Oczy królowej (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

Rok 1572 słynął z okrucieństwa, spisków i skandali. Przede wszystkim zasłynął „nocą św. Bartłomieja”, podczas której dokonano rzezi hugenotów. Sprawcami była tłuszcza w sposób mistrzowski podjudzona przez katolików. Mordy były nie tylko długotrwałe, ale również bestialskie. Na tym tle zaufany królowej Elżbiety I mistrz Francis Walsingham próbuje przemycić ważne dokumenty do Anglii. Opuszczenie jednak Paryża, gdy wokół toczą się okrutne mordy, jest niebezpieczne, szczególnie że ktoś jeszcze pragnie ów dokument zdobyć. Niby zwykłe kartki, ale nie byle jakie, ponieważ należały do żeglarza, który ponoć odkrył drogę morską przez niebezpieczną cieśninę. Po jej przepłynięciu skarbiec każdego królestwa zapełniłby się po samo sklepienie. Jednak mistrz dał się ocyganić. Po ważne dokumenty zostaje wysłany zaufany człowiek. Kto to taki? Kto jest oczami królowej? Czy polecam? Nie wiem. Zależy kto, jakie ma wymagania w stosunku do lektury. Ktoś, kto nie lubi drastycznych scen, może się poczuć zniesmaczony, ale cóż na to poradzić, że to były takie mroczne czasy. Opisy i tak są mniej drastyczne niż w cyklu „Królowe przeklęci”, a z wymyślnych mordów słynęli już Wikingowie. Jeśli więc ktoś nie znajduje się w tego typu opisach, to odradzam, szczególnie iż wiadomo, że Autor podkoloryzował to i owo korzystając z brutalności czasów, by podnieść adrenalinę czytelnikowi. Jednak mam wrażenie, że mimo wszystko momentami mocno przesadził. Autor pisał też w czasie teraźniejszym, co nie wszystkim przypadnie do gustu. Za kolejny minus lektury uważam zbyt małą ilość manipulacji i knowań, jakby Autor bał się, że czytelnik może się pogubić. Mogłoby być też trochę bardziej rozwinięte życie obyczajowe w owych trudnych, ciężkich czasach i więcej faktów historycznych, szczególnie dotyczących konfliktu królewskich sióstr, a nie taniej erotycznej sensacji. Nie podobał mi się sposób ukazania Marii Stuart jako nimfomanki. Postać Elżbiety była z kolei spłycona. Przejdźmy do plusów, które zawsze staram się odnaleźć. Według mnie ciekawie zarysowane i przedstawione tło historyczne, jak i akcja osadzona w 1572 roku to atut książki, ale wątek historyczny nie jest równy wiedzy z tego okresu, z czego trzeba zdawać sobie sprawę i czytać z przymrużeniem oka. Kolejny plus to szybkie tempo, wartka akcja i plastyczne obrazy (czasem nawet nazbyt, bo można było sobie uzmysłowić jaki smród wydobywał się z odmętów Tamizy). Autor nawiązał nawet do odkrycia supernowy w gwiazdozbiorze Kasjopei, co urealniło postać głównego bohatera jako uczonego. Jestem z lektury w miarę zadowolona, choć kapkę rozczarowana. Porównanie tej książki do twórczości Kena Folletta, to przesada. Follett to klasa sama dla siebie. Jednak na kilka godzin mogłam z przymrużeniem oka oderwać się od rzeczywistości i przenieść się do bardzo odległych czasów. „Oczy królowej” otwierają cykl zatytułowany Agenci korony. Sięgnę po kolejny tom, by poznać dalsze przygody lojalnego i sprytnego Johna Dee – agenta 007 w tajnej służbie Jej Królewskiej Mości. Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu REBIS

„OCZY KRÓLOWEJ” Oliver Clements Dom Wydawniczy REBIS Czy kiedykolwiek czytaliście thriller historyczny? Dzięki Domu Wydawniczemu Rebis miałam możliwość przeczytania powieści Olivera Clementsa „Oczy królowej”. Jest to pierwsza odsłona serii „Agenci Korony”. Tutaj powstanie agent 007. Możecie również przeczytać, jak powstawały pierwowzory agentów M16. Oczami królowej Elżbiety I jest niesamowity doktor John Dee. Jest jej prawą ręką. Będzie miał mnóstwo przygód. Czy wyjdzie z tego żywy? Kto czyha na niego? Dee jest astrologiem. Uwielbia patrzeć w gwiazdy i z nich czytać. Często ma prorocze sny. Dzięki nim potrafi rozwiązać trudne zadanie. Czy obroni swoją królową przed rychłą śmiercią? Niejeden osobnik chciały jej śmierci. Oprócz Elżbiety I mamy również do czynienia z jej kuzynką królową Marią Stuart. Maria jest katoliczką i królową Szkotów. Chciałaby przejąć władzę nad Anglią. Ma wysokie zapotrzebowania erotyczne. Nie mogłam uwierzyć jakie zabiegi zapisał jej lekarz. Jej służące mają dosyć. Nie mają siły, żeby zaspokoić jej zapotrzebowania. O czym piszę? Odpowiedź znajdziecie w książce „Oczy królowej”. Stuart jest więźniem swojej kuzynki. Doradcy królowej Elżbiety podejrzewają, że Maria chce zabić królową i zasiąść na jej tronie. Czy mają rację? Czy faktycznie tak jest? Czy „Oczy królowej” w porę wykryje spisek? Dodam, że w tej powieści jest mnóstwo spiskowców. Komu może ufać Elżbieta I? Kto jest jej prawdziwym przyjacielem, a kto ukrytym wrogiem? Nie zabraknie również zabawnych scen i pościgów. Jestem zachwycona tą pozycją. Jak myślicie czy Elżbieta I była dobrą osobą? Jak ją przedstawił autor? Czy może prawowitą królową Anglii powinna być Maria Stuart? Katolicy walczą z protestantami. Za wszelką cenę chcą się pozbyć Hugenotów z Francji i najlepiej z Anglii. We Francji robią z nimi czystkę. Czy ich ręka dosięgnie samej królowej Elżbiety? Elżbieta wraz ze swoim mistrzem – (specjalnie nie napiszę o kogo chodzi) stworzy coś co zapoczątkuje tajnych agentów. Zrobiła to dlatego, że kończą jej się pieniądze na obronę królestwa. Kim jest tajemnicza Isobel Cochet? Dlaczego zaginęła? Czy ona spiskowałam przeciwko królowej Elżbiecie? Powieść wciągnęła mnie od samego początku. Niesamowite zwroty akcji. Dużo spiskowców po jednej i drugiej stronie. Jestem zachwycona tropieniem wrogów królowej. Główni bohaterowie są rewelacyjni i bardzo dobrze wykreowani. Różne miejsca akcji. Czas akcji wiek XVI. Thriller podzielony jest na trzy części. Będziecie nią bardzo zachwyceni. „Oczy królowej” doskonale nadają się na prezent. Lubicie thrillery? Może tym razem sięgniecie po ten historyczny thriller z mnóstwem szpiegowskich wątków. Nie zabraknie także morderstw. Czy królowa Elżbieta przeżyje, a Maria Stuart straci głowę? Czy oglądaliście serial „Nastoletnia Maria Stuart”? Jeżeli odpowiedzieliście „tak” to ta powieść przypadnie wam do gustu. Chcesz poznać agenta 007?

Większość z nas lubi wątki szpiegowskie i z zainteresowaniem śledzi losy tajnych agentów. Od zawsze świetnie się one sprawdzały, czy to w literaturze, czy na wielkim ekranie i wprowadzały do fabuły dużo niespodziewanych zwrotów akcji oraz niemałego dreszczyku emocji. Przeważnie jednak skupiają się one na teraźniejszości, gdzie szpieg idący na misję wyposażony jest w super nowoczesny sprzęt. A co gdyby można było cofnąć się kilka wieków wstecz i poznać działania tamtejszych pierwszych służb specjalnych? Tu z pomocą przychodzi Oliver Clements i jego najnowsze dzieło - "Oczy królowej". Akcja książki już od samego początku nabiera szybkiego tempa i długo tak się utrzymuje. Był to ogromny atut, ponieważ z każdą kolejną stroną czytelnik coraz bardziej zanurzał się w historię oraz płynął dalej razem z nią. Odpowiadał za to prosty i lekki styl pisania autora, który nie bawił się w zawiłe opis, a skupił się na dobrym przekazaniu swojej opowieści. Obraz XVI wiecznej Anglii ukazanej w powieści jest bardzo realistyczny, a często nawet brutalny. Nie ma tu miejsca na idealizację, czy pomijanie niewygodnych tematów. Opisy były szczegółowe, aż można było wyobrazić sobie wszystkie te nieprzyjemne zapachy i jeszcze bardziej wczuć się w realia tamtych czasów. Mi się to podobało, ale na pewno trochę bardziej wrażliwe osoby muszą uważać, bo część scen może być nie dla nich. W książce zabrakło mi trochę większego wgłębienia się w postacie Elżbiety I i jej rywalki Marii. Choć obie kobiety przewijały się przez książkę, to jednak zdecydowanie była ona zdominowana przez działalność szpiegów poświęcających się dla dobra swojego kraju. Dla mnie był to spory minus, ponieważ dwie bardzo ważne postacie zostały nieco pominięte. Pozostałym bohaterom może i poświęcono więcej uwagi, ale również nie wystarczająco wgłębiono się w ich historię, charakter, czy motywację do danych działań. Podsumowując, "Oczy królowej" to powieść historyczna skupiająca się na działalności szpiegowskiej ówczesnych agentów. Znajdziecie w niej dużo intryg i podstępów, a wszystko na tle narastającego konfliktu z Hiszpanią i Francją oraz masakry protestantów w tzw. "noc św. Bartłomieja". Kilka rzeczy można było zrobić lepiej, ale ogólnie całość wyszła dobrze. Jeśli nie macie problemu ze zmierzeniem się z odrobiną historii oraz chcielibyście poczuć się jak James Bond w średniowieczu, to powinniście się odnaleźć w tej lekturze.

Czytałam w swoim życiu wiele książek, których akcja ma miejsce w epoce elżbietańskiej. Wszystkie były dla mnie czytelniczą ucztą, niesamowitym przeżyciem. Dlatego sięgając po książkę Oliviera Clemensa nastawiłam się na podobne doznania, bo zapowiadało się naprawdę pięknie. Bardzo obiecujący był opis książki, zachwycająca okładka i szata graficzna. Jakże poczułam się więc zawiedziona, gdy podczas lektury, nie doczekałam się zapowiadanych emocji takich jak w powieściach Kena Folleta czy Dana Browna. Motywem przewodnim powieści jest walka królowej Elżbiety I ze swoją przyrodnią siostrą Marią królową Szkotów o prawo do tronu. Konflikt ten powoduje, że na dworze knute są intrygi, wysyłane są zaszyfrowane informacje, pojawiają się szpiedzy. Maria, mimo że jest pozbawiona wolności, zza więziennych krat obmyśla jakby zająć zająć miejsce Elżbiety. A ta z kolei za pomocą swoich zwolenników, chce pozbyć się zagrażającej jej przyrodniej siostry. Czyli temat ciekawy, ale jednak coś się autorowi nie udało, nie potrafił stworzyć powieści przynajmniej dobrej, pozostającej na długo w pamięci. Zacznijmy od bohaterów - dla mnie byli mało charakterystyczni, nie zostali mi na tyle dobrze przedstawieni, abym mogła odnieść się do nich emocjonalnie. Po prostu byli. Akcja szarpana, chaotyczna, może i szybka, ale nie zaskakiwała (o żadnym podobieństwie do powieści Dana Browna nie ma mowy). Jedynie co muszę przyznać, to że autorowi udało się odtworzyć mroczny i brudny klimat opisywanej epoki. Opisy ulic, ścieków, rzek są bardzo realistyczne i mogą wywoływać obrzydzenie. Podobnie jak opisy brudnych ludzi, nieświeżych oddechów, odchodów w nocnikach. Przerażające są opisy ludzkich zwłok, trzewi się z nich wylewających czy odciętych kończyn. Niektóre brutalne sceny mogą odrażać (szczególnie na początku książki, gdzie Oliver Clemens opisuje rzeź i gwałty dokonane w Paryżu przez katolików na hugenotach) jak również opis erotycznych upodobań królowej Marii. Pojedyncze wątki na chwilę przyciągały moją uwagę, było trochę intryg i tajemnic, ale nie na tyle, aby trudno było mi się oderwać od czytania. Książkę mimo wszystko polecam, szczególnie dla miłośników książek historycznych i historii Anglii. Mnie może rozczarowała, ponieważ porównywałam ją do innych o podobnej tematyce, które bardziej przypadły mi do gustu. Dziękuję wydawnictwu Rebis za umożliwienie mi przeczytania i zrecenzowania książki.

No cóż. Pan Oliver Clements być może zasługuje na miano autora wymyślonych historii, gdyż mimo wszystko fabułę „Oczu królowej” stworzył. Niestety absolutnie nie jest on pisarzem i nie ma za grosz talentu literackiego. Cała książka napisana jest w taki sposób, jakby była ledwie trochę rozbudowanym planem wydarzeń: jedna postać powiedziała to, potem zrobiła tamto, na co druga zareagowała jakoś tam, i obie wyruszyły gdzieś tam – zupełnie jakby Clements napisał na szybko zarys historii, w miarę, jak mu przychodziła do głowy, chcąc „na kolanie” zanotować różne szczegóły, a potem, zamiast przekształcić to w powieść z wszystkimi jej elementami, po prostu oddał do druku taki napisany „na brudno”, niedopracowany tekst, pozbawiony w dużej mierze jakiegokolwiek sensu. Czytelnik absolutnie nie uświadczy tu opisów ani świata przedstawionego, które przemawiałyby do wyobraźni, ani opisów wyglądu bohaterów czy ich stanów wewnętrznych, dzięki którym mógłby ich rozróżnić, ani wreszcie opisów akcji, które byłyby wystarczająco klarowne i logiczne. Cała treść brzmi jak urywane szczekanie, autor wyrzuca z siebie pojedyncze zdania, które pewnie w jego zamiarze miały stanowić jakąś sensowną i chronologiczną całość, ale w efekcie są tylko zlepkiem kawałków, którym brak spoiwa, które nadawałoby ciągłość narracji. Trudno zatem odbiorcy zorientować się, gdzie toczą się wydarzenia, na czym dokładnie polegają, i jaką rolę odgrywają w nich poszczególne postaci. Już po kilku rozdziałach chciałam zaprzestać lektury, wymęczona tym bełkotem, ale mój upór czytelniczy sprawił, że mimo wszystko, trudząc się i coraz bardziej mając dosyć, dotrwałam do ostatniej strony. Rezultat tego był taki, że owszem, jakiś tam mglisty zarys przedstawionej historii wyłapałam, więc mniej więcej wiem, o co w niej chodziło, ale bohaterów zaczęłam odróżniać od siebie dopiero z czasem, i to wyłącznie poprzez ich nazwiska, bo poza tym stanowią jedynie zbitą masę postaci, która toczy ze sobą jakiś dialog, z którego trudno cokolwiek rozsądnego wywnioskować. Jestem z tej lektury bardzo niezadowolona i uważam ją za straszny chłam. „Oczy królowej” to jedna wielka strata czasu i gorąco odradzam wszystkim poddawanie się takim torturom, jak ja, i w ogóle sięganie po tę książkę, bo absolutnie nie jest tego warta.

Nareszcie wiem, skąd wziął się agent 007! "Oczy królowej" Olivera Clementsa to powieść historyczna, której akcja dzieje się w 1572 roku w Anglii za czasów rządów królowej Elżbiety I, która toczy walkę o dominację w Europie z królem Hiszpanii, a jednocześnie walczy o prawo do tronu ze swoją przyrodnią siostrą Marią królową Szkotów. To powoduje, że na królewskim dworze roi się od szpiegów, zdrajców i pieczeniarzy, którzy tylko czyhają na okazję do zyskania majątku lub innych korzyści. Skarbiec świeci pustkami, a jedyną drogą do jego zapełnienia są zamorskie podróże do Kitaju, skąd można przywozić cenne towary. Żeby tam jednak popłynąć trzeba znać drogę przez cieśninę Anian, którą odkrył i opisał admirał de Silva. Dlatego dla królowej niezwykle cenne stają się zapiski tego podróżnika i z misją ich odnalezienia wysyła swojego zaufanego człowieka Johna Dee- naukowca, alchemika i jednocześnie wielbiciela Elżbiety. W tej bardzo niebezpiecznej wyprawie, oprócz sprytu i rzemiosła wojskowego, bezcenne okażą się umiejętności Johna do łamania szyfrów i rozwiązywania logicznych zagadek. Autor stworzył powieść, która jest połączeniem "Trzech muszkieterów" A. Dumas i serii opowieści o Jamesie Bondzie, ale scenerią uczynił Anglię z XVI wieku. To kraj, w którym pełno jest brutalności, brudu, fałszu, krwi płynącej rynsztokami miast i sprośności. Człowieka morduje się, albo torturuje w imię Boga, religii i Kościoła z pełnym błogosławieństwem władczyni i z jej imieniem na ustach; informacje pozyskuje się dzięki oszustwom, sprytowi i obrzydliwym praktykom (nocnik królowej to nieocenione źródło wiedzy!), a choroby leczy dziwnymi sposobami (Maria ma służkę, której zadaniem jest spełnianie jej wyuzdanych zachcianek). W tym świecie nie pachnie perfumami, ale ludzkimi wydzielinami, ludzie nie są piękni, a lojalność to rzadka cecha. Akcja w tej książce pędzi w zawrotnym tempie. Czasami miałam problem w połapaniu się, kto jest kim i po czyjej stronie stoi. Może gdybym lepiej znała historię Anglii tego okresu byłoby mi łatwiej zrozumieć fabułę. "Oczy królowej" to powieść, którą poleciłabym miłośnikom historii i sensacji.

,, Każdy ściska w rękach to, co ze sobą wziął. Większość niesie niemowlęta . Uciekający mijają ich skuleni, przerażeni, ze łzami spływającymi po twarzach. - Obcięli jej ręce!- szlocha kobieta.- Mojej matce obcięli ręce!- Podnosi swoje, zdumiona, że wciąż je ma". Kiedy zaczęłam ją czytać nie sądziłam, że będzie tak brutalna. Każda kolejna strona utwierdzała mnie w przekonaniu, że to okrutny thriller, który im dalej czytałam, tym bardziej przybierał na sile. Już po dziewiętnastej stronie czułam jakbym wypiła trzy mocne i gorzkie kawy, które wywołały we mnie ogromne pobudzenie. Mimo tak ostrego tekstu ja czytałam dalej, coraz bardziej zaciekawiona dalszą akcją. Może i czuć było pewną rezerwę, jednak tylko po to, by przekonać nas, że my w tej powieści jesteśmy bezpieczni. Dziwne, prawda? Ciekawa jestem, czy wy też odniesiecie takie wrażenie. W tej historii spodobały mi się porównania. Autor miał ich całe mnóstwo, odpowiednio dobrane do każdej sytuacji i danego przedmiotu. Zaintrygował mnie również motyw tajnych spisków, które knuły przeciw sobie dwie wielkie osobistości. Wszystko oczywiście z klasą, że niby nic o tym nie wiedziały:-) Chciałam jeszcze dodać, że akcja występuje tutaj w dwóch miejscach jednocześnie. Zawsze lubię taki rozstaw, gdyż można poznać fakty z obu stron, a nie tylko jednej. Kiedy jedna strona wyraża swoje obiekcje, to nie mam pewności, które opisy są prawdziwe. Tutaj dość mocno podkreślone są sceny walki, czy też rozlew krwi. Choćby tułaczka pomiędzy trupami i do tego z opisu mocno zmasakrowanymi, może osoby wrażliwe nieco zniesmaczyć. Mi się to wszystko bardzo podobało, bo wszelkiego rodzaju powieści grozy są moją ulubioną dziedziną literatury. Jeśli chodzi o samych bohaterów, to życzyłabym sobie, aby w moim życiu pojawił się ktoś taki jak Walsingham. Ten człowiek zawsze potrafił znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Jego matactwa były prawdziwą perełką. Zawsze czymś mnie zaskoczył i zauroczył. Był prawdziwymi oczami królowej, prawie jak sherlock holmes :-)

Akcja powieści historycznej – „Oczy Królowej” rozgrywa się w XVI wieku, za czasów epoki elżbietańskiej. Czas ten jest bardzo specyficzny w historii, ponieważ u władzy zasiadała Elżbieta I. Okres jej panowania to także czas rozkwitu gospodarczego i kulturalnego państwa, ale też burzliwych zamieszek na tle religijnym i konfliktów z Francją, Szkocją i Hiszpanią. Główna bohaterka powieści podejrzewa zamach na swoją osobę, dlatego zatrudnia Johna Dee, aby chronił królową oraz odnalazł ważne dokumenty, które zostały skradzione. Francis Washingham i jego najbardziej zaufany współpracownik poświęcają się jak mogą, aby zapobiec katastrofie. Wielkim niebezpieczeństwem dla królowej Elżbiety jest królowa Anglii – Maria. Osobistość ta jest w Anglii punktem zaczepienia dla Hiszpanii i osią, wokół której w zreformowanym kraju zawiązuje się tajny spisek katolików. Bez Marii, Hiszpanie nie mieliby powodu do ataku, nie byłoby też nieustannych obaw o zbrojną rebelię na północy. Dopóki królowa żyje to niebezpieczeństwo będzie z każdym dniem narastać i przekształcać się w śmiertelne zagrożenie – ”Jak długo ta diablica pozostanie przy życiu, tak długo królowa Elżbieta nie będzie bezpieczna”. To właśnie John Dee staje się „oczami królowej”, nie tylko, aby ją chronić lecz także aby być lojalnym wobec nauki swojej władczyni. Dla królowej jest gotów ryzykować własne życie i zdrowie. Czy tajni agenci wraz ze służbami zdołają ochronić królową? Waszak królowej grozi potężne niebezpieczeństwo… Królową dręczy strach nie tylko o swoje życie, ale także o swój kraj. „Oczy Królowej” to trzymająca w napięciu i emocjonująca powieść historyczna, która sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko, od deski do deski. Gorąco polecamy książkę wszystkim tym, którzy lubią wojnę podstępów, tajnych szyfrów i sekretów – Dobre Recenzje

Akcja książki rozpoczyna się dość drastycznie, od krwawych scen w noc Św. Bartłomieja. Prawdę mówiąc, miałam problem, żeby przebrnąć przez ten fragment, i to nie z powodu krwi lejącej się z każdej strony. Nie widziałam na tamten moment sensu w opisywaniu tych wydarzeń, nie mogłam się wkręcić w historię. Następne rozdziały są już zdecydowanie mniej krwawe, a styl pisania jest łatwy i przyjemny w odbiorze. Wypowiedzi bohaterów są mocno współczesne, przez co czasami zapominałam, że czytam książkę, której akcja dzieje się w XVI wieku. Natomiast z uwagi na liczne zwroty akcji, zwłaszcza pod koniec książki, trzeba było mocno skupiać się na czytanym tekście, żeby niczego nie pominąć. Natomiast większość bohaterów wydawała mi się płaska – brakowało mi trochę zagłębienia się w ich charakter, większości z nich dałoby się opisać jednym zdaniem. Królowa Elżbieta I w książce została przedstawiona jako silna władczyni, natomiast pokazano również jej bardziej delikatną naturę. Jak się okazuje, jeden z bohaterów jest dla niej kimś więcej, niż zwykłym pracownikiem. To pokazało jej bardziej ludzką naturę, dzięki czemu łatwiej jest nam jej współczuć i życzyć powodzenia w walce o tron. Zaskoczyła mnie postać Marii, królowej Szkotów. Nie spotkałam się jeszcze z takim przedstawieniem jej osoby. Z zapartym tchem czytałam o jej kolejnych intrygach i sposobach na oszukanie straży. Natomiast wątki seksualne moim zdaniem źle wpływają na odbiór książki, nie pasowały one do reszty powieści. Podsumowując, książka jest niezła. Niestety rekomendacje z okładki nie do końca pokrywają się z rzeczywistością, ale to nie jest jedyny przypadek, w którym okładka obiecuje gruszki na wierzbie, których nie dostajemy. Na długie, letnie wieczory jest w sam raz.