Pan Spencer. Mr. Tom 2 (okładka  miękka)

Miło się czytało

Najlepsza część

Wszystko super

Super, polecam

uwielbiam!

Istna męka

Życie Charlotte od dłuższego czasu przypominało złotą klatkę. Ze względu interesy rodzinne, a także przez to, co stało się z jej matką, dziewczyna została otoczona płaszczem ochronnym ze strony swojego ojca i braci. Ochroniarze nie odstępowali ją na krok, przez co życie towarzyskie Charlotte praktycznie nie istniało. Wyjątek stanowiły jedynie oficjalne imprezy, które poniekąd służyć miały kobiecie znalezieniu odpowiedniego dla jej pochodzenia wybranka. Jednak żaden z poznawanych mężczyzn nie wzbudził w niej zainteresowania. Do czasu, gdy podczas jednej z takich uroczystości, jej wzrok padł na Spencera Jonesa. Był niesamowicie przystojny, seksowny i znacznie starszy. Już wtedy Charlotte wiedziała, że ma kłopoty, a krążąca o nim opinia bawidamka wcale nie ostudziła jej ciekawości. Spencer od początku zdawał sobie sprawę, że Charlotte należy do zupełnie innej ligi. Jednak gdy tylko zobaczył ją na tej imprezie, wiedział, że nie odpuści. Jego instynkt na to nie pozwalał. Nie pomogły również namowy kumpla, który jasno oznajmił, iż Spencer nie ma najmniejszych szans. Nikomu się to nie udało od dłuższego czasu. Jednakże Spencer lubił wyzwania i takiej okazji nie mógł przegapić. Po twórczość T. L. Swan od jakiegoś czasu w zasadzie sięgam w ciemno. Nie potrzebuję opisu, by mieć pewność, że się nie zawiodę. Chociaż „Pan Spencer” nie jest moją ulubioną powieścią autorki, to mimo wszystko czytając ją, bawiłam się świetnie. Spotkałam się z kilkoma opiniami, nie chcąc zagłębiać się bardziej, które wyrażały zawód oraz ogromny niedosyt. Szczerze mówiąc, napełniło mnie to trochę obawą, ale stwierdziłam, że nie ma sensu zawczasu się nastawiać i podeszłam do lektury z otwartą głową. I to było słuszne rozwiązanie, ponieważ w moim odczuciu dostałam naprawdę świetną historię. Emocjonalną, gorącą i wciągającą. Pamiętam, że w tych opiniach pojawiały się zarzuty do Charlotte, która krótko mówiąc, była zbyt infantylna. Jaka miała być, skoro wychowywała się pod kloszem? Nie miała doświadczenia z mężczyznami, to normalne, że zmagała się z kompleksami, skoro w swoim otoczeniu nie miała nikogo, kto mógłby jej pomóc z pewnością siebie. Jednocześnie mając u boku Spencera, którego wygląd i doświadczenie mówią same za siebie, to normalne, że zmagała się z różnymi wątpliwościami. Dopiero Spencer pomógł jej odkrywać samą siebie, własną seksualność. To on jako jedyny dopingował ją w spełnianiu marzeń. Stał się jej bohaterem i to było cudowne. Nie bał się opinii innych, nie dbał o braci i ojca Charlotte, dla niej był gotów stoczyć z nimi bój. Pomijając kilka pierwszych rozdziałów, to kiedy w końcu nawiązali relację, robi się trochę słodko, być może trochę za szybko dochodzi do wyznania uczuć, ale nie miałam wrażenia, jakby to nie było prawdziwe. Czuć było to przyciąganie między nimi, ten charakterystyczny ogień, który zapłonął już podczas pierwszego spotkania. Ich zbliżenia są bardzo namiętne, zmysłowe i pobudzające. Jednakże wiadomo jak to była u T. L. Swan, słodycz nie trwa wiecznie. Jak zwykle zrzuca bombę, która niszczy wszystko. Autorka potrafi złamać serce, umiejętnie ukazuje cierpienie bohaterów, co czytelnik odczuwa całym sobą. Ostatnie rozdziały śledziłam ze ściśniętym żołądkiem i łzami w oczach. I wiecie co? W pewnym momencie naprawdę straciłam nadzieję na happy end. Czy ostatecznie się doczekałam? Tego musicie dowiedzieć się sami. „Pan Spencer” w moim odczuciu to kolejna warta uwagi książka T. L. Swan. Niesamowicie namiętna, wciągająca i ukazująca dwoje nieidealnych bohaterów, za to razem stanowiących perfekcję. Cudownie się uzupełniają, a co najważniejsze stają się dla siebie nawzajem najlepszymi motywatorami do zmian. Obserwowanie, jak nawiązując relację, okazują sobie wsparcie i zrozumienie, to coś pięknego. Kocham pióro i styl pisania autorki, jest zabawny, a we właściwych momentach również gorący. Genialnie przekazuje emocje bohaterów. Z niecierpliwością czekam na historię Seba, jestem ciekawa, co dla nas przyszykował.

Nie bez powodu przeciwieństwa się przyciągają- w końcu takie osoby stanowią dla siebie niesamowitą rozrywkę i mogą pomóc wyjść z dobrze znanej strefy komfortu. Problem pojawia się po jakimś czasie, gdy ten zapał do czegoś innego i chęć poznania w życiu innych perspektyw zaczynają być męczące. Ale może wcale niekoniecznie tak musi być? Może przeciwieństwa nie tylko będa potrafiły się w perfekcyjny sposób uzupełnić ale też pokażą tej drugiej stronie, że można żyć odrobinę inaczej? Może.. lepiej? Charlotte to idealny przykład kobiety, która żyje pod kloszem. Pilnie strzeżona przez brata i ojca oraz armię ochroniarzy, nie ma pojęcia jak wygląda prawdziwe życie. Jest dziedziczką pokaźnej fortuny, a tytuł szlachecki zobowiązuje ją do określonych zachowań. Zajmuje się działalnością charytatywną, choć pragnęłaby rozwijać się zawodowo w wyuczonym przez nią kierunku. Trzyma się z dala od gazet i dziennikarzy i niezwykle rzadko pokazuje publicznie. Jej codzienność to odcięta od świata posiadłość w Nottingham, którą rozświetlają okazyjne spotkania z dwoma przyjaciółkami. Choć jest niezwykle pożądaną partnerką to Lottie marzy się prawdziwa miłość, a nie zwrócenie na siebie uwagi ze względu na posiadany posag. Dziewczyna wychowywana była na pełną manier, przynoszącą dumę rodzinie osobę, lecz coraz bardziej doskwiera jej brak normalności jaką znają jej rówieśnicy. Jednak czy na pewno jest gotowa na prawdziwe życie? Spencer to dobrze znany fanom serii przyjaciel Juliana Mastersa. Dorobił się pokaźnego majątku dzięki swojej ciężkiej pracy, a jego firma produkująca stal i projektująca wieżowce szybko zyskała uznanie kontrahentów. Brukowce go wprost uwielbiają, bowiem zawsze dostarcza im świeżych tematów z uwagi na swoje liczne podboje. Nie ogranicza się jeśli chodzi o kobiety i z przyjemnością cieszy się ich towarzystwem, nawet nie myśląc o monogamii. Jest szalenie pewny siebie, co wręcz zakrawa o arogancję, doskonale zna swoją wartość, do tego większość spraw traktuje aż nazbyt lekko i ma ogromne poczucie humoru. A jednak, jak każdy chyba, ma drugie oblicze, zarezerwowane jedynie dla najbliższych mu osób- opiekuńcze, troskliwe, kochające i pełne ciepła. Czy będzie w stanie otworzyć się przed Lottie, by zdobyć jej serce? "Pan Spencer" to w mojej ocenie zdecydowanie dużo lepszy tom aniżeli "Pan Masters". Okraszony dużą dawką dobrego humoru oraz nieopisanym przyciąganiem między głównymi bohaterami, czyta się naprawdę świetnie. To jedna z tych książek, która wciąga na tyle mocno, że nawet po jej zakończeniu nadal tkwimy gdzieś w tym wykreowanym świecie i trudno wrócić do rzeczywistości. Autorka umiejętnie zderza ze sobą dwie, zupełnie odmienne rzeczywistości, ludzi pochodzących z szalenie różniących się od siebie środowisk, a co za tym idzie- uczucie, które nie powinno mieć miejsca. Jestem zachwycona kreacją Spencera, lekkoducha i bawidamka, który zdecydowanie nie brał życia zbyt poważnie i był przerażony wizją ogarniających go uczuć, co znakomicie zostało odzwierciedlone w jego narracji. Doskonale komponowało się to z jakże wyważoną i wysublimowaną narracją Lottie, choć ta zmieniała się z czasem wraz z rozwojem jej postaci. Nie można tu narzekać na nudę, bowiem dzieje się wiele, a dzięki charyzmatycznym bohaterom mamy okazję przeżyć wraz z nimi naprawde niezapomnianą przygodę miłosną. Ponadto, także postaci poboczne są wykreowane naprawdę świetnie i nie brakuje im charakteru, a choć nie wszystkich da się lubić, to bez problemu zapadają w pamięć. Jestem naprawdę pod wrażeniem całokształtu tej powieści, cieszy mnie, że tej erotyki było tu trochę mniej na rzecz innych wydarzeń z życia postaci i naprawdę ogromnie przypadł mi do gustu pomysł jak i wykonanie tej książki. Ze swojej strony polecam!

Lady Charlotte Prescot jest osobą mało widywaną publicznie. Otacza ją magia tajemniczości. Tym bardziej, że żaden z mężczyzn nie doznał zaszczytu zdobycia jej. Stanowi wielką pokusę dla mężczyzn i niemałe wyzwanie. Spencer Jones to casanova, o którym rozpisują się brukowce. Jego osoba nie schodzi z pierwszych stron. Ten hulaka, kobieciarz i bawidamek za nic zdaje się mieć zasady moralne. Tych dwoje nagle spotyka się na pewnym przyjęciu. Oboje robią na sobie na wzajem ogromne wrażenie. I o ile ona doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest on dla niej odpowiednią osobą, o tyle on jako myśliwy złapał trop i nie spocznie, dopóki nie złapie króliczka. Co się wydarzy? Czy Charlotte mu ulegnie? Jaki plan ma Jones? Z czym i z kim przyjdzie obojgu stoczyć walki? Jak zakończy się ta historia? Czy będzie happy end? Pierwszy tom serii "MR" ogromnie mi się podobał. Zabawny, lekki, gorący i jednocześnie pasjonujący. Z niecierpliwością oczekiwałam kolejnej części. "Pan Spencer" to powieść, w którym znajdziemy morze różnic między bohaterami. Różnica wieku, sytuacja rodzinna czy sposób życia. To naprawdę szczypta tego, co się tu znajduje. A to nie wszystko, bo głównym tematem jest wszechobecna miłość, która musi pokonywać rozmaite przeszkody. Ta miłość właśnie odgórnie została skazana na niepowodzenie. W obliczu takiej ilości barier to po prostu nie mogło się udać. Zagmatwane było i to bardzo. Dzięki temu nie zabrakło elementów zaskoczenia a także potężnych zwrotów akcji. To było dobrze poprowadzone. Trzymało w napięciu o dostarczało adrenaliny. Było ciekawie, intrygująco i przejmująco. Główna para bohaterów dostarczyła mi za to pełnej palety emocji. Co ja z nimi miałam to głowa mała. Mieszanka wybuchowa. Tak różni a jednocześnie tak bardzo spójni. Charlotte okazała się finalnie być zupełnie inna niż przypuszczałam. Czy gorsza? Absolutnie. Najważniejsze u niej to było serce na dłoni i ogrom empatii. Jak także siła, która jak wyszła ze skorupy to naprawdę był fajny widok. Zaskakiwała i co rusz moje brwi szybowały wysoko. Spencer? No cóż, testował moją cierpliwość. Arogancki, bezczelny lekkoduch. Ale w miarę głębszego go poznawania moje zdanie o nim diametralnie się zmieniło. Relacja bohaterów była naszpikowana chemią i pożądaniem. Niewidocznym przyciąganiem, z sideł których nie widziałam możliwości ucieczki. To tak jak ćma - leci z nadzieją, że się nie sparzy. Tak było i u nich. Sceny uniesień gorące niczym w piekle samego diabła. Zmysłowe, erotyczne, pobudzające wyobraźnię. Bardzo sensualne. Jedno mam tylko małe zastrzeżenie w tym temacie: w pewnym momencie miałam dość pojawiającego się co rusz słowa "wyr*chać". No sorry, ale może jakieś inne by się znalazło? "S*ka" również było słowem niesmacznym szczególnie w kontekście rozmów między główną parą bohaterów. Mimo, że z humorem i żartem. Uważam to akurat za uwłaczające i osobiście nienawidzę takich zwrotów. Aczkolwiek wiem, że niektórzy praktykują. Mnie osobiście razi i to bardzo. Na osłodę, już na sam koniec dosłownie, pragnę podkreślić romantyzm. Już sam wstęp bohaterów na scenę przywiódł mi klimat romansu rodem ze średniowiecza. Romansem historycznym mi zawiało i powiem szczerze, że gdzieś tak przez całą powieść ten klimacik się utrzymywał. Winą był mezalians i skutki swawolnego obycia zawarte w fabule. Fajnie, że autorce udało się znaleźć miejsce w tak napiętej fabule na bohaterów z pierwszego tomu a także zarys historii kolejnej historii, jeśli nie nie mylę. Zachęcam do czytania. Ten grubasek dostarczy wam wielu wrażeń i emocji a także zapewni doskonałą rozrywkę. Polecam Wszystkiego: Wydawnictwo NieZwykłe #recenzja

sanka_czytanka: Pierwszy tom tej serii bardzo mi się podobał, więc ciekawa byłam co wydarzy się w kolejnym, w którym bohaterem jest przyjaciel Juliana Mastersa. Spencer Jones posiada własną firmę, dużo pieniędzy i urok osobisty, który sprawia, że bardzo podoba się kobietom. Przylgnęła do niego łatka bawidamka, a plotki krążące wokół jego osoby wzbudzają jeszcze większą ciekawość otoczenia. Pewnego dnia w oko wpada mu pochodząca w bogatej rodziny Charlotte Prescott. Mężczyzna postanawia ją zdobyć. Ta historia miała potencjał, który moim zdaniem nie do końca został wykorzystany. Książka strasznie mi się dłużyła, momentami była po prostu nudna. Sceny, które nic nie wnosiły można było pominąć. Miałam wrażenie, że również sceny erotyczne są w dużej mierze zwykłym zapychaczem. Owszem były gorące i pobudzające wyobraźnię, ale zamiast nich można było rozwinąć inne wątki. Także pod tym względem jestem średnio usatysfakcjonowana. Jeśli chodzi o bohaterów to Spencer o wiele bardziej przypadł mi do gustu niż Charlotte. Lubię postaci złożone, które mają swoje wady czy trudną przeszłość, ale takie które z tym walczą i starają się zmienić. Charlotte mimo swojego wieku była bardzo naiwna, łatwowierna i zdecydowanie pod wpływem ojca i brata, który był toksykiem. Aż dziw, że dziewczyna nie miała choć trochę intuicji, by to wyłapać. Często jej zachowanie było dziecinne i niedojrzałe, a Spencer wykazał się ogromną cierpliwością do jej osoby. On natomiast moim zdaniem bardzo szybko się zmienił, nagle jak za dotknięciem magicznej różdżki stał się zakochany po uszy i był odporny na wdzięki innych kobiet. Wydawało mi się to trochę na siłę, liczyłam na większą walkę ze słabościami, a tak wypadło to średnio wiarygodnie. Pomysł na fabułę przypadł mi do gustu. Podobał mi się również wątek różnicy wieku oraz postawa Spencera wobec Charlotte w momentach jej słabości. Starał się pokazać jej jaką ma wartość i uczył, że powinna dbać sama o siebie. Ona od zawsze zamknięta w złotej klatce po prostu nie znała życia. Ucieszył mnie moment, gdy postanowiła w końcu wszystko zmienić i zobaczyć jak to jest być normalną dziewczyną, na którą nikt nie patrzy przez pryzmat pieniędzy. Emocje zaczęłam odczuwać, gdy akcja nabrała tempa pod koniec i wydarzyło się coś, co sprawiło, że zbierałam szczękę z podłogi. Ten wątek wniósł coś nowego i wzbudził moje zainteresowanie. Podsumowując, ta historia nie była tak emocjonująca jak pierwszy tom. Mimo tego, że nie spełniła do końca wszystkich moich oczekiwań, uważam, że warto ją przeczytać, ponieważ pokazuje jak trudno jest zacząć żyć według własnych zasad, gdy jest się osobą publiczną, a każdy zły ruch wpływa na kolejne kroki. Udowadnia, że zawsze warto walczyć o siebie, ale i o drugiego człowieka. Miłość zawsze zwycięża, mimo iż często musi zmierzyć się z ogromnym bólem i wieloma próbami. Jestem ciekawa kolejnego tomu i historii Sebastiana, której mam nadzieję, że się doczekam.