Rękopis Hopkinsa (okładka  zintegrowana, wyd. 04.2024)

Katastrofa naturalna, wojna w Europie, ludy wschodu, bardzo aktualnie

Zwracacie uwagę na okładki? Niektóre z nich mają w sobie „to coś”, co sprawia, że już po jednym spojrzeniu czujesz, że MUSISZ przeczytać daną książkę. U mnie tak właśnie było w tym przypadku. „Rękopis Hopkinsa” to historia autorstwa R. C. Sherriff, która ukazała się nakładem wydawnictwa Rebis. Jest ona częścią serii „WEHIKUŁ CZASU”. Pierwsze, na co chciałabym zwrócić uwagę to to, jakim językiem posługuje się autor. Sięgając po tę historię mój mózg był pewien, że będzie ona napisana topornym językiem. Dlaczego tak myślałam? Nie wiem. Przyznaję, że lekkość pióra bardzo mnie zaskoczyła, pozytywnie oczywiście. Drugie - kreacja bohaterów. Zostali oni stworzeni po mistrzowsku. Nie są przekoloryzowani, tylko po prostu życiowi i autentyczni. W tego typu historiach bardzo sobie to cenię. Ta historia opowiada o sile przetrwania w trudnym świecie, gdy cywilizacja totalnie upada. Jednocześnie skłania ona do wielu refleksji nad życiem. Sięgając po nią nie sądziłam, że zrobi ona na mnie aż takie wrażenie. Na ten moment mogę powiedzieć, że z pewnością będę ją przez długi czas wspominała. Jest to książka z tych, których nie da się odłożyć. Przeczytałam ją na dwa podejścia. Czasami warto wyjść poza strefę swojego komfortu czytelniczego. Wciągająca, dająca do myślenia. Polecam.

Jesteście wielbicielami angielskiego humoru? Lubicie powieści postapo i/lub dystopie? Jeśli na oba pytania odpowiedzieliście twierdząco, to z pewnością "Rękopis Hopkinsa" przypadnie Wam do gustu. Książka opublikowana została w 1939 roku, więc czytając ją trzeba mieć na uwadze ówczesną sytuację polityczno-społeczną, jak i wiedzę naukową. Powieść rozpoczyna się wstępem, z którego dowiadujemy się, że tysiąc lat po upadku cywilizacji zachodniej, odnaleziono cudem zachowany rękopis egocentrycznego i ograniczonego Anglika - Edgara Hopkinsa, mieszkańca małego miasteczka. W tym swoistym pamiętniku, w całości zamieszczonym w dalszej części, opisuje on okres siedmiu miesięcy oczekiwania na kataklizm, a także kilka ważniejszych wydarzeń, które doprowadziły do ostatecznego upadku cywilizacji "białego człowieka" w siedem lat po kataklizmie. Rękopis rozpoczyna się w 1945 roku, kiedy to emerytowany nauczyciel Edgar Hopkins, dowiaduje się na spotkaniu małego , ale dumnie brzmiącego Brytyjskiego Towarzystwa Księżycowego, iż nasz satelita niespodziewanie zmienił swoją trajektorię i zbliża się do Ziemi, a zderzenie ma nastąpić za około 7 miesięcy. Oczywiście członków Towarzystwa, jak i naukowców, obowiązuje tajemnica, by reszta społeczeństwa nie wpadła w panikę, przynajmniej do momentu, w którym wielkość Księżyca na niebie nie wyda się ludności podejrzana. Nasz bohater, dumny hodowca drobiu (o którym naprawdę sporo pisze w swym rękopisie), przez pierwszą część swej opowieści na zmianę napawał się swą tajemną wiedzą, wątpił w prawdziwość obliczeń naukowców, jak walczył z odczuciem nieuchronnej śmierci. Od razu przyznam, że ta część mnie dosyć wymęczyła, gdyż nie mogłam polubić tego wywyższającego się osobnika. Później jednak zrobiło mi się go żal... Cieszyłam się, gdy na swej drodze spotkał młodszych przyjaciół, dzięki którym zyskał w moich oczach. Najciekawsze dla mnie to oczywiście czas po kataklizmie, czyli to w jaki sposób radziły sobie te niedobitki pozostałych przy życiu ludzi. Ostatnie wpisy Hopkinsa, siedem lat po katastrofie, były coraz smutniejsze, przez co cała powieść, jej wydźwięk, dał mi sporo do myślenia. To dystopia, więc można oczekiwać takiego zakończenia, jednak opisana w powieści ludzka natura przesiąknięta chciwością i dążeniem do władzy jest dla mnie zawsze czymś przygnębiającym. Moge mieć tylko nadzieję, że osoby, które czytają tego typu książki są bardziej świadome działań ludzi nastawionych na zysk i władzę. Dlatego zachęcam - przeczytajcie "Rękopis Hopkinsa" i dowiedzcie się co tak naprawdę wykończyło zachodnią cywilizację

Miłośnicy science fiction z pewnością ucieszą się na kolejną odsłonę znakomitej serii Wehikuł Czasu, wydawanej przez Dom Wydawniczy Rebis. Rękopis Hopkinsa to nowa powieść R.C. Sherriffe’a, autora znanego również z powieści Kres Wędrówki. Seria Wehikuł Czasu liczy już 39 tomów i zawiera utwory najwybitniejszych twórców fantastyki. Najnowsza książka Sherriffe’a z pewnością zapewni czytelnikom wiele godzin wciągającej lektury w mrocznym i pełnym tajemnic świecie przyszłości. W dalekiej przyszłości, tysiąc lat po upadku cywilizacji Zachodu, odważna grupa badaczy z Królewskiego Towarzystwa Abisynii wyrusza na wyprawę na Wyspę Brytyjską. Podczas ekspedycji natrafiają na niezwykłe odkrycie – rękopis autorstwa Edgara Hopkinsa. Ten były nauczyciel, hodowca drobiu, miłośnik astronomii i członek Brytyjskiego Towarzystwa Księżycowego, spisał swoje obserwacje i wspomnienia, żyjąc pośród ruin dawnego Londynu. Odkrycie rękopisu Hopkinsa staje się bezcennym źródłem wiedzy o przeszłości i daje badaczom wgląd w życie ludzi przed katastrofą. Opublikowana w 1939 roku powieść nabiera przerażająco aktualnego znaczenia, przedstawiając wypieranie niewygodnej prawdy. Akcja powieści rozgrywa się w angielskim miasteczku, gdzie nadciągający kataklizm budzi wśród mieszkańców obojętność, apatię i lekceważenie. Jedni wcale się nie zmieniają. Inni stają się bohaterami. Nie brakuje również przestępców, którzy zawsze w takich sytuacja będą żerować na tragedii innych. Głównym bohaterem jest Hopkins, nadęty nudziarz i próżniak, który mimo swoich wad staje się narratorem upadku cywilizacji. Jego opowieść, pełna angielskiego humoru, jest głęboko ludzka i poruszająca, ukazując ludzką naturę w obliczu katastrofy. Więcej jest tu jednak komizmu niż szlachetnych postaw. Takie jednak chyba było założenie autora, który chciał ukazać ówczesne społeczeństwo przez pryzmat uniwersalnych ludzkich zachowań, w sposób lekko prześmiewczy. Czyż nie podobnie zachowywali się ludzie w filmie Nie patrz w górę? Jeśli szukasz wciągającej powieści science fiction, która porusza głębokie problemy egzystencjalne, Rękopis Hopkinsa to zdecydowanie książka dla Ciebie. Lektura z pewnością przyniesie niezapomniane przeżycie. Powieść Sherriffe’a pochłania bez reszty i zmusza do zastanowienia nad kondycją współczesnego świata. To książka, która na długo pozostaje w pamięci i skłania do refleksji nad istotą człowieczeństwa. Stawia pytania o to, kim jesteśmy w obliczu zagłady, jakie wartości są dla nas najważniejsze i jak odnajdujemy sens życia w sytuacji beznadziei.

W ostatnich latach na rynku pojawiło się bardzo wiele książek o końcu świata i życiu po apokalipsie, więc Rękopis Hopkinsa z 1939 roku może wydawać się współcześnie mało interesujący. Nic bardziej mylnego! Przyczyna końca świata jest tutaj dość ciekawa, a mianowicie pewnego dnia zauważono, że księżyc z niewiadomych przyczyn zbliża się coraz bliżej do Ziemi i za kilka miesięcy w nią uderzy, choć może też ją minąć, czy też odbić się, ale jest to zdecydowanie mniej prawdopodobne. Informacja o zbliżaniu się satelity do naszej planety jest długo trzymana w tajemnicy, wiedzą o tym nieliczni, między innymi Edgar Hopkisn, główny bohater. To właśnie z perspektywy tego zwykłego człowieka, mieszkającego w niewyróżniającym się małym angielskim miasteczku, Sherrff przedstawia kolejne wydarzenia w miasteczku, Anglii i Europie. W książce trudno o wielkich bohaterów, którzy uratują świat jakimś genialnym pomysłem, albo którzy wymyślą, jak ludzkość może przetrwać. Autor skupia się na tym jak ludzie z małego miasteczka reagują na wieść o końcu świata, który nastąpi za kilka miesięcy. W dużej mierze traktują to z obojętnością, w końcu tyle razy już byli straszeni, że świat się kończy, inni stają się apatyczni, a pozostali traktują te informacje z ignorancją. Cała ta sytuacja stanowi tło do przedstawienia i przeanalizowania różnych postaw i zachowań ludzi oraz państw wobec tak niewiarygodnego wydarzenia, który zmieni życie na Ziemi nieodwracalnie. Mamy zatem nie tylko opisy jak zachowują się zwykli mieszkańcy angielskiego miasteczka, ale również co robi rząd i kościół, aby nie dopuścić do paniki, zamieszek i wszechobecnego bezprawia. Sam przekaz książki jest mocno pesymistyczny, ponieważ to nie uderzenie księżyca doprowadza do upadku Europy, lecz ludzie i ich chciwość. Rękopis Hopkinsa to interesująca książka, opisująca przygotowania ludzkości do końca świata, spowodowanego uderzeniem księżyca w Ziemię. Powieść powstała ponad 80 lat temu, więc niektóre opisy, czy sposób wyjaśnienia pewnych wydarzeń, mogą z lekka trącić myszką, ale wiele z opisanych tutaj problemów jest jak najbardziej aktualna.

Kojarzycie film „Nie patrz w górę”? Z jednej strony to była dosyć zabawna satyra opowiadająca o rzekomym końcu świata, z drugiej strony tragiczne spojrzenie na to, jak pełne ignorancji bywa społeczeństwo. I podobnie jest w przypadku „Rękopisu Hopkinsa”. Oto opowieść o tym, jak kończył się świat i jak podchodzili do tego mieszkańcy małego, angielskiego miasteczka. Narratorem powieści jest Edgar Hopkins, człowiek, który swoją próżnością potrafi wzbudzić irytację, ale chwilami również współczucie, gdy spojrzymy na to, jak bardzo jest samotny. To były nauczyciel i hodowca drobiu, który wręcz zachwyca się swoimi kurzymi podopiecznymi na każdym kroku. Jest postacią wielowymiarową, co na pewno wzbudza ciekawość, podobnie jak i zachowania innych bohaterów – w obliczu katastrofy każdy reaguje nieco inaczej, są ludzie pełni ignorancji, są panikarze, są też tacy, który będą żerować na tragedii innych. Mamy tutaj piękny przekrój społeczeństwa. Chociaż powieść ta została wydana w 1939 roku, to spokojnie można ją uznać za ponadczasową i znaleźć w niej wiele elementów o aktualnym znaczeniu – zwłaszcza jeśli mowa o ludzkiej egzystencji i szeregu reakcji na zagrożenie. Na „Rękopis Hopkinsa” można też spojrzeć po prostu jak na taką luźną opowiastkę o końcu świata – narrator opisuje nam dzień po dniu co się dzieje, jaki plan działania opracowują poszczególne jednostki, a to wszystko w takim lekko post apokaliptycznym klimacie. Nadal jednak jest to coś, co skłania do refleksji nad naszą egzystencją i niejednokrotnie piętnuje ludzkie zachowania takie jak ignorancja czy obojętność.

"Rękopis Hopkinsa" to książka napisana w 1939 roku, klasyka literatury brytyjskiej. To niesamowita i przerażająca wizja kataklizmu, który zniszczył Europę. Tytułowy rękopis to dzieło znalezione na Wyspie Brytyjskiej, tysiąc lat po upadku cywilizacji zachodniej, przez ekspedycję Królewskiego Towarzystwa Abisynii. Praktycznie nic nie zostało po dawnej historii, kulturze. Dlatego rękopis Hopkinsa jest bardzo cenny, chociaż jego twórca został określony jako egocentryczny i ograniczony. Pomimo tego, że tytuł ten powstał już jakiś czas temu, czyta się go bardzo dobrze. Lektura ta należy go gatunku fantastyki naukowej, więc chwilami trudniej przyswoić tekst, gdyż dotyczy astronomii. Mimo to jest bardzo ciekawy i nie sprawia większych problemów. Książka łączy komizm z tragedią. Znajdziemy tutaj sporą dawkę angielskiego humoru. Można powiedzieć, że jest to studium zachowania ludzkiego. Widzimy jak ludzie zachowują się oczekując na katastrofę, a także już po jej wystąpieniu. Nie wiadomo czy uda się przetrwać, czy może to odliczanie do zagłady. Tytuł ten opowiada nie tylko o życiu po kataklizmie ale również spora część tekstu dotyczy czasu przed jego nastąpieniem. Trudno oderwać się od lektury. Ta książka po prostu ma w sobie "to coś". Napięcie jest budowane powoli, z każdą kolejną stroną dowiadujemy się więcej. Wszystko jest takie tajemnicze. Nie chciałam odkładać tej pozycji, bo potrzebowałam wiedzieć co będzie dalej. Uważam, że jest to lektura po którą zdecydowanie warto sięgnąć. Daje do myślenia.