Pełnia zapomnienia (okładka  miękka, wyd. 12.2020)

Świat pogrążył się w depresji. Ludzkość, pomijając nieliczne jednostki straciła pamięć, popadli w apatię, niektórzy po odzyskaniu świadomości umierają. Dzieci błąkają się zagubione, pozostawione sami sobie. Miasta są splądrowane, budynki zostają zniszczone przez podpalaczy. Czy taki świat da się jeszcze odratować? Aneta jest jedną z osób, która zachowała świadomość. Wraz z wojskowym, Brunonem jeździ pustymi ulicami i poszukuje samotnych, tułających się dzieci. Ma w tym również swój cel. Chce odnaleźć syna, który podczas wybuchu epidemii był pod opieką ojca. Podczas poszukiwań natrafia na chłopca, który na pierwszy rzut oka bardzo podobny jest do Cyryla. Spotkanie go daje kobiecie nadzieję, że i jej syn kiedyś się odnajdzie. Drogi jej i spotkanego dziecka zejdą się jednak na dłużej. "Pełnia zapomnienia" to książka w której przeważa smutek i cierpienie. Czytelnik już od pierwszych stron odczuwa wszechobecną tragedię. Fabuła okazała się dla mnie interesująca i tak naprawdę tylko momenty, w których opisane było życie poszczególnych bohaterów utrudniało mi czytanie. Jak wiecie, nie przepadam za długimi opisami, natomiast tej książce często autor skupiał się na opowiedzeniu poszczególnych etapów życia swoich bohaterów. Było to niekiedy pomocne w całej historii, jednak czasami okazywało się nużące. Chciałoby się nawet minąć kilka stron, byle przejść do konkretów. Epidemia, która opisana jest w powieści wywoływała we mnie niepokój. Co by się stało, gdyby to wydarzyło się naprawdę? Nie jestem sobie w stanie tego wyobrazić i właściwie nawet nie chce próbować! Autor ma przyjemne pismo, które czyta się lekko i przyjemnie, potrafi również oddać panujące emocje. "Pełnia zapomnienia" wycisnęła ze mnie również łzy wzruszenia, smutku i żalu. Czy polecam? Owszem. Dzięki tej książce, chętniej będę sięgała po literaturę postapokaliptyczną, gdyż okazuje się, że dobrze odnajduję samą siebie w tej tematyce.