Ostatnia wdowa (okładka  miękka, wyd. 10.2019)

Uwielbiam te kryminały! Czekam na nowe!😍

Jak zwykle książka super

Amerykański chłam

Karin Slaughter to amerykańska autorka powieści kryminalnych i thrillerów, która w 2001 roku zadebiutowała powieścią „Zaślepienie”. Książka ta została nominowana do Nagrody Sztyletu przyznawanej przez międzynarodowe Stowarzyszenie Pisarzy Literatury Kryminalnej za literacki debiut. Jej powieści przetłumaczone zostały na 36 języków, a liczbę sprzedanych egzemplarzy szacuje się na 35 milionów. Przeszło trzy lata temu recenzowałam na blogu książką z cyklu z policjantem Willem Trentem „Ofiara”. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Oczywiście nie miałam kiedy nadrobić zaległości. Na początku października premierę miała dziewiąta już powieść z tej serii „Ostatnia wdowa”, na szczęście jest ona kolejną zaraz po „Ofierze”. Michelle Spivey zostaje uprowadzona na parkingu przed centrum handlowym na oczach swojej jedenastoletniej córki. Kobieta wiodła dotąd spokojne życie w szczęśliwym związku, nie z mężczyzną, lecz z kobietą. Prowadziła aktywny tryb życia, biegała maratony, opiekowała się córką i pracowała naukowo w agencji rządowej CDC – Centrach Kontroli i Prewencji Chorób jako specjalistka od chorób zakaźnych, a także oficer Służby Nadzoru Epidemiologicznego, jednostki szybkiego reagowania w stałym kontakcie z centrum operacji nadzwyczajnych. To dlatego śledztwo po jej porwaniu przejęło FBI. Komu jednak mogło zależeć na uprowadzeniu Michelle? O jej porwaniu jest głośno w mediach przez następne kilka tygodni. Kobieta zapadła się pod ziemię, ale śledztwo toczy się dalej i nie zwalnia tempa. Miesiąc później na kampusie uniwersyteckim dochodzi do niespodziewanego wybuchu, w którym zranionych zostaje wiele osób, są też ofiary śmiertelne. Syreny alarmu w mieście wyją jak oszalałe. Sara Linton, specjalistka z dziedziny medycyny sądowej i pediatrii, która rozpoczęła współpracę z Biurem Śledczym Stanu Georgia wraz z agentem GBI Willem Trentem spędzają wspólnie niedzielne popołudnie. Gdy tylko dochodzą do nich sygnały syreny alarmowej w Emory University, która zwiastuje naturalną katastrofę, postanawiają udać się do kampusu na miejsce tragedii. Po drodze jednak natrafiają na grupę mężczyzn, a wszystko dookoła wskazuje na to, że ucierpieli oni w wyniku wypadku samochodowego. Niestety szybko okazuje się, że wypadek został upozorowany, a groźni przestępcy porywają Sarę, choć Will robi wszystko, aby ją uratować. Czy porwania obu kobiet oraz wybuch na kampusie mają ze sobą jakiś związek? Gdy tylko zobaczyłam, że Karin Slaughter wydała nową książkę, uznałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. Braki mam ogromne i pewnie długo ich nie nadrobię, ale to nie przeszkadza mi w czytaniu kolejnych książek z serii, w której pojawia się Will Trent. Pierwsze kilkadziesiąt stron „Ostatniej wdowy” czytałam z mozołem. Choć książka napisana jest w narracji trzecioosobowej, to mogliśmy poznać te same wydarzenia z perspektywy różnych osób. Wobec tego miałam wrażenie, że czytam dwa razy zupełnie to samo. Nawet niektóre dialogi zostały powtórzone. Autorka jednak w dalszej części powieści odeszła od takiego układu, akcja rozkręciła się na dobre i fabuła pochłonęła mnie bez reszty. Choć z początku wiało nudą, to warto było przez nią przebrnąć. Obok porwań i terroryzmu, przez książkę przetacza się również temat pedofilii oraz organizacji paramilitarnej. Mowa tu o Niewidzianej Armii Patriotów, której członkowie żyją w osadzie z dala od cywilizacji. Choć wielu doskonale wykreowanych bohaterów zasługuje na uwagę, skupię się na Willu. Z poprzedniej powieści wiem, że Trent nie miał łatwego dzieciństwa, spędził je w rodzinach zastępczych, a gdy w wieku osiemnastu lat wyrósł z systemu opieki zastępczej nad dziećmi, miał trafić do schroniska dla bezdomnych. Był bity i poniżany, a ślady blizn nosi nie tylko na ciele, ale i w duszy. Z trudem ufa ludziom, nie potrafi otwarcie mówić o swoich uczuciach. Cierpi, lecz nikt z bliskich nie jest w stanie tego dostrzec. Nawet jego była żona poniżała go i wykorzystywała jego emocje przeciwko niemu. Dalsza część recenzji na: http://tamczytam.blogspot.com/2019/11/ostatnia-wdowa.html

Jednego dnia zburzono cały pozorny spokój jednej rodziny. Dlaczego to właśnie ich dotknęła tragedia? Wielu chwali, wielu poleca, więc i ja postanowiłam w końcu zapoznać się z twórczością Karin Slaughter, autorki cenionych thrillerów. "Ostatnia wdowa" to dziewiąty już tom w serii kryminalnej, ale właściwie nie musicie zamartwiać się, jeśli nie mieliście okazji poznać wcześniejszych tomów. Osobiście zaczęłam od końca i nie czuję się szczególnie poszkodowana. Wydaje się, że to niezależne historie połączone prowadzącym śledztwa jak to teraz często bywa. Intrygująca fabuła nie gna może na złamanie karku, ale na pewno nie można powiedzieć o niej, że jest nudna. Autorka postawiła na opowieść mocno opartą na prawdziwym życiu, wplotła w to wszystko dużo realności, więc i sceny nie były przesadzone a co za tym idzie - nie skakały od jednego wątku do drugiego a balansowały pomiędzy dwoma wybranymi scenami, które powoli prowadziły do spójnego finału. Spodobało mi się takie poprowadzenie akcji, bo wszystko było mądre i przemyślane, więc śmiało mogłam spróbować utożsamić się z bohaterami. Michelle Spivey ginie bez śladu w biały dzień. Nikt nie spodziewał się, że kobieta zostanie uprowadzona podczas codziennych zakupów, w biały dzień. Dlaczego właśnie ona padła ofiarą? Tego nie wie nikt, ale śledztwo trwa. Jej partner załamuje ręce, policja niewiele może a dopiero miesiąc później zaczynają dziać się dziwne rzeczy, w które wplątani zostają lekarka sądowa Sara Linton i jej chłopak Will Trent, agent Georgia Bureau of Investigation. Ona jest zakładniczką, on nie spocznie póki jej nie uwolni. Dziwnym trafem jednak podczas pościgu odkryją prawdę na temat zaginięcia Michelle. Warto też bliżej przyjrzeć się kreacji postaci, ponieważ każda z pojawiających się osób odegrała w tej historii kluczową rolę. Z jednej strony mamy zwykłą rodzinę dotkniętą niezwykła tragedią, z drugiej prowadzących śledztwo którzy tym razem nie mogli polegać na swojej intuicji. Każdy więc zadręcza się w jakiś sposób, walczy z prywatnymi demonami i skrajnymi myślami, dzięki czemu nie tylko sam pościg za nieuchwytnym napędza emocje, ale właśnie bohaterowie którzy dzielą się z nami wszelkimi rozterkami. Nie ma w tym oczywiście przesady, nie uderza w nas lawina żalu czy rozgoryczenia - wszystko jest zrównoważone, tak by czytelnik łatwo mógł zrozumieć ich działania oraz wybory. "Ostatnia wdowa" to lektura w sam raz na leniwe popołudnie. Ciekawa propozycja dla fanów gatunku, którą miło są czytało. Czasami zaskakuje, przez cały czas wciąga. Miło było poznać styl i podejście autorki, wiem też że chętnie dam szanse innym jej powieściom. To taki thriller i kryminał w jednym w wersji dla osób o słabych nerwach, ale nie nudzi - co to, to nie!

Kryminały Karin Slaughter odkryłam kilka lat temu i polubiłam tak bardzo, że sięgam po nie bez sprawdzania o czym są. Świat thrillerów wykreowany przez autorkę wciąga, więc nie mogłam odmówić sobie przeczytania ,,Ostatniej wdowy'', która jest dziewiątą częścią serii ,,Will Trent". Michelle Spivey robi zakupy ze swoją jedenastoletnią córką w centrum handlowym. Rozmyśla o tym, że jej córka zaczyna dorastać i zastanawia się, jak uchronić ją przed niebezpieczeństwami. Nie przypuszcza, że jej także grozi niebezpieczeństwo. W biały dzień zostaje uprowadzona z parkingu i nikt nie wie, dlaczego ktoś to zrobił. Agent Will Trent łączy sprawę porwania Spivey w momencie, gdy zostaje porwana lekarka sądowa Sara Linton, prywatnie jego dziewczyna. Akcja powieści rozkręca się stopniowo, by w kulminacyjnych momentach wywołać szereg emocji. Autorka przemyca różne informacje o bohaterach z poprzednich części, by bardziej zrozumieć ich postępowanie. Z tego też powodu można czytać kolejne części serii bez zachowywania chronologii, bo każdy tom stanowi odrębną historię, a spoiwem jest Will Trent. Bohaterowie są ciekawi, ale prym wiedzie wspomniany już agent specjalny Wilbur, który charakteryzuje się skromnością i umiejętnością wtapiania się w tłum, co pozwala mu na pracę pod przykrywką. Trent miał trudne dzieciństwo i kryminalną przeszłość w wieku młodocianym, a to wytworzyło w nim łatwość kontaktów ze światem przestępczym. Jako niemowlę został porzucony w śmietniku, a później pierwsze lata życia spędził w kolejnych rodzinach zastępczych. Od szóstego roku życia przebywał w domu dziecka w Atlancie, a po osiągnięciu osiemnastu lat zamieszkał w schronisku dla bezdomnych i pracował jako robotnik fizyczny. Skończył Two Egg University na Florydzie i wstąpił w szeregi GBI, gdzie zaczął z powodzeniem rozwiązywać trudne kryminalne sprawy. Metodycznie rozkłada przestępstwa na czynniki pierwsze, analizuje każdy z nich, odtwarza ich przebieg i podaje spójne logiczne rozwiązanie. Jest odporny psychicznie, krytycznie analizuje i kategoryzuje informacje, jest empatyczny, ma skłonności do niezależności i samotnego kroczenia przez życie. Will w każdym calu jest profesjonalistą i dostrzec to można na kolejnych stronach powieści. ,,Ostatnia wdowa" to wciągający kryminał z brutalnymi opisami przeplatanymi delikatniejszymi momentami. Przemyślana akcja, interesujący bohaterowie, terroryzm, pedofilia, porwania, broń biologiczna to tylko niektóre tematy poruszane w tej książce. Jeśli lubicie takie powieści sensacyjne, to sięgajcie śmiało po książki Karin Slaughter. Na zakończenie dodam, że dla mnie samo nazwisko autorki jest rekomendacją, by czytać jej kryminały. https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Karin Slaughter to niekwestionowana królowa thrillerów, którą ja, aż wstyd się przyznać, odkryłam całkiem niedawno. Miałam jednak to szczęście, że książki autorki, które dotychczas przeczytałam, jak najbardziej wpasowały się w mój gust literacki :) Z entuzjazmem sięgnęłam więc po "Ostatnią wdowę", która jak się później okazało, jest dziewiątą częścią cyklu z agentem specjalnym Willem Trentem w roli głównej........................... Michelle Spivey zostaje uprowadzona z parkingu na oczach swojej jedenastoletniej córki. Nikt nie wie kto, dokąd i dlaczego porwał kobietę, która dotąd prowadziła raczej spokojne życie w związku z kobietą. Czy zajście to mogło być powiązane z pracą jaką wykonywała kobieta? Michelle bowiem była pracownikiem naukowym agencji rządowej, specjalistką od chorób zakaźnych oraz oficerem w jednostce szybkiego reagowania. Niedługo po tym wydarzeniu zostaje porwana inna kobieta, lekarka sądowa Sara Linton, prywatnie dziewczyna agenta Willa Trenta, który robi wszystko by ją uratować. Co łączy obie uprowadzone kobiety?........................... Karin Slaughter wprowadza nas w akcję swojej powieści stopniowo. Pierwsze rozdziały są odrobinę monotonne, ale przygotowują nas do przyszłych wydarzeń, które obserwujemy z kilku perspektywy, zarówno Willa jak i Sary, a także agentki Faith Mitchell, i które doskonale się uzupełniają, pozwalając mieć całkowity wgląd w opowiedzianą historię. Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilku pełnych napięcia dni. Autorka nie rozpieszcza czytelnika, serwując mu wydarzenia pełne emocji. Dając jednak co jakiś czas szanse na złapanie oddechu. Nie ucieka przed kontrowersyjnymi tematami. Zabiera nas w świat pełen przemocy i okrucieństwa, podziałów rasowych, zagrożeń biologicznych i terroryzmu. Lubię w powieściach Karin Slaughter tą naprzemienność emocjonalną i to budowanie gruntu pod solidną akcję. W "Ostatniej wdowie" także nie zawsze czujemy się jak na karuzeli, czasami akcja zwalnia, a my wtedy możemy uspokoić emocje. .............................................. Ponieważ nie czytałam żadnej wcześniejszej części tej serii, po przeczytaniu "Ostatniej wdowy" postanowiłam, że w miarę czasowych możliwości będę nadrabiać te zaległości. Miałam trochę problemów z całościowym spojrzeniem na naszych bohaterów, na ich przeszłość i na historie, które ich ukształtowały, ale generalnie ta niewiedza nie przeszkadzała mi w lekturze. Ciekawa fabuła i dobrze wykreowane postaci sprawiły, że "Ostatnia wdowa" absolutnie mnie nie zawiodła, wręcz przeciwnie, tę książkę naprawdę dobrze się czytało........................................recenzja pochodzi z mojego bloga..................wrotkaczyta.blogspot.com

Michelle Spivey zostaje porwana, gdy wychodzi ze sklepu z jedenastoletnią córką. Kobieta rozpływa się w powietrzu, choć policja nie ustaje w poszukiwaniach. Miesiąc później w niedzielne popołudnie zostaje uprowadzona lekarka sądowa, Sara Linton, partnerka Willa Trenta. Czy uda się odnaleźć kobiety? Czy te sprawy są ze sobą połączone? Od razu powinna zaznaczyć, że jeśli nie czytaliście poprzednich części z cyklu o Willu Trencie, to nie wiem, czy jest sens, żebyście zabrali się za lekturę tej. To 9. już część cyklu, więc możecie poczuć się nieco wyautowani z opowieści. I przede wszystkim - nie będziecie czuli więzi z bohaterami. Ja mam za sobą wszystkie części, więc szybko odnalazłam się w tej opowieści i nie denerwował mnie Will, co może się zdarzyć, jeśli nie poznaliście wcześniej. Ucieszyłam się na kolejne spotkanie z nim, a jednocześnie nieco się go bałam. Nie wiedziałam, czy Karin Slaughter utrzyma poziom poprzednich powieści. Moim zdaniem udało się jej to zrobić. Książka zaczyna się sielsko. Mamy matkę, która boi się o dorastającą córkę. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że za moment będzie miała poważniejsze problemy. Niedługo potem uczestniczymy w rodzinnym spotkaniu w domu ciotki Sary. Ono również zostaje przerwane przez pewne niespodziewane wydarzenie. Od samego początku dzieje się wiele i raczej nie można narzekać na nudę. Autorka nie traci czasu na przybliżanie czytelnikom sylwetek bohaterów powieści, zakłada raczej, że są oni dobrze znani. Oczywiście tłumaczy, skąd wzięli się pozostali, a resztę po prostu trzeba znać. Inaczej, o czym już wspomniałam, nie będziecie czuli z nimi żadnego związku, będą Wam nawet obojętni. I nie chcę, żebyście zrozumieli przez to, że brakuje emocji między bohaterami, bo akurat relacje między nimi są przedstawione bardzo dobrze i wierzy się w nie, ale po prostu nie będziecie znali ich przeszłości, a ta w dużej mierze wpłynęła na to, kim są. Spodobał mi się wątek dotyczący osady. Niby był używany już w wielu tworach kultury, ale zawsze mnie z jednej strony przeraża, a z drugiej - fascynuje. Nie chcę za bardzo opisywać, o co mi chodzi, bo wejdę w spojlery, ale to moim zdaniem był jeden z mocniejszych punktów w tej historii. Autorka przemyciła tu też dość ważny wątek dotyczący zdrowia dzieci. Oby komuś dało to do myślenia. Karin Slaughter po raz kolejny mnie nie zawiodła. Liczyłam na krwawą jatkę i ją dostałam. Moja żądza krwi została póki co zaspokojona. Jeśli jeszcze nie znacie Willa - polecam rozpocząć przygodę od pierwszego tomu. Rozpoczynania czytania od tej części raczej nie polecam.

"Czego dobrze wyszkolona i zasobna organizacja paramilitarna chce od kobiety, której specjalnością jest prewencja chorób zakaźnych?" Po książki Karin Slughter sięgam w ciemno, jeszcze się na nich nie zawiodłam, reprezentują mocny poziom z tendencją do bardzo dobrych not. Umiejętnie tworzona szeroko rozumiana sensacja, tak aby działała na wyobraźnię, przyciągała intrygującą fabułą, nie pozwalała oderwać się od stron powieści dopóki nie dotrze się do ostatniego akapitu. Wcześniej miałam okazję przeżywać przygody w ramach "Moich ślicznych", "Ofiary", "Dobrej córki" i "Układanki". Nie inaczej jest w "Ostatniej wdowie", opowieści, która mrozi krew w żyłach, wystawia odbiorcę na szaloną jazdę po spektakularnych incydentach i podsyca emocje z dreszczykiem. Autorka stawia nie tylko na spektakularne zdarzenia, nagłe zwroty akcji i zapętlenie wątków, ale też umiejętnie kreuje postaci, nadając im indywidualnie dopracowane osobowości i umiejętności. Lubię, kiedy twórca nie zapomina o bohaterach drugiego planu, pozwala im się otworzyć, dzięki temu odmalować szczegółowe i kolorystyczne tło. Wiele się dzieje, w dynamicznych nutach, czasem opis zaskakuje brutalnością, kiedy indziej wymaganą delikatnością. Sam pomysł na fabułę niesie coś więcej niż rozrywkę, jest materiałem do przemyśleń, choćby w aspekcie społecznych ról, niebezpiecznej krawędzi, nad którą staje nauka, czy fanatyzmu władającego ludzkimi umysłami. Zgrabnie wyeksponowano elementy thrillera, zastanawiamy się, jak dalej potoczy się akcja, tym bardziej, że kryminalna zagadka wcale nie jest taka oczywista, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Jedynie co nie w pełni mnie przekonało, to nieco kanciaty sposób prowadzenia narracji. Zabrakło mi nieco lekkości, czasem łapałam się na tym, że trudno mi było uchwycić kontekst wybranego elementu scenariusza zdarzeń, musiałam wracać wzrokiem do kilku poprzednich zdań. Jednak warto podkreślić szczegółowość opisów i wykorzystanie ciekawego zabiegu prowadzenia po tych samych incydentach, ale z nieco innych ujęć, choć i tu przydałby się większy kontrast. Wskakujcie w historię uprowadzonej Michelle Spivey, matki jedenastoletniej córki, oraz śledztwo prowadzone przez Willa Trenta, agenta o specyficznej osobowości. Łącznikiem między nimi staje się Sara Linto, lekarka sądowa, która teraz sama musi walczyć o życie. bookendorfina.pl

Trzy książki pani Slaughter już za mną i jak na razie - prócz "Moich ślicznych" - każda mi się podobała. Dlatego też z chęcią sięgnęłam po jej najnowszą powieść, "Ostatnią wdowę", choć postać Willa Trenta była mi całkiem obca. Sięgnęłam i cóż... Chyba nie do końca tego się spodziewałam... :/ Zwyczajny dzień. 40-kilkuletnia Michelle Spivey robi zakupy ze swoją córką. Wychodzi ze sklepu i... znika. Policja szybko rozpoczyna poszukiwania zaginionej, które jednak - niestety! - nie przynoszą żadnego efektu. Miesiąc później spokojny poranek Willa Trenta i Sary Linton przerywa wycie syren. Mimo doświadczenia agenta Trenta, sytuacja bardzo szybko wymyka się spod kontroli. Linton zostaje porwana, a oprawcy stają się niemożliwi do namierzenia. Will Trent zmuszony zostaje do pracy pod przykrywką, a prawda o losie Spivey okazuje się nad wyraz brutalna... Nie będę Was oszukiwać - początek książki (ha, a raczej pierwsza jej połowa) jest zwyczajnie słaby. Jest nudno, a akcja ślimaczy się bardziej niż drepcząca mucha przyczepiona do lepu. Później jest już na szczęście lepiej, tempo przyspiesza i gdzieś ginie obecny wcześniej chaos. Od samego początku fabuła prowadzona jest dwutorowo - towarzyszymy zarówno Willowi, jak i Sarze. Przez pewien czas jest to nużące, wszak Sara i Will są razem, w zasadzie czytamy dwa razy to samo, z niewielkimi jedynie modyfikacjami. Dalej sytuacja ulega zmianie, więc i wprowadzona przez Slaughter dwutorowość plusuje. Co zaś do samej fabuły... Hm. Koncept może był i dobry, ale zabrakło mu jakiejś ikry. Elementu, który zwaliłby czytelnika z nóg. Czegoś, przez co trudno byłoby się oderwać od lektury. A tak niby jest w porządku, niby czytasz dalej, ale w gruncie rzeczy nie czujesz potrzeby, by MUSIEĆ to robić dalej. Niektóre rozdziały są niemożliwie rozwleczone i nużące, a choć zdarzają się też te nieco ciekawsze to - niestety - jest ich zdecydowanie mniej niż być powinno. W ostatecznym rozrachunku książka rozczarowuje. A przynajmniej mnie. Choć Slaughter bywa nazywana "mistrzynią/królową thrillerów", to "Ostatnia wdowa" - w moim mniemaniu - jest bardziej powieścią sensacyjną niźli soczystym thrillerem. Jeśli więc liczycie na, kolokwialnie mówiąc, ostrą jazdę bez trzymanki to... To możecie się porządnie rozczarować.