Okrutny książę. Tom 1 (ebook)

10000/10

Nie otrzymałem tej książki a była opłacona

Uwaga! To nie jest książka! Ebook

Te książkę poleciła mi ekspedientka Empiku dla mojej 13- letniej córki - bardzo ŻAŁUJĘ ZAKUPU. Na szczęście zaczęłam czytać rownolegle… W mojej opinii w tej książce nie ma absolutnie żadnych wartości, za to kipi od przemocy: począwszy od brutalnego morderstwa rodziców na oczach dzieci, przez agresje i znęcanie się fizyczne i psychiczne, przemoc rówieśnicza i seksualną. Naturalne i oczywiste są alkohol , używki i inne (!) substancje psychoaktywne. Bezrefleksyjnie przyjęty jest syndrom sztokholmski czy samobójstwa i zabójstwa. Do tego mętna pokrętna polityka wraz z jej ciemnymi niuansami, szpiegostwem, dwulicostwem… Dość nieudolnie wykreowany elficki świat jest tylko kamuflażem i wymówka, przez które młody czytelnik może odczuć, ze pewne wzorce zachowań są normalne (a zdecydowanie nie są!). Sposób narracji, język - również pozostawia dużo do życzenia… jest toporny, niespójny… ciężko się to czyta… Trochę tak jakby autorka na sile w jednej książce próbowała pomieścić wszelkie możliwe kontrowersyjne wątki (włącznie ze związkami kazirodczym, homoseksualnymi, matkobójstwem, niewolnictwem, uzależnieniami, hedonizmem)…. przy czym rażą opisy bezwzgledności i bezkarnej przemocy. Zdecydowanie nie jest to książka dla dzieci poniżej 16 roku życia! Szkoda, ze takie informacje o treści książki nie są dostępne… ja jako rodzic chciałabym je znać. Przy zakupie dopytywałam o tego typu wątki i zostałam wprowadzona w błąd. Książkę kupilam stacjonarnie, służę paragonem w celu weryfikacji opinii.

@bookliszek Do czego doprowadza nas poczucie, że jesteśmy słabsi i nie znaczymy tak naprawdę wiele, kiedy żyjemy jedynie w lęku i ciągłej obawie? Główna bohaterka „Okrutnego księcia” nie udaje, że jest silna. Wie, że jest słaba, ale udowadnia, że słabości mogą być ogromnym atutem i największą motywacją aby stawić czoła całemu światu, a nawet mieć wpływ na bieg historii! W ciągu jej śmiertelnego życia, pełnego ciosów od losu, szyderstw i przykrości udowadnia, że potrafi zdziałać więcej i dojść dalej niż niejeden szczęśliwy posiadacz długowieczności. Jude, bo o niej mowa, stacza walkę nie tylko ze swoimi lękami i całym światem, w którym przyszło jej żyć. Słabości ją motywują i popychają do działania. Są jej bronią i tarczą. Nie okazuje lęku, nie cofa przed niczym. I właśnie to uważam za największe przesłanie tej fantastycznej powieści. Walka o własne JA, dążenie do celu, determinacja i wygrana! Brawo Holly! Jude, może być przykładem dla wielu! Autorka stworzyła cały wachlarz postaci. Relacje między nimi są świetnie zarysowane. Każda z nich ma interesujące oblicze, niektórzy nawet dwa, co daje jeszcze większą frajdę z czytania. Są też polityczne intrygi, przemoc werbalna, napastowanie i dręczenie. Nie znajdziemy tu superbohaterów, idealnych mężczyzn stworzonych głównie do tego, aby mogli stać się naszymi książkowymi mężami. Wszystko w otoczce tajemnic oraz rodzinnych problemów pełnych zdrad, oszustw i nieszczerości. Autorka pokazuje, że podział na śmiertelnych i nieśmiertelnych nie ma znaczenia, bo tak naprawdę posiadane wartości, którymi kierują się obydwie nacje są identyczne. Chęć władzy, dominacji i wyższości. W tej magicznej krainie elfów, z łatwością i bez skrupułów, można sprzedać ojca za trzydzieści srebrników, a dzieckiem posłużyć jak pionkiem w grze. Miłość to tylko zabawa i frywolna drobnostka, ale czy tak do końca? Akcja przez dłuższy czas toczy się powoli. Autorka wprowadza nas w ten magiczny świat stopniując napięcie, aby w momencie kulminacyjnym pokazać, że warto było czekać i rozgrzewać czytelniczego ducha, bo emocje sięgają zenitu, a do serca trafiają nowi ulubieni bohaterowie fantasy. Wisienką na torcie jest fakt, że w tej magicznej opowieści, Holly wciąż nie zapomina o nas, ludziach i naszym rzeczywistym świecie. Historie śmiertelników trafiających do krainy elfów są świetnymi przerywnikami. Sprawiają, że świat równoległy, jawi się jako coś prawdziwego, istniejącego. Poprzez ten mały zabieg wciąż zadawałam sobie pytanie... Czy to możliwe, że magiczna kraina elfów jest tak blisko nas? Jeśli lubicie dużo świat fantasy, intryg, politycznych rozgrywek i tylko odrobinkę romansów lecz bardzo interesujących i idealnie zaplecionych w fabułę, jest to książka dla Was! Pokochacie Jude za jej waleczność i pomysłowość. Pokochacie autorkę za nowy świat jaki stworzyła! I jak już stwierdziła to Victoria Aveyard, autorkę „Okrutnego Księcia” można nazwać bezapelacyjnie prawdziwą Królową Elfów!

Za "Okrutnego Księcia" wzięłam się po przeczytaniu licznych, pozytywnych recenzji na polskim bookstagramie. Miałam więc, co do tej książki, dość spore oczekiwania. Historia zaczyna się w momencie, w którym trzy siostry, bliźniaczki Taryn i Jude oraz ich starsza, odstająca od innych dzieci siostra Vivienne, zostają skradzione ze świata ludzi przez Madoka, który zamordował ich rodziców. Właściwa akcja dzieje się 10 lat później. Wszystko opisane jest z perspektywy Jude, która jest człowiekiem w świecie elfów, wychowanym tak jakby była jednym z nich, co nie wszystkim się podoba. Tak właśnie rodzi się konflikt między Cardanem, księciem elfów, a główną bohaterką. Autorka może i miała ciekawy pomysł, ale nie wykorzystała go w pełni. Nawet nie w 80%. Vivienne wciskana jest tam na siłę, tak jakby autorka chciała na początku mieć trzy bohaterki, ale nie do końca wiedziała co z nimi zrobić. Dalej mamy Taryn, bliźniaczkę Jude. Jak dla mnie mdła postać, nie odznaczająca się niczym ciekawym, no chyba, że uznamy za ciekawe ciągłe upominanie Jude. Kolejny na liście jest Cardan, do którego nie żywię żadnych uczuć. Dlaczego? Bo praktycznie go nie poznajemy. Owszem, wiemy, że jest najmłodszym synem króla, pije na umór i charakteryzuje się okrucieństwem. Ale wątki, w których występuje są praktycznie takie same i mało czym się różnią. A jak już się pojawiła jedna ciekawa rzecz, którą można było ładnie pociągnąć, czy wytłumaczyć w późniejszych rozdziałach (na co właściwie liczyłam), to została pominięta przez autorkę. Mowa o motywie ze szpilką i solą. No i Jude, bo w końcu najlepsze na koniec, prawda? W zamyśle miała być silna, kobieca postać, dążąca do czegoś więcej niż ślub. Rozumiem. Tylko dlaczego przy tym jest tak niemiłosiernie denerwująca. Jej zachowanie, myśli doprowadzały mnie do szału. Chciałabym pominąć jej wątki, ale wtedy nie mogłabym przeczytać tej książki, no bo przecież to narratorka. Taki paradoks. Była do takiego stopnia zmienna, że czasem człowiek za nią nie nadążał. Rozumiem raz, czy dwa zmienić zdanie. Ale nie cały czas. Jude chce być rycerze. Jude chce jednak władzę, a nie być rycerzem. Jude chce być elfem. Jude kocha siostry. Jude nienawidzi siostry. Jude chce być kimś na dworze. Jude chce jednak być niezależna. I można tak wymieniać w kółko. Niestety ja i ona nie zostaniemy przyjaciółkami. Świat był wykreowany dobrze, chociaż bazował na powielanych już schematach dotyczących elfów, ale tego nie mam za złe. Są to rzeczy już przypisane do danej rasy, tak jak to, że wampiry mają kły i że wilkołaki odczuwają zmiany przy pełni księżyca. Niestety, męczyłam się przy tej książce stąd taka, a nie inna ocena. Przewidziałam całą fabułę i nie miałam żadnej przyjemności z odkrywania "tajemnic". https://instagram.com/rude_czytadlo/

Za "Okrutnego Księcia" wzięłam się po przeczytaniu licznych, pozytywnych recenzji na polskim bookstagramie. Miałam więc, co do tej książki, dość spore oczekiwania. Historia zaczyna się w momencie, w którym trzy siostry, bliźniaczki Taryn i Jude oraz ich starsza, odstająca od innych dzieci siostra Vivienne, zostają skradzione ze świata ludzi przez Madoka, który zamordował ich rodziców. Właściwa akcja dzieje się 10 lat później. Wszystko opisane jest z perspektywy Jude, która jest człowiekiem w świecie elfów, wychowanym tak jakby była jednym z nich, co nie wszystkim się podoba. Tak właśnie rodzi się konflikt między Cardanem, księciem elfów, a główną bohaterką. Autorka może i miała ciekawy pomysł, ale nie wykorzystała go w pełni. Nawet nie w 80%. Vivienne wciskana jest tam na siłę, tak jakby autorka chciała na początku mieć trzy bohaterki, ale nie do końca wiedziała co z nimi zrobić. Dalej mamy Taryn, bliźniaczkę Jude. Jak dla mnie mdła postać, nie odznaczająca się niczym ciekawym, no chyba, że uznamy za ciekawe ciągłe upominanie Jude. Kolejny na liście jest Cardan, do którego nie żywię żadnych uczuć. Dlaczego? Bo praktycznie go nie poznajemy. Owszem, wiemy, że jest najmłodszym synem króla, pije na umór i charakteryzuje się okrucieństwem. Ale wątki, w których występuje są praktycznie takie same i mało czym się różnią. A jak już się pojawiła jedna ciekawa rzecz, którą można było ładnie pociągnąć, czy wytłumaczyć w późniejszych rozdziałach (na co właściwie liczyłam), to została pominięta przez autorkę. Mowa o motywie ze szpilką i solą. No i Jude, bo w końcu najlepsze na koniec, prawda? W zamyśle miała być silna, kobieca postać, dążąca do czegoś więcej niż ślub. Rozumiem. Tylko dlaczego przy tym jest tak niemiłosiernie denerwująca. Jej zachowanie, myśli doprowadzały mnie do szału. Chciałabym pominąć jej wątki, ale wtedy nie mogłabym przeczytać tej książki, no bo przecież to narratorka. Taki paradoks. Była do takiego stopnia zmienna, że czasem człowiek za nią nie nadążał. Rozumiem raz, czy dwa zmienić zdanie. Ale nie cały czas. Jude chce być rycerze. Jude chce jednak władzę, a nie być rycerzem. Jude chce być elfem. Jude kocha siostry. Jude nienawidzi siostry. Jude chce być kimś na dworze. Jude chce jednak być niezależna. I można tak wymieniać w kółko. Niestety ja i ona nie zostaniemy przyjaciółkami. Świat był wykreowany dobrze, chociaż bazował na powielanych już schematach dotyczących elfów, ale tego nie mam za złe. Są to rzeczy już przypisane do danej rasy, tak jak to, że wampiry mają kły i że wilkołaki odczuwają zmiany przy pełni księżyca. Niestety, męczyłam się przy tej książce stąd taka, a nie inna ocena. Przewidziałam całą fabułę i nie miałam żadnej przyjemności z odkrywania "tajemnic". https://instagram.com/rude_czytadlo/

Do przeczytania tej książki zbierałam się już dłuższy czas, ale ciągle coś innego przyciągało moją uwagę. Niedawno nareszcie nadszedł czas, żebym mogła spokojnie usiąść i zagłębić się w historię prosto z krainy elfów. Jesteście ciekawi, jak było? Główną bohaterką jest Jude, która jest człowiekiem z krwi i kości. Podobnie jak jej siostra bliźniaczka, Taryn. Dziewczyny znalazły się w świecie magii i elfów z dość prostej przyczyny. Ich starsza siostra, Vivienne jest w połowie elfką, a jej prawdziwy ojciec w końcu się o nią upomniał. Porwał, a raczej zabrał dziewczynki do siebie i tak sobie żyją w nowym miejscu. Jude jest jedną z niewielu głównych bohaterek, które nie wykazują się nadmierną głupotą. Jest to dziewczyna, która, zanim cokolwiek zrobi, woli chwilę się nad tym zastanowić. Zauważyłam już na samym początku i obawiałam się, że jednak może się to zepsuć w trakcie. Jednak autorka zaskoczyła mnie tutaj po raz pierwszy i tak wykreowała tę postać, że nie było mowy, chociażby o jednej głupiej decyzji podjętej przez Jude. Cardan, czyli ten okrutnie denerwujący księciunio jest naprawdę denerwujący. Wielokrotnie gnębił główną bohaterkę, tylko ze względu na to, jakiego jest ona pochodzenia. Dla niego elfy mają zdecydowanie większą przewagę niż ludzie. Bo przecież ludzie są śmiertelni, więc tak naprawdę ich życie już na wstępie jest skazane na porażkę. Kurczę, tak bardzo chciałabym Wam jakoś przekazać wszystkie moje emocje, ale po prostu się nie da. Prawdopodobnie ta recenzja będzie jedną wielką beznadzieją, ponieważ plotę tutaj totalne głupoty. Holly Black to dla mnie odkrycie i cholera, ta autorka ma tak fenomenalny talent do tworzenia ciekawych historii i kreacji bohaterów, że aż szok. Historia, jak tutaj miałam okazję poznać, jest nie do podrobienia i uważam, że jest to jedna z kilku rewelacyjnych powieści fantasy. Klimatem odrobinę przypominała mi Dwory Sary J. Maas, ale z drugiej strony było to zupełnie co innego. Nawet ten wątek faerie wykreowany przez Cassandrę Clare nie był tak dobry, jak ten tutaj. Dzięki tej historii mogłam przenieść się do Elysium, ale jeszcze stamtąd nie wyszłam. Myślami nadal wracam do tej książki i nie mogę się doczekać drugiego tomu. Mam nadzieję, że drugi tom również mnie nie rozczaruje, a niektóre wątki z Okrutnego księcia jakoś się rozwiążą w tym tomie drugim. Jak wspomniałam wcześniej, jest to dla mnie mega odkrycie i podejrzewam, że mój ukochany Szklany tron oraz Dwór cierni i róż ma ogromnego przeciwnika. Nie mogę zapomnieć również o obłędnej okładce, która całkowicie podbiła moje serduszko. Biel, czerń i złoto to zdecydowanie najlepsze połączenie. http://www.oksiazkachinietylko.pl/2019/02/okrutny-ksiaze-holly-black.html

„Okrutny książę” ogromnie przypadł mi do gustu, sam nie wiem, z jakiego powodu, ale swoim stylem już od pierwszych stron potrafiła mnie porwać, zaciekawić do takiego stopnia, że już później było trudno się oderwać od tej książki. Tempo akcji już od samego początku wprowadza nas w okrutny świat elfów, prezentuje jego oblicze, nie kryje się z tym jaki ten świat potrafi być bezwzględny dla ludzi, bez specjalnych amuletów, prosty urok sprawi, że zostaną marionetkami w rękach jakiegoś lubującego się w krzywdzie elfa. My zaś czytelnicy mamy przyjemność obserwować losy Jude, która mimo swojej ludzkiej natury, stara się być nieugięta, sprzeciwiać się panom tego świata, którymi niestety są okropne elfy, nie znają wobec niej litości oraz jej siostry bliźniaczki. Ten świat to dla nich jedyne miejsce, w którym mogą przebywać. Czy tego chcą, czy nie, muszą znieść zaczepki Cardana, jednego z książąt obecnego króla, pretendent do tronu, zaś dla dziewczyn najgorsza zmora tej krainy. Która swoją drogą wydaje się bardzo malownicza, ciekawa, a magiczne istoty, które w niej się kryją, potrafią wzbudzić jeszcze większą ciekawość nad tym światem. Co takiego kryją? Co jeszcze przed nami pokażą? Takiego typu po głowie chodziły mi pytania. Jednak to nie jedyny dobry element tej książki, a zwięzła, ciekawa fabuła, w której charakter Jude jest nam coraz bardziej znany, wiemy, co nią kieruje, czego się obawia i co tak naprawdę chce w tym świecie osiągnąć. Dla mnie tworzy to jedną, ciekawą całość, przez która z niecierpliwością czekam na kolejny tom, zaś wam samym ogromnie polecam!

„Jeśli mnie zranisz, nie będę płakać. Zranię cię tak samo albo gorzej.” Moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Choć wiem, że nie jest to jej debiut literacki. Na temat tej książki krążą bardzo skrajne opinie, od bardzo dobrych do złych. Jedni ją kochają, drudzy nienawidzą. Cóż, może jej nie pokochałam, ale historia mnie urzekła. Zacznijmy od tego, że znajdujemy się w baśniowej krainie elfów. Któż o tym nie marzył w dzieciństwie? Teraz wiemy, że elfy nie są stworzeniami, które przypadły by nam do gustu. Mimo, że nie umieją kłamać, bo nie mogą, bo taka ich natura, nauczyły się omijać tą prawdę ukrywając ją w łamigłówkach, troszkę ją naginająć. Poza tym są to nie tylko nieśmiertelne istoty, ale również bardzo niebezpieczne. Prosząc je o coś trzeba być bardzo roztropnym i precyzyjnym, inaczej bardzo źle możemy na tym wyjść. „Najbardziej ze wszystkiego nienawidzę cię dlatego, że o tobie myślę. Często. To okropne, ale nie mogę przestać.” Holly Black ma lekki styl pisania, dzięki czemu książkę czytało się szybko i miło. Opisy przyrody nie przynudzały, może dlatego, że nie była to nasza przyroda i miło mi się czytało o baśniowych roślinach i schorzeniach. Dialogi były dobrze skonstruowane, choć przy rozmowach z fearie zawsze czytałam je bardziej wnikliwie szukając drugiego dna i ukrytego motywu. Więcej na: https://libraryofvelaris.blogspot.com/2019/02/okrutny-ksiaze-holly-black.html