Nie spieprz tego! Jak zachować więź z dzieckiem (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Warto przeczytać i warto przemyśleć swoje zachowania jako rodzica. Otwiera oczy i serce na nastolatków. Polecam❤

W wychowaniu i relacjach z dzieckiem nie chodzi o ślepe posłuszeństwo, prawda? Jak to jest z tymi zasadami? Czy muszą być tak wyśrubowane? Czy nie zdarza się przypadkiem, że sami mamy problem z ich przestrzeganiem? To niezwykle ciekawa książka, która otwiera oczy. Jest czadowa! Będę regularnie czytać jeszcze i jeszcze raz. Nastolatkowie mają rodziców pod lupą. Są świetnymi obserwatorami, bacznie nasłuchują, rewelacyjnie łączą fakty. Na koniec nas oceniają. Wnioski walą prosto w twarz, nie stosując sztuczek psychologicznych. A my musimy to wziąć na klatę i jeszcze się cieszyć, że nam powiedzieli, bo to znak, że się z nami komunikują. Czy w codziennej gonitwie zauważacie, że sami łamiecie zasady, które stawiacie dziecku. Jakie dajemy wzorce? Łamiecie dane słowo? Myślicie, że wasze dziecko będzie go dotrzymywać? Kłamiecie, a ono ma być uczciwe? Czy dziecko musi być doskonałe? Czy musi być mądre, mieć same wspaniałe pasje i jeszcze być grzeczne? Zastanówmy się nad słowami: autorytet, bezwzględne posłuszeństwo, szacunek. Czy tu zapala wam się jakaś lampka ostrzegawcza? Znajdziecie tu też wypowiedzi samych dzieci, które uzupełnione zostały o komentarz psychologa, za co daję duży plus. Autorki poszły krok dalej i przytaczają wypowiedzi samych rodziców. Idę o zakład, że każdy znajdzie w nich siebie. To książka polskich autorek. Nie jest to tu najistotniejsze, ale to także dla mnie powód na kolejnego plusa dla tego tytułu. Przytoczone historie, młodzieżowy slang, to wszystko odnosi się do naszego rodzimego podwórka i zachowuje pierwotny i zamierzony przez autorki sens. Jestem nią zachwycona. Jest szczera, momentami humorystyczna, momentami poważna i wali prosto z mostu. Bardzo lekka jak na poradnik, a porusza tak ważne i ciekawe kwestie. Nie mogłam się od niej oderwać i nawet nie musiałam się dużo zastanawiać, jak wiele błędów popełniam i już rozumiem irytację syna, która ostatnio zdarza się coraz częściej. Przeczytałam w ją dobrym momencie i będę regularnie do niej wracać, żeby w codziennym biegu nie umknęło mi to, nad czym mam pracować. Polecam! To must have każdego rodzica.

Fantastyczna! To się czyta i rozumie co robisz źle jako rodzic w relacjach z dzieckiem, które myśli już samo, które poszło w świat i nie jest przyklejonym oseskiem. Dużo dobrych porad!

„Must have” dla wszystkich rodziców. Moja córka właśnie weszła w okres nastoletni (dokładnie dzisiaj obchodzi 11 urodziny😉). I to chyba najlepszy prezent dla niej, że mama przeczytała tą książkę. Niby rodzic wie, że zabrania dzieciom tego, co sam robi (wieczorne pożeranie słodyczy). Rodzic sobie (!!!) tłumaczy, że robi to dla dobra dzieci, ale czy rzeczywiście? Książka, która naprawdę otwiera oczy na wiele codziennych sytuacji, w których rodzice stosują podwójne standardy. W trakcie czytanie niejednokrotnie musiałam zastanowić się nad swoim zachowaniem i spróbować poprzekładać sobie w głowie myśli… Już wiem, że jest to książka, którą trzeba będzie przeczytać kilkukrotnie w odstępach czasu, aby utrwalić sobie zmianę swoich nawyków.

"Nastolatkowie - jakże kochani i jakże niestrudzeni tropiciele rodzicielskich niedoskonałości..." Powiem tak. Poradników nie lubię. A ten wpadł mi w oko i BUM! Musiałam go przeczytać! Od deski, do deski! Czy dało mi to coś? Hm... sporą dawkę refleksji i znalazłam tutaj kilka zachowań identycznych lub podobnych do moich. Zaczęłam myśleć nad tym, jak u mnie i u moich dzieci wprowadzić zmiany, żebym nie robiłam tego czy tamtego? Choć przyznam się bez bicia, że z najstarszym synem, który ma skończone już 17 lat, mam dosyć dobry kontakt i ostatnio podczas jednej z naszych rozmów wychowawczych powiedziałam synowi, że jego tato i ja byliśmy wychowywani w innych czasach, on i jego rodzeństwo wychowują się w innych czasach - i tak jak my musimy przystosowywać się do przeróżnych zmian z tym związanych, plus wychowywanie dzieci w tych innych czasach, to on i jego rodzeństwo powinni brać poprawkę na to co nam kiedyś, za naszego dzieciństwa czy okresu nastoletniego zostało "wbite" do naszych głów! Tych niektórych komentarzy, typu: - Co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie! - Ma być tak jak mówię i koniec! - Nie pyskuj do mnie! ... nie umiem ich zapomnieć czy nie używać. Jak mam się tego wyzbyć, kiedy do mnie to latami było powtarzane i dziś sama stosuję niejednokrotnie te teksty?! I widzę, że najstarsi dwaj synowie też już kilka tekstów zapamiętali, bo mówią je do młodszej dwójki :) Niby nic wielkiego, ale widać, że niektóre zachowania dzieci chłoną od rodziców jak gąbka i wcielają je w życie. Tylko czemu to nie są tylko te dobre zachowania? A te złe również! Ach... Niemniej, poza tym, podczas lektury miałam okazję się niejednokrotnie uśmiechnąć, czasem byłam zdziwiona, że rodzice aż tak mocno czepiają się o coś, czego ja bym się w ogóle nie doczepiła u swoich dzieci. Ale wiadomo, każdy z nas jest inny i każdy inaczej wychowuje swoje dzieci. Te teksty pani psycholog są tutaj naprawdę takie konkretne i dają do myślenia rodzicowi. A dzięki tym tekstom młodzieży, zauważyłam jak oni szybko widzą obłudę, hipokryzję, lenistwo czy inne cechy u swoich rodziców i celnie potrafią wskazać rodzicowi jego potknięcia. Wierzcie mi lub nie, ale przeczytałam kilka stron mężowi. Od razu zaczął analizować pewne zachowania oczywiście z książki porównując do mnie i naszych synów: - bo ty żonko też tak robisz. A powinnaś tak i tak, a nie tak jak postępujesz. Hmm... Szkoda, że te kilka stron dało mu do myślenia tylko o moim zachowaniu, a o jego to już nie :) Natomiast najstarszemu synowi przeczytałam dwa teksty młodzieży porównującej zachowanie rodziców i swoje. I wiecie co? Może akurat wybrałam nie te opowiadania, ale syn trochę skwasił się po przeczytaniu tych opowieści nastolatków, ale wysłuchał mnie do końca, a potem powiedział: - oni do tego źle podchodzą! Dlatego ja właśnie wolę do Was podejść z uśmiechem, jakąś głupotą spróbować trochę rozładować emocje, a kiedy widzę, że jesteście wkurzeni i mało brakuje Wam do erupcji, to czasem naśladuję Wasze zachowanie i wtedy Wy podśmiechujecie się i humor Wam wraca. To taki mój sposób na Was. No. I to tyle od syna. Ale w sumie całą prawdę powiedział :) Nie ma ludzi nieomylnych. Nie ma rodziców, którzy by nie popełniali błędów w wychowywaniu swoich dzieci. Jednak najważniejsze, to zauważyć, że MY - RODZICE faktycznie jesteśmy hipokrytami, kiedy choćby zabraniamy dziecku zjeść kanapkę po 22.00 mówiąc, że już za późno na jedzenie i że ma iść spać, a sami za pięć minut zasiadamy do jakiegoś serialu z paczką chipsów i napojem gazowanym. Kiedy MY zdamy sobie sprawę, że faktycznie wciskamy mądrości naszym pociechom, ale sami nie umiemy się do tych mądrości zastosować, ba!, nawet usprawiedliwiamy się sami przed sobą!, wtedy już jesteśmy na dobrej drodze do naprawy siebie i relacji z naszymi dziećmi. I tego życzę Wszystkim rodzicom i dzieciom - dobrych relacji, gdzie jedni drugich szanują i są dla siebie wsparciem w każdej sytuacji.

Każdy rodzic marzy o tym, aby jego dziecko było szczęśliwe, mądre i zaradne. Jak jednak wychowywać młodych ludzi, aby domowe zasady nie były ani zbyt ostre ani zbyt łagodne? Jak rozmawiać z dzieckiem, aby potrafiło samodzielnie podejmować dobre dla niego decyzje? Niezwykle inspirującą książką dla rodziców nastolatków, jest publikacja o wpadającym w oko tytule „Nie spieprz tego! Jak zachować więź z dzieckiem?”, wydana przez Znak Horyzont. Jest to poradnik, który otwiera dorosłym oczy na ich małe grzeszki i rozmijanie się z prawdą. Autorki zwracają uwagę, że nastolatkowe to bystre osoby, które dużo widzą, słyszą i szybko łączą fakty, a swoje wnioski często bez ogródek mówią w twarz opiekunom. I mimo, że prawda bywa gorzka, to warto wziąć do serca, to co się słyszy. Dlaczego? Aby być wzorem dla swoich dzieci. Jeżeli wymagamy od dziecka odrabiania lekcji przed weekendem, to sami nie powinniśmy zostawiać robienia prezentacji do pracy na niedzielny wieczór. Jeśli dzieci słyszą komunikat, że nie można jeść słodyczy, a sami jemy je w dużych ilościach gdy dzieci zasną, jesteśmy hipokrytami… Jeżeli chcemy, aby dzieci wywiązywały się z obiecanych rzeczy, sami także musimy dotrzymywać obietnic. Myślę, że „Nie spieprz tego!" to książka, którą warto przeczytać, ponieważ poruszane treści jeszcze długo rezonują w głowie. Jest napisana w lekki sposób, rozdziały są krótkie, skupiają się na najważniejszych rzeczach. Pierwsza połowa książki jest bardziej ogólna, druga zawiera wypowiedzi młodzieży oraz komentarz psychologa do konkretnej sytuacji. Poruszane wątki są życiowe, popularne i zmaga się z nimi mnóstwo rodziców. Książka jest napisana przez polskie autorki: Annę Olejnik i Monikę Janiszewską, dzięki czemu całość pasuje do znajomych realiów. Moja córka ma jeszcze trochę czasu, zanim będzie nastolatką, ale rodzice młodszych dzieci też mogą z lektury wiele wynieść. Uczyć się unikania hipokryzji, łamania słowa i oprócz wymagania idealnego zachowania od dzieci, również wymagania więcej od siebie.