Ocalało tylko serce (okładka  miękka, wyd. 03.2020)

Super książka! Dla fanów miłosnych historii idealna, polecam gorąco

Książka bliska memu sercu ! Polecam !

Mega uwielbiam jej ksiazki😊

Książka chwytająca za serce

To znowu pani Klaudia

Cała seria super

bardzo ciekawa

Klasyczny romans z problemem w tle Ocalało tylko serce Klaudii Bianek wygląda bardzo niepozornie. Na okładce mężczyzna i kobieta stykają się czołami, jakby smakowali chwilę bliskości. Przyglądając się fotografii, czytelnik oczekuje lekkiej obyczajówki z wątkiem romantycznym. Fabuła zresztą opiera się na dobrze znanym schemacie: Klara, poukładana studentka o nienagannym wyglądzie podczas rodzinnej imprezy poznaje wiecznie naburmuszonego Aleksandra, który niesamowicie ją pociąga. Wygląda jak przepis na dobry romans, prawda? I tym jest w istocie. Jednak za schematyczną fabułą kryje się opowieść o graniczącej z brawurą odwadze i traumie, po której trudno się podnieść. Aleksander bowiem, pod maską oschłości skrywa pewną tajemnicę. Czy Klarze uda się przebić przez mur, który zbudował? Jak pisać o problemie? Przyznam szczerze, że z racji zainteresowań badawczych czytałam wiele powieści, których bohaterowie zmagali się z różnego rodzaju traumatycznymi przeżyciami. Mogę zatem śmiało powiedzieć, iż znam kilka sposobów pisania tego typu tekstów. Najczęściej spotykanym zabiegiem jest zastosowanie narracji pierwszoosobowej. Dzięki temu czytelnik ma szansę spojrzeć na świat przedstawiony oczyma postaci. Opowiedziana w ten sposób historia zyskuje osobisty charakter, a to z kolei pozwala na stosowanie słownictwa oceniającego w toku narracji. Jednocześnie jest to w pewnym sensie furtka dla autora, który może, właśnie ze względu na ów personalny rys, pozwolić sobie na pewne braki w warsztacie pisarskim - konstrukcyjne, czy językowe. Dlaczego tak twierdzę? Pomyślmy przez chwilę: czy myśli kłębiące się w naszych głowach zawsze są uporządkowane, chronologiczne? czy opowiadając o swoich wspomnieniach i przeżyciach za każdym razem znajdujemy odpowiednie słowa? Skoro zatem autor oddaje głos bohaterowi, by sam opowiedział swoją historię, ma ona prawo być nieco chaotyczna. W powieści Ocalało tylko serce, nie znajdziecie jednak fabularnego chaosu. Przeciwnie, wydarzenia, mimo zastosowania narracji pierwszoosobowej, relacjonowane są w sposób uporządkowany. Językiem Klary i Aleksandra Rozważając sposób konstruowania świata przedstawionego, nie sposób pominąć warstwy językowej. Bohaterowie powieści Klaudii Bianek posługują się codziennym słownictwem, właściwym ludziom młodym. Dzięki temu czytelnik może łatwo utożsamić się z postaciami, nie mając jednocześnie wrażenia, że są one w jakikolwiek sposób odrealnione. Warto również zauważyć fakt, iż żaden z bohaterów nie nadużywa wulgarnych określeń, co z kolei czyni powieść wyjątkową na tle współczesnej literatury. Niestety, zdarza się pewien błąd językowy, który dla mnie jest niesamowicie rażący. Otóż autorka nagminnie używa liczebnika zbiorowego "oboje" w odniesieniu do osób tej samej płci. Tymczasem zgodnie z zasadami poprawności gramatycznej, formę tę należy stosować do pary mieszanej lub dzieci. Być może jest to tylko przeoczenie korektora, jednak dość mocno rzutuje na odbiór tekstu. Słowo podsumowania Ocalało tylko serce nie jest powieścią idealną. Jeśli jednak szukacie książki jednocześnie lekkiej i niepozbawionej głębszego przekazu, zdecydowanie warto sięgnąć po tę pozycję! recenzję znajdziecie także na www.usia.reviews.

Klara to delikatna, bystra dziewczyna o dobrym sercu. Dużo czasu spędza przy nauce, jednak w wolnym czasie uwielbia rysować. Pewnego razu, gdy wpada na kolację do rodziców, poznaje Aleksandra-syna przyjaciół swoich rodziców. Ten tajemniczy z pozoru gburowaty mężczyzna z początku nie przekonuje jej do siebie. Aleksander mimo młodego wieku wiele przeszedł. Po wypadku odciął się od świata i otoczył murem, przez który przepuszcza jedynie nielicznych. Jednak tę dwójkę coś do siebie ciągnie i ich ścieżki przecinają się jeszcze wiele razy. Mimo że książka należy do cyklu Jedyne takie miejsce, to nie jest koniecznie czytanie po kolei. Były jakieś drobne nawiązania i spotykamy bohaterów z poprzedniej części, ale nie powinno sprawiać to większych problemów. Na pewno podobało mi się bardziej niż jej poprzednik. Chociaż motyw wczesnego macierzyństwa był ciekawy, tak sama Lena, jak i Alan mnie nie przekonali. Tutaj było inaczej. I jeśli w kwestii Klary musiało minąć trochę czasu, zanim ją doceniłam, tak tajemniczy Aleks skradł moje serce od razu. Lubiłam opisywanie jego emocji. Podobało mi się przedstawienie tego, jak cierpiał po wypadku, ale mimo to, nie żałował, że postąpił tak, a nie inaczej. Naprawdę był bohaterem i to w nim doceniałam. Do Klary z początku podchodziłam z rezerwą, ale koniec końców udało się jej mnie przekonać. Akcja jest spokojna. Wszystko toczy się nieśpiesznie. Mają czas na poznanie się. W międzyczasie zamykają inne rozdziały miłosne w swoim życiu. Dla Aleksa jest to bolesne, za to Klarze, mimo że nie przychodzi to łatwo, nie sprawia to tyle cierpienia. Od jakiegoś czasu czuła, że jej obecny chłopak nie jest tym, czego szuka. Nie czuła tego samego. Zabrakło mi trochę humoru. Jakoś miałam wrażenie, że oboje byli strasznie sztywni. I w porządku, rozumiałam, że nie każdy musi sypać żartami jak z rękawa, ale mam wrażenie, że jakiś humor od czasu do czasu sporo by dodał. Nie wiem, czy mi to po prostu umknęło, ale nie mogę sobie przypomnieć teraz żadnych żartów między tą dwójką. A przecież nie z samych emocji książka się składa. Podobało mi się przedstawienie zmaganie się ze swoimi problemami i burzenie muru, którym otoczył się Aleksander. Momentami naprawdę chwytała za serce. Co jak co, ale opisywać emocje i uczucia to autorka potrafi. Mimo wszystko moją ulubioną powieścią Klaudii Bianek nadal pozostaje Najcenniejszy podarunek. Może patrzę na nią przez pryzmat świąt, ale książki z takim klimatem, zawsze będą miały u mnie dodatkowe punkty :D Poza tym przekonałam się o tym nie raz, że wolę silne, bardziej przebojowe bohaterki, niż te nieśmiałe i delikatne. Chociaż Klara niewątpliwie miała swój urok i też umiała się postawić. Całe szczęście, bo z początku była dla mnie bardzo nijaka. Jest to na pewno coś, co zachwyci niejednego fana młodzieżówek i romansów. Styl autorki jest na tyle płynny i lekki, że czyta się z przyjemnością. Nie ma też problemu z opisywaniem emocji. Podsumowując: Polecam! Nie żałuję, że zdecydowałam się po nią sięgnąć i chętnie przeczytam coś jeszcze spod pióra Klaudii Bianek.

“Była dobrem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się już spotkać. Była szansą na wyjście z mroku własnych lęków, uprzedzeń, kompleksów. Była nadzieją na kolejny lepszy dzień.” Klara to dwudziestolatka, bardzo dojrzała jak na swój wiek. Dużą wagę przykłada do nauki na studiach oraz życia rodzinnego. Mimo swojej nieśmiałości potrafi ona zauroczyć niejednego chłopaka. Aleksander jako strażak ocalił wiele osób kosztem własnego zdrowia fizycznego i psychicznego. Ukrywa przed wszystkimi swoją ciężką historię, nie mając nadziei na nowe życie. W oczach Klary jest tajemniczy, ale też nieco gburowaty. Czy pomiędzy tą dwójką zupełnie obcych ludzi może stworzyć się nić porozumienia? Czy Aleks zdoła znaleźć siłę do rozpoczęcia nowego rozdziału w swoim życiu? O Klaudii Bianek słyszałam już naprawdę dużo. “Ocalało tylko serce” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i naprawdę miło spędziłam przy niej czas. Bohaterowie stworzeni przez autorkę są barwni i dokładnie dopracowani. Bardzo podobał mi się ciekawie stworzony portret psychologiczny Aleksandra i jego historia. Wielką zaletą jest to, że książka podzielona jest na rozdziały Klary oraz rozdziały Aleksa. Dzięki temu możemy zobaczyć dokładny obraz tej historii oraz ujrzeć to jak odmiennie te osoby patrzą na te same wydarzenia. Ogromnym plusem tej książki jest ciekawy pomysł na fabułę. Wszystko dobrze do siebie pasowało, a wydarzenia stworzone przez Klaudię Bianek wciągnęły mnie do świata Klary i Aleksa. Końcówka to dla mnie najlepsza część tej książki. To przy niej najlepiej się bawiłam, czułam zaintrygowanie i największą ciekawość co do losów bohaterów. Ostatnie strony przeczytałam w mgnieniu oka. Niestety nie była to dla mnie książka idealna. Otóż przy powieściach obyczajowych mam tak, że muszę mocno poczuć całą historię, by ją pokochać, a tutaj zabrakło mi odczuwania emocji. Podczas czytania nie byłam wzruszona, wzburzona czy zatroskana, a mocno na to liczyłam. Mimo to “Ocalało tylko serce” dało mi sporo tematów do refleksji i był to wartościowo spędzony czas. Inną wadą jest to, iż zauważyłam, że niestety autorka czasami powtarza te same lub bardzo podobne zdania w jednym rozdziale, czasami na jednej stronie. Również Klara bez przerwy mówiąc czy myśląc o Aleksie nazywała go imieniem i nazwiskiem, co mocno mnie irytowało. Wydało mi się to niesamowicie nienaturalne, zwłaszcza po tym jak historia się rozwinęła, a bohaterowie lepiej się poznali. Aleksander Daliszewski mógłby być nazywany Aleksandrem lub Aleksem - byłoby to o wiele bardziej naturalne i mniej rzucałoby się w oczy podczas lektury. “Ocalało tylko serce” Klaudii Bianek to książka, która jest warta poznania. Pomimo kilku wad nie żałuję, iż ją przeczytałam, bo bardzo dobrze bawiłam się podczas lektury. Uwielbiam zdjęcie na okładce, więc nawet po odłożeniu cieszyła moje oko. Mimo tego, że “Ocalało tylko serce” nie trafi na listę moich ukochanych książek mam zamiar przeczytać inne książki tej autorki. Jestem ich bardzo ciekawa! :)