Pejzaż nocnych rozmów (okładka  miękka, wyd. 06.2018)

Nocne Polaków rozmowy … „Kiedy się rodzimy, czyli kiedy Wielki Kawalarz w Niebie każe nam wybyć na zachwycający pobyt na ziemi, daje każdemu małą kasetkę z farbami, w której znajduje się kilka pędzli i śliczne kwadraciki czerwonej, niebieskiej i żółtej akwareli - kolory zasadnicze. Oczekuje po nas, że przejdziemy przez życie malując śliczne obrazki (…). Lecz kiedy się otwiera kasetkę, okazuje się przeważnie, że nie zawiera wszystkich reklamowanych przedmiotów. Brak jakiegoś pędzla lub jakiś pędzel jest sękaty i nierówny, lub też pewne farby powysychały i pokruszyły się, może nawet brak paru zasadniczych kolorów (…)” – te słowa Jamesa Kirkwooda Jr. doskonale oddają sens ludzkiego życia i nasze zmagania się z codziennością, przy tak ograniczonym zestawie pędzli i farb, które niekiedy mamy w swoim posiadaniu. Nigdy nie możemy jednak zapominać, że czasami nawet przy użyciu farb ograniczonej palety barw możemy stworzyć piękny obraz, dodając odpowiednio do farby wody, mocniej naciskając pędzel czy też łącząc kolory. To bowiem umiejętność wykorzystania naszych atutów, a także radości z tego, co posiadamy, pozwala nam być niekiedy szczęśliwymi. Niekiedy, bowiem szczęście to uczcie subiektywne, zresztą stan permanentnego szczęścia świadczyłby zapewne o jednostce chorobowej. Szczęśliwym się zatem bywa, dokładnie w taki sposób, jaki bywa szczęśliwa Danuta, aktorka występująca na deskach miejskiego teatru, a także prezenterka radiowa, prowadząca popularny wśród tzw. Nocnych Marków program „Nocne largo”. To kobieta kochająca swój zawód, życie i ludzi, choć niełatwe dzieciństwo mogło uczynić ją zgorzkniałą i pełną pretensji do świata. Mieszka sama w otoczeniu swoich amuletów – przedmiotów, z którymi przez pewne osoby jest bardzo związana, czerpie jednak siłę z kontaktów z innymi aktorami, z przyjaciółką Borgią, z obcowania z muzyką i dobrą książką. Mimo swojej otwartości i niezwykłego ciepła, kobieta nie ma szczęścia do mężczyzn. Jej małżeństwo trwało do momentu, kiedy to Daniel rządził, kiedy mógł opiekować się swoją kobietą, choć w jego serce wkraczała zaborczość i zazdrość o wykonywany zawód. Również romans z Rafałem skończył się właściwie zanim się zaczął, choć w tym przypadku – jak się okaże – życie okazało się być przewrotne. Wykonywany zawód, ale i perypetie miłosne, brak właściwego partnera – to wszystko złożyło się na to, że Danka nie ma swoich dzieci. Dlatego też pojawienie się w jej życiu rezolutnej czterolatki wywraca jej poukładany świat do góry nogami, choć kobieta wspaniale sobie z tą zmianą radzi. Matylda jest córką przyrodniej siostry Danki, Weroniki, z którą bohaterka nigdy właściwie nie nawiązała choćby nici porozumienia. Mimo wszystko to właśnie jej Weronika powierza córkę, która nagle stała się przeszkodą na drodze do kariery tancerki. Ojciec dziewczynki, jak się okazuje wspomniany już Rafał, nic nie wie o Matyldzie, która jest efektem jednej wspólnie spędzonej pod wpływem narkotyków i alkoholu nocy. Zaplanowany, dwutygodniowy pobyt dziewczynki przedłuża się i wkrótce staje się jasne, że Weronika porzuciła swoje dziecko. W odnalezieniu wyrodnej matki nie pomaga ani wynajęty przez Dankę detektyw, ani policja czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Ostatecznie, bohaterka postanawia przysposobić dziecko, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo zmieni się jej życie i jak wiele radości dziecko w nie wniesie. Jak potoczą się losy Danki? W jaki sposób dawać sobie będzie radę z wyzwaniami, jakie postawi przed nią macierzyństwo? Przekonamy się o tym sięgając po wspaniałą powieść autorstwa Wandy Majer-Pietraszak, pt. „Pejzaż nocnych rozmów”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Muza książka, to piękny przykład tego, jak można opowiedzieć historię używając pięknego, poetyckiego w swoich opisach języka, jak można za pomocą słowa wykreować ludzi i zdarzenia, co do których pozostaje w nas wrażenie realności. Autorka, podobnie jak główna bohaterka książki aktorka teatralna, nie tylko zabiera nas za kulisy, opisując pracę aktorów, dzieląc się z nami swoimi emocjami, ale tak naprawdę zapraszając do swojego świata, pełnego refleksji i wzruszeń. Tym samym powieść obyczajowa, jest piękną, głęboką, mądrą lekturą, która pokazuje, jak ważna jest życzliwość, serdeczność, troska o drugiego człowieka, jak istotne jest przebaczenie, a także … pozwolenie sobie na to, by pokochać. To książka, która sprawia, iż pragniemy być lepszymi ludźmi, która napełnia nasze serca ciepłem i nadzieją, a także chęcią, by sięgnąć po pozostałe powieści autorki. Justyna Gul Qultura słowa

Danusia ma satysfakcjonującą pracę, sówkę – która jest jej odwiecznym amuletem i męża. Męża, który ją zdradza. A to oznacza tylko jedno. Jej życie staje do góry nogami. Kiedy prowadzająca nocne edycje radiowe kobieta samotnie walczy z wszystkimi problemami, pojawia się ktoś, kto niespodziewanie wypełnia pustkę panującą w jej mieszkaniu, córka siostry, której z pewnością się nie spodziewała. Dwa tygodnie rodzinnej przysługi to jednak zaledwie początek wielkich, pozytywnych zmian, które w pierwszej fazie z pewnością nie prezentują się korzystnie. Wszak piękno rodzi się w bólu, a cierpienie jest potrzebne do tego, by w końcu móc zacząć celebrować to, co ważne. Bohaterka i zarazem narratorka powieści, Danusia, jest dziennikarką radiową, ale i aktorką występującą na scenie teatru. Żadna z niej przesadna diwa, zwyczajna kobieta po trzydziestce, ciepła, zdeterminowana, odrobinę przesądna i zorganizowana – zupełne przeciwieństwo niesfornej Bridget Jones. Być może kobieta nadal wiodłaby monotonne, ale satysfakcjonujące życie, gdyby nie zmiany zorganizowane jej przez najbliższych, zdradzającego ją męża i frywolnej siostry. W efekcie czego przez pierwszy plan powieści zaczyna przewijać się dziecko. Tak jednak, jak autorka skupiła się na wiarygodnej kreacji głównej bohaterki, i udało się jej stworzyć postać pełnokrwistą, zwyczajną, życiową, tak jednak drugoplanowe postaci stanowią jej mglisty cień, bez wyrazistego charakteru czy konkretnych rys. Trochę ubolewam zatem nad brakiem kolorów w uzupełniającej całokształt scenerii. Autorka sypnęła w treść kilkoma tematami. Przewija się motyw rodzicielstwa – tego nieodpowiedzialnego, ale i zaskakującego, jest kwestia zdrady – nieprzejaskrawionej, bez walki na noże, a raczej milczącej, kulturalnej, opartej na cichym żalu. Nie oparła się Wanda Majer-Pietraszak także delikatnemu wątkowi miłosnemu, przyjaźni czy dynamicznej scenie zahaczającej o kryminał. Przeważająca ilość tematów została jednak potraktowana ogólnikowo, nierozlegle. W efekcie czego wbrew pozorom książka ma raczej niespieszne tempo. Nie można pominąć kwestii aktorstwa, które z własnego życia przemyciła autorka na karty powieści. Poprzez małe szczegóły czuć, że Wanda Majer-Pietraszak ma o tym pojęcie. Widoczne jest także jej powiązanie ze środowiskiem radia. Motyw nocnych audycji przewija się przez całą książkę. Krótkie rozmowy z przypadkowymi, albo i nieprzypadkowymi osobami wnoszą urozmaicenie, momentami nic nieznaczące, ale i chwilami mające dla przebiegu tej historii ważne znaczenie. Książka ma piękną, czarującą okładkę. Treść na pewno nie jest tak magiczna. To życiowa, przyziemna historia, którą zasugerowałabym dojrzałym kobietom, wielowątkowa, ale nie porywająca. Nie wzorowała się autorka na schematach, w wyniku czego powieść wypadła całkiem oryginalnie. Było kulturalnie, z gracją, obyło się bez szalonego, wakacyjnego klimatu. Czy polecam? Raczej jako niezobowiązujący pomysł na zabicie czasu, żadne must have, za to dobry sposób na chandrę dla tych, którzy sądzą, że jeśli znaleźli się w emocjonalnym dołku, już nic dobrego nie może ich spotkać. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/08/pejzaz-nocnych-rozmow-wanda-majer.html#more

Ludzie są różni – to wiadomo nie od dziś. Niektórzy są otwarci, przyjacielscy i bez żadnego skrępowania potrafią powiedzieć drugiej osobie o swoich problemach, uczuciach. Inni zaś wolą skorzystać z pomocy osoby obcej, dzwonią nocą do prowadzącej nocną audycję radiową „Nocne Largo”. To niesamowity czas na szczerą rozmowę oraz zwierzenia. Bohaterka najnowszej książki Wandy Majer-Piertraszak „Pejzaż nocnych rozmów” dwa razy w tygodniu prowadzi nocną audycję radiową. Obok Danuty w studiu zawsze jest kolega Misiek, który odpowiada za muzykę i całokształt. Zawsze z niecierpliwością czeka na telefon od słuchaczy. Wie, że podczas tej niepowtarzalnej chwili może podarować coś ważnego – uwagę oraz dobre słowo. Danuta jest także aktorką. Według byłego męża to właśnie praca przyczyniła się do oddalenia między małżonkami, a także do zdrady męża. Danusia jest twardo stąpająca osobą, nie rozpacza po mężu, natychmiast postanawia zakończyć związek i wybiera życie w pojedynkę. Mogłaby wieść spokojne życie, grać w teatrze, prowadzić audycję radiową. Los przygotował jednak dla niej wielką niespodziankę. Po wielu latach nagle zjawia się przyrodnia siostra, która zostawia u Danusi na czas wyjazdu czteroletnią córkę Matyldę. Jak połączyć opiekę nad dzieckiem z pracą? I co w sytuacji, gdy nadejdzie ostatni dzień pobytu dziecka? Czy można ot tak pozwolić odejść osobie, do której zaczęło się przywiązywać? „Pejzaż nocnych rozmów” to bardzo życiowa książka. I jak to w życiu bywa, raz jest wesoło, a raz los rzuca nam kłody pod nogi. Nigdy nie jest cukierkowo. Podobało mi się, że główna bohaterka jest kobietą z krwi i kości. Nie jest wyidealizowaną postacią. To silna i trzeźwo myśląca kobieta. Jak każdy ma słabsze dni, ale nie rozpacza. Pojawienie się małej Matyldy wywrócił jej świat do góry nogami. Na pewno nie jest to proste przyjąć pod swój dach i zaopiekować się zupełnie obcą osobą. A gdy jeszcze pojawia się miłość – mogą pojawić się i kłopoty. Czy podrzucona przez matkę mała dziewczynka zostanie na dłużej? Czy w życiu Danuty jest jeszcze szansa na prawdziwą miłość? W książce dużą rolę odegrają znajomi z pracy, sąsiedzi, a także słuchacze audycji. Szczera rozmowa zbliża do siebie ludzi i można przez kilka minut nawiązać dobrą więź. Najnowsza powieść Wandy Majer-Pietraszak niczym najcieplejszy szal otuli magią nocnych rozmów. To przykład na to, by zwolnić i zauważyć to, co w życiu najważniejsze. Czasami wystarczy po prostu ludzka życzliwość. Nawet największy problem da się rozwiązać, bo przecież po nocy zawsze przychodzi dzień.

Wanda Majer-Pietraszak po raz kolejny przedstawia nam w swojej książce cudowną wizję, która zachwyci nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Przedstawiona historia Danuty, na pewno sprawia, że niejedna z nas mogłaby powiedzieć "mnie też to spotkało", co moim zdaniem, jeszcze bardziej zachęca do czytania. Z każdą stroną miałam wrażenie, że autorka dotyka wręcz ludzkich spraw. To niesamowite, że dzięki książce można dokonać tylu refleksji i przemyśleń, a czasami nawet docenić to, co mamy. Ja jestem pod wrażeniem tej powieści.

Mądra opowieść o życiu. Akcja toczy się niespiesznie, co nie znaczy, że jest nudno. Wręcz przeciwnie. W życiu Danuty (głównej bohaterki) dzieje się wiele, a ona sama jest bardzo mądrą kobietą. Z przyjemnością śledziłam jej rozmowy ze słuchaczami podczas nocnej audycji radiowej. Z przyjemnością też śledziłam jej życie i sposób bycia. Pomimo, że nie jest to mój ulubiony gatunek książek, to naprawdę dobrze mi się ją czytało. Sprawdzi się i jako wakacyjna lektura, i jako umilacz jesiennych wieczorów.