - i to jeszcze z drobną nutą... hmmm... idiotyzmu.

Czy to znaczy, że jest źle? Nie do końca. Po zastanowieniu dochodzi się do wniosku, że nie jest to najgorszy finał z możliwych - i dość logiczny, zważywszy na kilka faktów odnośnie kopuły, o których czytamy w trakcie. Poza tym książka napisana jest lekko, sprawnie i wciągająco i czasem tyle po prostu wystarcza do dobrej zabawy.
Jak zawsze więc, jeśli chodzi o Kinga, powieść polecam gorąco. Szczególnie miłośnikom historii bazujących na wątkach obyczajowych, bo te akurat w "Pod kopułą" są świetne.

Jest to też pozycja godna polecenia fanom "Bastionu", którego "Pod kopułą" stanowi wręcz autoplagiat (i to całkiem udany i powiedziałbym wręcz, że lepszy od oryginału, a co najmniej na tym samym poziomie).
A na koniec muszę się przyczepić jeszcze jednej rzeczy: tłumaczenia. Jest ono bowiem w wielu miejscach zepsute (słowa gubią szyk w zdaniu itp). Da się to jednak przeżyć, choć takich wpadek jest całkiem dużo (winą za to obarczam współtłumaczącą Agnieszkę Barbarę Ciepłowską, bo drugi z tłumaczy Tomasz Wilusz wielokrotnie pokazał, że na swym fachu się zna).

Szczerze mówiąc, pomysł kopuły (czy też klosza) nie przemawiał do mnie... Ilość stron też nie była mi obojętna. Do przeczytania zachęcało mnie jednak nazwisko Kinga, bo uwielbiam jego wszystkie dotychczasowe ksiażki. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału wiedziałam, że jest ona równie dobra. Czytało mi się ją bardzo szybko, jest to dla mnie jedna z tych ksiązek, od których nie można się oderwać ;) Świetnie przedstawione portrety psychologiczne postaci i realistyczne opisy śmierci. Gorąco polecam

Książka napisana świetnym językiem, wciąga czytelnika do świata, który zaistniał pod kopułą w małym miasteczku. Każda przeczytana strona zmusza do przełożenia na następną, trzymała mnie w napięciu od początku do samego końca, sam koniec odrobinę rozczarowuje, ale z pewnością warto przeczytać tę książkę. Polecam. Daję 5/5