Piekielna żona. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Świetna książka, nie powiedziałabym że to debiut. Autorka ma ładny styl pisania i genialnie ograła całą intrygę w finale. Polskie fantasy naprawdę na poziomie.

Świetna, każdy tom pochłonęłam w max 2 dni. Polecam!

Świetna, naprawdę dobra polska fantastyka

„Piekielna żona” Klaudii Gregorczyk to trzeci i zarazem ostatni tom pasjonującej serii „Piekielna”, opowiadającej losy Lethy, która trafia na Czerwony Dwór podszywając się pod królową niebieskich - Yenisei. Już sam tytuł zdradza wiele. To historia, w której serca głównych bohaterów płoną od miłości, gniewu, nienawiści i żądzy zemsty. Jeśli ktoś jeszcze waha się nad tym, czy warto zanurzyć się w tej trylogii, to zapewniam z pełną odpowiedzialnością – ta historia jest PIEKIELNIE DOBRA! „Piekielna żona” to perfekcyjna w każdym calu opowieść o ludzkich uczuciach i emocjach, które są tak autentyczne i głęboko poruszające, że nie sposób o nich zapomnieć. Autorka przyzwyczaiła mnie w dwóch poprzednich tomach, że zwroty akcji nie są rzadkością, a pojawiają się praktycznie w każdym rozdziale. W "Piekielnej żonie" nie ma momentu, który byłby odpowiedni na przerwę w lekturze. Każda strona wciąga, każe czytelnikowi walczyć ze wzruszeniem lub drżeć ze strachu o los bohaterów z którymi w poprzednich tomach zdążyliśmy się niesamowicie zżyć. To książka, która nie pozwala się odłożyć! Nie ma w tej powieści postaci zbędnych… absolutnie. Każda osoba pełni w tej historii jakąś funkcję i nie jest czytelnikowi obojętna, co dla mnie jest fenomenalne. Są bohaterowie, którzy irytują do granic czerwoności, a są i tacy, których udusilibyście gołymi rękami. Niejednym, sami rzucilibyście się na ratunek. Chociaż akcja rozgrywa się w fantastycznym świecie, to emocje przenikające między bohaterami są tak realne, że czytelnik nie może oprzeć się odczuciu, że sam jest częścią tej historii. Bogactwo języka, którym posługuje się autorka sprawia, że świat przedstawiony staje się rzeczywistością, do której chce się powracać nawet nocami, byleby tylko dowiedzieć się, co przyniesie kolejna strona. Szczerze polecam!

Naprawdę... Dawno nie czytałam aż tak złej trylogii. O ile pierwszy tom i jego głupoty, można wybaczyć, mając nadzieję, że następne książki, jakoś naprostują te głupoty, o tyle ten tom położył całą serię Piekielna... Od czego by tu zacząć? Zaczniemy od tego, że naprawdę martwie się o profil psychologiczny autorki. I nie, nie chodzi o hejt, czy jechanie at persona, ale jak można tworzyć bohatera - zbrodniarza i romantyzować go tak nieudolnie, jak to robi Klaudia Gregorczyk? Ta seria jest po prostu ohydna. Opisuje morderstwa Aidana Z UŚMIECHEM NA USTACH, by potem robić z niego ofiarę "bo tatuś kazał" Ludzie..... co mają w głowach te wszystkie czytelniczki wstawiające 10/10.... Aidan przez 3 tomu nie przechodzi żadnej przemiany,, a nie, przepraszam, przechodzi... ZAKOCHUJE SIĘ... i to jego jedyne osiągnięcie. Autorka piszę, że będzie lepszym władcą, po czym pokazuje, że jak mały chłopiec tupie nogą, bo ktoś się z nim nie zgadza.... obraża się, jak ktoś nazywa go zbrodniarzem (scena z karczmy) To profil lepszego króla? Jaki on ma na siebie pomysł? Zorganizować bal dla biedoty i rozdać żywność? Poważnie autorka myśli, że to jest coś co załatwa sprawę problemów królestwa? Letha tak samo, jest kreowana jako dobra i prawa dziewczyna (pomijam już tysiące głupot wokół niej) by potem zabijać bez mrugnięcia okiem - BO JEJ SIĘ WYDAJE (np. Hali) Autorka w ogóle nie nie umie tworzyć "szarych" postaci. Jak ktoś sprzeciwia się miłości bohaterów, to od razu pokazuje go jako najgorszego śmiecia. No i oczywiście trzeba go zabić. Brutalność dla brutalności, morderstwa, jako objaw miłości - tak nieudolnej, ckliwej i sztucznej, że tych "spojrzeń i wiecznych uśmiechów" nie da się czytać. Nie ma w tych książkach absolutnie NIC dobrego. Pełno dziur logicznych, niekonsekwentni bohaterowie, pióro autorki GORSZE z każdym tomem, bo w 3 tomie to dosłownie same dialogi... Świat? Przecież my nawet nie znamy nazwy stolicy czerwonych.... nie wiemy o nim nic, poza tym, że "reprezentują" go kolory i żywioły... NIC.... W ciągu kilku dni bohaterowie przemieszczają się na bitwę i z niej wracają (nie używają portali, nie ma takich wzmianek, za to w finale wyskakuje to z kapelusza!) Nie żartuje, jest naprawdę źle... Finał to już w ogóle jakiś żart.... Tu nic nie jest zbudowane. Rozwiązania wyskakują nie wiadomo skąd, NAGLE pojawia się kryształ, który wskrzesza wojska.... sieć rybacka blokuje moce (serio...),bohaterka uczy się mrożenia serca skinieniem ręki, mrożąc wodę.... i.... Teraz Hit.... Jak setki statków niebieskich dostały się na ziemie czerwonych? MIAŁY CZERWONE BANDERY!!! Czujecie? Zmiana bandery pozwala wpłynąć niebieskim do wrogiego królestwa!!! Autorka bierze się za tematy dworskie, polityczne i wojenne nie mając o tym zielonego pojęcia. Autorka nie ma żadnego warsztatu pisarskiego, nie umie planować, nie umie budować, to taka pizza instant, żeby zjeść i zapomnieć i broń boże nie zastanawiać się nad logiką. Jej książki powinny zostać na Wattpadzie. To przykład typowego pisania z tego portalu - Odcinkowego. Autorka wymyśla rzeczy na poczekaniu, żeby kolejny rozdział był ciekawy, ale nie myśli o tym co już napisała i sama sobie przeczy. Ba.... ona chyba nawet tej książki nie przeczytała po napisaniu. Bo jak można zapomnieć, że pomysł z wysłaniem Lethy na dwór czerwonych to POMYSŁ LETHY, a potem budować, że ona została zdradzona przez swój kraj.... ŻE CO?! Czerwoni mordowali ród czerwonych, terroryzowali tą krainę i nagle są źli... bo Letha się zakochała w zbrodniarzu, który jest biedny bo tatuś na niego krzyczy, ale opływa w luskusach, korzysta z kurtyzan i śmieje się wyrywając komuś serce (a nie czekaj, to był zły koleś, czyli tam można odczuwać z tego przyjemnośc, nie? NO LUDZIE) Cała ludność w tej książce też ma amnezję.... Koleż zyskał przydomek krwawego żniwiarza, nie dlatego, że był biedny... to MORDERCA, ale zrobiła bal, rozdał trochę jedzenia, więc luz, możemy zapomnieć. To w sumie spoko koleś jest.... rozumiecie problem? Gdzie była redakcja? To jest kopiuj wklej z wattpada. Poszukajcie tej książki i porównajcie.... SZOK! I człowiek za to płaci pieniądze.... to powinno być karalne... Podsumowując jeśli chcecie zobaczyć jak NIE PISAĆ KSIĄŻEK, ta pozycja jest po prostu idealna. Nie znajdziecie tu nic dobrego, bo ani świat, ani bohaterowie, ani wydarzenia, intryga... tu dosłownie wszystko leży....

„Piekielna żona” Klaudii Gregorczyk to trzeci i zarazem ostatni tom pasjonującej serii „Piekielna”, opowiadającej losy Lethy, która trafia na Czerwony Dwór podszywając się pod królową niebieskich - Yenisei. Już sam tytuł zdradza wiele. To historia, w której serca głównych bohaterów płoną od miłości, gniewu, nienawiści i żądzy zemsty. Jeśli ktoś jeszcze waha się nad tym, czy warto zanurzyć się w tej trylogii, to zapewniam z pełną odpowiedzialnością – ta historia jest PIEKIELNIE DOBRA! „Piekielna żona” to perfekcyjna w każdym calu opowieść o ludzkich uczuciach i emocjach, które są tak autentyczne i głęboko poruszające, że nie sposób o nich zapomnieć. Autorka przyzwyczaiła mnie w dwóch poprzednich tomach, że zwroty akcji nie są rzadkością, a pojawiają się praktycznie w każdym rozdziale. W "Piekielnej żonie" nie ma momentu, który byłby odpowiedni na przerwę w lekturze. Każda strona wciąga, każe czytelnikowi walczyć ze wzruszeniem lub drżeć ze strachu o los bohaterów z którymi w poprzednich tomach zdążyliśmy się niesamowicie zżyć. To książka, która nie pozwala się odłożyć! Nie ma w tej powieści postaci zbędnych… absolutnie. Każda osoba pełni w tej historii jakąś funkcję i nie jest czytelnikowi obojętna, co dla mnie jest fenomenalne. Są bohaterowie, którzy irytują do granic czerwoności, a są i tacy, których udusilibyście gołymi rękami. Niejednym, sami rzucilibyście się na ratunek. Chociaż akcja rozgrywa się w fantastycznym świecie, to emocje przenikające między bohaterami są tak realne, że czytelnik nie może oprzeć się odczuciu, że sam jest częścią tej historii. Bogactwo języka, którym posługuje się autorka sprawia, że świat przedstawiony staje się rzeczywistością, do której chce się powracać nawet nocami, byleby tylko dowiedzieć się, co przyniesie kolejna strona. Szczerze polecam!

Zakończenie trylogii, mój piękny patronat. Tak strasznie mi przykro, że to już koniec, że już nie spojrzę w niebieskie oczy Aidana, że nie przeczytam o odwadze Lethy, że nie odkryję nowego przezwiska, które Kelvin wymyśli dla księcia. Ta część dała mi wiele radości, smutku i łez. Wywołała też sporo strachu, o losy bohaterów. choć nie powiem co najmniej jedna śmierć mnie ucieszyła 😀 @klagreg ty wiesz, która 😀 Letha i Aidan w końcu mają kilka chwil dla siebie, choć ich uczucie może stwarzać zagrożenie to brną w to. Przecież prawdziwa miłość zasługuje na każde poświęcenie. Para planuje wielkie zmiany, bardzo zaskakuje ich ilu sojuszników mają wokół siebie i jak wielu ludzi jest w stanie stanąć u ich boku. W kobiecie jednak rośnie obawa, co się stanie gdy książe odkryje prawdę. Czy tajemnica, którą skrywa przed narzeczonym zniszczy ich związek i delikatną nić zaufania? Jestem bardzo szczęśliwa i wdzięczna, za zaufanie jakim obdarzyła mnie Klaudia. Mogłam poznać niesamowitą przygodę z masą intryg i politycznych zagrywek. Klaudia stworzyła bardzo zawiłą historię oplecioną masą kłamstw. A ten tom, nitka po nitce rozplątywał każdy supełek tajemnicy, odkrywał przed nami co kryje się za konkretnymi decyzjami i zachowaniami postaci. Uwielbiam męskie postaci, które stworzyła Klaudia, mają w sobie siłę, mrok ale i dobro. Postaci kobiece również są bardzo różnorodne, od irytującej Hali, silnej Lethy, żądnej władzy Yenisei po delikatną i dobrą Rose i cudowną, wspierającą Kenne. Strasznie będę tęsknić za tymi bohaterami, za ich przygodami i problemami. Im bliżej byłam końca tym boleśniej uświadamiałam sobie, że już nie wrócę z nową opowieścią do świata Lethy i Aidana.

Super książka

Super

„Piekielna Żona” to już ostatni tom trylogii. Seria Piekielna śledzi losy Lethy, która aby zadbać o bezpieczeństwo brata podszywa się pod swoją monarchinię i wkracza na dwór czerwonych. Wszystko się komplikuje kiedy zaczyna darzyć uczuciem księcia. Z całej serii najlepszy był pierwszy tom. Piekielna Królowa i Piekielna Żona to książki, które drastycznie różnią się od swojej poprzedniczki. Skupiają się one głównie na uczuciach królewskiej pary. Nie byłoby to wcale najgorsze rozwiązanie, bo dobrym romansem nigdy nie pogardzę, jednak tutaj wbiła się monotonia i powtarzalność. Na każdej stronie dostawaliśmy informację o tym jakie wyjątkowe jest to uczucie, oraz że dla tej miłości są zdolni poświęcić dosłownie wszystko. Zbyt częste opowiadanie o tej relacji, po jakimś czasie przestało robić jakiekolwiek wrażenie. Nie czuło się dreszczyku emocji jaki powinien towarzyszyć przy czymś takim. Dziwna też dla mnie była przemiana głównej bohaterki, która ze zwykłej, ale odważnej dziewczyny zmieniła się w kogoś, kto potrafi zabić z zimną krwią. Nie pasowało mi to do charakteru postaci jaki był nam przedstawiony do tej pory. Tak naprawdę najlepszym momentem książki było morderstwo, którego dokonał Król. Mimo jego poprzednich gróźb i okrucieństwa, nie spodziewałam się takiego czynu. Jest to duży plus, ponieważ wzbudził we mnie jakieś emocje. Osobiście też podobały mi się ciągłe tajemnice Lethy, przez to bohaterowie się trochę miotali, bo nie do końca wiedzieli jak się zachować 😅 Książki mają potencjał, jednak myślę, żeby móc nazwać tę serię dobrą trylogią trzeba popracować trochę nad powtarzalnością. Także zwróciłabym uwagę na dokładniejszy opis świata i jego obyczajów, bo trochę mi tego brakowało.