Perswazje (okładka  twarda)

Nasza główną bohaterka, Anne Elliott, uległa perswazjom i za namową rodziny zerwała zaręczyny z kapitanem Wentworthem. Jednak po upływie wielu lat spotykają się oni ponownie. Przepiękna historia napisana równie pięknym językiem. Jedna z najlepszych powieści Jane Austen. Wiele ładnych cytatów. Po prostu trzeba przeczytać ❤️

Anne Elliot uległa perswazjom i zrezygnowała z własnego szczęścia w imię tytułów, opinii. Ona córka baroneta, on marynarz – taki mezalians był nie do zaakceptowania dla jej bliskich. Po latach rozłąki, które kapitan Wentworth – miłość bohaterki – spędził na morzu budując swój majątek i pozycję spotykają się. Ona dalej jest panną, on kawalerem. Tylko teraz role trochę się odwróciły, bo Anne nie jest już w kwiecie wieku, za to z Wentworth'a majętny gentleman. Zejdą się, czy nie zejdą? – oto jest pytanie. Kiedyś dzieliło ich tylko pochodzenie, teraz zebrał się cały wachlarz urazów. Czy młodzieńcze uczucie okaże się na tyle silne, że przetrwa próbę czasu, społeczne podziały i perswazje ze strony otoczenia? Jane Austen w powieści „Perswazje” po raz kolejny podejmuje wątki miłosne, jednak ja nie określiłabym tej książki wyłącznie dziewiętnastowiecznym romansikiem. Czytając ma się wrażenie, że autorka chce przedstawić angielską klasę wyższą ze wszelkimi przymiotami i przywarami. Bardzo widocznie obnaża głupotę, powierzchowność, „dulszczyznę”. To nie miłość gra tu pierwsze skrzypce, ale bohaterowie. I to nie ci – pozornie – pierwszoplanowi, a cała reszta. Każdy z nich jest szczegółowo opisany i każdy symbolizuje pewne wartości oraz sposób bycia. Mamy wrażenie, że są zatwardziali, niereformowalni w swoich poglądach. Często to konwenans bierze górę i tenże ich kształtuje, a także decyduje o „być albo nie być” w towarzystwie. Porównując „Perswazje” do innych powieści Jane Austen, które czytałam - „Dumy i uprzedzenia” oraz „Rozważnej i romantycznej” - stwierdzam, że jest to ambitniejsze przedsięwzięcie. Autorka dużo mocniej skupia się na elementach socjologicznych, ale również udaje jej się osiągnąć wyjątkową delikatność stylu. Czytelnik znajdzie w tej powieści bogate opisy. Zarówno tła: „bała się (…) słodko-melancholijnej jesieni na wsi”[1], ale przede wszystkim ludzi i emocji: „Lady Russell ubolewała niezmiernie nad tą decyzją, była zdumiona, zasmucona, pełna obaw (…)”[2]. Takie akapity są oczywiście znacznie bardziej rozbudowane, a pisarka podaje w nich więcej szczegółów. Te dwa cytaty są jedynie krótką prezentacją stylu, w jakim została napisana powieść. Czy tak jak mi rzuciły się wam w oczy przymiotniki? Mam wrażenie, że Jane Austen sypie nimi jak „z rękawa”. Ta szczegółowość oraz subtelność opisów jest przepiękna, ale zabiera książce energię. Chyba powinnam napisać „z perspektywy współczesnego czytelnika”. Ba, zdecydowanie powinnam to dodać. Bo jak oceniać powieść dziewiętnastowieczną, gdzie poza historią liczył się też kunszt, konstrukcja zdań, powieść spętaną konwenansem słowa w czasach, w których liczy się tempo, a publika żyje sensacją? Krąży taka opinia, że „Perswazje” to najsłabsza powieść Jane Austen. Po zapoznaniu się z książką nie mogę się z nią zgodzić. Jest niewątpliwie inna niż poprzednie prace autorki. Fabuła jest wyjątkowo prosta i faktycznie momentami może być nużąca. Jednak delikatny język powieści może się podobać. Mnie urzekł socjologiczny wymiar powieści. Być może postacie wydadzą się wam papierowe, ale to ma spełnić pewne zadanie. Właśnie dzięki temu Jane Austen prezentuje arystokrację z jej przywarami, właśnie tak pisarka odkrywa słabości ówczesnych czasów i ludzi. [1] Jane Austen, „Perswazje”, tłum. Katarzyna Krawczyk, wyd. Zysk i s-ka, Poznań 2022, s. 41. [2] Tamże, s. 42.

Wybitne powieści o miłości nie odchodzą w zapomnienie. Jane Austen to jedna z najbardziej poczytnych autorek, której sława nie przemija od wielu lat a której proza po dziś dzień uczy pokolenia, że wielkie emocje zawsze idą w parze z przeciwnościami losu. Krótka, ale bardzo treściwa fabuła zabiera nas w sam środek angielskiej prowincji początku XIX wieku. To tutaj żyją bohaterowie, tutaj wyrażają swoje poglądy i starają się narzucić własne przekonania wbrew oczekiwaniom innych. Czytamy bowiem o losach Anny Elliot, która pod wpływem tytułowych perswazji porzuciła miłość swojego życia i tkwiła w nieszczęśliwej relacji przy rodzinie, która nie dawała jej żadnego wsparcia. Lekkim stylem, który przede wszystkim skupiał się na dogłębnej kreacji bohaterów, autorka poprowadziła mnie przez obraz szlachty przekonanej o swojej wyższości nad wszystkimi dookoła. Z bólem serca obserwowałam jak próbowali ustawić pod siebie Annę obdarzoną zbyt łagodnym charakterem, by postawić na swoimi. Dobry człowiek zagubił się w morzu wszechobecnej hipokryzji co mocno wpłynęło na mój pogląd sytuacji - miałam ochotę wkroczyć do tego kameralnego grona samozwańczych klas wyższych, by wyrwać z ich szponów główną bohaterką. Tylko ona była tutaj jasnym punktem, tylko jej dobre serce trzymało mnie w nadziei, że być może szczęśliwe zakończenie nie jest dla niej stracone, bo chociaż poddała się woli rodziny to ani na moment nie zapomniała o miłości swojego życia. Pod płaszczykiem chwytającego za serce romansu autorka przemyca wiele ważnych wartości. Pisze o sile własnego hartu ducha, namawia, by walczyć o swoje szczęście wbrew oczekiwaniom innym i pokazuje, że prawdziwe uczucie jest w stanie pokonać wiele przeciwności. Wszystko ma swoje granice, ale zraniony, odrzucony Fryderyk również nie zapomniał o swojej ukochanej co dowodzi tylko, że czasami potrzeba czasu, by poukładać pewne sprawy, zrozumieć siebie lepiej i stanąć oko w oko z przeznaczeniem. Jednak niezależnie od tego co możemy wyczytać między wierszami to przede wszystkim piękny styl autorki, trafność w prezentowaniu bohaterów oraz towarzyszące nam emocje sprawiają, że lektura bije na głowę inne, również współczesne powieści romantyczne. "Perswazje" to książka, która pobudza na wyobraźnie, budzi wiele skrajnych emocji i sprawia, że każda romantyczka nabiera przekonania, że na każdego czeka wielka miłość. Jane Austen nigdzie się nie spieszy snując swoją opowieść, ale dzięki temu skupia się na odpowiednich detalach, by jak najbardziej wnikliwie zaprezentować opowieść o obłudzie, egoizmie czy hipokryzji w konfrontacji do szczerego serca, otwartości na drugiego człowieka oraz wszechobecnej sile miłości.

Bardzo długo zbierałam się na powrót do Jane Austen. Zetknęłam się z nią w liceum i wtedy przeczytałam "Dumę i Uprzedzenie" oraz właśnie "Perswazje" - ale z "Perswazji" absolutnie nic a nic nie pamiętałam. Wydawnictwo Zysk i S-ka rozwiązało mój problem z powrotem to twórczości tej niewątpliwie znakomitej pisarki. Wydali oni PERSWAZJE i to wydali je przepięknie... więc przeczytałam. Romans, to zdecydowanie nie jest mój gatunek, ale czasem robię odstępstwa od tej zasady. Austen jest właśnie takim odstępstwem, kolejnym jest "Przeminęło z wiatrem" i nie jest to bez związku. W opowieściach Jane, jak i w opowieści o upartej Scarlett nie chodzi tylko o miłość, nie tylko o romans. Mamy to zawsze historyczne odniesienie, towarzyskie obyczaje, głębię bohaterów, którzy mają charakter, a nie tylko klapki na oczach i umiejętność wymawiania wyłącznie KOCHAM CIĘ. PERSWAZJE, to ostatnia powieść pisarki, która nie doczekała się jej premiery. Książkę oddano w ręce czytelników po jej śmierci. Może dlatego jest w tej historii dojrzałość, mam wrażenie, że większa, niż np. w DUMIE I UPRZEDZENIU, które jednak banalnie lubię najbardziej. Cieszę się jednak, że sięgnęłam właśnie po PERSWAZJE. Na uwagę zasługuje tłumaczenie Katarzyny Krawczyk. Świetnie mi się czytało tę książkę, a tłumaczka doskonale oddała delikatność, eteryczność Austen. Uwielbiam opisy miejsc, zdarzeń i oczywiście relacje z wewnętrznych przeżyć postaci. To wszystko ma ogromny urok i potrafi zaczarować. Czytając tę książkę czułam się, jak by to były Święta. Już wspominałam na początku, ale wspomnę raz jeszcze, że zakochałam się w tym, jak Zysk wydał tę pozycję. Okładka, grzbiet, wyklejka, papier - wszystko jest eleganckie i doskonale dopasowane. Mam nadzieję, że Zysk podaruje nam w tej estetyce kolejne dzieła Jane Austen. kochać - bywa, że każe na siebie czekać 8/10 Wydawnictwo Zysk i S-ka

“Zmuszono ją za młodu do rozwagi, nabrała romantyczności z wiekiem – naturalne to konsekwencje nienaturalnego początku”. Z pozoru Annie Elliot nic nie brakuje: jest piękna, mądra i delikatna. Jednak kobieta niezmiennie jest samotna, żyje „przy rodzinie”. Gdy była młoda, pod wpływem perswazji i dobrych rad, zerwała zaręczyny z kapitanem marynarki Fryderykiem Wentworthem. Zraniony mężczyzna wyruszył na morze, a z Anną nie utrzymywał żadnego kontaktu. Niezmiernie podobała mi się kreacja głównej bohaterki. Anna została bardzo dogłębnie ukazana. Wiele razy współczułam jej, ale również i rozumiałam jej zachowanie. Myślę, że z jej postacią wiele kobiet może do dziś się utożsamiać. Jeśli chodzi o fabułę, to trzeba zaznaczyć to, że jest ona raczej nikła. Nie mamy szaleńczych zwrotów akcji ani niecierpliwości co do kolejnych kroków bohaterów. Muszę przyznać, że bardzo ciężko mi się przez nią brnęło. Austen starała się uwypuklić zasady oraz hierarchię panującą w społeczeństwie, w którym przyszło jej dane żyć. Jednak czytelnik jest za bardzo zalany tą wiedzą i mechanizmami rządzącymi w tym świecie. Austen pisze pięknie. To wszyscy wiemy. Jej pisarstwo jest przemyślane i pełne niuansów językowych. To wszystko z pewnością również znajdziemy w “Perswazjach”, jeśli właśnie na narracji nam będzie zależeć. Moim zdaniem jednak nie da się przeczytać tego tytułu “na raz”. Styl Austen tutaj może być wyjątkowo nurzący i po prostu zbyt przytłaczający. Trzeba więc go soebie dawkować. Mój ukochany cytat na koniec: “Nie ma takiej niedoskonałości urody (...) której z czasem nie przesłoniłby miły sposób bycia”.

Anna Elliot jest piękną kobietą, ma w sobie delikatność i dobroć. Mieszka u rodziny i jest samotna. Przed laty jako młodziutka dziewczyna, za namową innych, zerwała zaręczyny z kapitanem marynarki Fryderykiem Wentworthem. Zraniony i upokorzony mężczyzna porzucił dotychczasowe życie i wyruszył na morze. Przez lata nie mieli ze sobą kontaktu, czy możliwe jest, że jeszcze coś do siebie czują? Autorka pięknie pisze. Naturalnie, barwnie, lekko, z prostotą i wrażliwością daje nam zajmujący portret angielskiej szlachty początku XIX wieku. Z przyjemnością przeniosłam się w czasie i razem z bohaterami przemierzałam ich kręte życiowe ścieżki. A ci autentycznie, wyraziście ukazani. Każdy z nich o czymś marzy, z czymś się zmaga, ukrywa tajemnice. Anna zyskała mają sympatię od razu, bije od niej spokój i serdeczność, ma w sobie dużo wrażliwości i taktu. Wyraźnie odczuwamy klimat tamtych czasów. Ówczesna moda, prowadzone rozmowy, konwenanse, sposób bycia i myślenia. Miłosne gierki, komplementy, skandale. Zakłamanie, wyrachowanie, obłuda, a obok dobroć, wrażliwość, delikatność. Piękne, szczere uczucie, które przetrwa niejedną próbę. Zupełnie inny, ale jakże zajmujący świat. Jest to ostatnia napisana przez Autorkę powieść, wydana już po jej śmierci.I to piękne wydanie w twardej oprawie – jestem nim zachwycona! Klasyk! Czytałam z ogromną, niesłabnącą przyjemnością. Pobudza wyobraźnie i niesie skrajne emocje. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :)

Literatura klasyczna idealnie pasuje mi do jesiennego klimatu. Jest nieco cięższa i bardzo klimatyczna. Momentami nostalgiczna i wzruszająca. "Perswazje" to książka, która zdecydowanie spełniła moje oczekiwania. Z twórczością Jane Austen jest mi po prostu po drodze. I mimo, że wiem dokąd zmierza fabuła, to nie umniejsza to mojej przyjemności z obcowania z książką. Jak sam tytuł wskazuje, cała historia oparta została na zjawisku perswazji. Bardzo skrupulatnie ukazano, jaki wpływ mogą mieć na nasze decyzje słowa innych osób. Szczególnie, gdy wypowiadane są przez osoby nam bliskie i ważne. Czy jednak sam fakt, że bliska nam osoba ma inne zdanie na dany temat, powinno mieć dla nas kluczowe znaczenie? Czy uleganie zdaniu innych osób zawsze jednoznacznie świadczy o naszej słabości charakteru? Czy upór i konsekwentne trwanie przy swoim świadczy o sile naszego charakteru, czy braku elastyczności? Nie ma uniwersalnych odpowiedzi. Trzeba zgłębić temat i wziąć pod uwagę różne okoliczności. A czy bohaterka "Perswazji" podejmowała rozsądne i dobre decyzje, tego musicie dowiedzieć się sami. Bardzo Wam tą historię polecam (choć mojej ukochanej "Dumy i uprzedzenia" nie przebiła).

Anne Eliot przed laty odrzuciła miłość swojego życia, ulegając sile perswazji otoczenia. Teraz kapitan Wentworth powraca na ląd gotów poślubić jakąkolwiek kobietę, spełniającą jego minimalne wymagania, ale z pewnością nie będzie brał pod uwagę tej, która kiedyś złamała mu serce. Na skutek rozrzutnego trybu życia rodzina Eliotów musi zmienić swoje wygodne przyzwyczajenia. Postanawiają wydzierżawić dom i przenieść się do Bath. W tym czasie Anne wybiera się do swojej zamężnej siostry i (nie)stety w trakcie tej wizyty dochodzi do spotkania pomiędzy nią a dawnym ukochanym. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, tłumaczenie imion postaci jest takie jakie lubię, okładka przepiękna i w twardej oprawie. Bohaterowie również nie zawodzą, Anne przeszła fantastyczną przemianę w ciągu kilku lat usychania z tęsknoty, ma spostrzegawczy umysł i takt, którego brakuje pozostałym członkom jej rodziny. Natomiast kapitan Wentworth to bohater, w którym łatwo można się zakochać. Do tego książka jest zabawna, romantyczna i w ciekawy sposób nakreśla psychologiczny portret angielskiej szlachty za czasów Jane Austen.

„Perswazje”. Moja ukochana powieść, której nie muszę nikomu przedstawiać. Po raz pierwszy wzięłam ją w dłonie ponad 10 lat temu, od tego czasu wracałam do niej wielokrotnie i - jak to bywa w przypadku książek Jane - niezmiennie zachwycałam się jej formą i treścią. Niezwykle barwny, elegancki, sensualny i romantyczny obraz angielskiej socjety XIX wieku. Uwielbiam zaczytywać się w dokładnych opisach strojów, malowniczych pejzażach i portretach - Jane Austen miała niezwykły dar malowania słowem; moja wyobraźnia jest chyba zaprogramowana do czytania anglosaskich powieści romantycznych! Kiedy deszcz ciuchutko uderza w okna, a silny wiatr skutecznie zniechęca do wychodzenia z domu polecam zanurzyć się w uroczej opowieści o niegasnącemu uczuciu oraz rodzinnym zagrywkom. Wspaniała, wybitna powieść, która sprawi, że zatracicie się bezgranicznie w jej treści!

Klasyka Jane Austen! Czytałam kilka książek autorki i niektóre nie przypadły mi do gustu, ale inne pochłonęłam w jeden wieczór. Jak jest z tą książką? 👉Pomimo urody, dobroci i niezwykłej delikatności Anna Elliot wciąż jest samotna, żyje „przy rodzinie”. Jako młoda dziewczyna, pod wpływem perswazji i dobrych rad, zerwała zaręczyny z kapitanem marynarki Fryderykiem Wentworthem. Ten, zraniony i pełen żalu, wyruszył na morze. Przez wiele lat nie mieli ze sobą żadnego kontaktu… Ale czy można całkowicie wyrzucić z pamięci wielką miłość? I czy czas zmienia ludzi tak, że nic już do siebie nie czują? 👉 Piękna książka! Czytało się naprawdę wspaniale, opisy autorki pobudzały całą wyobraźnie zupełnie jakbym przeniosła się w tamte czasy. Polecam- klasyka pełna klasy!