Tatrzańskie opowieści (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Ciekawa, czyta się jak dobry reportaż, trochę jak kwartalnik Tatry :) dla mnie jako osoby zakochanej w Tatrach gorycz autora (a może to po prostu refleksyjność...) trochę przytłaczająca, nadaje całej pozycji raczej melancholijny i na swój sposób smutny wydźwięk. Część tras jakie przeszedł autor wydawała mi się strasznie nielogiczna, pod względem organizacji mam wrażenie że było tam strasznie dużo kluczenia w tę i z powrotem! ;) nie widzę też wzmianki o odwiedzinach w Dolinie ku Dziurze, która zdaje być się znakowanym szlakiem TPN. Ogólnie jednak pozycja na duży plus, przyjemna lektura

Tyle już napisano o Tatrach, ale to szczególna pozycja - bogata w treści i w formie

Luźne opowieści z ludźmi gór, przeplatane ładnymi zdjęciami. Polecam

Ciekawa pozycja, czytam synowi i planujemy kolejne trasy. Polecam!

Szybka dostawa, odbiór osobisty bez problemów.

Polecam. Ciekawe hisorie

Jako miłośniczka Tatr, zwabiona pozytywnymi opiniami sięgnęlam po książkę. Trochę się rozczarowałam. Opowieści o wędrówce jest mało, niestety. Mam wrażenie że sam autor ma takie duże horyzonty, że Tatry wydają się takie małe i sprawdzone. Troszkę wyśmiewanie początkujących turystów, co widzę w Tatromaniactwie od kilku lat... deszcz, ciężkość którą sie czuje na każdej kartce. Zmęczyłam się czytając. Teraz plusy- Szanuję za rozmowy z pracownikami gór. Ciekawe spojrzenie, już zawsze będę patrzeć przez pryzmat tych rozmów jak spotkam na szlaku leśnika lub będę wędrować obok Obserwatorium na Kasprowym.

„Wstałem, zjadłem śniadanie, wypiłem piwo i uciąłem sobie drzemkę” serio? Niektóre kwestie lepiej byłoby przemilczeć. Poza tym reportaż dość ciekawy, aczkolwiek spodziewałem się więcej po opisach dni spędzonych na szlakach. Fajnym rozwiązaniem byłaby mapka przy każdym dniu z zaznaczeniem przebytych szlaków

Podróżnik Mateusz Waligóra w swojej książce "Tatrzańskie opowieści" opisuje 483 km podróży przebytej w 32 dni. Czas pełen spotkań, przemyśleń, kontaktu z górami, ale przede wszystkim z drugim człowiekiem. Tę podróż uwieczniała na fotografiach Karolina Krasińska, a Dariusz Jaroń rozmawiał z wyjątkowymi ludźmi, którzy wrośli w klimat gór i najlepiej reprezentują tatrzański styl życia. Teresa Bachleda-Kominek, Jan Krzeptowski-Sabała, Paweł Skawiński, Apoloniusz Rajwa, Łukasz Zubek, Agata Komosa-Styczeń, Anna Krupa i wielu innych. Ratownicy, poeci, leśnicy, lutnicy, właściciele schronisk. Ludzie, którzy przez lata żyjąc i pracując w Tatrach wyrobili sobie o tym miejscu swoje własne zdanie i dzielą się nim na kartach tej wyjątkowej książki. Idąc od Tatr Zachodnich aż ku Rysom, Waligóra odmierzając własne kroki, odmierza także czas, który minął od chwili w dzieciństwie, gdy Tatry „poczuł” po raz pierwszy. Wraca po latach na szlaki i przygląda się przemianom, które dotknęły Tatrzański Park Narodowy. Opowieść momentami jest gorzka; wyczuwa się w podróżniku pewien zawód komercjalizacją tego miejsca, wygaśnięciem dawnej atmosfery, gdy te tereny były jeszcze dzikie, niezmierzone, nie tak licznie nawiedzane przez turystów jak w czasach obecnych. Gdy w schroniskach nie pytano, czy w pokoju jest łazienka, a nad Morskie Oko trzeba było koniecznie dotrzeć pieszo. Takie czasy pamięta zresztą słynny Biały Miś z Krupówek – pan Marek Zawadzki. Czasy, gdy pod Gubałówką można było kupić ręcznie robione kapcie i malowane chusty, a nie tandetną chińszczyznę. Ale to se ne vrati… Książka podzielona jest na krótkie rozdziały – opisy szlaków, które przemierza bohater, przeplatane dłuższymi wywiadami, rozmowami i wspomnieniami ludzi gór. Wszystko udokumentowane na doskonałych fotografiach autorstwa Karoliny Krasińskiej, bardzo klimatycznych, raz mrocznych, raz radosnych, często intymnych. Mam jednak wrażenie, że większą część poświęcono w książce Tatrom Zachodnim i tamtym pierwszym drogom oraz szczytom, przy końcu książki serwując nam znacznie krótsze, bardziej urywane i mniej entuzjastycznie podane wiadomości na temat Tatr Wysokich, które w świadomości nawet średnio ogarniętego turysty, stanowią jednak swoiste crème de la crème naszych najwyższych gór, ale może jednak ta nierównowaga jest właśnie potrzebna. Bo apetyt i entuzjazm zawsze jest większy na początku, a na koniec pozostaje już tylko tęsknota, żal, czasem zmęczenie i konieczność szybkiego zakończenia wędrówki. Może właśnie ta droga jest tutaj kluczowa, najważniejsza, a nie realizacja czy dojście do celu…

Poruszające zdjęcia przeplecione historiami osób żyjących w górach. Podróż w jaka zabiera nas Mateusz Waligóra, pozwala przenieść się w miejsca po których wędruje i uczestniczyć w każdej rozmowie. Na mojej mapie Podhala pojawiły się miejsca, których nie znałam ale bardzo chciałabym odwiedzić. Poznać niesamowite małżeństwo Państwa Krupa, dla których domem jest schronisko PTTK w Dolinie Roztoki. Panią Justynę Żyszkowską-Rogus, która pracuje na Kasprowym Wiechu, jest meteorolożką w Wysokogórskim Obserwatorium Meteorologicznym IMGW-BIP. Panią Janinę Rzepkę pierwszą i jedyną certyfikowaną kobietę baca w Polsce. Panią Teresę Bachleda-Kominek, autorki wierszy, bajek dla dzieci przedstawień teatralnych i pracującą w tartaku albo na placu budowy. To kobiety które są niesamowicie delikatne, a zarazem silne. Bartłomiej Gąsienica-Józkowy ratownik TOPR. Kiedy wzywać TOPR'owców? Jak wygląda praca w górach? Czy każdy pies idealnie sprawdzi się jako ratownik? Apoloniusz Rajwa, ratownik TOPR i wieloletni pracownik Wysoko Górskiego Obserwatorium Meteorologicznego na Kasprowym. Historie, którymi podzielił się z autorem książki, zapierają dech w piersiach i wywołują uśmiech. Kim jest Marek Zawadzki, który na co dzień wkłada kostium białego misia i czeka na turystów na Krupówkach? Książka idealnie sprawdzi się na prezent dla osób, które chcą poznać życie górali od środka, a także przejść szlaki górskie. Każdy z nich został opisany w bardzo praktyczny sposób, zarówno dla laików jak i profesjonalistów. Wiele rad, o tym jak zachowywać się w górach, co wypada a czego się wystrzegać, co jest mile widziane a za co można dostać karę.