Narcyz (ebook)

Książka podzielona jest na pięć części, a dwie pierwsze ujawniają nam życie głównych bohaterów- Antoniny i Adriana. Antoninę vel Tosię poznajemy jako nastoletnią mieszkankę wioski. Dziewczyna pochodzi z wielodzietnej rodziny, a kontakt z ojcem przypomina koszmar. Mężczyzna ma bardzo sztywne poglądy- uważa on bowiem, że kobieta nadaje się tylko do pracy w polu, dbania o dom, a dzieci rodzi tylko po to, by następne pokolenie mogło przejąć gospodarkę. Niestety, matka Antosi nie ma nic do powiedzenia- musi uchodzić niemal za służącą dla swojego męża, dlatego też nie może pomóc zarówno swojej córce, jak i licznemu rodzeństwu dziewczyny. Tosia nie godzi się na harówkę w polu, dlatego jak najszybciej pragnie zarabiać na swoje utrzymanie. Okazuje się, że ma ona talent do makijażu i malowania paznokci, szybko zyskuje klientki. Niestety, znowu na drodze staje jej ojciec- wyśmiewa on pracę córki, notorycznie krytykuje, nie cofa się nawet przed przemocą fizyczną i psychiczną. W końcu Tosia nie wytrzymuje- po zdaniu matury przeprowadza się do Radomia, a tam dzieli kawalerkę z Basią, jedyną przyjaciółką. Życie osobiste Antoniny może nie przebiega zgodnie z jej marzeniami, ale kto powiedział, że zawsze można otrzymać to, czego najbardziej się pragnie? Czas mija, a Tosia zaczyna pracę jako kelnerka. W lokalu bardzo często widuje szarmanckiego, eleganckiego Adriana. Mężczyzna jest 7 lat starzy od Tosi, a jego częste pojawianie się w lokalu związane jest z jego pracą. Pan Rekruter, jak o nim mówią Tosia i Basia, raczej nie wygląda na kogoś, kto mógłby zainteresować się wiejską dziewczyną, w dodatku niezbyt urodziwą. Może i Antonina nie jest brzydactwem, ale młoda dwudziestolatka z nadwagą i brakiem perspektyw raczej nie stanowi drugiej połówki jabłka dla Adriana… Czyżby? Sam Adrian to postać, która także nie miała lekko w życiu. Bycie synem bogatego i wpływowego chirurga wcale nie musi oznaczać bajkowego dzieciństwa. Apodyktyczny ojciec Adriana już od dawna zaplanował mu przyszłość, ale czy krnąbrny i wręcz wulgarny nastolatek posłucha ojca? Niestety, matka Adriana także nie może mu pomóc- dom państwa Nowickich jest piękny tylko dla osób trzecich. Za zamkniętymi drzwiami może dziać się wiele zła, prawda? Dlaczego zatem Adrian zainteresował się zahukaną, skromną i pulchną dwudziestolatką? Co go podkusiło, by przedstawiać ją rodzicom? Warto się o tym przekonać samemu. Szczególnie postawa Adriana nabiera rozpędu z końcem drugiej i początkiem trzeciej części powieści. Autorka w perfekcyjny sposób pokazała czytelnikom, jak bardzo wyrachowany i zmienny w swoich humorach potrafi być człowiek. Manipulacja gra tutaj pierwsze skrzypce. Jak bowiem uzależnić od siebie skromną dziewczynę, która nie ma w nikim oparcia i nigdy nie znała prawdziwego uczucia miłości? Jeśli odbiorcy pomyślą, że Adrian zachowa się niczym rycerz na białym koniu, ciągle będzie adorował swą wybrankę, to grubo się mylą. Niektóre sceny aż wbijają w fotel i zmuszają czytelnika do indywidualnych rozważań. Fabuła tej książki jest tak skonstruowana, że aż ciśnie mi się na usta bardzo znane powiedzenie związane z noszeniem różowych okularów. Antonina wręcz nie dowierza, że taki przystojny mężczyzna mógł się nią zainteresować. Jej okulary na pewno są różowe, ale mają raczej odcień intensywnie neonowy. Czy osobę ślepo zakochaną można jakoś ostrzec? Co zrobi Basia, jedyna przyjaciółka Antosi? Jak główna bohaterka zareaguje na jej niezbyt miłe sugestie? Zapraszam do lektury. Uważam, że cała książka jest bardzo wciągająca, fabuła daje do myślenia, a osobowość narcystyczna jest tu świetnie pokazana. Nie zdradzę, jak kończy się historia Tosi i Adriana, ale warto dotrzeć do ostatniej strony. Powieść tę można śmiało potraktować jak apel: UWAŻAJ, Z KIM WCHODZISZ W MIŁOSNĄ RELACJĘ. BARDZO SZYBKO MOŻESZ STAĆ SIĘ KUKIEŁKĄ W DOMOWYM TEATRZE. COFNIESZ SIĘ DO EPOKI ANTYKU, GDZIE, TAK JAK ÓWCZEŚNI AKTORZY, ZAŁOŻYSZ MASKĘ, BYLE DOSTOSOWAĆ SIĘ DO ŻĄDAŃ PANA I WŁADCY. NAPRAWDĘ TEGO CHCESZ?? MIEJ SIĘ NA BACZNOŚCI!! Polecam! Powieść spodoba się także typowym srokom, gdyż okładka jest prześliczna.

Cały czas myślałam, że ciężko się pisze o książkach, które mi się nie podobają. Byłam w błędzie. Przeczytałam książkę, która wywarła na mnie niesamowite wrażenie i mam problem z recenzją. Kilka dni po jej przeczytaniu nadal nie mogę się pozbierać. Mam na swoim koncie mnóstwo recenzji, a ta będzie najtrudniejszą, jaką do tej pory przyszło mi napisać. " Słowa potrafią ranić bardziej niż czyny. Są takie, których nie da się już cofnąć. " Zakompleksiona Tosia od dziecka słyszała tylko zakazy i nakazy. Jej ojciec bił matkę, a dzieci traktował jak niewolników. Dziewczyna tęskniła za normalnym dzieciństwem i jak każde dziecko marzyła tylko o tym, aby kiedyś usłyszeć pochwałę z ust ojca. Jej rodzina była dziwna, wyzbyta z pozytywnych emocji i wzajemnej troski. Ojciec chciał wybrać dla Tosi szkołę i zaplanować dla niej przyszłość. Tosia od zawsze robiła to, czego wszyscy od niej oczekiwali. Nadszedł odpowiedni moment i postanowiła pomyśleć o sobie. Wyprowadziła się z domu, a rodzina się jej wyrzekła. Adrian również nie miał łatwego dzieciństwa. Pomimo tego, że wychowywał się w bogatej rodzinie, był jedynakiem, to czuł się samotny. Wiecznie krytykowany przez ojca nie mógł liczyć na to, że matka stanie po jego stronie. Zahukana kobieta zaczęła sięgać po alkohol. Ojciec na siłę chciał wysłać Adriana na medycynę, marzyło mu się, że jego syn również zostanie chirurgiem. Chociaż zarzekał się, że nigdy nie będzie taki jak ojciec, to wyrósł na snoba. Na nikim jemu nie zależało, znajomych traktował z pogardą, a kobiety jak przedmioty. Uwielbiał manipulować ludźmi i zmieniać je w bezwolne pacynki, którymi mógł później sterować. Adrian jest przystojny, inteligentny, szarmancki i podoba się kobietom. Tosia łatwowierna, uległa, podatna na manipulację dziewczyna z nadwagą nie ma szans u mężczyzn. Przez przypadek poznaje Adriana i zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. Adrian jest zadowolony, bo oto wreszcie znalazł naiwną, szczerą i posłuszną głupią gąskę. Ma wobec niej plan. A Tosia godzi się na wszystko byle być tylko kochaną. Z czasem Adrian się zmienia i nie jest już tą samą osobą, którą pokochała Tosia. Stał się zaborczy i ją kontroluje. Czy uda im się zbudować związek bez wzajemnego szacunku, bez oddania i szczerej, bezwarunkowej miłości, bez troski o drugą osobę, życzliwości oraz zwyczajnej dobroci? Jaki wpływ na życie dorosłe mają wzorce wyniesione z domu rodzinnego? Pani Izabela Krasińska ma w swoim dorobku 12 książek i aż wstyd mi się przyznać, poprzednich nie czytałam. "Narcyz" to książka, którą zachwalała i polecała moja przyjaciółka Halinka, jedna z patronek tego tytułu. Planowałam przysiąść i przeczytać tę książkę za jednym podejściem. Niestety nie dało się. Ileż to niecenzuralnych słów cisnęło mi się na usta w trakcie czytania tej książki. Wszystko się we mnie gotowało. Robiłam sobie przerwy w czytaniu. Tosia tkwiła w toksycznym związku, w którym perswazja i manipulacja były na porządku dziennym. Adrian okazał się człowiekiem bez sumienia i jakiejkolwiek moralności. Nie cofnął się przed niczym, byleby tylko osiągnąć swój cel. Pani Izabela w swojej powieści poruszyła trudny, ale ważny temat. Narcyz jest wyrachowany i egoistyczny, przekonany o swojej nieprzeciętnej inteligencji, zaradności i pewny siebie. Jest mistrzem kamuflażu. A czy kocha? Tak, ale tylko siebie. Polecam! Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Lucky.

Antonina nie miała szczęśliwego dzieciństwa, przez co marzy, że jej los odmieni się i w przyszłości stworzy ze swoim ukochanym szczęśliwy, pełen miłości związek. Niestety rany na duszy zadane przez najbliższych w przeszłości i kompleksy nie pozwalają Tosi znaleźć odpowiedniego kandydata. Kiedy na jej drodze staje przystojny, charyzmatyczny i nieco tajemniczy Adrian dziewczyna nie może wprost uwierzyć w swoje szczęście. Sądzi, że trafiła na ideał, z którym będzie żyła jak w bajce. Jej zauroczenie jest tak silne, że jest w stanie zrobić dla niego wszystko. Jej zaślepienie powoli ciągnie ją na dno piekła. Stając po ścieżkach życia, co chwilę spotykamy różnych ludzi i tak naprawdę nigdy nie możemy być pewni ich intencji. Wśród nich na pewno znajdą osoby, które cały czas noszą maski, tym samym kreując się na kogoś, kim tak naprawdę nie są. Manipulują innych i pod płaszczykiem pięknych słów pragną dla siebie jakiś korzyści z zawieranych znajomości. Taką osobą może być ktokolwiek-potencjalny ukochany, nowa znajoma, sąsiadka czy członek rodziny… Taka osoba stanęła na drodze Tosi, zakompleksionej i łaknącej miłości głównej bohaterki Narcyza. Dziewczyna myślała, że na jej drodze stanął ideał… książę na białym koniu. Wszyscy mówili aby uważała na niego, bo coś z nim nie tak… Tymczasem Tosia była niczym przysłowiowa ćma pchająca się do ognia. Nie raz denerwowała mnie swoim zachowaniem. Kompletnie nie zważała na sygnały ostrzegawcze, które do niej dochodziły. Zachowywała się niczym ślepa zidiociała kretynka dająca się podejść zwykłemu sobkowi. Ten ich pseudo-związek napsuł mi wiele krwi. Nie raz zastanawiałam się czy Tosia, skądinąd sympatyczna dziewczyna nie ma instynktu samozachowawczego. Każdy potrzebuje być kochanym, ale trzeba uważać by miłość nie przysłoniła oczu na wady ukochanej osoby. Nie można w imię miłości czy innych wzniosłych uczuć dawać się wykorzystywać czy pozwalać by ktoś się znęcał się fizycznie lub psychicznie. Narcyz zapewnił mi wiele emocji. Niekoniecznie były one pozytywne. A była to wina tego jak postępowali Tosia i Adrian oraz poważnych tematów, które zostały poruszone w środku. Wśród nich można wymienić m.in. wpływ trudnego dzieciństwa na decyzje podejmowane w dorosłym życiu czy przymykanie oczu na niewłaściwie zachowanie partnera lub innych ludzi niekoniecznie mających względem nas dobrych intencji. Przyznam szczerze, że Narcyzie znalazło się wiele tematów, które należałoby poruszać częściej. Każdy z nich był szalenie ważny… Każdy był wart przemyślenia… Jak dla mnie Narcyz to książka mogąca być przestrogą, dlatego powinien przeczytać ją każdy kto pragnie nawiązywać zdrowe relacje z innymi ludźmi. Być może jej lektura uchroni kogoś przed niewłaściwymi wyborami chociażby w sprawie osób znajdujących się w naszym otoczeniu, którym zamierza się zaufać.

Już dawno żadna książka nie wywołała we mnie tylu emocji! Złość, ból, irytacja, strach, współczucie, smutek - przeplatały się jak w kalejdoskopie... "Narcyz" to powieść obyczajowa z kunsztownie wplecionym wątkiem psychologicznym. Autorka pokazała, jak łatwo uwikłać się w toksyczny związek i stracić kontrolę nad własnym życiem. "Gdybym wiedziała jak skończy się dla mnie ta znajomość, nigdy nie spojrzałabym na niego" - to słowa Tosi, która z łatwością dała się zmanipulować przez mężczyznę o osobowości narcystycznej. Adrian jest czarujący, przystojny, zadbany i elokwentny, a jednak pod płaszczykiem gładkiej powierzchowności tkwi wyrachowanie i cynizm. Ten mistrz kamuflażu swą siłę czerpie z całkowitego podporządkowania sobie ofiary i obojętności wobec niej. Taką siecią intryg oplótł spragnioną uczucia Tosię. Antonina wzbudziła moją sympatię i współczucie, choć czasami irytowała swoją naiwnością. Od dziecka wychowywana bez miłości pielęgnowała kompleksy i zajadała smutki. Zainteresowanie ze strony Adriana było dla niej jak los wygrany na loterii. Rozpaczliwie potrzebowała miłości, poczucia bezpieczeństwa i pewności, że komuś na niej zależy. Doskonale wpisała się w rolę ofiary, a Adrian to bez skrupułów wykorzystał. Jego drugie imię to egoizm i manipulacja, i nawet trudne dzieciństwo nie było dla mnie usprawiedliwieniem dla takiego zachowania. "Relacja z takim człowiekiem to powolne umieranie za życia, w dodatku na oczach innych. W ofierze powoli gaśnie potrzeba walki, zmiany, ucieczki, aż w końcu egzystuje po to, by narcyz miał skąd czerpać swoją siłę". Czy Antoninie uda się wyrwać z toksycznego związku, czy pozostanie w złotej klatce? Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, bo "Narcyz zawsze będzie kochał, ale tylko siebie samego". Gorąco polecam tę poruszającą historię. Emocje gwarantowane!

👉Dziś przychodzę do Was z recenzją “ Narcyza “ Ta historia, może się przydarzyć każdemu. Jesteśmy obserwatorami i widzimy, jak niewiele potrzeba by zniszczyć drugiego człowieka. Czytając to miałam ochotę pokazać Tosi, że to prawda iż" miłość jest ślepa". 👉Narcyz to opowieść o młodej skromnej dziewczynie ze wsi Antoninie. Marzącej o tym żeby jej życie było lepsze. Od dziecka ciężko pracowała, na gospodarstwie swoich rodziców. Tosia odkrywa w sobie talent do makijażu. Po ukończeniu liceum i zdaniu matury, ma już dość życia na wsi. Wyprowadza się z domu rodzinnego. Zaczyna nowe życia zupełne sama w mieście. Pracuje w restauracji i tam poznaje młodego i przystojnego Adriana. On pracuje jako rekruter w dobrej firmie. Też zauważa Tosie. Ona “szara myszka” on przystojny i szarmancki facet czy to połączenie jest możliwe. Na początku on starał się o względy dziewczyny. Zabierał na romantyczne randki, wspierał ją. Adrian to chłopak z dobrego domu. Ojciec znany chirurg, Matka kochająca i dobra żona. Na pozór idealna rodzina, ale za zamkniętymi drzwiami rozgrywa się dramat. Pan Chirurg jest alkoholikiem, który znęca się nad synem psychicznie byle by poszedł w jego ślady. 👉Historia Antoniny i Adriana jest bardzo skomplikowana. I sądzę że różne emocje, będą towarzyszyć czytelnikowi. 👏 "Jedno jest pewne każdy z Nas decyduje o sobie, o swoim losie". ❤️ 👉Jeśli chcecie poznać jak dalej potoczą się losy Antoniny i Adriana zapraszam do lektury. Polecam 👌

Tosia miała nie tylko ciężkie dzieciństwo, ale i również dorosłość. Dziewczyna wychowała się na wsi, zmuszana razem ze starszym rodzeństwem do pomocy rodzicom w polu. Nie mogła wyrazić swojego zdania. Jako nastolatka została zraniona przez chłopaka. Po maturze podjęła decyzję o wyprowadzce od rodziców i zamieszkaniu z przyjaciółką w wynajętym mieszkaniu. Pewnego dnia poznaje Adriana... Adrian miał trudne dzieciństwo za sprawą swojego ojca. W odróżnieniu od Tosi wychował się w zamożnej rodzinie, ale nie miał dobrego kontaktu z ojcem. Jako syn znanego lekarza postawił sobie za cel pokazać ojcu, że nie jest nikim. Zamierza jak najszybciej znaleźć narzeczoną, aby móc zagarnąć cały majątek ojca. Niestety jego "ofiarą" jest Antonina, niczego nieświadoma dziewczyna daje się złapać zaprzepaszczając tym samym wieloletnią przyjaźń z Basią i nie tylko... Czy Tosia da się zamknąć w złotej klatce bez wyjścia? W tej pięknej oprawie znajdziemy historię pełną bólu i cierpienia. Historię, która mogła potoczyć się inaczej. Niemniej jednak ta lektura pomoże otworzyć nam oczy na pewne sprawy i uświadomić jak trudny jest związek z narcyzem. Pani Izabela w dość dobitny sposób ukazała historię młodej dziewczyny, która po wielu latach życia pod rygorem ojca trafia na mężczyznę, który zniewolił ją psychicznie. Uważam, że lektura jest naprawdę warta uwagi, a po kolejne książki Pani Izabeli Krasińskiej z pewnością sięgnę. Polecam 💙

Książka jest napisana w świetny sposób,dzięki temu czyta się ją niezwykle szybko i przyjemnie. Rozdziały z perspektywy Tosii i Adriana powodują,że mamy pełny obraz najskrytszych myśli oraz zamiarów bohaterów. Poznając życie Tosii współczułam jej a zarazem trzymałam kciuki,by wyrwała się z domu i zaczęła spełniać marzenia.Mieszkanie na wsi jest ciężkie.Brak wsparcia ze strony najbliższych i ciagla krytyka nie ułatwiała jej start w dorosłe życie.Nasza bohaterka uczy się na błędach.Nie słucha rad-nawet przyjaciółka wikła się w toksyczny związek pozbawiony zrozumienia i wsparcia.Konsekwencje swoich czynów będą nieuniknione… Adrian to typowy Narcyz,który nie poczuł miłości w swoim życiu.Przez brak tego stał się zapatrzonym w sobie mężczyzna dla którego liczą się tylko jego potrzeby. Powieść się przewodnikiem i przestroga dla osób,które tkwią w związkach z osobami zakochanymi w sobie samym.Opisana relacja postaci pokazuje,że brak szczerości i kłamstwa dla korzysci nie wróżą przyszłości. Zachęcam do przeczytania książki i poznania losów Tosi,która pokochała narcyza Adriana♥️Ta historie koniecznie musicie poznać.Polecam.