Osiem minut (okładka  miękka, wyd. 07.2018)

Czasem możemy kogoś uratować przed tragiczną śmiercią, choć nie zdajemy sobie z tego sprawy. Pozory potrafią zmylić, gdy widzimy człowieka pogrążonego w absolutnym bólu. Czy dobrze jest trzymać się cudzych sekretów? Jaką cenę za to trzeba zapłacić? Życie Chrisa Hayesa wydaje się być zupełnie bezsensowne. Jego żona, Julia, umarła. A co gorsza, nikt z ich bliskich nie zna całej prawdy. Myślą, że wyjechała do Australii, aby odwiedzić ojca. Chris idealnie zaplanował swoje samobójstwo: peron, środek nocy, nadciągający pociąg. Żadnych świadków. Jednak tuż przed ostatecznym krokiem pojawia się nieznajoma kobieta, która przypadkowo ratuje mu życie. Sarah właśnie rozstała się z partnerem, nie ma pieniędzy nawet na bilet i czuje, iż wszystko się wali. W chwiejącym się Chrisie dostrzega własny ból, dziwny magnetyzm. Wściekły Hayes proponuje Sarze małą pożyczkę na kawę, by mogła się ogrzać. Chce po prostu pozostać bez obserwatorów jego smutnego końca. Niestety, kobieta odbiera to jako akt przyjaźni — widzi w nim bratnią duszę. Do samobójstwa nie dochodzi, a Sarah wpada w obsesję na punkcie nowo poznanego mężczyzny. Koniecznie musi odkryć jego pobudki. A egzystencja Chrisa nie jest łatwa — okazuje się, że Julia została brutalnie zamordowana, a świadkiem był jej mąż. Sprawca zagroził mu poważnymi konsekwencjami, jeśli zdradzi prawdę. Na domiar złego, przyjaciele Hayesa zaczynają podejrzewać, iż Julia wcale nie wyjechała, a jej zniknięcie jest co najmniej dziwne. Nadchodzą monstrualne kłopoty — czy uda się złapać mordercę zanim ponownie zaatakuje? Ostatnio zdecydowanie często trafiam na kryminały, thrillery i wszystko inne, co powinno wzbudzać lekki dreszczyk niepokoju. Tak upłynął mi lipiec, zaczyna upływać sierpień. Z tego względu mogę pokusić się na różne porównania, jeżeli chodzi o aktualne premiery. Postanowiłam przeczytać debiutancką powieść autorstwa Darrena O’Sullivana. Anglik swoją zawodową ścieżkę rozpoczął w, nomen omen, roli aktora teatralnego, następnie reżysera, a kolejno zajął się pisaniem scenariuszy. Finalnie, zainteresował się prozą. Z jakim skutkiem? Tego dowiecie się za moment. Odkryłam, że O'Sullivan zdążył już stworzyć nową książkę, więc sądzę, iż niedługo ukaże się w Polsce. Wspominam o tym fakcie, bo domyślam się, że autor może zebrać w naszym kraju grono fanów. Na razie skupmy się na jego literackim debiucie, który przeczytałam naprawdę szybko, co jest niezłym wyczynem spoglądając na tę rozleniwiającą pogodę. Dwie parne noce — i koniec. Sama idea na fabułę nie należy do tych najoryginalniejszych. Wydaje mi się, że czytelnicy uwielbiający od lat thrillery mogą poczuć się nieco rozczarowani, właśnie ze względu na jakąś przewidywalność. Co innego, jeśli mają ochotę na książkę dość lekką, zwłaszcza teraz, kiedy aura nie pozwala na głębsze rozmyślania nad rozwojem akcji i filozoficzne dumania. W tym przypadku, większość osób może być zadowolona. Powieść niewątpliwie byłaby cieńsza, gdyby ominięto rozterki bohaterów. Często analizują swoją przeszłość. Ten zabieg pozornie sprawia wrażenie zbędnego, ale myślę, że bez niego pojawiłyby się problemy ze zrozumieniem poszczególnych pobudek kierujących postaciami, ich zachowaniami. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia Chrisa i Sary. Dzięki temu zgrabnie przechodzimy między dwoma różnymi spojrzeniami, obserwując fabułę z osobnych perspektyw. Dodatkowo, wpleciono urywki z dziennika Julii. Kłopot pojawia się w kwestii samej zagadki, będącej osią powieści. Bardzo szybko poznałam rozwiązanie, już gdzieś w połowie. Jednak nie odebrało mi to przyjemności z czytania, czas mi się nie dłużył, nie odłożyłam egzemplarza. Lecz doskonale rozumiem, że wielu ludzi poczuje zrezygnowanie, zwłaszcza wspomnieni wcześniej fani thrillerów, przede wszystkim tych psychologicznych, mających trzymać w napięciu do końca. Dwójkę głównych bohaterów ciężko polubić. Są zdruzgotani, specyficzni w myśleniu. To dość normalne, że zapałanie do nich sympatią należy do całkiem trudnych opcji. Ta sprawa dotyczy szczególnie Sary, chwilami przerażającej w swojej manii na punkcie Chrisa. Przyznam, momentami miałam chęć nią potrząsnąć, pokazać jej, iż nie tędy prowadzi droga do poradzenia sobie z traumą po rozstaniu. Paradoksalnie, zachowanie Sary jest dla mnie plusem. Nie zalicza się do miałkich postaci, tworzy pewne emocje, w jakimś stopniu angażuje czytelnika w historię. Natomiast Chris budzi mocno mieszane uczucia. Niby łatwo mu współczuć, ale z drugiej strony, brak mu wyrazistości, konkretniejszego rysu. Już zdecydowanie bardziej interesująco jawi się Steve. Debiutancka powieść Darrena O'Sullivana mogłaby spodobać się głównie tym osobom, które nie są wielkimi miłośnikami thrillerów psychologicznych, a chciałyby wyjątkowo coś takiego poczytać. To niezobowiązująca książka, spędza się przy niej sympatyczny czas, choć nie zostaje w głowie na długo. Dam szansę kolejnej publikacji autora, gdy tylko ukaże się w Polsce. Może udało mu się naprawić wcześniejsze potknięcia, na co bardzo liczę!

http://kochajacaksiazki.blogspot.com/2018/08/179-darren-osullivan-osiem-minut.html Po wielu ckliwych romansach i przepełnionych namiętnością erotykach, zawładnęła mną żądza brutalności i rozlewu krwi. Wybór był prosty – thriller psychologiczny albo kryminał. Ostateczna decyzja padła na debiutancki thriller Darren’a O’Sullivana, pt. „Osiem minut”. Chris obiecał żonie, że wkrótce do niej dołączy. Wszystko dokładnie zaplanował, starannie wybrał czas i miejsce. Osiem minut przed przyjazdem pociągu stanął przy krawędzi peronu. Sarah nie od razu zdaje sobie sprawę, że uratowała samobójcę. Powinna pójść swoją drogą, ale czuje się odpowiedzialna za mężczyznę, któremu ból i desperacja odebrały chęć do życia. Małomówny i tajemniczy Chris coraz bardziej ją intryguje, powoli staje się jej obsesją. Chociaż on wyraźnie jej unika, Sarah zaczyna go śledzić, a potem odwiedzać w domu. Dąży do zacieśnienia znajomości, nie wie, że byłoby lepiej, gdyby niektóre sekrety na zawsze pozostały nieodkryte. Nie wie też, że wkroczyła na śmiertelnie niebezpieczną ścieżkę. Jak na debiut, „Osiem minut” nie było takie złe. Nie mniej jednak znalazło się kilka zgrzytów, które sprawiły, że ta pozycja jednak idealna nie była. Największym minusem jest zdecydowanie postać Sarah. Boże drogi, ta kobieta prawie doprowadziła mnie do obłędu. Jest to irytująca do potęgi desperatka, która po rozstaniu z facetem rzuca się na kolejnego, przypadkowego biedaka (nawet takiego, co chce się rzucić pod pociąg). Naiwnie wierzy, że przeznaczenie zesłało na jej drogę Chrisa. Czuje się jak jakaś super bohaterka, gdyż uważa, że to ona uratowała życie przyszłemu samobójcy (mimo iż tak naprawdę nie zrobiła nic – to była po prostu decyzja Chrisa). I nagle się zakochuje. Tak – zakochuje. W facecie, który się chciał zabić i którego widziała kilka minut. Ale to nie wszystko. Gdy biedak ten proponuje jej kawę (by się jej po prostu pozbyć) ta oniemiała ze szczęścia, od razu planuje założyć z nim rodzinę i żyć długo i szczęśliwie. Czy tylko ja wyczuwam na odległość jej desperację? Potem jak na dobrą desperatkę przystało, zamienia się w stalkera. Zdobywa jego adres, nachodzi go, przesiaduje pod drzwiami. Oczywiście wciąż wierzy w swoją super moc ratowania ludzi, a swoje zachowanie tłumaczy tym, że są oni po prostu sobie pisani, bo każde z nich zostało zranione przez bliską im osobę. Boże, widzisz i nie grzmisz. Sama w sobie zagadka nie jest jakaś wybitnie zawiła. Myślę, że większość czytelników, nawet takich, co dopiero zaczynają swoją przygodę z thrillerami czy kryminałami, z pewnością potrafiłoby odgadnąć, o co tak naprawdę chodzi. Motyw zbrodni jest również dość przeciętny. Klasyczna klasyczność. Akcji jako tako w sumie nie ma. Cała historia jest dość monotonna. Praktycznie w każdym rozdziale zawarte są retrospekcje z przeszłości Chrisa. Dodatkowo, w książce umieszczone są fragmenty z dziennika Julii, żony Chrisa, które stanowią ciekawy dodatek do historii. Nagły zwrot akcji następuje w sumie tylko w ostatnich rozdziałach. Zakończenie było dokładnie takie, jakiego się spodziewałam. Ni to dobrze, ni to źle. Z jednej strony nie dostał mi się żaden element zaskoczenia, ale z drugiej strony przynajmniej nie byłam rozczarowana jakimś beznadziejnym finałem. Książkę czyta się przyjemnie i szybko. Narracja prowadzona jest przez trzy osoby: Chrisa, Sarah i Steve’a – przyjaciela Chrisa. Najwięcej uwagi autor oczywiście poświęcił głównemu bohaterowi, przez co jego portret psychologiczny jest najbardziej dopracowany. Niestety pozostałe postacie, poboczne wątki zostały zepchnięte na bardzo odległy plan, przez co brak w tej historii jakiejś różnorodności w fabule. To z kolei niekorzystnie działa na samo zakończenie, które staje się banalnie przewidywalne. Bo jak można nie rozwikłać zagadki, mając wszystko pod nosem? Zabrakło tutaj jakiś innych poszlak, które potrafiłyby zmylić czytelnika. „Osiem minut” jako debiutancki thriller, wypadł całkiem nieźle, choć z pewnością autor powinien popracować nad pewnymi kwestiami. Nie mniej jednak, czyta się to dobrze, więc nikomu nie odradzam. Moja ocena: 7/10

Pora na samobójstwo „(…) Piątego maja zakończyłem swoje życie. Nie był to czyn przestępczy, ponieważ sam podjąłem tę decyzję i zrobiłem to sam z własnej i nieprzymuszonej woli. Powiadają, że czas leczy rany, ale tak naprawdę niektóre rany są nieuleczalne” – jak zdesperowany, cierpiący musi być człowiek, który decyduje się targnąć na swoje życie? Co kieruje nim w chwili podjęcia decyzji i czy rzeczywiście nie ma innej drogi? Czy próba samobójcza jest rzeczywiście pragnieniem śmierci, samounicestwienia, czy tez tak naprawdę jest wołaniem o pomoc i nadzieją, że ktoś dostrzeże problem, że pomoże, uratuje? Chris Hayes, mieszkaniec małego miasteczka na północ od Cambridge, nie chce pomocy. Już dawno podjął decyzję o śmierci, pragnie połączyć się bowiem z ukochaną żoną na tamtym świecie. Julia odeszła w tragicznych okolicznościach, została zamordowana na jego oczach, on zaś nie może pogodzić się z tym, że nie zainterweniował na czas, że jej nie uratował. Od chwili jej śmierci jego życie przypomina równię pochyłą, choć jednocześnie staczając się, precyzyjnie planuje on swoją śmierć. Stara się popełnić samobójstwo w taki sposób, by nikt przy tym nie ucierpiał, dlatego też postanawia rzucić się pod pociąg, pod skład towarowy i to w czasie, kiedy na dworcu nikogo nie będzie. Drogą obserwacji dokonuje optymalnego wyboru, ustalając dzień i godzinę. Już dawno zwolnił się z pracy, zerwał niemal wszystkie kontakty z otoczeniem, zaś list, który zostawił pod kamieniem wraz z portfelem ma posłużyć identyfikacji jego zwłok, ale również jasno wskazywać, że jedynym odpowiedzialnym za jego śmierć, jest on sam. Jedyne, czego Chris nie przewidział, to obecność na peronie Sary, kobiety zdradzanej i porzuconej, która spędziła ostatnie lata swojego życia u boku mężczyzny, który absolutnie nie zasługiwał na jej miłość. Nie od razu zdaje sobie ona jednak sprawę z tego, że dziwny mężczyzna stojący boso na krawędzi peronu, to potencjalny samobójca. Widok całującego zdjęcie nieznajomego rozczula Sarę i pozwala podjąć jej decyzję o ostatecznym pożegnaniu się z Johnem. Dopiero, kiedy zagadywany przez nią mężczyzna odchodzi, Sara znajduje pozostawione przez niego rzeczy, w tym list niedoszłego samobójcy. Z pomocą siostry stara się odnaleźć mężczyznę, a kiedy spotyka go na mieście, idzie za nim do domu. Mimo iż podejmowane próby kontaktu nic nie dają, zaś Chris nie otwiera jej drzwi, ona pojawia się pod nimi regularnie. Nieświadoma tego, że pewnego dnia Chris ją wpuści, nieświadoma niebezpieczeństwa, na jakie się naraża… Co naprawdę zdarzyło się w dzień śmierci Julii? Jak zginęła? Dlaczego Chris przez niemal rok ukrywa jej śmierć nawet przed najlepszym przyjacielem twierdząc, że wyjechała do ojca do Australii? Jakie niebezpieczeństwo grozi Sarze? Odpowiedzi na te i kolejne pojawiające się pytania znajdziemy w powieści „Osiem minut”, autorstwa Darrena O`Sullivana. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Harper Collins książka dysponuje olbrzymim potencjałem, choć niestety nie został on w pełni wykorzystany. Intrygująca fabuła jest niedopracowana, a sam pomysł – genialny w swojej prostocie i wyrafinowaniu, zatracił się w przydługich opisach, fragmentach dziennika Julii, które zamiast ubarwiać opowieść, niepotrzebnie ją przedłużały. Zakończenie, choć zaskakujące, przynosi ulgę czytającym, bowiem niektóre fragmenty lektury nużą, są zbędne, a nierówno prowadzona akcja funduje nam emocjonalny rollercoaster. Wszystko to sprawia, że powieść, zamiast dostarczać przyjemności i więzić nas w wewnętrznym świecie bohatera, staje się książką jakich wiele. Taką, którą można przeczytać, ale nie pozostaje ona na dłużej w naszej pamięci. A szkoda, bowiem mogłaby powstać z tego powieść na miarę „Dziewczyny z pociągu” Pauli Hawkins. Justyna Gul Qultura słowa

Jak na wakacje przystało, często sięgam po kryminały i thrillery. Tym razem postanowiłam zapoznać się z debiutancką powieścią nieznanego mi wcześniej autora, o którym przeczytałam, że należy go obserwować. Tak więc Darren O'Sullivan, który napisał książkę, pt. "Osiem minut", trafił na moją listę autorów, którym udało się mnie lekko zaskoczyć. A to za sprawą oryginalnego pomysłu na fabułę, która trzymała mnie w pewnym napięciu oraz zagadkowego postępowania głównego bohatera. Fabuła związana jest z postacią Chrisa, którego spotykamy na dworcu kolejowym w March, we wschodniej Anglii, w hrabstwie Cambridgeshire. O godzinie 22.39, czyli na osiem minut przed zaplanowanym przez bohatera zdarzeniem. Minuta po minucie poznajemy jego motywację do popełnienia samobójstwa, jako że Chris stoi na krawędzi peronu, oczekując na przejazd pociągu towarowego, pod którego koła zamierza się rzucić, aby dołączyć do zmarłej tragicznie żony. Na dworcu nikogo nie ma, Chris wcześniej wszystko przygotował, dokonał obserwacji i wie, że nikt i nic nie przeszkodzi mu w realizacji jego smutnego planu. Nie przewidział jednak, że zupełnie przypadkiem na dworcu pojawi się Sara - kolejna bohaterka powieści - i zdecyduje się przerwać misternie zaplanowany samobójczy akt. Ratując niedoszłego samobójcę, Sara wierzy, że od tego momentu łączy ją z nim wyjątkowa więź. Postanawia poznać go bliżej, i wbrew wszystkim i wszystkiemu, odwieść go od kolejnych prób zakończenia życia. Nie zdaje sobie sprawy, że w ten sposób została wciągnięta w bardzo niebezpieczną intrygę, która może doprowadzić do nieszczęścia. Pomysł na fabułę uważam za bardzo udany. Podwójna narracja, ukazująca dwa punkty widzenia, jak również odniesienie się do pamiętnika zmarłej żony Chrisa, powodują, że przez pewien czas nie domyślamy się prawdziwych motywów działania głównego bohatera. Trzymanie w niepewności, złożoność całej historii oraz wywoływanie emocji, to zalety powieści "Osiem minut". Szkoda, że dość szybko karty zostają wyłożone na stół i wiemy, kto stoi za okrutną zbrodnią popełnioną wobec żony głównego bohatera. Na szczęście samo zakończenie nie jest do końca przewidywalne, w moim przypadku przyjęłam je z ulgą, bo było inne, niż sobie założyłam, ale nie było też w pełni satysfakcjonujące. W każdym razie, skoro powieść jest debiutem literackim autora, prawdopodobnie niewielkie niedociągnięcia można, a nawet trzeba wybaczyć. "Osiem minut" idealnie wpasowała się w mój urlopowy czas. Jest to powieść, która podtrzymuje napięcie, ma dobre zwroty akcji i niezłe zakończenie. Podobała mi się złożoność ukazania bohaterów, skomplikowany temat poruszony w powieści, i popularny motyw działania głównej postaci, który tutaj nabrał pewnej świeżości. Książkę czyta się szybko, narracja wciąga na tyle, że chcemy dowiedzieć się autorskiego zakończenia, mimo własnych domysłów i czytelniczej intuicji, która podpowiada nam, jak to wszystko się skończy. Lektura, choć poświęcona problematyce samobójstwa i zbrodni, sprawia przyjemność, ponieważ pozwala oderwać się od codziennych spraw. Jednocześnie daje możliwość spojrzenia na ciemną stronę ludzkiej psychiki, która za każdym razem potrafi nas zaskoczyć. Jeśli macie ochotę na ciekawą, debiutancką powieść, która odrobinę Was zaskoczy, polecam lekturę "Ośmiu minut".

2016 rok. Dworzec kolejowy w March, Cambridgeshire. Na skraju peronu stoi mężczyzna bez butów i lekko się chwieje. Pada mżawka, jest chłodno. Sara wchodzi na dworzec i siada na ławce, zapala papierosa i przygląda się tajemniczemu człowiekowi na peronie. Zastanawia się, dlaczego stoi tak blisko przejeżdżającego pociągu...czyżby chciał popełnić samobójstwo? Sara przez przypadek ratuje Chrisa przed skokiem pod pociąg, czuje się coraz bardziej zaintrygowana małomównym mężczyzną, który wkrótce staje się jej obsesją. Wybierając tę powieść do czytania zasugerowałam się opisem na okładce, miał być thriller, ale po jej przeczytaniu bardziej określiłabym tę książkę jako obyczajową z niewielkimi elementami thrillera. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Sary i Chrisa. Sara od dziesięciu lat związana jest z Johnem, który od roku ją zdradza i wykorzystuje. W końcu kobieta rozumie, że nic w tym związku już nie będzie jak dawniej, jej miłość nie wystarczy, by naprawić relacje. Czuje się zmęczona i wykorzystana, straciła wiele lat na związek bez przyszłości. Po rozstaniu z Johnem chce tylko, aby wszyscy zostawili ją w spokoju, jednak kiedy ratuje Chrisa przed popełnieniem samobójstwa myśl, że ktoś może kochać tak bardzo, że nic innego dla niego nie istnieje sprawia, że coś przyciąga ją do tego mężczyzny. Wie, że nie może pozwolić, by był sam. Robi wszystko, aby pomimo jego niechęci skłonić go do rozmowy i zwierzeń. Wierzy intuicyjnie, że pod twardą skorupą ukrywa się dobry człowiek, który chce wydostać się na powierzchnię, ale trzeba mu pomóc. Chris obiecał żonie Julii, że dołączy do niej. Wspomina życie z nią-pierwsze spotkanie, rozmowy, uśmiechy, pocałunki i wspólne noce. Bardzo cierpi po jej śmierci i za wszelką cenę stara się zatrzymać w pamięci zacierający się obraz Julii. Niszczy przedmioty w domu, samookalecza się, bo tylko wtedy czuje przez chwilę przyjemność, a gdy furia mija znów widzi twarz żony. Chris kamufluje się i skrycie planuje samobójstwo, ale pojawienie się Sary w jego świecie pozbawia go przewidywalności. Czuje się bezpieczny tylko wtedy, gdy wszystko kontroluje. Nie wszystko w tej powieści było dla mnie wiarygodne. Zachowania Sary były momentami niezrozumiałe i infantylne. Akcja pod koniec powieści wyraźnie przyspiesza, nabiera rytmu stukających kół pociągu, aż miałam ochotę jak najszybciej dowiedzieć się, jak ta historia się zakończy. Początek powieści był obiecujący, środek gorszy i mało wiarygodny, a zakończenie okazało się najlepsze. Szkoda, że powieść jest tak nierówna, ale to debiut, więc może następna książka autora będzie lepsza. ,,Osiem minut" to dobry debiut powieściowy, ale o nierównym rytmie i dosyć przewidywalnej fabule. Depresja, samookaleczanie, planowanie samobójstwa, ataki furii to główne tematy poruszane w książce, ale zachowania bohaterów nie zawsze są wiarygodnie ukazane. Nie polecam książki osobom, które namiętnie czytają thrillery, bo nie zostanie zaspokojona ich potrzeba dreszczy na ciele, gryzienia palców z napięcia i tajemniczych zdarzeń. Jest to powieść dla osób lubiących powieści obyczajowe z domieszką lekkiego napięcia. https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Po przeczytaniu opinii innych recenzentów uważam, że "Osiem minut" jest zdecydowanie niedocenionym thrillerem na polskim rynku wydawniczym. Serwis Goodreads.com jest nieco łaskawszy jednak i tam można natrafić na falę krytyki. Co jest tego przyczyną? Tym razem czytając starałam się na bieżąco analizować i wyszukiwać mankamenty i minusy w powieści, wytykane przez czytelników. Doszłam do wniosku, że to nie autor i sama książka są winni takiemu stanowi rzeczy. Zostaliśmy przyzwyczajeni do innego rodzaju thrillera. Musi być z dreszczykiem, musi być szybko i musi być tajemniczo. W pewien sposób zaszufladkowaliśmy ten gatunek i każde odstępstwo od ustalonego kanonu jest piętnowane. A szkoda, gdyż te sztywne kryteria, nie dają szans naprawdę wyjątkowym książkom. Osobiście uważam, że "Osiem minut" to kawał dobrego thrillera psychologicznego, gdzie nie ważna jest ilość akcji tylko jej jakość. Ja jestem jak najbardziej na tak. Chris cierpi po śmierci żony. Czuje się winny, a jedynym zadośćuczynieniem jest oddanie własnego życia. Decyduje się popełnić samobójstwo. Wszystko jest dokładnie przygotowane, data wybrana, wybrana godzina i pociąg który przyniesie mu śmierć. Kiedy osiem minut przed czasem staje na peronie pociągu zaczepia go Sarah. Dziewczyna nie od razu zorientowała się, że uratowała samobójcę. Po tym zdarzeniu czuje się za niego odpowiedzialna. Chris staje się jej obsesją. Odwiedza go w domu, śledzi. Za wszelką cenę dąży do zacieśnienia znajomości. Jeszcze nie wie, że Chris ma powód do bycia "niedostępnym" a przekraczając ustalone granice Sarah wkracza na śmiertelnie niebezpieczną ścieżkę. Wprost uwielbiam kiedy już od samego początku autor rzuca nas w sam środek fabuły. Morderstwo się dokonało, Julia nie żyje. Chris zamierza niedługo do niej dołączyć. Przyznam rację krytykom : już po kilkudziesięciu stronach wiedziałam kto jest mordercą. Zastanawiam się nawet czy autor specjalnie nie podał nam tego na tacy. Jednak nie ważne jest kto zabił tylko dlaczego i jakie to miało konsekwencje. Chris spotkał mordercę swojej żony, został przez niego zaszantażowany. Musi milczeć inaczej innym członkom jego rodziny i przyjaciołom stanie się krzywda. Chris staje się samotny, odwraca się od otoczenia chcąc je chronić. Kłamie, że Julia wyjechała za granicę, do rodziny. Jednak kłamstwo ma krótkie nóżki a ciągłe życie w paranoi może zniszczyć nawet najsilniejsze jednostki. "Osiem minut" to prawdziwy thriller psychologiczny gdzie największy nacisk został położony na to co się dzieje w głowach naszych bohaterów. Tutaj nie akcja jest najważniejsza tylko sam klimat. Nie zwroty akcji tylko narastająca paranoja budują nastrój całej powieści. Pamiętacie "Psychozę" Hitchcocka, albo "Lśnienie"? To filmy o podobnej strukturze, powolnej fabule i fenomenalnych bohaterach. Owszem nie można debiutu, i do tego książkowego, porównywać do kinowych gigantów, jednak jest w tej książce coś, co nie pozwala się od niej oderwać. Jest to jeden z nielicznych "slow-burnów", którego nie mogłam odłożyć i przeczytałam za jednym posiedzeniem.

Fabuła związana jest z postacią Chrisa, którego spotykamy na dworcu kolejowym w March, we wschodniej Anglii. O godzinie 22.39, czyli na osiem minut przed zaplanowanym przez bohatera zdarzeniem. Minuta po minucie poznajemy jego motywację do popełnienia samobójstwa, jako że Chris stoi na krawędzi peronu, oczekując na przejazd pociągu towarowego, pod którego koła zamierza się rzucić, aby dołączyć do zmarłej tragicznie żony. Na dworcu nikogo nie ma, Chris wcześniej wszystko przygotował, dokonał obserwacji i wie, że nikt i nic nie przeszkodzi mu w realizacji jego smutnego planu. Nie przewidział jednak, że zupełnie przypadkiem na dworcu pojawi się Sara - kolejna bohaterka powieści - i zdecyduje się przerwać misternie zaplanowany samobójczy akt. Ratując niedoszłego samobójcę, Sara wierzy, że od tego momentu łączy ją z nim wyjątkowa więź. Postanawia poznać go bliżej, i wbrew wszystkim i wszystkiemu, odwieść go od kolejnych prób zakończenia życia. Nie zdaje sobie sprawy, że w ten sposób została wciągnięta w bardzo niebezpieczną intrygę, która może doprowadzić do nieszczęścia. Bohaterowie tej powieści są opisani dość pobieżnie. Pomimo pierwszoosobowej narracji trudno jest czytelnikowi utożsamić się z nimi, tym bardziej że ich historie zdają się być pozbawione przeszłości. Autor zdecydowanie stawia na prezentację wydarzeń „tu i teraz” i przez całą powieść nie sposób uniknąć wrażenia, że to właśnie teraźniejszość ma największy wpływ na bohaterów, a szkoda bowiem to właśnie tak skomplikowane postaci, jak główni bohaterowie wręcz wymagają prezentacji całego ciężaru bagażu doświadczeń życiowych. Przez to właśnie nie wiadomo, co tak naprawdę ukształtowało ich charaktery i losy. Myślę, że to mógłby być najmocniejszy element tej powieści, gdyby tylko autor postanowił na niego postawić. Być może właśnie ten brak wyjaśnienia przeszłości bohaterów sprawia, że zakończenie tej książki pozostawia niedosyt. Nużą też nieco fragmenty prezentujące siłę uczuć Chrisa do żony. Po kilkunastu stronach czytelnik naprawdę rozumie, że bohater nie może żyć bez swojej ukochanej, nie trzeba tego podkreślać praktycznie na każdym kroku. Książkę czyta się szybko, narracja wciąga na tyle, że chcemy dowiedzieć się autorskiego zakończenia, mimo własnych domysłów i czytelniczej intuicji, która podpowiada nam, jak to wszystko się skończy. Odradzam tę pozycję bardziej wymagającym czytelnikom thrillerów, tym bardziej, że ta powieść w większości składa się z dramatu. Dopiero zakończenie przynosi oczekiwane elementy thrillera. A jednak są czytelnicy, którym mogę polecić tę powieść. Przede wszystkim ma ona szansę spodobać się miłośnikom nieskomplikowanych powieści psychologicznych. „Osiem minut” to thriller, który szybko się czyta i dość szybko się o nim zapomina – nie można jednak powiedzieć, żeby czas spędzony z tą książką był stracony.

Darren O’Sullivan urodził się w Slough w 1982 roku, ale przeprowadził się do Peterborough, gdy miał 17 lat, aby kształcić się w dziedzinie sztuk scenicznych. Od tego czasu pracuje twórczo, najpierw jako aktor na scenie, potem reżyser. Kilka lat temu poczuł inspirację do napisania sztuki, z której to narodził się pomysł opracowania powieści. W 2015 roku został przyjęty do sześciomiesięcznego programu szkoleniowego pisania powieści w niezależnym wydawnictwie brytyjskim Faber & Faber. To tam dokształcił swój warsztat pisarski i właśnie na tym szkoleniu narodziła się powieść „Osiem minut”, oryginalny tytuł „Our Little Secret”. W maju tego roku premierę miała druga książka autora: „Close Your Eyes”, wciągający thriller psychologiczny z zabójczym akcentem. Miejmy nadzieję, że szybko zostanie przetłumaczona na język polski i wkrótce ukaże się w polskich księgarniach. Chris Hayes to pracownik z branży ubezpieczeń społecznych, który rok wcześniej stracił żonę. Nie potrafi pogodzić się ze śmiercią ukochanej kobiety i rozpaczliwie pragnie dołączyć do Julii, a jedynym sposobem, aby ponownie się z nią spotkać, jest samobójstwo. Chris ma wszystko zaplanowane. Wybiera pociąg towarowy, by zaoszczędzić pasażerom traumatycznych widoków. Dokładnie wie, o której godzinie przejeżdża przez stację. Już dawno oszacował, w którym momencie powinien podjąć ostatnią w swoim życiu czynność – rzucić się na tory. Nie przewidział jednego – że na stacji pojawi się ktoś jeszcze. Ktoś, kto jest niezwykle uparty i przeszkodzi mu zrobić to, co planował od wielu tygodni. Sara nieświadomie niweczy zamiary Chrisa, jednocześnie ratując mężczyznę przed śmiercią. Kobieta podejrzewa, że uchroniła nieznajomego przed samobójstwem, a przekonuje się o tym dopiero, gdy znajduje jego list pożegnalny. Wtedy też postanawia odszukać Chrisa, wbrew ostrzeżeniom swoich bliskich. Za wszelką cenę chce ponownie spotkać się z mężczyzną, ponieważ obawia się, że podejmie on kolejną próbę, która tym razem będzie udana. W dodatku czuje z nim silną więź, którą trudno jest jej nazwać. W końcu Sarze udaje się odnaleźć Chrisa, lecz on nie jest zainteresowany znajomością z kobietą. Ta jednak nie zamierza odpuścić. W końcu oboje się do siebie zbliżają, lecz ich wspólna historia wcale nie będzie miała „happy endu”. Powieść Darrena O’Sullivana miała być thrillerem, lecz przeważał w niej wątek obyczajowy z elementami thrillera. Rozterki miłosne Sary często odsuwały na drugi plan problemy Chrisa. Dalsza recenzja na: http://tamczytam.blogspot.com/2018/08/osiem-minut.html

Tym razem miałam do czynienia z debiutem. Przyznam szczerze, że czekałam na niego jak na mało co. Ten opis z tylu i pochlebne opinie kusiły strasznie, więc nie dziwota, że aż tak oczekiwałam tej pozycji na rynku. Darren O'Sullivan zdecydowanie trafił tą pozycją w mój gust. Przynajmniej byłam tego pewna do momentu, aż nie zaczęłam czytać... "Chris stał i patrzył jak pomału mijają sekundy. Osiem minut, musi poczekać jeszcze tylko osiem minut." * Pewnego majowego dnia Chris stanął na peronie po to, by zrobić ten ostateczny krok, na który przygotowywał się od kilku miesięcy. Data nie jest przypadkowa. To rocznica ślubu Chrisa i Julii. 5 maja to ich dzień. Niestety teraz mężczyzna musi świętować ją sam, bo jego żona nie żyje. Aby nie musieć przeżywać rocznic samotnie postanawia do niej dołączyć. Jest pewny, że uczynił wszystko i jest przygotowany, by zrobić ten jeden krok. Tyle, że na cztery minuty przed ostateczną decyzją pojawia się ona. Kobieta, która niszczy jego zamiary. Nie chce tego robić na jej oczach. Nie chce nikomu zatruwać życia swoim postępkiem. Nie chce, by ktoś do końca swoich dni widział, jak on popełnia samobójstwo. Gdy tylko pociąg przejeżdża, Chris znika, a Sara znajduje list niedoszłego samobójcy. To wtedy uświadamia sobie, co mężczyzna chciał zrobić i przed czym go uchroniła. Pytanie tylko, czy na dobre, czy tylko odsunęła to w czasie. Powieść zaczyna się w momencie, gdy Chris postanawia popełnić samobójstwo by dołączyć do swej żony. Uniemożliwia mu to kobieta, która postanawia go odnaleźć i zrozumieć co kierowało Chrisem. Akcja to tak naprawdę wspomnienia mężczyzny o życiu sprzed śmierci jego żony, która jak się okazuje ma drugie dno. Nie wiem kto i dlaczego umieścił tę powieść w dziale thriller. Jak dla mnie to totalna porażka. Nie tylko wpasowanie pozycji do tego gatunku, ale i sama pozycja. Dawno nie czytałam tak kiepskiej i nudnej książki. Co z tego, że pomysł był genialny skoro wykonanie wprost fatalne? To jedna z tych pozycji, którą jeśli tylko uda Ci się przeczytać to zapomnisz o niej w zastraszająco szybkim czasie. Ja jej nie przeczytałam. Ja ją wymęczyłam. A raczej to ona wymęczyła mnie. Można powiedzieć, że wytłumaczeniem jest fakt iż jest to debiut, ale mam za sobą niejeden i aż tak źle dawno nie było. Ja podziękuję za książki tego autora. Wam zostawiam otwartą bramę czy chcecie ryzykować czy nie. * - cytat z "Osiem minut" Darren O'Sullivan, str. 5

Jako wielbicielka romansów, "z taka pewną nieśmiałością" sięgam zawsze po thrillery, a zaczynając czytać, marzę o tym, by nie było... zbyt strasznie. Czasem się udaje i mogę spać spokojnie po skończonej lekturze, a bywa i tak, że kilka nocy śnią mi się koszmary. Jak było w przypadku "Osiem minut"? Chris niedawno stracił żonę. Kobieta została zamordowana o czym wie tylko on. Rodzina żony do tej pory myślała, że kobieta wyjechała w podróż, jednak powoli zaczynają się domyślać prawdy. Bohater nie radzi sobie ze stratą i tęsknotą, dlatego postanawia popełnić samobójstwo. Dzień po dniu, miesiąc po miesiącu planuje to wydarzenie, a kiedy nadchodzi ta chwila, na jego drodze staje Sarah, która "ratuje" go przed śmiercią i od tej chwili czuje, że jest z nim związana na zawsze. Dziewczyna nie wie jeszcze jaką straszną tajemnicę kryje Chris... Jak widać z mojego, krótkiego streszczenia powieści, pomysł na fabułę jest całkiem ciekawy. Samotny mężczyzna, który nie może odgonić demonów przeszłości i który dla kobiety chce umrzeć. Robi się nawet romantycznie, prawda? Jest jednak jeszcze druga kobieta, która chce owego mężczyzną za wszelką cenę ratować. Tych dwoje to mieszanka toksyczności i dziwnego powiązania. Autor jako debiutant, doskonale poradził sobie z ukazaniem nam uczuć bohaterów. To, że rozdziały pisane są naprzemiennie, z punktu widzenia Chrisa i Sarah, zdecydowanie pomogło w bardziej obrazowym ich przedstawieniu. Bardzo lubię, kiedy autor właśnie tak pisze. Niestety oprócz plusów, są także minusy. Jest tutaj za dużo opisów tego, co było, a zbyt mało grozy. Tak, własnie tak! Ja, która zawsze trzymam kciuki, by nie było zbyt strasznie, zapragnęłam tego uczucia podczas lektury "Osiem minut". Przecież to thriller! Winą za ten stan rzeczy obarczam przewidywalność fabuły. Gdybym od praktycznie samego początku książki nie domyśliła się jej zakończenia, to być może byłoby mroczniej i ciekawiej, a tak było tylko "średnio". Moja córka powiedziałaby zapewne, że "szału nie ma". Przyznam jednak, że widzę jednak w autorze spory potencjał, bo jego styl literacki jest poprawny i ujmujący. Być może nie odnalazł się zbytnio w tej tematyce, a może potrzeba mu jeszcze doszlifowania warsztatu literackiego. W każdym razie czuję, że jego kolejna powieść będzie miała w sobie to coś. "Osiem minut" polecam czytelnikom, którzy nie są zbyt wymagający i lubią powieści dla nich samych i dla samego czytania.