Moja najdroższa (okładka  miękka, wyd. 04.2018)

Gdy przeczytałam opis tej powieści, troszeczkę się przeraziłam. Pomyślałam, że to musi być coś mocnego, a jednocześnie okropnego. Chory z miłości ojciec, córka która to wszystko toleruje… Kazirodczo pedofilski związek, to brzmi przerażająco, czyż nie? Czytanie takiej powieści ewidentnie wiąże się z falą skrajnych emocji. To pierwsza w dorobku Gabriela Tallenta książka i szczerze powiem, że autor postanowił podbić czytelnicze serca z ogromnym rozmachem. Czy mu się udało? Jeśli zerkniecie do informacji zawartych w mediach zobaczycie, że w Stanach odniosła ona ogromny sukces. Czy u nas ta historia się przyjmie? Nie mam pojęcia, zależy kto jak podchodzi do zawartego w niej tematu. Nie mniej jednak na mnie zrobiła ogromne wrażenie i już jest jedną z tych lepszych pozycji tego roku. W dość zaniedbanym domu, skrytym za pięknem lasu mieszka czternastoletnia Turtle, córka Martina Alvestona. Mizerna dziewczyna o dość przeciętnej urodzie, jest wychowywana w dość dziwny sposób. Z dala od miasta i współczesności pławi się dzikim podejściem do życia. Ma spore problemy z nauką oraz nie potrafi złapać kontaktu z rówieśnikami, można by rzec brzydzi się ludźmi dookoła. Swój czas woli spędzać na czyszczeniu broni, strzelaniu i polowaniach. Ojciec Turtle to człowiek, który ma swoje własne spostrzeżenie na świat. Chce chronić córkę w najgorszym tego słowa znaczeniu. Jest jego kruszynką, a więc izoluje ją od społeczeństwa, wpaja w nią nienawiść i co gorsza pożąda jej ciała niczym własnej żony. Turtle myśli, że tak powinno być, mają swoje dzienne rytuały, a wspólne noce z najbliższym człowiekiem, traktuje jako jej święty obowiązek. Mimo iż krzywdy jakie jej wyrządza w pewnych momentach doprowadzają dziewczynę do obłędu, jej miłość do ojca jest tak wielka że potrafi przebaczyć mu wszystko. Czasami ucieka, jednak zawsze wraca.... Gdy nastolatka podczas jednej z takich nocnych ucieczek w głąb lasu, poznaje dwóch zagubionych młodzieńców jej losy pójdą w zupełnie innym kierunku. Z biegiem czasu pojawi się również ktoś, kto obudzi w dziewczynie całkiem odmienne… ludzkie uczucia… Czy Turtle uwolni się od apodyktycznego ojca? Czy nowo poznani ludzie będą w stanie jej pomóc? Kto w tej relacji ucierpi najbardziej? I najważniejsze, jak poradzi sobie z tym wszystkim nasza bohaterka? Książka według mnie jest pozycją naprawdę emocjonującą i wstrząsającą. Przeczytanie jej to nie taka prosta sprawa. Co jakiś czas musiałam od niej ochłonąć i pewne rzeczy oswoić oraz zrozumieć. Autor gra na uczuciach czytelnika i to w sposób bardzo dogłębny oraz dotkliwy. Nie każdy pojmuje związki kazirodcze oraz seksualne wykorzystywanie dziecka przez własnego rodzica. Dla mnie też jest to nie do przyjęcia, więc nikogo nie zdziwi że podczas czytania niektórych rozdziałów, miałam ewidentne odruchy obrzydzenia. Po prostu inaczej nie da się tego określić. Bo jak można nazwać sytuację, w której ojciec współżyje z nastoletnią córką, a ona uważa to za konieczność i zwykły rytuał. Dosłownie nieludzkość w jakże dzikiej postaci. Jednak mimo tak mocnego tematu jaki porusza autor w książce, nie uważam, że była ona zła. Absolutnie nie, po prostu ta powieść to czyste odzwierciedlenie patologicznej relacji ojciec córka, a tę na pewno każdy przyzna ciężko przyjąć do świadomości. Dlatego też temat trudny, ale wart poświęconej mu uwagi. Po odłożeniu ,,Mojej najdroższej’’ targało mną mnóstwo emocji. Olbrzymi szok, gniew, złość , aż wreszcie uczucie ulgi. No i oczywiście mnóstwo pytań odnośnie bohaterów, jak można w taki sposób wychowywać dziecko, dlaczego nikt nie reagował, jak w ogóle można dopuścić się takich czynów. W jakiej kopule fanatyzmu trzeba żyć, aby być tak okrutnym człowiekiem jak Alveston. Dana pozycja jest przede wszystkim dla czytelnika o mocnych nerwach. Mnie ciężko wyprowadzić z równowagi i podczas czytania jestem opanowana, ale w tym przypadku nie dało się spokojnie dobrnąć do końca. Nawet moje emocje zostały rozbite na kawałki. Czy polecam tę pozycję? Jak najbardziej, ale uprzedzam wszystkich, nie jest to książka którą przeczytacie od deski do deski i spokojnie odłożycie. Przyszykujcie się na sporą dawkę kilku emocjonujących godzin.

Od kilku godzin zastanawiam się jakich słów użyć by opisać tą książkę. Jest napisana świetnie, warsztat pisarski świetny, mimo, że jest to debiut, jednak pisanie zajęło osiem lat. Jednak tematyka jest taka, że zwyczajnie nie mogę napisać „jest super!” Chyba nie znajdę słowa, by to określić, więc zostawię tak jak jest. Czternastoletnia Turtle mieszka z ojcem w lesie w warunkach, które pozostawiają wiele do życzenia. Dziewczynka ma nie potrafi czytać, pisać jednak ojciec zadbał by potrafiła np czyścić broń i strzelać czy przetrwać w lesie polując by jeść. Ojciec to moim zdaniem paranoik, nie tylko izoluje młodą Turtle, ale wierzy uparcie, że ludzkość zmierza ku końcowi. Myślicie pewnie, że to jeszcze nic takiego, że w takiej Ameryce wiele ludzi żyje jak zwyczajnie zacofani. Nie, nie jest najgorsze, że dziecko zamiast czytać i pisać strzela z broni. Najgorsze jest to, że ojciec jest szaleńczo zakochany w córce, mimo to maltretuje ją psychicznie jak i fizycznie, po czym twierdzi ze jest ona jego najdroższą. Pisząc o zakochaniu nie mam na myśli tego typu ojców, którzy kochają nad życie swoje córeczki księżniczki, mam na myśli miłość w postaci związku partnerskiego. Sex. Turtle jednak, okazuje się być sprytna i by wygrać z ojcem, wykorzysta przeciwko niemu jego własną broń czyli umiejętności, których ją uczył przez lata. Książkę polecam, dla mnie 5/5 -jest szokująca, straszna, nie można przeczytać od tak na raz, ale naprawdę napisana jest na najwyższym poziomie.

Jedna z najcięższych książek, które ostatnio czytałam. W wielu momentach miałam ochotę rzucić nią w kąt i już nigdy nie ruszać z tamtego miejsca. To jedna z tych powieści, które są emocjonalnym rollercoasterem. Gabriel mimo pokazania najgorszej strony ludzi daje nadzieję na wyjście z tunelu, który wydaje się jedną wielką pułapką. Ponadto dostrzegamy tu siłę umysłu i jak bardzo ludzie nawet najokrutniejsi mogą być dla nas całym światem i ile potrzeba czasu trzeba przepracować aby dojrzeć wszystkie złe cechy człowieka i rzeczy które do jakiegoś czasu tolerowaliśmy, a nawet usprawiedliwialiśmy.