Mroźny szlak. Straceńcy Madsa Voortena. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 03.2022)

Na początku byłem bardzo sceptycznie nastawiony do tej książki lecz im dalej czytał tym bardziej chłonnołem cały świat i przygody bohaterów książki. Za każdym razem kiedy dochodziło do jakieś bójki/bitwy myślałem tylko o tym żeby moi ulubieni bohaterowie nie zginęli więc to na pewno też świadczy dużo o samej książce serdecznie polecam każdemu nawet osobą które nie lubią książek fantasy bo jest to książka jak na fantasy o małych gabarytach. Marcin Mortka jak zwykle niezawodny.

Bardzo przyjemna lektura. Połączenie Sapkowskiego i wikingowego zimnego klimatu fantasy! Postacie, fabuła oraz tło krajobrazu sprawią że lektura będzie was wciągała do kolejnych części.

Być może komuś ta książka się spodoba, ale to raczej nie mój styl pisania. Podejrzewam że prędzej ściągnie do siebie męskich odbiorców

Marcin Mortka stał się ostatnio moim ulubionym polskim autorem Fantasy, polecam!

Prosty świat prosta historia.

Mortka zawsze na propsie

Rewelacja

Polecam

Ci, którzy obserwują mnie dłużej, zapewne już wiedzą, że uwielbiam twórczość pana Marcina Mortki. Kiedy więc ruszyła przedsprzedaż „Mroźnego szlaku”, nie zastanawiałam się nawet pięć minut. „Mroźny szlak” jest otwarciem cyklu „Straceńcy Madsa Voortena”, ale nie zawsze tak było. W 2011 i 2012 roku nakładem wydawnictwa Fabryka Słów ukazały się dwa pierwsze wtedy tomy serii „Przygody Madsa Voortena”, czyli „Martwe jezioro” oraz „Druga burza”. Ostatnia część trylogii – „Ostatni szlak” – nigdy nie ujrzała światła dziennego w pierwotnej formie i tekst musiał poczekać z wydaniem aż do tego roku, kiedy to został przepisany i ukazał się jako pierwszy tom zamiast trzeciego nakładem wydawnictwa SQN. Dwie pierwsze książki wyjdą jako prequele obecnej trylogii; zapewne z pewnymi zmianami. Trochę to wszystko zagmatwane, prawda? I właśnie dlatego musiałam od tego zacząć, żebyście mogli zrozumieć mój główny problem z tą książką – tutaj po prostu czuć kontynuację, choć autor starał się od początku wprowadzić nas w świat. Między innymi tego objawem jest „streszczenie” na początku w formie ala legendy historii, która doprowadziła do obecnej sytuacji politycznej. Choć ona jednak próbuje nam co nieco tłumaczyć, to dość szybko zgubiłam się w tłumie narodów, które się w niej przewijają. Wszystkie informacje poukładały mi się w głowie gdzieś dopiero pod koniec książki. Również główny bohater dość często rozpamiętuje swoją przeszłość, zwykle po to, żeby opisać relację łączącą go z jakąś postacią z przeszłości lub kluczowe wydarzenie. No właśnie, postacie z przeszłości. Kilka dostało dość sporo miejsca, inne nie ze zrozumiałych względów i o większości jestem w stanie powiedzieć tylko kilka słów. Niestety nie udało mi się wytworzyć z nimi więzi, bo nie mieli wystarczająco dużo miejsca. Zdecydowanie bardziej bym się o nich martwiła, kiedy miałabym za sobą lekturę poprzednich dwóch części. Większość oddziału Madsa zlała mi się w jedną całość, choć autor widać, że starał się ich łączyć z jakimiś charakterystycznymi cechami. Jestem w stanie wyróżnić tylko Kostura, czyli niewidomego uzdrowiciela, Czachora, jednego z głównych dowódców, Elinaare, byłą Smoczą Strażniczkę, Otłuka, przygłupiego telepatę oraz tajemniczego elfa Gwaina. Z nich wszystkich ten ostatni zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu i zdecydowanie mi go żal. Z nowowprowadzonymi postaciami jest już zdecydowanie lepiej. Pokrzywka skradł moje serce, Ulryka była wiarygodna, a nawet do przygłupiej smoczy Lharsin dziwnie się przywiązałam i trzymałam za nią kciuki. Koń Żmijka i pokraczny piesek Kupka też przypadły wybitnie mi do gustu, a w szczególności kilka humorystycznych scen z nimi. Mads za to jest dobrym głównym bohaterem, którego losy będę chętnie śledzić dalej. Potrafię zrozumieć jego motywacje, troskę o oddział, wyrzuty sumienia oraz lubię ten typ postaci, która w samobójcze misje wpakowuje się jeszcze chętniej niż te wykonalne. Dodatkowo bardzo dobrze wypada tutaj oddział wojskowy, gdzie faktycznie czuć, że tym oddziałem jest, a nie tylko go udaje oraz Mads w roli dowódcy. Kiedy zbliżaliśmy się do końca, coraz bardziej bałam się o zakończenie. I faktycznie, mimo że wiele wątków zostało w jakiś sposób domkniętych w miarę na szybko, tak końcówka jest mocno niejednoznaczna i zostawia sporo pytań na przyszłość. W książce nie brakuje charakterystycznego dla pana Mortki humoru, choć pod jego przykrywką przemykają się dość poważne problemy i momentami dość ciężka atmosfera. To połączenie wypada zaskakująco dobrze. Stylowo jak zwykle nie bardzo miałabym się do czego przyczepić, ale jedna fraza zwróciła moją szczególną uwagę, a mianowicie „włosy niby uśmiech wiosny”. Do tej pory nie wiem, o co dokładnie chodziło, a ile osób pytałam, tyle potencjalnych kolorów padało. Niestety nie dowiadujemy się już jak wygląda bohaterka dokładniej, bo się nie pojawia, a dodatkowo autor jak zwykle stosuje dość oszczędne opisy wyglądu postaci. Chciałabym tutaj jeszcze pochwalić oprawę graficzną, a szczególnie duet pana Piotra Sokołowskiego, rysownika ilustracji na okładce, i pana Pawła Szczepanika odpowiedzialnego za ostateczny wygląd okładki. Zdecydowanie bardzo dobra robota i w ostatecznej wersji się zakochałam. Do kompletu szczęścia pod tym względem brakuje mi tylko jakiejś mapy. Myślę, że wtedy dodatkowo łatwiej byłoby mi się odnaleźć w całym świecie przedstawionym. Mimo wad, ostatecznie naprawdę bawiłam się bardzo dobrze podczas czytania "Mroźnego szlaku" i pochłonęłam książkę w dwa dni. Myślę jednak, że gdybym była mniej niecierpliwa oraz zaczęła przygodę z cyklem od prequeli, to bawiłabym się dużo lepiej. Z tego powodu już nie mogę doczekać się ich nowego wydania.

Chociaż książka nie porwała mnie od pierwszych stron, tak jak na to liczyłam, muszę autorowi oddać jedno. Wyobraźnię to on ma. Świat przedstawiony w powieści jest rozbudowany, szczegółowy, różnorodny i przede wszystkim ciekawy. Zasady rządzące tym światem są dla czytelnika jasne, dlatego dobrze czuje się on podczas obcowania z bohaterami. Trochę mniej uwagi poświęcił autor samym bohaterom, bo oprócz głównej postaci, reszta nie została przedstawiona zbyt dokładnie. A szkoda, bo trzeba przyznać, że charyzmą odznaczają się jego kompani niebywałą. Doskonałej kreacji nie można za to odmówić Madsowi Voortenowi. Mads jest bohaterem doskonałym. To niezwykle złożona postać, o bogatym charakterze, ogromnym harcie ducha i uroczym usposobieniu. Główny bohater to postać, której nie da się nie pokochać od pierwszych wypowiedzianych przez niego słów. Mads jest odważny, przebiegły, nieugięty. Dla swoich ludzi zrobi wszystko. Raz powzięty plan realizuje do końca. Nie waha się, nie zastanawia, nie zbacza z raz obranej drogi. Chociaż początkowo sprawia wrażenie groźnego, to bohater z sercem na dłoni. Ciekawie obserwuje się jego wędrówkę, która pełna jest niebezpieczeństw, cudnej urody krain, ciekawych bohaterów i genialnego humoru sytuacyjnego. Bardzo ciekawa jest kompania Madsa. To przedziwna, wielobarwna mieszanina różnych typów osobowości i w ogóle rożnych istot. Są wśród nich niewidomy uzdrowiciel, zagubiony w ludzkim świecie elf i prostoduszny telepata. Z jednej strony to wojownicy, z drugiej lekkoduchy. Zdecydowanie zaprawieni w boju. To całkiem fajna banda, która natychmiast przekonuje do siebie czytelnika. Liczę na to, że w kolejnej części dostaną więcej miejsca w powieści, bo zawładnęli moim sercem. Najbliżej niego znalazła się jednak jedyna w swoim rodzaju smoczyca – Lharsin. Uwielbiam, kiedy w powieści fantasy pojawia się wątek smoków. I tutaj go dostałam, co niezmiernie mnie cieszy. Występ Lharsin na kartach powieści to mistrzostwo i choćby tylko dla niej, no może jeszcze dla rewelacyjnie skonstruowanej postaci Madsa, powinniście tę książkę sprawdzić. Mimo że akcja powieści jest wartka i naprawdę dużo się dzieje, były momenty, które mi się dłużyły. Dla równowagi jednak były również takie, w których nie potrafiłam się od książki odkleić. Szczególnie dynamiczna jest końcówka powieści, która wprawdzie nie przyniosła takiego finału, jakiego się spodziewałam (otwarte zakończenie, które pozostawia niedosyt), jednak zaskoczyła i sprawiła, że niecierpliwie wyczekuję kolejnego tomu. Mocnym punktem powieści jest humor, o którym już wspominałam. Nie da się nie zaśmiać w głos podczas rozmów bohaterów. Ich poczucie humoru jest dość specyficzne, podobnie jak oni sami. Niewybredne, że tak powiem. Na plus wypadają również w powieści dobrze napisane sceny walki i magia, chociaż tej ostatniej jest trochę jakby mało. „Mroźny szlak” to dobre rozpoczęcie ciekawego cyklu fantasy, który ma potencjał na dużo więcej niż zostało zaprezentowane w pierwszej części. Póki co jest naprawdę dobrze. Przyjemnie się tę książkę czyta, charakterni bohaterowie przyciągają, opisy świata zachwycają, przygoda pełna tajemnic pochłania. Niby wszystko jest na swoim miejscu, a jednak czegoś brakuje. Czegoś, co mam nadzieję, odnajdę w kolejnych tomach. Mimo wszystko polecam, bo to kawał solidnego fantasy. No i te smoki! Ach ❤️