Pajączek na rowerze (okładka  miękka, wyd. 01.2015)

Ola nie cierpi szkoły. Najchętniej zapomniałaby o jej istnieniu, wymazała z pamięci i dalej jeździła sobie na rowerze. Nienawidzi także pająków, a jak się szybko okazuje, na tej liście niechęci znajduje się także Łukasz, nowo poznany chłopak, który ma z nią chodzić do klasy.
Łukasz natomiast to jej przeciwieństwo; cichy, spokojny, świetny uczeń, fan pajęczaków i nieszczególny pasjonat jazdy rowerowej – wszystko przez fakt, że jednośladem jeździć nie potrafi. Zmuszeni do wspólnego przebywania, szczerze i jednomyślnie się nie znoszą. Miłość pojawia się sama, równie niespodziewanie jak wiele innych spraw. Ale czy ma szansę wytrwać?

Literatura dziecięca i młodzieżowa temat miłości porusza dość często, rzadziej jednak czyni z niego wątek przewodni. Dlaczego, trudno jest orzec. Na szczęście są takie powieści, jak „Pajączek…”, które nie tylko zapełniają tę lukę, ale robią to w sposób brawurowy i iście rewelacyjny.

Dwójka głównych bohaterów „Pajączka…” urzeka już od samego początku. Uroczo różni, uroczo nieporadni… Śmieszą, dostarczają wzruszeń, angażują emocje czytelnika. Nie są postaciami papierowymi, naprawdę czuć, że żyją i nie trudno jest uwierzyć w ich istnienie. Obrazu tego dopełnia multum życiowych kłopotów, które ich dotykają. Problemy z rodzicami, kwestie rozpadu rodziny, konflikty międzypokoleniowe, brak zrozumienia. Na tym tle powoli rodzi się miłość dwojga dzieci, prawie nastolatków, którzy w swej skrajnej różności są przecież tak bardzo do siebie podobni.

Styl Ewy Nowak to styl lekki i przyjemny, ale bynajmniej nie pusty. Autorka dostała w 2009 roku nagrodę głównej polskiej sekcji IBBY, jednego z najważniejszych wyróżnień dla literatury dziecięcej, i każdy, kto zapozna się z jej twórczością, zrozumie dlaczego. Jej pisarstwo przykuwa bowiem uwagę niezależnie od wieku czytelnika, a powieść „Pajączek…” - swoją drogą mój pierwszy kontakt z dziełami pani Ewy, ale na pewno nie ostatni - śmiało można postawić obok takich klasyków, jak „Most do Terabithii” czy najlepszych powieści Edmunda Niziurskiego. Do tego książka przekazuje wiele mądrości i prawd, unikając zarazem nachalnego dydaktyzmu i łopatologicznej prostoty. Jak tego dokonuje? Najlepszym z możliwych sposobów – emocjami. Tych bowiem jest tutaj mnóstwo, a absolutnie rewelacyjny finał sprawia nagle, że bardzo dobra dotychczas powieść staje się dziełem wielkim, zapadającym w pamięć i – co najważniejsze – w serce.

Znakomite jest także wydanie, uzupełnione o sporą ilość naprawdę trafionych ilustracji, które ładnie wygląda na półce i które z przyjemnością (także pod względem technicznym – czcionka, papier, etc.) się czyta.

Konkluzja tej recenzji będzie więc prosta i oczywista – polecam „Pajączka…” Waszej uwadze i to bardzo. Młodym czytelnikom, bo naprawdę warto, bo mogą się czegoś nauczyć, dowiedzieć, zrozumieć, poczuć (tym samym zwracam się też do rodziców, którzy chcieliby dać swej pociesze coś wartościowego, ale nie wiedzą co – chyba nie muszę dodawać nic więcej?), ale także starszym. Wszystkim, którzy cenią emocje i szczerość. Dla mnie była to piękna przygoda, ale także i piękny powrót do dzieciństwa, przypominający rzeczy, przeze mnie już zapomniane – za co bardzo dziękuję wydawnictwu Egmont, które udostępniło mi egzemplarz do recenzji.

"Pajączek na rowerze" choć tytuł tego nie sugeruje, to opowieść o pierwszej miłości, jaką przeżywa się w latach dziecięcych. To książka o miłości, która jest tak silna, że przetrwała przeciwności i próbę czasu. Piękna i mądra.
Życie stawia na swej drodze dwoje dzieci o zupełnie różnych charakterach. Pełną energii, rozbrykaną i niecierpiącą szkoły Olę oraz Łukasza, chłopca zdolnego i spokojnego. Tych dwoje gdyby miało wybór trzymałoby się od siebie najdalej jak można. Jednak zostali zmuszeni do wspólnego spędzania czasu po lekcjach, przez co mieli sposobność bliższego poznania się.
Ola i Łukasz stopniowo odkrywają swoje słabości, a uczucia im towarzyszące zmieniają się ze wzajemnej niechęci w przyjaźń, a z czasem w miłość.

"Miłość to jest coś takiego, że jak masz dwie rzeczy - lepszą i gorszą, to tę lepszą oddasz temu, kogo kochasz"

"Pajączek na rowerze" to bardzo wartościowa i dojrzała lektura. Jej głównym tematem jest miłość, która rozkwitła pomiędzy dwójką dzieci, ale przy okazji autorka poruszyła również takie problemy jak rozpad rodziny, brak zrozumienia ze strony dorosłych czy konflikty z rówieśnikami. Całość ujęta jest w proste słowa i emocje, które sprawiają, że o książce nie da się zapomnieć.

Książka skierowana jest do dzieci i młodzieży, jednak również i dorosły, szczególnie rodzic, dużo z niej wyniesie. Ja czytając robiłam sobie zapiski, dzięki którym, mam nadzieję stać się lepszą mamą i wspominałam czasy, kiedy sama byłam dzieckiem i podkochiwałam się w starszym koledze :) Przyznam szczerze, że mimo tego, iż jestem dorosła nawet przez chwilkę nie nudziłam się przy lekturze książki "Pajączek na rowerze". Każdy kto czytał choć jedną książkę Ewy Nowak z pewnością nie będzie miał wątpliwości, że potrafi ona pisać jednocześnie prosto, pięknie i wzbudzać emocje.
"Pajączek na rowerze" to książka, która przez swój lekki styl sprawia czytelnikowi dużą przyjemność, a mądrość w niej zawarta jeszcze zwiększa satysfakcję z czytania.

ilustracje wznowionego wydania książki "Pajączek na rowerze" E. Nowak możecie zobaczyć u mnie na blogu. Zapraszam
http://yllla-cowgowiepiszczy.blogspot.com/2015/06/pajaczek-na-rowerze-e-nowak-recenzja.html

Ola nie przepada za szkołą, nie lubi też, gdy ktoś jej o nauce przypomina, uwielbia za to jeździć na rowerze. Łukasz to zupełne przeciwieństwo Oli, spokojny, uporządkowany chłopiec, którego pasją są pająki. Początkowo, oboje nie przypadają sobie do gustu, ale co zrobić skoro ich mamy to koleżanki ze szkolnych lat i dzieci będą musiały spędzać ze sobą sporo czasu? Mogą się polubić, nie ma innego wyjścia.

Książki Ewy Nowak uwielbiam! Dotychczas czytałam tylko te z serii "Miętowej", dlatego byłam bardzo ciekawa czy autorka poradziła sobie równie dobrze z książką dla dzieci. Otóż poradziła sobie świetnie! Do dzieci już się nie zaliczam, a mimo to lektura mnie pochłonęła. Z zaciekawieniem śledziłam losy Oli i Łukasza. Nie brakowało śmiesznych momentów, ale pojawiły się również wzruszające fragmenty.

Po przeczytaniu tej książki mogę stwierdzić, że nie tylko powieści opisujące miłość nastolatków, czy dorosłych mogą być ciekawe, ale również te, które opisują uczucie dzieci. Jak pokazuje Ewa Nowak nie trzeba mieć naście lat, żeby kochać, można mieć mniej i również darzyć druga osobę miłością. Mimo, że książka skierowana jest do grupy 8-12 lat, to według mnie spodoba się ona również starszym czytelnikom.

Nie spodziewałam się, że książka tak mnie wzruszy. Szczególnie końcówka, która jest napisana po mistrzowsku! Nie brakowało również zabawnych momentów, przy których uśmiech sam pojawiał się na mojej twarzy.
Autorka z każdą przeczytaną książką coraz bardziej mnie zaskakuje. Tym razem stworzyła piękną, niebanalną, pełną miłości i ciepła książkę. Każdy, kto ma ochotę na powrót do dzieciństwa, powinien sięgnąć po "Pajączka na rowerze", myślę, że nie będzie zawiedziony!

Nazwisko Ewy Nowak, to dla mnie gwarant dobrej literatury dla dzieci i młodzieży. Nie tak dawno autorka zachwycała mnie Bransoletką, a dziś, dzięki wznowieniu wydawnictwa Egmont, Pajączek na rowerze ponownie zdobywa księgarniane półki.

Wakacje mają się ku końcowi, lecz Ola nawet nie chce o tym myśleć. Wypiera ze świadomości zbliżającą się szkołę, w czym skutecznie pomaga jej nowy kolega na osiedlu - Łukasz. Łukasz jest totalnym przeciwieństwem Oli, dlatego spokojny, małomówny chłopak nie przypada jej do gustu. Pech chciał, że ich matki jednak dobrze się znają, więc dziewczynka, jako jego nowa koleżanka, ma zaopiekować się nim gdy przyjdzie do szkoły.

Pajączek na rowerze, to jak na historię dla dzieci, bardzo dojrzała opowieść o przyjaźni i miłości. Uczy by nie sądzić ludzi po pozorach, bo ci co z początku wydawali się być wrogami, mogą na końcu stać się bratnią duszą.

Książka ma już swoje lata, ale jedyne co się zmieniło od dnia jej premiery, to chyba wyłącznie nasze podwórka. Próżno doszukiwać się dzieci zgromadzonych wokół trzepaka, jednak przyjaźnie i niesnaski pozostały te same.

Brawurowo opowiedziana historia, która z upływem lat, nic nie straciła na swej uniwersalności.