O Mantykorze, która szukała domu (ebook)

Czytacie literaturę dziecięcą? Osobiście nie często po nią sięgam, gdyż dzieci nie posiadam 😅 przyznam jednak szczerze, że jak już mi się zdarza to nie mogę nigdy wyjść z podziwu jak pięknie i zgrabnie autorzy przekazują treści, które zachwycają zarówno małych jak i dużych czytelników. Nie inaczej było w przypadku baśni "O Mantykorze, która szukała domu" Artura Tojzy. Historia opowiada o samotnej strażniczce pustyni, która pewnego dnia spotyka na swojej drodze dziwnego dżina. Mężczyzna zamiast zwyczajowo spełnić trzy życzenia Mantykory, prosi ją aby to ona zaspokoiła jego zachcianki. 🧞 Mimo niewielkiej objętości opowieść przekazuje wiele istotnych treści. Podczas wspólnej wędrówki bohaterowie odkrywają co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze, jak odczuwać satysfakcję ze swojej pracy, nie oceniać po pozorach, oraz co stanowi o istnieniu miejsca zwanego domem. Baśń jest idealna na dobranoc, na pewno pobudzi wyobraźnię dzieci! Czytając plastyczne opisy od razu widzimy piaski pustyni i czujemy palące słońce na skórze. Myślę, że mimo wszystko ta historia, aż się prosi o piękne ilustrowane wydanie!😍 "Opowieść o Mantykorze, która szukała domu" możecie przeczytać na Legimi i Empik.Go 😉 Dziękuję bardzo @spidervermin za tą niezwykłą podróż!

Prosta i z morałem, dzieciom się podoba, a dorosły się przy tym nie nudzi. Polecam

Przyjemna i mądra przypowiastka, która skłoni czytelnika do myślenia.

Polecam serdecznie i starszym, i młodszym!

RECENZJA  „O MANTYKORZE, KTÓRA SZUKAŁA DOMU” Kategoria: bajki WSPÓŁPRACA REKLAMOWA — AUTOR: ARTUR TOJZA  Wydawnictwo: Self Publishing Artur Tojza „Magia jest tylko iluzją. Fatamorganą zwodzącą tych, którzy chcą iść na skróty. Prawdziwe życzenia mają moc przetrwania próby czasu”. „O MANTYKORZE, KTÓRA SZUKAŁA DOMU” to  intrygująca, pięknie napisana i bardzo wartościowa baśń z przesłaniem, która skłania nas do refleksji. W tak krótkiej opowieści, bo zaledwie na  40 stronach, autor zawarł wszystko, co najważniejsze, w dodatku tworząc tak cudowną opowieść, która wciąga i porywa w całości. Autor pokazuje,  jak wątpliwości strach oraz niewiedza, pchają nas do osądzania innych po wyglądzie. Osądządzamy kogoś, nim go poznaliśmy, kierując się tylko zasłyszanymi opiniami podsycanymi przez naszą wyobraźnię oraz strachem przed nieznanym. Ale również opowieść o samotności, poszukiwaniu swojej tożsamości, swojego miejsca na ziemi, marzeniach, przyjaźni i o konsekwencjach naszych działań.  Baśń o Mantykorze jest opowieścią, w której świat magii przenika się z rzeczywistością. Autor przedstawił swoją historię w sposób niezwykle przystępny, bardzo zgrabnie, a  dzięki plastycznemu i barwnemu piórze autora mogłam idealnie wczuć się w ten baśniowy klimat, otoczony odrobiną magii. Autor nie zawodzi w każdym gatunku. Bardzo dobrze bawiłam się podczas czytania tej historii. Idealna dla każdego czytelnika, w każdym wieku.  Mantykora to mityczne stworzenie, które czuje się samotne i do tej pory nie znalazła swojego miejsca, domu, w którym czułaby się ważna. Była potworem z ludzkich opowieści, który wiecznie błąka się po słonych piaskach. Wędrowała po pustyni, pomagając zwierzętom i pilnowała, aby człowiek nie zakłócał im spokoju. Mantykora czasem zwątpiła w to, kim naprawdę jest. Czuła się coraz bardziej wyobcowana, zagubiona i bezdomna, choć spędziła tam całe swoje życie. Gdy poznaje  Tileka, który jest dżinem, podchodzi do niego z dużym dystansem i ostrożnością. To on dzięki swoim życzeniom wskazuje jej kierunek,  pokaże, co jest najważniejsze w życiu i co stanowi istnieje miejsca, którym nazywamy domem.  „Każdy czyn niesie za sobą jakieś konsekwencje, ale nie wszyscy od razu potrafią je dostrzec”. Autor zabiera nas na pustynię Dasht-e Kavir, gdzie żyje jedyne w swoim rodzaju magiczne stworzenie zwane Mantykorą, która od wieków była, strażniczką pustyni.  Mantykora pewnego razu spotyka nietypowego dżinna, który jest zmęczony spełnianiem zachcianek swoich panów i prosi ją, aby tym razem to ona spełniła jego trzy życzenia. Tak ruszają po piaskach pustyni, rozmawiając i dzieląc się opowieściami ze swojego życia.  -Czy Mantykora odnajdzie miejsce, do którego by chciała wracać? -Czy spełni trzy życzenia dla dżina? -Czy dżin spełni jej najskrytsze marzenie?  -Czy znajdzie kogoś, przy kim nie czułaby się samotna? -Czy Mantykora odkryje swój cel w życiu? Polecam. 

Mantykora - magiczne stworzenie wyglądające na lwa z czerwonymi oczami, smoczymi skrzydłami i ogonem skorpiona zakończonym jadowitym ostrym kolcem przemierza pustynię 🏜️ Dasht-e Kavir jako strażniczka (według legend i zmyślonych opowieści innych jest potworem) pilnując by nikt nie złamał jej praw. Jest tam samotna, nieszczęśliwa, bez swojego miejsca które może nazwać domem, celu w życiu i braku własnej tożsamości. Gdy przypadkiem pod łapą napotyka pierścień i wyłania się z niego dżin 🧞‍♂️ Tilek, Mantykora nie może w to uwierzyć. O dziwo, zawiera z nim umowę, że spełni jego trzy życzenia (tak! rolę się odwróciły) w zamian za jedno swoje… ,,Ty naprawdę jesteś dziwnym dżinem” 🧞‍♂️ - podsumowała go Mantykora co jednak nie wykluczyło więzi tych dwojga. ,,- Zatem oboje jesteśmy bardziej ludzcy, niż nam się zdawało. Ty oceniłaś mnie, a ja oceniłem jego. Osądziliśmy kogoś, nim go poznaliśmy, kierując się tylko zasłyszanymi opiniami podsycanymi przez naszą wyobraźnię oraz strach przed nieznanym. Wydaliśmy werdykt, nim poznaliśmy fakty, że ktoś może być inny, niż się go przedstawia. A wszystko dlatego że tak było nam łatwiej”. Mantykora jest takim odniesieniem do świata dorosłych gdzie mierzymy się np. z wypaleniem zawodowym czy depresją oraz przypomina by mieć świadomość, że każde życzenie niesie ze sobą konsekwencje. Moim zdaniem na specjalną uwagę zasługuje stara pieśń, którą śpiewał 🎤 jeden z poprzednich panów dżina 🧞‍♂️ a jemu bardzo się spodobała. Aż słyszę tę melodię w uszach! Dzięki niej nasza strażniczka pierwszy raz od dawna poczuła się szczęśliwa i patrząc w gwiazdy mogła cieszyć się ich widokiem 🤩. Baśń o Mantykorze jest ponadczasowa! I zarówno mały jak i duży czytelnik będzie się dobrze z nią czuł. 10/10 💫

Z czym Wam się kojarzy słowo baśń? Mi pierwsze, co przychodzi do głowy, to historia z morałem dla młodszych odbiorców. Baśń o “Mantykorze, która szukała swojego domu” jest skierowana do osób 8+, która wkraczają w świat szkolny i często borykają się z samotnością, bądź odtrąceniem przez rówieśników. Będzie ona również wspaniałym przypomnieniem dla starszych czytelników, że nie zawsze to czego chcemy, będzie tym czego potrzebujemy. Podobał mi się zabieg odwrócenia roli dżinna w całej historii, bo czy kiedyś słyszeliście, żeby to właściciel spełniał Jego trzy życzenia? Jest to bardzo fajne nieszablonowe podejście, które ukazuje, że nie potrzeba magii by pomóc drugiej istocie, wystarczą chęci i lekka motywacja! Całość jest napisana prostym językiem, ale nie trywialnym. Odpowiednie dobranie stylu pisania jest bardzo ważne, gdyby był zbyt poważny młody czytelnik mało by z niego zrozumiał. Natomiast przesada w drugą stronę, mogłaby skutkować zbagatelizowaniem morału zawartego w baśni. W historii nie zabrakło też kilku informacji o tym jak ludzie radzą sobie, by przetrwać na pustyni, w klimacie tak znacząco różnym od naszego. I chociaż żyjemy w czasach zdominowanych przez technologię, dzieci coraz rzadziej sięgają po słowo pisane same z siebie, to baśń o Mantykorze, może zachęcić je do dalszego poznawania świata książek.

Baśń dla starszych dzieci oraz dorosłych, o poszukiwaniu swego miejsca na świecie.