Piotruś Pan i Wanda (okładka  miękka, wyd. 05.2014)

Bardzo ładne wydanie, napisane jest oprawa miękka a tak naprawdę jest twarda elegancka okładka.

Sir James Matthew Barrie od dziecka chciał być pisarzem. Na swoim koncie ma książki i sztuki teatralne. Najbardziej znany jest dzięki swojej powieści dla dzieci o chłopcu, który nie chciał dorosnąć. W 2013 roku lekturę tę wydał Zysk i S-KA.
Państwo Kochańscy są rodzicami trójki wspaniałych dzieci – Wandy, Jasia i Michasia. Gdy pewnego wieczoru małżeństwo wychodzi z domu, nie wiedzą, że po ich powrocie dzieci już nie będzie. W ich domu zjawia się bowiem Piotruś Pan, którego cień zawieruszył się w szufladzie. Chłopcu pomaga Wanda, która jest oczarowana nieznajomym. Piotruś chce z niej zrobić mamusię zagubionych chłopców, którzy zostali w Nigdylandii. Wanda chce poznać syreny i zaopiekować się gromadką, ale nie może zostawić braci. Piotruś uczy więc całą trójkę latać i zabiera w podróż. Brzęczyka, wróżka, która mu towarzyszy, nie jest zadowolona z obecności Wandy, ale nie ma wyjścia. Podróż jest męcząca i długa, a na powitanie piraci chcą ich zestrzelić. Dzieci rozdzielają się, ale w końcu udaje im się wylądować. Zagubieni chłopcy są zadowoleni, że będą mieli mamusię, która będzie im opowiadać bajki i cerować skarpetki. Jednak sielanka nie trwa długo – kapitan Hak chce dopaść Piotrusia Pana, więc śledzi chłopców. Odnajduje ich kryjówkę, ale postanawia nie atakować. Wymyśla inny plan, który ma szansę się sprawdzić. W tym samym czasie piratów tropią Indianie, a dzieci beztrosko żyją w swoich kryjówkach...
Trzecioosobowy narrator jest typem opowiadacza – nie ukrywa swojej obecności, często sugeruje, że wie coś więcej niż czytelnik. Używa często słów, które dla młodszych czytających mogą być niezrozumiałe. Z pomocą przychodzą jednak przypisy – bardzo krótkie, wyjaśniające w kilku słowach istotę rzeczy.
Piotruś Pan jest głównym bohaterem powieści, mimo że jego historia zostaje przedstawiona w czasie, gdy na wyspę trafia rodzeństwo Kochańskich. Z jego wypowiedzi dowiadujemy się wiele na temat jego przeszłości. Czasem niektóre szczegóły zdradza też narracja. Jest chłopcem, który nie chciał dorosnąć i dlatego znalazł się w Nigdylandii. Jest dumny i zadufany w sobie, bardzo egoistyczny i momentami zbyt porywczy. Ma problemy z pamięcią, jest szalony i dziecinny. Ma zatarg z kapitanem Hakiem – groźnym piratem, który jest postrachem mórz.
Historia opowiada także przygodę Wandy, Jasia i Michasia na wyspie. Dzieci mają różne zadania, robią różne rzeczy i naprawdę ciekawie się to czyta. Wanda staje się matką, a chłopcy prawdziwymi zbójami.
Trzeba też koniecznie wspomnieć o rysunkach, które dopełniały całość. Ich autorką jest Kamila Stankiewicz. Obrazki wpisywały się w treść lub zajmowały całe strony. Dopasowano je do odpowiednich fragmentów narracji. Były czarno-białe, ale dość szczegółowe i dynamiczne. Bardzo dobrze, że pojawiły się w książce, bo sprawiły, że stała się ona bardziej atrakcyjna.
Dodatkowym plusem jest czcionka. Jest dość duża, co na pewno ułatwi młodym czytelnikom lekturę. Bardzo pomocne jest też wyróżnienie w treści piosenek, które zostały wyśrodkowane.
Ogólnie książka jest ciekawa i pełna przygód. Czasem wydawał mi się jednak zbyt krwawa jak na tak młodego czytelnika. Nie spodziewałam się niektórych scena i wypowiedzi, bo zwyczajnie nie dostałam ich od Disneya, dlatego byłam nieźle zdziwiona, gdy czytałam. Okazało się, że powieść ma wiele wspólnego z filmem, ale pojawiają się też wątki, które nie zostały poruszone lub zostały ujęte w inny sposób.
Książkę polecam tym, którzy chcą zapoznać się z klasyką. Jest pięknie wydana, a opowieść jest ciekawa, choć może trochę zaskakująca. W dzisiejszych czasach młodych czytelników mogą już nie przerażać krwawe sceny, ale z drugiej strony Piotruś może im się wydać roztrzepanym chłopcem a nie bohaterem. Mimo wszystko lektura jest warta uwagi, jeśli jeszcze jej nie znacie.

Istnieją takie historie, które każdy z nas zna. Właściwie nawet nie musiał ich ani czytać, ani oglądać... wystarczyło, że kiedyś ktoś mu coś podobnego opowiedział. Nie wierzycie? A więc zastanówcie się, jak pierwotnie poznaliście chociażby Piotrusia Pana? Czytaliście jego przygody? A może obejrzeliście jedną z ekranizacji? Poszliście na sztukę teatralną? Widzicie! Zapewne nie wiecie. To w końcu stało się tak dawno... jeszcze jak byliście dziećmi. A skąd możecie mieć pewność, że właśnie wtedy Piotruś Pan nie odwiedził waszego pokoju, by posłuchać bajek? Może nawet planował zabrać Was do swej krainy? Kto wie...

Piotruś Pan to chłopiec, który postanowił nigdy nie dorosnąć. Zamieszkuje magiczną krainę, Nigdylandię, w której przez cały czas się bawi. Są tam jego koledzy, Zagubieni Chłopcy, syreny, wróżki, Czerwonoskórzy, a nawet... piraci! Piotruś bardzo lubi bajki, a szczególnie te o nim, dlatego też co i raz podlatuje do uchylonego okna państwa Kochańskich. Tam też - z powodu nieoczekiwanego zwrotu wypadków - poznaje Wandę, najstarszą z trójki rodzeństwa, a później także Jasia i Michasia. Postanawia zabrać ich do swej krainy, gdzie wszystkie marzenia się spełniają, lecz głównym celem jest przede wszystkim matka... posiadanie matki.

Piotrusia Pana nie trzeba nikomu przedstawiać. Tego chłopca się po prostu zna. Pojawił się po raz pierwszy jako bohater opowieści opowiadanej przez Jamesa Matthew Barrie dzieciom swej bliskiej przyjaciółki.W druku pojawiła się w 1902 roku. 27 grudnia 1904 roku w Duke of Yourk's Theatre w Londynie odbyła się premiera sztuki: "Piotruś Pan, czyli chłopiec, który nie chciał dorosnąć". Wielki sukces sprawił, iż Barrie w 1911 roku dokonał adaptacji tekstu sztuki na powieść. W języku polskim książka po raz pierwszy ukazała się już w 1913 roku. Do tej pory wydano niezliczoną ilość adaptacji tej bajki zarówno w postaci książek, jak i filmów animowanych (np. najbardziej znana bajka od wytwórni Walta Disneya z 1953 roku) i kostiumowych (z Jeremy Sumpter w roli głównej z 2003 roku). Zastanawiam się tylko, jak wiele osób zna oryginał - prawdziwą historię Piotrusia Pana?

A Piotruś Pan wcale nie był takim, jakim stworzyły go chociażby bajki Disneya. Chłopiec został obdarzony tymi wszystkimi cechami charakteru małych dzieci. Był beztroski, ponad wszystko kochał zabawę, a brzydził się pracy, wesoły, figlarny... a jednocześnie nieodpowiedzialny, krnąbrny, pyszny, zapominalski i samolubny. Dbał przede wszystkim o dobrą przygodę, dlatego też nie chciał pozwolić Wandzie i innym wrócić do domu.

[...]

Czy polecam? Oczywiście, że tak! Przede wszystkim "Piotruś Pan i Wanda" to klasyk! Po drugie, niewolno pozwolić, by ta piękna historia odeszła w zapomnienie. A po trzecie - no proszę Was, czy wy też nie macie czasem ochoty rzucić pracy, zmartwień, kłopotów, by znowu być dzieckiem?